Fanboi Channel

มาแปะฟิคฉลองครบรอบสี่ปีที่นิยายไม่อัพนะเพื่อนโม่ง อาจจะ ooc ไปบ้างเพราะกูจำเนื้อเรื่องไม่ค่อยได้แล้ว TT
_______
โคโระจัง?
_______
ช่วงสายของวันอาทิตย์ที่อากาศแจ่มใส เรย์กะในชุดกระโปรงยาวสีขาวก้าวลงจากรถรับส่งของตระกูลคิโชวอินพร้อมกับถุงกระดาษที่ข้างในบรรจุของฝากจากร้านช็อกโกแลตที่กำลังมีชื่อเสียงโด่งดังจนต้องรอคิวข้ามเดือนในเวลานี้ แน่นอนว่าจุดหมายปลายทางของเธอไม่ใช่ที่อื่นใดนอกเสียจากร้านขนมบ้านทาคามิจิ ซึ่งวันนี้เธอก็เดินทางมาเรียนทำอาหารจากคันตะเหมือนเช่นเคย

ถึงแม้การนำขนมมาฝากลูกเจ้าของร้านขนมจะเป็นอะไรที่แปลกไปสักหน่อย แต่ว่าเธอก็อยากให้คันตะได้ลองชิมช็อกโกแลตบองบองจากร้านที่ได้รับการรับรองจากคุณชายขนมหวานจอมเรื่องมากอย่างคาบุรากิเสียบ้าง

ขนาดร้านช็อกโกแลตที่มีชื่อเสียงยังผสมแตงกวาดองกับพริกเจลาปิโนเข้าไปได้เลย! คันตะคุงต้องลองเปิดใจกับสูตรแกงกะหรี่ใส่แยมราสพ์เบอร์รี่ของฉันบ้างสิ!

..ถึงแม้เหตุผลที่แท้จริงจะเป็นอย่างนี้ก็ตาม

"สวัสดีค่ะ ขอโทษที่วันนี้มารบกวนอีกแล้วนะคะ"

เรย์กะเอ่ยทักทายคันตะที่ขณะนี้ยืนเปิดประตูรอเธออยู่ เท่าที่ฟังมาจากคันตะ วันนี้วาคาบะไม่อยู่ด้วยเพราะออกไปเดทที่อควาเรียมกับมาซายะ ดูเหมือนว่าช่วงนี้สองคนนั้นกำลังไปด้วยกันได้ดีเลยนะ

นอกจากนี้เธอยังคลายกังวลเพราะตัวเกะกะที่ทำให้พักหลังเธอไม่ค่อยได้มาที่บ้านทาคามิจิก็ไม่อยู่ด้วย ตั้งแต่ที่มาซายะได้ยินชื่อโคโระจังก็มาที่บ้านทาคามิจิบ่อยเสียจนไม่ค่อยมีโอกาสให้เรย์กะแวะไปนั่งเล่นเลย

พ่อหนุ่มคลั่งรักนี่น่ากลัวจริง ๆ .. หวงเขาแบบนี้ทำไมไม่ขอคบสักทีค้าาาา!?

"อยากจะให้คันตะคุงลองชิมช็อกโกแลตร้านนี้วันนี้เลยนำมาเป็นของฝากค่ะ"

เธอบอกพร้อมรอยยิ้มหวาน ก่อนที่ทั้งสองจะเดินเข้าไปในครัวเพื่อนั่งคุยเรื่องเมนูที่จะทำกันวันนี้

"ช็อกโกแลตอันนี้ส่วนผสมลงตัวแบบแปลก ๆ ดีนะ"

คันตะพูดขึ้นระหว่างที่ทั้งสองกำลังนั่งคุยกันอยู่ที่โต๊ะกินข้าว ซึ่งเรย์กะไม่ปล่อยโอกาสดี ๆ แบบนี้ให้พลาดไปเด็ดขาด

อันนี้คันตะคุงยังบอกว่าอร่อยเลย แล้วทำไมแกงกะหรี่กับแยมถึงไม่ได้ล่ะคะะ!!? ของรสเผ็ดกับรสหวานเหมือนกันแท้ ๆ อ่ะะ!

