Fanboi Channel

แม่งว่างว่ะ... สับนิยายเล่นดีกว่า

ชื่อเรื่อง : 'Unique Online' เพราะฉันไม่เหมือนใคร
นามปากกา : Loser
ลิงก์ : https://writer.dek-d.com/zazax213/writer/view.php?id=2149139
คำโปรย : Unique Online คือโลกที่ผู้เล่นจะได้รับสิ่งที่เรียกว่า ยูนีค พลังเฉพาะตัวที่ไม่เหมือนใคร ซึ่งยูนีคจะเติบโตไปพร้อมกับคุณจนกลายเป็นพลังที่ไม่เหมือนใครในท้ายที่สุด เอาล่ะ...ยูนีคของคุณคืออะไรล่ะ?
หมวด : ฟรีสไตล์ > เกมออนไลน์
จำนวนตอน : 183 ตอน
สถานะตัวเรื่อง : ยังไม่จบ [ อัพเดตล่าสุด 4/12/64 ] อัพเดตวันนี้เลย

ชื่อเรื่องมีคำว่า Online ตามมาตรฐานของนิยายเกมออนไลน์ ส่วนภาษาไทยทำหน้าที่หลอกล่อคนอ่านว่า "สรุปแล้วมึงไม่เหมือนใครยังไงวะ" ซึ่งคำตอบก็อยู่ในคำโปรยข้างล่างนั้นเอง ณ ตอนนี้ที่ยังไม่ได้อ่าน (เวลากูจะสับ ก็จะไม่อ่านก่อนเพื่อให้ได้ความรู้สึกสดใหม่) คำโปรยทำให้กูอคตินิดๆ ไปก่อนแล้วว่าคนแต่งคงไม่เคยเล่นเกมออนไลน์เหมือนเดิมอีกแหงๆ เพราะการมียูนีคแบบนี้ทำให้สมดุลเกมพังโคตรๆ กูไม่ได้พูดในเชิงการเพิ่มส่วนขยาย แต่พูดในด้านความลำบากของคนที่ต้องพึ่งดวงในการเล่น ตั้งแต่ขั้นตอนแรกในการสร้างตัวละคร

ทีนี้พอมองว่าตัวเกมมีเมชานิคหลักเหมือนกัน สเตตัสในพารามิเตอร์ส่งผลแบบเดียวกันกับทุกตัวละคร และสกิลประจำอาชีพได้รับมาตามปกติ ไอ้สกิลยูนีคที่ว่าไม่เหมือนใครเนี่ย เป็นตัวกำหนดชะตากรรมในเกมของมึงเลย ว่าตัวละครนี้จะเทพซ่าส์หรือกากสัส กฏที่กูอ่านดูคราวๆ คือยูนีคที่ออกไปแล้วจะไม่ออกมาซ้ำ และตัวละครจะไม่สามารถเปลี่ยนยูนีคที่เกมสุ่มมาให้ได้ เรื่องที่จะหนีไม่พ้นสำหรับเกมแบบนี้คือความเหลื่อมล้ำในด้านต่างๆ คนที่ได้ยูนีคดีก็รอดตัวไป แต่คนที่ได้ยูนีคกาก หรือยูนีคที่ไร้ประโยชน์จะทำยังไง ลบตัวสร้างใหม่จนกว่าจะพอใจเหรอ หรือต้องก้มหน้าก้มตาใช้ยูนีคนั้นแบบช่วยไม่ได้ กูเองก็ยังไม่รู้ว่าจะเป็นยังไงเหมือนกัน เพราะยังไม่ได้อ่าน แต่ที่แน่ๆ พวกมึงนึกถึงเรื่อง SAO ขึ้นมาคิดไว้เป็นตัวอย่างได้เลย เพราะซอร์ดสกิลที่โหดสัสและหายาก หากตกไปอยู่ในมือใครแล้ว คนนั้นก็แม่งได้เปรียบเหี้ยๆ เหมือนตอนที่คิริโตะได้ SBS มาใช้ ทั้งๆ ที่คนอื่นมีแค่สกิลหลักจากระบบและ system assist ง้างแล้วชาร์ท ฟัน/แทง นั่นแหล่ะ

อนึ่ง ถ้าคนแต่งมันชูเรื่องนี้เป็นจุดขาย เพื่อให้พระเอกเทพซ่าส์ได้ง่ายๆ เพราะสกิลที่สุ่มได้มามัน OP กูก็จะไม่แปลกใจอะไร เนื่องจากมุกนี้มันใช้มาตั้งแต่ยุคเกมออนไลน์เพิ่งจะบูมใหม่ๆ จนกูอาจเลิกสนใจเรื่องความสมดุลในฐานะเกมออนไลน์ หรือความสมเหตุสมผลว่าทำไมถึงมีระบบที่เอื้อประโยชน์ให้คนแค่บางกลุ่มในเกมเท่านั้นแบบนี้ ด้วยตรรกะที่ว่า "ก็เพราะเป็นพระเอกยังไงล่ะ"

