.
.
.
.
ระยะทางจากระเบียงที่เพิ่งจากมาไปถึงลานจอดรถมันดูสั้นเป็นพิเศษในความคิดของเขาวันนี้ แต่ก็มาถึงรถบ้านคิโชวอินได้ในที่สุด คนขับรถของบ้านเธอกางร่มวิ่งออกมาเปิดประตูให้คุณหนูก้าวขึ้นไปนั่ง ส่วนเขากางร่มบังฝนให้และส่งเธอขึ้นรถ
“ขอบคุณนะคะ”
คุณคิโชวอินหันมาแย้มรอยยิ้มให้ แต่ชูสุเกะกลับตาเบิกกว้างอย่างตกตะลึง
เพียงไม่กี่วินาที แต่เสียงของคุณคิโชวอินดังขึ้นในหู มันดังพร้อมๆกับเสียงหยดน้ำที่โปรยปรายลงมาเป็นสายและตกกระทบพื้นไปทั่วบริเวณที่ยืนอยู่ส่งเสียงที่ฟังดูเฉอะแฉะและเจิ่งนอง เสียงที่ดังก้องในโสตประสาทราวกับสายฟ้าฟาดลงมาในตัว
เขาแทบจะได้ยินเสียงหัวใจในอกเต้นระรัวด้วยความปีติเหมือนได้พบสิ่งที่เฝ้ารอมาแสนนาน รู้สึกถึงเลือดที่สูบฉีดไปตามร่างกายจนพาให้ปลายนิ้วชาวาบและสั่นระริก
แล้วเสียงก็เงียบไปอีกหน เหมือนโลกนั้นได้หยุดไปและไม่ได้ยินเสียงอะไรอีก
...เขาควรจะพูดอะไรตอบกลับไปบ้าง อะไรก็ได้ อะไรซักอย่าง
“แล้วเจอกันพรุ่งนี้นะ”
มันเป็นบทสนทนาโง่ๆ แต่คุณคิโชวอินก็ก้มหัวหงึกหงักรับคำพูดนั้น และคนขับรถของเธอก็ปิดประตู ค้อมหัวให้เขาเล็กน้อยก่อนจะวิ่งไปประจำที่นั่งคนขับและขับออกไปจากตรงนั้น
เขามองตามรถของบ้านคิโชวอินที่แล่นออกไปจากรั้วของซุยรันจนมันพ้นสายตา แล้วเดินไปยังรถของบ้านตัวเองที่จอดรออยู่ไม่ไกลกันนัก
ฝนเริ่มซาลงแล้วและคงจะหยุดตกในไม่ช้า แต่ชูสุเกะไม่ได้สนใจเรื่องนั้น ในหัวครุ่นคิดถึงแต่เรื่องเมื่อครู่
...ได้ยินจริงๆหรือ เสียงน่ะ ไม่ใช่อาการคิดไปเองจากการที่อ่านปากของเธอใช่มั้ย
สมมติฐานนั้นตกไปด้วยเหตุผลว่าถ้าเขาคิดไปเองก็ไม่น่าจะได้ยินพร้อมกับเสียงฝน ถึงจะแค่ไม่กี่วินาทีแต่นั่นคือเสียงของฝนที่ตกลงมาพร้อมกับเสียงพูดไม่ผิดแน่
เธอคงพูดตามความเคยชินและมารยาทเวลามีใครทำอะไรให้ โดยลืมนึกไปว่าตอนฝนตกจะไม่ได้ยินเสียง แต่ทำไมเขาถึงได้ยินมันล่ะ….
ฝนหยุดตกไปแล้ว ทุกอย่างก็เหมือนจะกลับมาเป็นปกติ เขาให้คนขับรถเปิดเพลงอะไรก็ได้ และเสียงไวโอลีนแหลมสูงคลอไปกับเชลโล่และเปียโนก็บรรเลงท่วงทำนองอย่างอ่อนหวานภายในห้องโดยสารของรถยนต์นี้
ชูสุเกะอยากจะลองถามเธอดู ถามว่าเธอได้ยินเสียงอะไรตอนฝนตกหรือไม่ ถ้าเป็นไปได้ก็อยากให้ได้ยินเสียงเขาเมื่อครู่นี้ แต่เขาน่ะกล้าพอที่จะถามรึเปล่า
พอเป็นเรื่องนี้เขาก็ขี้ขลาดได้อย่างไม่น่าเชื่อ
แล้วเธอจะคิดว่าเสียมารยาทรึเปล่านะ หรือเขาไม่ควรแหวกหญ้าให้กระต่ายตื่นตกใจด้วยคำถามนี้
อย่างไรก็ตาม ฟ้าหลังฝนย่อมสวยงามเสมอ ท้องฟ้าก็กลับมาแจ่มใสไม่เหลือเค้าของเมฆดำทะมึนของพายุฝนเมื่อครู่นี้เลย
ชูสุเกะมองเงาตัวเองผ่านกระจกของรถ ใบหน้าเขากำลังแย้มรอยยิ้มกว้างอยู่
ในระหว่างรวบรวมความกล้า เขาก็ได้แต่อธิษฐานและภาวนาต่อสายรุ้งตรงหน้าไปพลางๆก่อน
ได้โปรด ขอให้เธอได้ยินเสียงของเขาด้วยเถอะ
---------
เนื่องจากวันสงกรานต์แล้วบ้านกูฝนตก+อ่านเจ้าแม่ตอนที่ 160 น้อง KGB บอกว่าเจ้าแม่กับจอมมารเดินกางร่มกลับบ้านด้วยกัน+ดูสวรรค์ประทานพร ฉากกางร่มเป็นแรงบันดาลใจให้กูเขียนฟิคนี้ออกมาค่ะ