"ถ้างั้นวันนี้เราลองแกงกะหรี่เนื้อใส่แยมราสพ์เบอร์รี่และไวน์แดงดีมั้ยคะ นอกจากนี้ก็ใส่บีทรูทแทนแครอท ถ้าเป็นแกงกะหรี่ที่ออกสีแดงก็ดูน่าจะสวยดี เอาเป็นสีแดงที่แสดงความรู้สึกเผ็ดร้อน แต่ถ้ารสชาติจริง ๆ นุ่มนวลก็ฟังดูไม่เลวเลยทีเดียว ถ้างั้นเราใส่แก้วมังกรเข้าไปด้วยดีมั้ยคะ อืมม แล้วถ้าอยากให้รสละมุนขึ้นใส่มายองเนสไปตอนเคี่ยวน้ำแกงด้วยก็คงจะดี อ๋อ ใบชิโสะด้วย! จะได้กลิ่นหอม ๆ แล้วก็ใช้เมอแรงก์เป็นท็อปปิ้ง ก่อนทานก็นำไปเบิร์นไฟก่อนแล้วปิดท้ายด้วยมาราสชิโน่เชอร์รี่ ฉันคิดว่าน่าจะเป็นเมนูฟิวชั่นที่ไม่เลวเลยนะคะ"

เธอรีบพูดน้ำไหลไฟดับก่อนที่คันตะจะตัดบททัน แต่ทว่าแม้เธอจะร่ายจบแล้วแต่อีกฝ่ายกลับนิ่งเงียบไร้การตอบกลับ

หรือว่ามันจะโอเคกันนะ? ท่านเรย์กะคนนี้มีเซนส์ด้านอาหารดีเลิศไปเลยเนอะ โอะโฮะโฮ๊ะ

"โคโรเน่.."

หลังจากนิ่งเงียบไปครู่หนึ่งคันตะจึงเริ่มตอบกลับมาด้วยเสียงอันเบา ทางด้านเรย์กะตอนนี้กำลังดีใจที่คิดว่าคันตะจะต้องเอ่ยปากชมว่าเธอเก่ง เธออัจฉริยะ และมีความคิดสร้างสรรค์แน่นอน

"ก็บอกว่าอย่าเล่นกับอาหารไง!"

คันตะตะโกนออกมาพร้อมกับเอนหลังพิงพนักเก้าอี้แล้วยกมือก่ายหน้าผาก ดูท่าที่เขาสอนเธอทำอาหารมาหลายครั้งจะไม่ช่วยให้เธอเปลี่ยนจินตนาการในการสร้างสรรค์เมนูแปลกใหม่ไปบ้างเลยสักนิด

"คันตะ? เกิดอะไรขึ้นหรอ"

เสียงวาคาบะดังขึ้นมาจากทางประตูหน้าบ้าน แถมยังมีเสียงคนคุ้นเคยของเรย์กะอย่าง คาบุรากิ มาซายะ แว่วมาเบา ๆ อีกด้วย เรย์กะจึงรีบโน้มข้ามโต๊ะทานข้าวไปกระซิบถามคันตะด้วยท่าทีลุกลน

"ไหนบอกว่าวันนี้วาคาบะจังจะไปอควาเรียมกับคาบุรากิยังไงล่ะค้า!?"