คำโปรยถือว่าธรรมดาเกินไป เพราะเป็นการอธิบายการทำงานของระบบเกม สำหรับกูอ่านแล้วไม่เกิดความรู้สึกอยากไปต่อ ช่างหัวมันปะไร นิยายแนะนำโดยเพจของเด็กดีขนาดนี้ อาจมีอะไรซ่อนอยู่ก็ได้ (พยายามหลอกตัวเองอย่างนั้น ทั้งๆ ที่กูก็รู้ว่าเรื่องนี้ได้รับการโปรโมตเพราะอะไร)

ปกรองเป็นการอธิบายระบบเพิ่มเติมเกี่ยวกับสกิลทั่วไปในเกมกับสกิลยูนีค แล้วอธิบายว่าสเตตัสแต่ละสายส่งผลยังไงต่อตัวละครบ้าง ซึ่งก็ Broken ดี เดี๋ยวกูจะอธิบายให้ฟังข้างล่าง ก่อนจะอธิบายกูบอกได้เลยว่าใช้ปกรองได้ผิดวัตถุประสงค์วะ เกือบๆ จะไล่แขกแล้วแบบนี้ ให้ความรู้สึกเหมือนเวลามึงเปิดนิยายเทพซ่าส์จีนแล้วเจอระดับพลังตั่งต่างอะ ระดับดิน 1-100 ระดับทองแดง 1-100 ไปจนถึง ระดับอภิมหาแร่สวรรค์ทะลุจักรวาล 1-100 จำได้ว่าพูดไปหลายรอบแล้ว แต่นอกโม่งอาจไม่มีใครมาสนใจอ่าน ว่าปกรองเป็นเขตโชว์ของในเรื่อง อธิบายเพิ่มว่านิยายของมึงเป็นแบบไหน ถ้าไปต่อคนอ่านจะได้อะไร ลูกเล่นที่มี อย่างภาพประกอบหรือส่วนหนึ่งของแฟนอาร์ต ถ้ามีจะแปะด้วยก็ได้ ส่วนสุดท้ายคือช่องทางติดต่อ/ขอรับบริจาค เอาไว้ให้คนติดตามมึงได้จากเพจหรืออื่นๆ (ซึ่งนักเขียนคนนี้ก็แปะไว้อยู่ล่างสุด)

สเตตัสในเกมเฉพาะอันที่กูมองว่าไม่เวิร์ค

STR - เพิ่มทั้งพลังโจมตีและพลังป้องกันกายภาพ ... เหยดแหม๋สายบู้พบกับยุคทองผ่องอำไพ ทั้งตีแรงทั้งถึก คุ้มเหี้ยๆ
AGI - เพิ่มความเร็วในการเคลื่อนที่ เพิ่มหลบ เพิ่มแม่น ลดเวลาร่าย ... สายกายภาพก็ถือว่าดี แต่กับนักเวทแม่งไชโยเลยพลิ้วด้วยร่ายเวทไวด้วย
LUCK - เพิ่มโอกาสคริ ความรุนแรงของคริ โอกาสสำเร็จของสายสร้าง เพิ่มโอกาสได้ไอเท็มหายาก ... เจริญเลยงี้ พวกมือสังหารหรืออาชีพใช้ LUCK ก็สบายตัวไป คริง่าย คริแรง ดรอปของแพงด้วย ชีวิตดีดี๊ดี
CHM - เพิ่มความเป็นมิตรกับ NPC , มอนสเตอร์ประเภทมีสติปัญญา เพิ่มโอกาสสำเร็จในการให้พร-ร่ายคำสาป ... ครึ่งแรกพอเข้าใจแต่ครึ่งหลังนี่มันเข้าใจการใช้ชาร์มผิดไปเยอะเลย ไอ้ใช้คำสาปไม่ติดกูหยวนๆ ได้ แต่ให้พรไม่ติดด้วยนี่ พวกสายซัพจะอยู่ยังไงวะ

INT กับ VIT ให้ผลตามปกติที่ควรเป็น ส่วนที่เหลือก็ตามกูบอกไปข้างบน ถ้าเล่นพระสงสัยต้องฉลาดและเป็นที่รักด้วย ซึ่งอาจมีผลดีเวลาทำเควสอะไรแบบนั้น เอาวะ มาลองอ่านกันเลยดีกว่า

ตอนที่ 1 : LV.1 (มักง่ายดี แต่ก็เรื่องของมึง)

ไม่มีอะไรมาก ความยาวต่อตอนสั้นดีสมกับเป็นนิยายยุคนี้ เปิดฉากด้วยพระเอกกำลังแดกขนมอยู่แล้วมีรุ่นน้องในมหาลัยเข้ามาขอถ่ายรูปด้วย อธิบายรูปร่างหน้าตาว่าแม่งโคตรหล่อ กูเข้าใจหรอกว่าพระเอกมันต้องหน้าตาดี แต่มึงเสือกชื่อจริงว่า "วิปโยค" เนี่ยนะ กูไม่เข้าใจพ่อแม่มึงเลยวะไอ้พระเอก บางทีอาจเป็นเพราะที่บ้านเป็นร้านขายขนมเลยอยากตั้งชื่อเล่นว่าวิปครีมอะไรงี้ แต่ชื่อจริงมันก็ไม่ควรเป็นวิปโยคอยู่ดีมั้ยวะ ถ้ากูเป็นนายทะเบียนในท้องที่อำเภอ กูคงข้องใจหนักมาก แล้วเซตตี้งสถานที่เป็นกรุงเทพด้วย แต่ก็ช่างแม่งละกัน เกิดมาเพิ่งเคยเจอคนชื่ออัปมงคลแบบนี้ หรือโลกมันหมุนไวจนกูตามไม่ทันเองวะ พอรุ่นน้องถ่ายรูปกับไอ้พระเอกที่เป็นเดือนมหาลัยเสร็จ ไอ้วิปก็บ่นว่าแม่งรบกวนเวลากูจะกินขนม ตามด้วยแนะนำตัวละครชายชื่อ "แม็กซ์" เป็นหนุ่มลูกครึ่งรัสเซียเพื่อนพระเอกเรียนมหาลัยปี 4 เหมือนกัน เดินมากับแฟนสาวชื่อ "รุ้ง"รุ่นน้องที่เป็นดาวมหาลัย และเป็นน้องรหัสไอ้วิปด้วย

สองคนนี้มาชวนวิปเล่นเกมออนไลน์ชื่อ U.Q.O. พอพระเอกตกลงก็พากันไปซื้อเครื่องเล่นที่ร้านตัวแทนจำหน่าย จ่ายเงินเสร็จก็แยกย้ายกันกลับบ้าน พระเอกโหลดเกมเสร็จก็เชื่อมต่อเข้าไปในเกมผ่านอุปกรณ์ที่เป็นหูฟัง ตรงนี้กูมีความสงสัยด้านความปลอดภัยนิดหน่อย แต่เลือกจะมองข้ามเพราะเป็นนิยายแนวเกมออนไลน์ที่เทคโนโลยีอาจล้ำหน้าไปมาก แต่ในความเป็นจริง อุปกรณ์คล้ายหูฟังที่มึงต้องเสียบปลั๊กไฟแล้วสวมไว้ต่อเนื่องกัน 8 ชั่วโมงเนี่ย มันจะไม่เป็นไรแน่เหรอวะ

ตรงด้านล่างสุดมีข้อมูลเกี่ยวกับเกมให้อ่าน บอกว่า 1 ชั่วโมงโลกจริง = 1 วันในเกม ซึ่งกูเองก็ไม่ได้รังเกียจอะไรหรอกกับเซตติ้งคลิเช่แบบนี้นะ แต่กูยังยืนยันเหมือนเดิมว่า ถ้าล็อคอินเข้าเกมช้าไป 5 นาทีเพื่อนในเกมที่เข้าไปรอมึง ต้องรอมึงถึง 2 ชั่วโมงเต็ม แปลว่าถ้าจะเล่นกันแต่ละทีนี่ต้องนัดเวลาให้เป๊ะมากๆ ไม่งั้นคนที่เข้าไปก่อนนี่ลำบากเลย ดังนั้นก่อนหน้านี้กูเลยหลีกเลี่ยงที่จะสับนิยายแนวเกมออนไลน์ เพราะนอกจากความโชคดีได้โน่นได้นี่ของพระเอกแล้ว ยังมีเรื่องเวลาในเกมนี่แหล่ะที่คอยกวนใจกู ต่างจากเรื่องแนว Ready Player One ที่ใช้เวลาแบบ real time

ตอนที่ 2 : LV.2

ไอ้วิปเข้าเกมไปสร้างตัวละครเหมือนเรื่องอื่นๆ ข้อจำกัดก็คล้ายกันคือปรับแต่งรูปร่างหน้าตาได้ไม่เกิน 30% แต่เพิ่มขั้นตอนการสุ่มยูนีคสกิลเข้ามา ไอ้การสุ่มนี่มีทำบททดสอบด้วยเล็กน้อย อารมณ์ประมาณเกมทายใจจำพวก คุณคือใครในเรื่อง... คือจะมีตัวเลือกมาให้เราเลือกว่าอยากทดสอบระบบใดบ้าง แล้วตัวเกมจะเอาผลการทดสอบกับความสนใจที่เรามีมาสรุปเป็นยูนีคสกิล ยูนีคที่พระเอกได้คือ "Living Weapon" แบบ Special ซึ่งถือเป็นยูนีคหายาก แบ่งความสามารถได้เป็น 2 ส่วน ส่วนแรกคือดูดซับแร่ธาตุเข้าไปในร่างกาย ส่วนหลังคือสร้างอาวุธด้วยแร่ที่ดูดเก็บไว้ในตัว รับยูนีคเสร็จไอ้วิปก็ขอให้ NPC ส่งตัวเองไปเมืองเกิดที่นัดกับแมกซ์ไว้ ออกวาร์ปมาตีนยังไม่ทันอุ่นก็พบว่าเพื่อนตัวเองกำลังมีเรื่องวิวาทกับผู้เล่นอื่นอยู่