คันตะที่สับสนไม่ต่างกันจึงกระซิบตอบกลับมาว่าตนก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมทั้งคู่ถึงเปลี่ยนแผนเช่นนี้ ขณะเดียวกันนั้นวาคาบะและมาซายะก็กำลังเดินเข้ามาใกล้ห้องครัวที่ทั้งสองอยู่ขึ้นเรื่อย ๆ พร้อมกับเสียงเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วงน้องชายจากวาคาบะ

"โคโรเน่รีบวิ่งขึ้นไปแอบที่ห้องของฉันที่ชั้นสองก่อนนะ เดี๋ยวจะหาโอกาสแอบบอกพี่ให้ว่าเธออยู่ในบ้าน"

เขารีบกระซิบตอบอีกฝ่าย หลังจากนั้นจึงเดินไปหาพี่สาวทางหน้าประตูบ้านเพี่อเป็นการถ่วงเวลาให้เรย์กะหนีขึ้นไปบนชั้นสอง

"อ๋อ เมื่อกี้ผมคุยกับเพื่อนอยู่ ยัยนั่นดันพูดอะไรแปลก ๆ ออกมาน่ะสิ"

คันตะบอกวาคาบะ และหันไปทักทายมาซายะที่ยืนอยู่ด้านหลัง

"..เอ่อ แล้วทำไมพวกพี่กลับมาเร็วจัง ไม่ใช่ว่าจะกลับมาตอนหัวค่ำหรอ?"

เขาถามขึ้นเพื่อถ่วงเวลา นอกจากนี้ยังสงสัยอีกด้วยเพราะที่บ่าของพี่สาวเขามีเสื้อแจ็คเก็ตของคู่เดทคลุมอยู่ แถมเส้นผมเองก็ดูเหมือนกำลังหมาด ๆ อยู่ด้วย

"ตอนที่กำลังดูโชว์กันอยู่โลมามันปาบอลมาทางนี้วาคาบะก็เลยเปียกไปทั้งตัวน่ะ ที่รีบกลับมาเพราะพอบอกว่าจะพาไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดที่โรงแรมในเครือคาบุรากิใกล้ ๆ เธอก็ปฏิเสธลูกเดียว"

คาบุรากิตอบ พร้อมบอกให้วาคาบะรีบไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนที่จะไม่สบายได้แล้ว

ระหว่างที่วาคาบะไปทำธุระ คันตะจึงเตรียมเครื่องดื่มเพื่อออกมาต้อนรับแขก แต่ทว่าหลังจากเขากลับมาในครัวพลันเห็นมาซายะกำลังจ้องกล่องช็อกโกแลตบนโต๊ะอยู่ เมื่ออีกฝ่ายรู้สึกได้ถึงสายตาของคันตะจึงหันมาแล้วชี้ไปที่กล่องนั่น

"ช็อกโกแลตนี่.."

"อะ อันนั้นเพื่อนให้มาเมื่อสองวันก่อนครับ คุณคาบุรากิทานได้นะครับ"

คันตะพยายามคลุมเสียงตัวเองให้ไม่แสดงพิรุธอะไรออกไป หวังว่าอีกฝ่ายจะแค่อยากลองชิมเฉย ๆ ไม่ได้สงสัยอะไรมากหรอกนะ

"แต่ถ้าจำไม่ผิดอันนี้เมนูใหม่พึ่งวางขายเมื่อวานวันแรกนะ"

ซวยแล้ว โคโรเน่! คันตะคิด ในขณะที่กำลังหาคำแก้ตัวก็มีเสียงอุทานด้วยความประหลาดใจของวาคาบะดังมาจากชั้นสอง เธอคงไปเจอเรย์กะบนชั้นสองเข้าเลยเผลอหลุดอุทานออกมาออกมาแน่เลย

"หืม เสียงวาคาบะนี่ มีอะไรที่ชั้นสองหรือเปล่า?"
"นี่ วาคาบะ ฉันขึ้นไปนะ"

คาบุรากิเรียกถามหาอีกฝ่ายและลุกจากโต๊ะเพื่อจะขึ้นไปดูว่าเกิดอะไรขึ้นที่ชั้นบนหรือเปล่า

"ไม่มีอะไรค่ะ! แมวน่ะ มีแมวเข้ามาอยู่บนนี้ได้ยังไงก็ไม่รู้ คาบุรากิคุงไม่ต้องขึ้นมาหรอก"

วาคาบะเอ่ยเสียงตอบกลับมา ส่วนทางด้าน'แมว'ที่ว่านั่น ขณะนี้ก็กำลังลุกลี้ลุกลนอยู่

"แต่ว่า..."