ตอนที่ 3 : LV.3

ไอ้แม็กซ์กำลังโดนนักเลงในเกม 4-5 คนขู่กรรโชกทรัพย์ เป็นแก๊งค์โจรกระจอกเลเวล 5-10 หัวหน้าแก๊งค์เอาธนูยิงขาตัวละครในเกมของรุ้งเป็นการขู่ หวังจะเอาแร่เหล็กที่ไอ้แม็กซ์ไปดรอปมาได้ พระเอกของเราก็โชว์ความเมพขิงปามีดแจกจากโรงฝึกใส่ท้ายทอยของพวกนักเลงคนนึงตายห่า แล้วส่งสัญญาณให้เพื่อนล็อคตัวหัวหน้าแก๊งค์ไว้ ก็มีฉากต่อสู้เล็กน้อย แต่ใช้ ! มหาศาล ให้ความรู้สึกเหมือนสมัยมึงดูดราก้อนบอลแล้วตัวละครมันร้องอ๊าาาา เบ่งพลังไซย่ากันค่อนตอนแล้วตัดจบไปแบบงงๆ สรุปว่าพวกนักเลง 5 คนตายหมด ด้วยฝีมือผู้เล่นใหม่เลเวล 1 รวม 3 คน (สมดุลเกมแม่งดีเหี้ยๆ) ถึงจะอ้างว่าเพราะโจมตีโดนจุดตาย แต่การให้เด็กใหม่เพิ่งจะออกจากโรงฝึกสามคนเอาชนะผู้เล่นที่มีชุด อาวุธ และเลเวลนำไปพอสมควรแบบนี้ กูว่าคงแม่งไม่ต้องถามถึงความสมเหตุสมผลอะไรแล้ว เอาเป็นว่าพระเอกคงจะเทพซ่าส์ขึ้นไปอีกแน่นอน เพราะหลังจากจัดการพวกนักเลงได้ ระบบก็เด้งสกิลให้พระเอกฟรี 4 สกิลรวด จากความสามารถในการลอบสังหาร ไปๆ มาๆ ชักจะเลยเถิดไปเป็นแนวเดธมาร์ชที่เด้งสกิลรัวๆ ด้วยแล้ว ก่อนจบตอนพระเอกไปรับเควสเก็บสมุนไพรจากคุณยาย NPC

ตอนที่ 4 : LV.4

กลุ่มพระเอก 3 คน ไปเก็บเวลด้วยกันสักพักแล้วแยกกันไปทำเควสหาของ มีได้สกิล ลองใช้ยูนีคสกิล คือไม่มีอะไรเหมือนเดิม เพิ่มเติมคือเครื่องหมาย ! เยอะชิบหาย ก่อนจบตอนมีฉากพระเอกโดนมอนระเบิดพลีชีพใส่ กูไม่ได้สนใจเลยว่าพระเอกจะรอดมั้ย แต่ที่สนใจคือวิธีการได้มาของค่าสเตตัสที่คนเขียนมันอธิบายข้างล่างสุดต่างหาก คือมันบอกว่านอกจากการใช้แต้มเลเวลมาอัพแล้ว ยังสามารถเพิ่มได้จากการทำกิจกรรมบางอย่างซ้ำๆ ด้วย พูดง่ายๆ มันคือโมเดลของระบบเกมไฟนอลแฟนตาซีภาคแรกเลย ไอ้ทำอะไรบางอย่างซ้ำๆ แล้วค่านั้นเติบโตเนี่ย (เช่นยิ่งโดนตีก็จะยิ่งถึก หรือยิ่งใช้เวทก็จะยิ่งยิงเวทแรงขึ้น)

ตอนที่ 5 : LV.5

พระเอกรอดมาได้แบบมีแผลนิดหน่อย หยอดโพชั่นกากๆ จากโรงศึกใส่นิดเดียวก็หาย พอได้ไอเท็มมาจากตัวระเบิดพระเอกลองใช้ยูนีคตัวเองสร้างลูกธนูขึ้นมา ที่กูงงคือคันธนูมันโผล่มาจากไหนวะ จะว่าได้จากมอนดรอปก็อ่านแล้วไม่เห็นมี ตรงนี้ข้ามไปช่างมันก็แล้วกัน ได้ลูกธนูเหล็กแบบพิเศษมาแล้วก็ลองยิงดู แบบว่าของโคตรดี จากที่สู้ไม่ค่อยจะไหวเปลี่ยนเป็นดอกเดียวแตก ซักพักไอ้แม็กซ์กับน้องรุ้งก็ตามมาสมทบ กลายเป็นมหกรรมเก็บเวลของพวกพระเอกไป สิ่งที่สะดุดตากูก่อนจบตอนคือเสียงร้อง "กี้" ของมอนสเตอร์ที่มันจะไม่อะไรเลย ถ้าไม่มีเครื่องหมายตกใจตามหลังอยู่ 37 ตัว เออ... มึงอ่านไม่ผิด กูนับแล้วจริงๆ 37 ตัว ไม่ขาดไม่เกิน

ตัวละคร : พระเอกสายแดก คลั่งขนมหวานเพราะที่บ้านเป็นร้านขายขนม อ่านมาถึงบทที่ 5 พบความเว่อร์สัสหลายอย่าง เช่น แดกขนมหวานทุกวันแต่หุ่นยังดีเหมือนเดิม พระเอกเป็นพวกคลั่งการต่อสู้แต่ในชีวิตจริงดันเอาแต่อ่านหนังสือ พระเอกกับไอ้แม็กซ์ (เพื่อนชายครึ่งรัสเซีย) เคยฝึกซ้อมต่อสู้กันเพราะแต่ละคนมีพ่อไม่ธรรมดา พ่อไอ้วิปเป็นทหารรับจ้างเก่าที่ถอนตัวออกมาเปิดร้านขายขนม (WTF ?) ส่วนพ่อไอ้แม็กซ์เป็นอดีตแชมป์โลก MMA (WTF ? Again) ไอ้เหี้ย 2 ตัวนี่โดนพ่อบังคับฝึกศิลปะป้องกันตัวทั้งคู่ แต่จู่ๆ วันนึงไอ้วิปก็หันมาอ่านหนังสือจนไอ้แม็กซ์ขาดคู่ซ้อม พอได้มาเล่นเกมนี้เลยปลดปล่อยความอยากต่อสู้ออกมาได้เต็มที่ อ่านไปอึ้งไปว่าตัวละครหลักนี่ชักจะปูทางไว้ OP เกิน แต่ก็เอาเถอะวะ นิยายเทพซ่าส์มันก็คงจะต้องแบบนี้ล่ะมั้ง มิติตัวละครไม่ถือว่าแบน คีฟคาร์ได้ดี แต่ที่ว่าดีนั่นคือเรื่องความน่ารำคาญนะ บางอย่างที่มันผิดที่ผิดเวลาหรือผิดกาลเทศะก็ขยันทำซะเหลือเกิน โดยเฉพาะคู่รองเพื่อนพระเอกเนี่ย คะ/ค่ะ ก็ผิดบ่อยสัส กูล่ะอยากจะเอาปากกาแทงคอตัวเองตายตอนอ่าน

เนื้อเรื่อง : 5 ตอนแรกเดินเรื่องไวดีแต่ตอนสั้น วิธีการเล่าไม่แตกต่างจากนิยายออนไลน์เรื่องอื่นๆ เท่าไหร่นัก แนะนำตัวละคร ได้เครื่องเล่น เข้าไปสร้างตัว แล้วทะยอยแทรกระบบเกมเข้ามา ด้วยความที่สมดุลเกมมันเหี้ยจัด แถมไม่มีการรักษาความปลอดภัยให้ผู้เล่นใหม่ เรื่องเหี้ยๆ แบบในตอนที่ 2 เลยเกิดขึ้น เกมเหี้ยอะไรปล่อยให้คนเวลสูงมาปล้นคนแรกเกิดได้แบบนี้ ละเรื่อง pvp นี่ก็ด้วย ขนาดในเมืองยังเป็นเขต free pvp ได้เลยเหรอวะ ไม่มีพวกทหารยาม เซนติเนล อะไรงี้ยืนประจำการหรือตรวจตราในเมืองแบบเกมอื่นเลยรึไง คือจะปูมาว่าพระเอกเก่งเมพเทพสัสหมาอะไรก็ได้ แต่มึงช่วยจัดให้เกิดเรื่องนอกเมืองได้มั้ยวะ แล้วไอ้เรื่องที่พระเอกเอาชนะพวกนักเลงได้นี่ผิดธรรมชาติสุดติ่งแล้ววะ อย่างในแรคนาร็อคนี่ต่อให้โนวิทสัก 15 คนรุมแทงกูที่เปลี่ยนอาชีพนักดาบแล้วก็ยังกดยาทันเลยนะ

จุดเด่น : เครื่องหมาย !

จุดด้อย : มากมายเหลือเกินจนไม่รู้จะด่าอันไหนก่อนดี

คะแนน : !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! /10

ความเห็นส่วนตัว : ใจจริงกูเองไม่อยากกลับมาสับแล้วเพราะเหมือนที่มีโม่งคนนึงเคยพูดไว้ว่า ปัญหาที่เจอก็เดิมๆ กับความกระจอกของนักเขียนแบบเดิมๆ สับไปก็ไม่ค่อยได้อะไรเพิ่ม เอาเวลาว่างไปหาอ่านนิยายดีๆ หน่อยดีกว่า เพราะนิยายพวกนี้เนี่ย มีแต่จะสร้างนิสัยเสียให้มึง (หรือตัวกูเองที่เป็นไปเรียบร้อย) เกิดความชอบจับผิด หรือหงุดหงิดอะไรง่ายๆ ถ้ามันขัดหูขัดตา อ่านเอาสนุกยังไม่ได้ จะรู้สึกทรมาณเปล่าๆ เหมือนตอนที่กูไปลองอ่านเรื่องระบบภัตตาคารไรนั่น อ่านแล้วรู้สึกว่าเมื่อไหร่จะครบจำนวนที่กูตั้งเป้าไว้สักทีวะ กูไม่อยากอ่านตอนต่อไปแล้ว คือแม่งไม่เข้าใจจริงๆ นะว่าติดท็อปได้ไง หรือคนอ่านมันชอบแบบนี้กันเยอะ นิยายแนวเกมออนไลน์ถ้าจะให้กูแนะนำช่วงนี้คงเหลือแค่ RUNE CRAFT ของท้องฟ้าที่ยังพออ่านได้แบบไม่ตกมาตรฐาน ส่วนเรื่องอื่นๆ ... ปล่อยให้มันเป็นอดีตไปดีกว่า เพราะนอกจาก Monster Soul Online แล้ว เรื่องอื่นไม่เข้าตากูเลย บ่องตง