มาซายะยังไม่ลดความะยายามที่จะขึ้นไปดูที่ชั้นสอง แมวจรจัดมีเชื้อโรคตั้งเยอะนะ แล้วถ้ามันกัดวาคาบะขึ้นจะทำยังไงล่ะ ถึงแม้ว่าจะรู้จักหมอเก่ง ๆ ก็ตามแต่วาคาบะก็จะต้องเจ็บตัวด้วยนี่นา เขาไม่ยอมให้ผู้หญิงที่ชอบต้องมาเจ็บตัวหรอก

"ไม่เป็นไรจริง ๆ ค่ะ!"

เธอตอบกลับมาอีกครั้ง คันตะเองก็ช่วยบอกอีกครั้งมาไม่ต้องห่วงพี่สาวเขาหรอก 'แมว'ไม่ทำอันตรายพี่เขาอยู่แล้ว

"ถ้าเธอว่างั้นก็ได้"

มาซายะตอบและกลับไปนั่งที่โต๊ะกินข้าวต่อ ดูท่าเขาจะลืมเรื่องช็อกโกแลตปริศนาไปแล้วด้วย

ทางด้านของวาคาบะและ'แมว'เองก็กำลังนั่งถอนหายใจอยู่ภายในห้องของวาคาบะ

"ขอโทษที่ทำให้ตกใจนะคะวาคาบะจัง"

เรย์กะบอก ขณะนี้เธอคิดว่าอาจจะรอดจากมาซายะแล้ว เหลือเพียงแค่รอให้อีกฝ่ายกลับออกไปเท่านั้นแหละ

"ถ้ารู้ว่าวันนี้เรย์กะจังมาที่บ้านฉันก็คงไม่พาคาบุรากิคุงเข้ามาด้วยหรอกค่ะ วันนี้ก็มาเรียนทำอาหารกับคันตะหรอคะ?"

วาคาบะตอบ ขณะนี้เธออาบน้ำใส่ชุดใหม่เรียบร้อยแล้ว เหลือเพียงแค่ไดร์ผมให้แห้งเท่านั้นเอง

"ใช่ค่ะ กำลังคุยกับคันตะเรื่องเมนูที่จะทำวันนี้"

"อ๋อ~ ที่คันตะตะโกนเสียงดังนี่เอง"

ระหว่างนั้นเรย์กะจึงถามวาคาบะเกี่ยวกับการเดทเล็ก ๆ น้อย ๆ และได้ความมาว่าพวกเขาแค่จะเข้ามาเพื่อให้วาคาบะเปลี่ยนชุดแล้วกลับออกไปเดินเล่นรวมทั้งทานอาหารเย็นด้วยกันต่อ ดังนั้นหลังจากนี้เธอน่าจะกลับลงไปทำอาหารกับคันตะได้อย่างไม่ต้องกังวล

หลังจากที่ผมแห้ง และจัดแต่งผมใหม่เรียบร้อยวาคาบะจึงบอกลาเรย์กะเตรียมจะลงไปยังชั้นล่างเพื่อออกไปข้างนอกกับมาซายะต่อ แต่เมื่อวาคาบะกำลังจะเดินลงบันไดไปได้พบกับมาซายะที่กำลังเดินขึ้นมาพอดี

"ขอโทษที่ขึ้นมาโดยพลการนะ แต่ฉันเป็นห่วงเรื่องแมวจริง ๆ และก็มีกิ๊บติดผมที่จะให้เป็นของขวัญด้วย ถ้าเธอติดมันตอนออกไปทานอาหารด้วยกันก็คงจะดี"

วาคาบะจึงรับกิ๊บมาติดและพยายามจะเดินนำให้เขากลับลงไปข้างล่าง โดยอ้างว่าจะไปดูกระจกที่อยู่ในห้องน้ำชั้นล่าง แต่อีกฝ่ายดันไม่ทำตามที่คิดเสียได้

"แมวไปไหนแล้วล่ะ?"