อ้อ อีกอย่างที่ต้องพูดให้ได้คือ พี่เว็บมึงเลือกนิยายแนะนำจากอะไรวะ (ถามไปงั้นแหล่ะ ทั้งๆ ที่รู้อยู่แก่ใจ) หรือเป็นเพราะไอ้นิยายยืดเรื่องแดกเงินเกรียนตอนละบาทครึ่งนี่มันขายดีโคตรๆ ถ้านิยายแนะนำเรื่องหน้ามันเป็นแบบนี้อีก กูจะเลิกสับนิยายแนะนำแล้วจริงๆ นะ

อ่านสับมึงเพลินดีว่ะ พูดถึงเรื่องภัตตาคาร กูก็ไม่เข้าใจนะ นิยายไม่มีแก่นเรื่องอะไรเลย แต่เสือกติดท๊อป ขึ้นที่ 1ด้วยนะ ช่วงนึง แต่ตอนนี้ตกละ จะบอกว่าอีกเรื่องที่แต่งแม่งก็ดคยติดท๊อป เรื่องดันเจี้ยนพ่อลูกอ่อนที่ก๊อบพ่อฉลาดจอมยืด แบบกูงง คนอ่านมันอ่านอะไรกันวะ ประเทืองปัญญาน้อยมาก อยากได้คนอ่านที่มีสมองกลับคืนมาาา สาดเอ้ย

งั้นถ้ารู้ว่านิยายเด็กดวดเรื่องไหน คนเขียนเป็นโม่งที่ติดตามมู้นิทานเด็กดวกบทที่ 1-38 จะมีคนอยากสับมั้ย

>>469 อย่าดีกว่า กฏพื้นฐานของการเล่นโม่งคืออย่าให้ใครรู้ว่ามึงเล่นโม่ง ถ้าเอาความรู้ในโม่งไปพัฒนาตัวเองก็ดี แต่อย่าไปเที่ยวบอกใครว่าเป็นเพราะเล่นโม่ง คนเขาจะมองมึงในทางที่ไม่ดี

>>469 หมายความว่าไงวะ จะบอกว่าถ้ารู้ว่าคนเขียนเล่นโม่งมพวกกูจะกล้าสับมั้ยหรอ ลองย้อนดูก็มีหลายเรื่องที่คนเขียนรู้ว่าโดนสับนะ ไม่เห็นมีใครจะแคร์

>>471 แบบลบ.ปะ LOL

>>472 มึงงงหรือกูโง่ อ่านแล้วไม่เข้าใจวะ

>>473
"ลองย้อนดูก็มีหลายเรื่องที่คนเขียนรู้ว่าโดนสับนะ ไม่เห็นมีใครจะแคร์"
กูจะหมายถึงเล่าเบียวตรงนี้น่ะ ว่าจะไม่เอ่ยชื่อเต็ม ๆ มันละนะ

เรื่องที่>>467 บอกไม่ค่อยสับกันนี่ก็จริงนะ พึ่งสังเกตว่าถ้าไม่มีตัวจี๊ดหรือของแปลกจริง ๆ เข้ามาก็ไม่มีใครสับกันเลยแหะ แต่ก็เข้าใจแหละ แม่งต้องเล่นมุกเดิม เขียนเรื่องเดิม ๆ เป็นครั้งที่ 100 ก็ไม่มีใครสนุกหรอก

>>468 กูมองว่ามันกลายเป็นแนวกระแสไปแล้วเพราะชอบเขียนตามนิยายจีนสายบ่มเพาะพลังจนเทพซ่าส์ ซึ่งความซ้ำซากมันหนักพอๆ กับแนวออนไลน์สมัยก่อนเลย ประเภทที่ต้องเกิดมากาก ใช้คำจำกัดความว่า ขยะ ไร้ความสามารถ เศษสวะ สามคำนี้วนไป แล้วค่อยได้พลัง OP มาด้วยเหตุผลบางอย่างแล้วแต่นักเขียนจะแถ อย่างเรื่องระบบภัตตาคารคือการทำอาหารแลกของเทพๆ เป็นการใช้ระบบมาอำนวยความสะดวกให้ตัวเอกมันบ่มเพาะพลังได้ง่าย มันถึงต้องมีการเขียนระดับพลังไว้ตรงปกรอง แต่ที่ต่างกันระหว่างไทยกับจีนคือ พระเอกจีนหลังเทพแล้วก็ทำตัวโหดร้าย มีเมียไปทั่ว จบอาร์คนึงก็ไปบรรลุพลังขั้นใหม่แล้วตบตัวร้ายอีกอาร์คนึง ส่วนพระเอกไทยครึ่งต่อครึ่งเป็นสายกินพืช จีบไว้แต่ไม่เยด มีฆ่ากันบ้างแค่ให้พอสะใจคนอ่าน แล้วแปลกตรงที่นักอ่านไทยมักเชียร์ให้พระเอกอย่ารีบมีเมียหรือไม่ต้องมีนางเอก เยดแล้วทิ้งก็ได้ ซึ่งกูเข้าไม่ถึงเหมือนกันว่าเพราะอะไร การเดินเรื่องไม่ค่อยต่างกัน คือเลื่อนขั้น โชว์เทพ ปราบตัวโกง ได้เมีย ;loop

เรื่องมันติดท็อปเพราะมีคนอ่าน บางที Taste นักอ่านในเดกดวกปัจจุบันอาจชอบอะไรที่ขายฝันแบบนี้ อะไรที่มันสะดวกสบายไปหมด มีระบบมาให้เควส จบเควสได้รางวัล ไม่ต้องคิดมาก ไม่ต้องเจออุปสรรค์ ใครขัดขวางก็จัดการได้ง่ายๆ เพราะชีวิตจริงมันเหนื่อยมาพอแล้ว ขออ่านอะไรที่เสพแล้วฟินหรือสะใจดีกว่า

อ่านสับแล้วได้แต่ !!!!!!!!!!!!!!!(ตกใจ) สิบปีผ่านไปนิยายเกมออนไลน์​เจ้าแนะนำมันก็เล่นมุกเดิม ควยชิบหาย

>>476 ต้องตกใจ !×37 ด้วยดิ

>>469 เอาจริงๆ ก็เคยมีมาแล้วนะ ไอ้ที่ใช้รูปโปรไฟล์เนนดรอยผมทองชื่อยูๆ อะไรสักอย่าง เปิดหน้ามาให้สับแถมบอกด้วยว่าสิงอยู่แถวนี้มานานแล้ง ก็ช่วยแนะนำกันไป

เพราะหลายๆ อย่างในงานเขียนมันเป็นเรื่องปัจเจก แต่งกันตามชอบใจ ปัญหาคือนักเขียนสมัยนี้บางส่วนมันสักแต่จะเขียน พื้นฐานอะไรที่ควรรู้แม่งก็ไม่รู้ ในโม่งมันถึงได้แบ่งทีมออกเป็น 3 กลุ่ม

กลุ่มนึงก็ว่านิยายพวกนี้ติดท็อปได้ไงวะทั้งๆ ที่แต่งชุ่ยๆ นิยายกูตั้งใจแต่งแทบตายคนดูจึ๋งเดียว อีกกลุ่มก็ว่านิยายพวกมึงกากเองแล้วมาบ่นเด็กหน้าใหม่ ทำตัวไวยกรณ์นาซี อ้างความถูกต้องภาษาไทยนั่นนี่ แต่สุดท้ายนิยายขายไม่ออก ให้อ่านฟรียังไม่มีใครเอา กับกลุ่มสุดท้ายที่แอบอ่านสองกลุ่มแรกด่ากัน แล้วเลือกแต่งนิยายแนวตลาดแบบที่คุณภาพกลางๆ ออกมาขาย บางคนโชคดีจับตลาดถูกกลุ่มกับที่ตัวเองถนัดเขียนก็ได้ค่าไฟค่าเน็ตใช้ยาวๆ บางคนขายได้บ้างไม่ได้บ้าง แต่ยอดคนอ่านเพิ่มขึ้นจากที่เคยมี ก็ยังดูมีการพัฒนาอะไรบ้าง

ส่วนตัวกูยังยืนยันคำเดิมแบบเดียวกับโม่งเซฮุนว่า "ของดีที่ขายไม่ออก มันไม่มีประโยชน์" ในโลกของธุรกิจ ถ้ามึงขายของไม่ได้ ไม่เกิดกำไร เท่ากับว่ามึงพ่ายแพ้ แต่งนิยายมันคือการลงทุนทั้งเวลา ค่าไฟ ค่าเน็ต ค่าเสียสายตา ค่าปวดหลังปวดคอ ต่อให้มึงแต่งเพราะใจรัก หรือสายการกุศลให้คนอ่านฟรี มึงก็ต้องหวังให้มีคนมาอ่านนิยายมึงบ้าง ถ้ามันไม่ไหวจริงๆ กูแนะนำว่าเลิกเป็นผู้ผลิตแล้วมาเป็นผู้เสพแทนดีกว่า ก่อนที่สุดท้ายมึงจะทนไม่ได้ จากความรู้สึกของคนที่แจกน้ำผักฟรีแล้วไม่มีใครเอา แต่คนขายน้ำอัดลมร้านข้างๆ เสือกขายดีเหี้ยๆ

>>474 กูมองว่าตรงกันข้ามแฮะ เพราะไอ้เล่าเนี่ยมันดิ้นหนักมากนะ ลงมางอแงในโม่งแล้วสุดท้ายก็ลบนิยายตัวเองทิ้งด้วย พวกที่ไม่สนใจคือส่วนใหญ่ไม่รู้ว่านิยายตัวเองตกเป็นเป้า หรือฉลาดพอที่จะไม่แสดงท่าทีอะไร ถ้าเป็นสมัยก่อน เก่ามากจริงๆ อะมีอยู่พวกที่โนแคร์แล้วลงมาคุยในโม่งแบบใกล้ชิด เหมือนจงใจลงมาตอบ Q&A อย่างกับมีตติ้งดารา ส่วนยุคใหม่นี่ก็มีคนเปิดโม่งมาให้สับหลายคน แต่กูกับโซมีนไม่ได้ไปติดตามผลอะไรขนาดนั้นหรอก