มาซายะก้าวขึ้นบันไดไปดูบนชั้นสอง แต่ไม่พบกับแมวที่ทางเดินจึงถามขึ้น

"เมื่อกี้ต้อนให้ออกไปแล้วค่ะ ดูท่าฉันจะลืมปิดประตูระเบียงก่อนออกจากบ้านไปแมวก็เลยเข้ามาทางนั้นค่ะ"

วาคาบะหัวเราะกลับเกลื่อนและเรียกมาซายะให้รีบลงไปข้างล่างด้วยกัน ก่อนจะพบคันตะส่งสายตาขอโทษขอโพยอยู่ในครัว

"ถ้างั้นพี่ไปก่อนนะ คันตะอย่าดุเพื่อนมากนักนะ~"

เธอบอกลาน้องชายพลางคว้ากระเป๋าสะพายเพื่อที่จะออกไปข้างนอกต่อ แต่ทว่าดันมีเสียงแม่ของเธอดังขึ้นมาจากหน้าประตูบ้านป็นการขัดจังหวะเข้าเสียก่อน

"อ้าว สวัสดีค่ะคุณคาบุรากิ วันนี้ไม่ได้ออกไปเที่ยวด้วยกันกับวาคาบะหรอคะ?"
"แล้วก็คันตะ โคโระจังไปไหนแล้วหรอ?"

ทางด้านสองพี่น้องทาคามิจิในขณะนี้กำลังหน้าซีดกันสุดขีด ถึงแม้พวกเขาจะมองว่าไม่จำเป็นต้องปิดเรื่องนี้เป็นความลับก็ได้แต่ในเมื่อเจ้าตัวอยากให้เป็นความลับต่อมาซายะ พวกเขาก็ไม่ควรทำให้ความลับนี้รั่วไหล

"โคโระจัง..?"

มาซายะพึมพำออกมาทันทีที่ได้ยินชื่อศัตรูหัวใจในจินตนาการ ดูเหมือนว่าโคโระจังที่ว่าจะต้องสนิทกับบ้านทาคามิจิมากกว่าที่คิดไว้แน่เลย ชักสงสัยมากขึ้นแล้วเชียวว่าเป็นคนยังไงกัน

"อ๋อ พอดีมีอะไรนิดหน่อยเลยกลับมาเปลี่ยนชุดค่ะ กำลังจะออกไปแล้ว ถ้างั้นขอตัวก่อนนะคะ"

วาคาบะที่เห็นท่าไม่ดีรีบตอบพร้อมดึงชายเสื้อมาซายะเบา ๆ เป็นการกระตุ้นให้อีกฝ่ายเดินออกไปด้วย ซึ่งมาซายะก็ตามไปอย่างว่าง่ายหลังจากบอกลาแม่ของอีกฝ่ายเรียบร้อยแล้ว

หลังจากก้าวขึ้นรถของบ้านคาบุรากิที่จอดรออยู่มาซายะจึงถามคำถามที่เขาสงสัยมานาน ที่เมื่อกี้ตามออกมาอย่างว่าง่ายไม่ซักถามต่อก็เพราะเขากำลังคิดถึงเรื่องนี้อยู่ และในตอนนี้เขาได้ข้อสรุปสำหรับตัวเองเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เหลือเพียงแค่ถามย้ำให้แน่ใจเท่านั้น

"โคโระจังนี่.. เป็นเพื่อนผู้หญิงของคันตะหรอ?"