ถ้าคนมันจะเก่งขึ้น ชี้ทางให้นิดเดียวมันก็เดินไปได้ไกลเอง แต่บางทีแม่งต้องใช้เวลานานพอสมควร เลยแนะนำว่าถ้าไปต่อไม่ได้หรือท้อจริงๆ ก็อย่าไปอ่านการขายฝันของเพจเด็กดีให้มาก เพราะจุดมุ่งหมายที่แท้จริง มันไม่ได้จะให้กำลังใจนักเขียนโนเนม แต่เป็นการจูงจมูกและหาผลกำไรแบบหว่านแห ให้คนมาแต่งนิยายเยอะๆ เหมือนเม่าหลงไฟ ถ้าใครนิยายขายดีขึ้นมา เว็บก็ได้ค่าหัวคิวเพิ่ม ทำยอดถึงขั้นก็โปรโมตตามสูตร ส่วนใครที่ไม่เกิด ก็เรื่องของมึงไม่เกี่ยวกับเว็บจ้า

แต่ถ้าเป็นพวกถวายให้นิยายไปแล้วทั้งกายใจ ก็ขอให้ฟลุ้คโด่งดังเหมือน เจ.เค.คั่วกลิ้ง บ้างในสักวันหนึ่งก็แล้วกัน เพราะกว่าจะมาเป็นยอดภูเขาน้ำแข็งอย่างในตอนนี้ได้ เจ๊แกต้องส่งต้นฉบับไปตั้งสิบกว่ารอบ แต่งนิยายแบบทุลักทุเลมาตั้งหลายปี กว่าจะเกิดได้เพราะเรื่องขนดกปั้นหม้อ

กูเคยลงนิยายให้พวกมึงสับ ตอนนี้ก็เขียนอยู่ เอาอะไรไปปรับใช้หลายอย่าง ก็พอมีคนอ่านติดตาม + คอมเมนต์มากขึ้นนะ

ถ้ามีเรื่องใหม่ก็จะเอามาลงให้สับอีก งุงุ

>>469 โม่งสับน่ะเบานะลองไปทำงานจริงแล้วเจอ บก จริงจังเมิงจะนั่งมึนกับตัวเองว่ากูเกิดมาทำไม กูก็คิดนะโลกนี้มันมีคนที่เขียนเก่งแล้วก็หนีมาทำ บก เพราะเขียนสู้คนเก่งกว่าไม่ไหว แล้วมดปลวกอย่างกูจะเขียนไปทำไม

>>479 ยูริโนะฮานะฯ กูก็ยังอยู่แถวนี้
กูก็พูดเสมอว่าเขียนนิยายเป็นงานอดิเรกได้
มันใช้สำรวจภายในจิตใจของเมิงได้ ไว้คุยกับตัวเองได้
ถ้ายืนยันเขียนแล้วต้องได้เงินถึงถูกต้องกุก็ไม่ได้ไปว่าคนอยากรวย ไอ้ที่ก๊อปพลอต ก๊อปไอเดียนิยายจีน การ์ตุนเกาหลีมาเขียนมันก็อยากรวย แล้วก็ผลิตซ้ำ สูตรเด็กยุคนี้ รวย+ง่าย คือเส้นทางที่ควรเดิน ซึ่งกูว่าถูกเพราะเด็กยุคนี้ต้องมาพร้อมกับความสามารถที่หลากหลายกว่ายุคกู ทุกอย่างถูกดิสรัปต์ในเวลาที่รวดเร็ว เมิงต้องเป็นเป็ดทองคำถึงเอาชีวิตรอด

ดังนั้นจะหวังสาววรรณกรรมสะสมบุญบารมีมาแต่งนิยายผ่านเลนส์ของเด็กยุคใหม่ให้อ่านคงยากแล้ว จนกูก็ไปอ่านงานแปลเอา เพราะนักแปลยุคนี้กลายเป็นมีชั้นเชิงทางภาษาดีกว่านักเขียนนิยาย
ก็ตลก แต่โลกมันก็เป็นแบบนี้

ถ้าอยากเขียนนิยายที่ตัวเอก มีอาการ PTSD เป็นโรคสองบุคคลิก หลอกตัวเอง มีอะไรที่ต้องระวังเป็นพิเศษไหมวะ กลัวเขียนออกมาแล้วแป๊กยังไงไม่รู้

>>482 ถ้าไม่แม่นข้อมูลหมอ ก็อย่าไปเสือกวินิจฉัยโรคให้คนอ่านฟัง ให้ตัวละครมันแสดงอาการออกมาจนคนอ่านรู้ได้เองก็พอ

>>476 ทีแรกนึกว่าคนสับแค่เล่นมุก ที่ไหนได้ https://i.imgur.com/RdnnCOG.jpeg