เท่าที่คิดดูคนที่คันตะคุยด้วยก่อนพวกเขามาคือโคโระจังไม่ผิดแน่ แล้วอีกฝ่ายน่าจะเป็นผู้หญิง เพราะจากคำลงท้ายชื่อว่าจัง ไหนจะการที่คันตะเรียกอีกฝ่ายว่ายัยนั่นอีก

"อะ อ๋อ ใช่ค่ะ เป็นเพื่อนของคันตะที่ชอบมาเล่นด้วยกันบ่อย ๆ"

วาคาบะที่ไม่ทันตั้งตัวกับคำถามตรง ๆ ของมาซายะตอบออกไปโดยเผลอให้ข้อมูลเกินความจำเป็นไปนิดหน่อย

"ดูท่าจะสนิทกับครอบครัวของเธอมากเลยนะ แต่แปลกใจจังทำไมฉันมาแล้วไม่เคยเจอเลย"

เขาถาม ดูท่าแล้วอีกฝ่ายจะสนิทกับครอบครัวทาคามิจิมากแต่ทำไมเขาที่มาบ้านทาคามิจิถึงหกวันต่อสัปดาห์กลับไม่เคยเจอกันเลยสักครั้งเลย ถ้ามาเล่นด้วยกันบ่อยจนสนิทกับครอบครัวขนาดนี้ก็น่าจะต้องมีสักครั้งที่บังเอิญเจออยู่แล้วสิ

"..โคโระจังเป็นคนขี้อายค่ะ บางครั้งเวลาเห็นคาบุรากิคุงอยู่ในบ้านก็เลยไม่กล้าเข้ามาล่ะมั้ง"

เธอตอบไปด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยมั่นใจเท่าไหร่ แต่โชคดีที่มาซายะรู้สึกว่าไม่จำเป็นต้องถามต่อแล้วในเมื่ออีกฝ่ายเป็นเพื่อนผู้หญิงของคันตะก็คงไม่ใช่ศัตรูหัวใจของตนอีกต่อไป ดังนั้นเขาจึงเปลี่ยนไปชวนวาคาบะคุยเรื่องอื่นแทน

วันรุ่งขึ้นมาซายะผู้ซึ่งขณะนี้กำลังมีท่าทีที่มีความสุขสุด ๆ เรียกเรย์กะและชูสุเกะไปที่ห้องประชุมเล็กห้องเดิมกับที่พวกเขาใช้ประชุมวางแผนปัญหาหัวใจของมาซายะ

"โคโระจังเป็นผู้หญิงล่ะ"

เมื่อทุกคนมาครบแล้วมาซายะจึงพูดขึ้นด้วยสีหน้าภูมิใจว่าในที่สุดตนก็คลี่คลายข้อสงสัยนี้ลงได้ ส่วนเรย์กะที่ได้ยินดังนั้นกลับนั่งตัวแข็งทื่อ

โดนจับได้แล้ว..? บทลงโทษของสปายที่ทรยศ...

"เท่าที่ได้ยินมาดูเหมือนว่าจะเป็นเด็กผู้หญิงขี้อายด้วยนะ"

มาซายะเกริ่นขึ้นก่อนที่จะเล่าเรื่องราวตามที่คุยกับวาคาบะให้ทุกคนฟัง ทางด้านเรย์กะเองก็คลายความกังวลลงเพราะดูเหมือนว่าเรื่องนี้ยังคงเป็นความลับต่อไป

แต่ทว่า..

"ดูท่าว่าโคโระจังจะเป็นเด็กผู้หญิงที่เหมือนกระต่ายน้อยสินะ"

อยู่ ๆ ชูสุเกะก็เอ่ยขึ้นมาพร้อมกับหันมายิ้มอย่างมีเลศนัยให้เรย์กะ

"เนอะ? คุณคิโชวอิน"
_______