ฟิควันวาเลนไทน์แบบเลทๆ
--------------------
ใกล้วันวาเลนไทน์ ในซุยรันก็อบอวลไปด้วยบรรยากาศแห่งความรัก รอบข้างก็มีแต่พวกปรึกษากันว่าจะซื้อของที่ไหน มอบให้ใคร หรือเจ้าพวกมีแฟนก็นัดกันพาไปทำช็อคโกแลตแบบทำมือให้ ท่าทางสนุกกันใหญ่เลยล่ะ
แต่ก็ไม่เกี่ยวอะไรกับฉันซักหน่อยนี่นา เจ้าพวกหลงระเริงในความรักไม่รู้จักไปหาหนังสืออ่านในช่วงใกล้สอบ ระวังจะน้ำตาเช็ดหัวเข่า
ฉันทำจมูกเชิดเดินหน้าไปยังแผนกประถมอันเป็นแซงทัวรี่ของฉัน วันนี้ก็นัดหมายกับมาโอะจังเอาไว้อะนะ เห็นว่าเจ้าตัวมีเรื่องจะปรึกษา ถ้าจะปรึกษาในเวลาแบบนี้คงหนีไม่พ้นอยากทำช็อคโกแลตให้ยูริคุงแหงๆ
พอเปิดประตูห้องเปอติต์เข้าไปก็เห็นมาโอะจังกำลังจิบชาอยู่คนเดียว พอหันมาเห็นฉัน มาโอะจังก็ยิ้มหวาน ลุกจากที่นั่งวิ่งตรงมาหาฉันแล้วจูงมือไปนั่งโซฟาที่ตัวเองนั่งอยู่
“ยูริคุงล่ะจ๊ะ”
“ยูริมีเรียนพิเศษน่ะค่ะ” มาโอะจังเลื่อนชุดน้ำชามาให้ฉัน ของว่างวันนี้เป็นมาการองกลิ่นเชอรี่ทำเป็นรูปหัวใจให้เข้ากับเทศกาลแห่งความรัก
“แล้วเรื่องที่จะปรึกษานี่คือ…”
“คือว่า….”
เมื่อฟังปัญหาจากสาวน้อยก็เป็นไปตามคาดหมาย มาโอะจังนั้นเตรียมทำช็อคโกแลตทำมือเพื่อจะให้ยูริคุงอยู่แล้ว เราสองคนเลยคุยกันอย่างเพลิดเพลินเรื่องการทำช็อคโกแลตทำมือ ฉันก็แบ่งปันประสบการณ์ที่เคยทำช็อคโกแลตมาในอดีตให้มาโอะจังฟัง ดวงตาสาวน้อยนี่เป็นประกายเลยล่ะ
ฉันยิ่งคึกเลยเล่าเรื่องการทำช็อคโกแลตกับท่านไอระให้ฟัง มาโอะจังก็ยิ่งปลื้มหนัก เอ่ยปากชวนฉันไปทำช็อคโกแลตด้วยกันที่บ้าน ...เอ่อ คือว่ามัน
“ไม่สะดวกเหรอคะ”
จะให้ฉันไปงกๆเงิ่นๆต่อหน้าคุณแม่มาโอะจังที่สกิลการทำอาหารเป็นเลิศมันก็เกร็งๆอะนะ ให้คุณแม่หรือคุณอาคิมิสอนจะดีกว่ามั้ง
แต่พอเห็นท่าทางหงอยๆของสาวน้อย ฉันก็ใจอ่อนตกปากรับคำไปจนได้ มาโอะจังเลยกลับมายิ้มร่าเริงตามเดิม
งั้นวาเลนไทน์ปีนี้สอนสูตรทำฟองดองต์ช็อคโกล่าให้มาโอะจังด้วยดีกว่า สูตรของวาคาบะจังน่ะไว้ใจได้ อร่อยมากๆด้วย ปีที่แล้วท่านพ่อกับท่านพี่ก็ชมกันยกใหญ่เลยนี่นะ
กำลังตกลงเรื่องสถานที่ว่าจะใช้บ้านใครดี ยูกิโนะคุงก็ถือถาดน้ำชาเดินเข้ามาหา แย้มรอยยิ้มที่แทบจะเห็นดอกไม้บานเป็นแบ็คกราวน์เบื้องหลัง
“คุณพี่เรย์กะฮะ ขอนั่งด้วยคนนะฮะ”
เล่นพูดด้วยเสียงน่ารักๆแบบนั้น ใครจะไปห้ามปรามได้ล่ะคะ เอ้า เชิญเลยจ๊ะ
“กำลังคุยอะไรกันอยู่เหรอฮะ”
“เรื่องทำช็อคโกแลตน่ะ” มาโอะจังตอบไปว่างั้น ยูกิโนะคุงเลยหันมองฉันเหมือนจะขอคำอธิบายเพิ่ม
“ปีนี้พี่กับมาโอะจังจะไปทำช็อคโกแลตที่บ้านด้วยกันน่ะจ๊ะ”
“เห ทำขนมกันเหรอฮะ” ยูกิโนะคุงเลิกคิ้ว “ฟังดูน่าสนุกจัง”
“เน้อ”
มาโอะจังกับฉันคุยกันเรื่องพิมพ์ขนมน่ารักๆและเริ่มลิสต์ชื่อขนมที่อยากทำอย่างครึกครื้น จนมาโอะจังได้เวลาไปเรียนพิเศษ พวกเราก็เลยแยกย้าย
ฉันกับยูกิโนะคุงเดินไปด้วยกัน ยูกิโนะคุงมองฉันอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะยิ้มออกมา
“มีอะไรรึเปล่าจ๊ะ”
“เรื่องทำขนมที่บ้านนี่ ผมขอไปด้วยได้มั้ยฮะ”
“เอ๋!”
“หรือว่าไม่ได้เหรอฮะ”
“ไม่ใช่อย่างนั้นเหรอจ๊ะ เพียงแต่พี่แค่คิดว่ายูกิโนะคุงเป็นผู้ชายจะรู้สึกเบื่อๆกับห้องครัวที่มีแต่เด็กผู้หญิงรึเปล่าน่ะ”
“ไม่เบื่อหรอกฮะ ผมเคยทำอาหารกับท่านพี่ ก็สนุกดีออกนะฮะ”
“ทำอาหาร...”
“ใช่ฮะ หลังจบค่ายฤดูร้อน ผมก็เอาสูตรอาหารที่ได้มาจากแคมป์มาลองทำให้ทุกคนที่บ้านทาน มีท่านพี่ช่วยก็ออกมาอร่อยมากๆเหมือนตอนกินที่แคมป์เลยเลยล่ะฮะ”
อ๋อ หมายถึงตอนนั้นที่เอ็นโจเล่าให้ฟังสินะ อีตาเจ้าเล่ห์นั่นก็ช่วยน้องชายทำอาหารแบบที่บอกไว้จริงๆด้วย ...รักน้องจังเลยน้า
เห็นสีหน้ายิ้มแย้มดีอกดีใจตอนอวดเรื่องทำอาหารกับพี่ชายให้ฟัง ฉันก็พลอยยิ้มตามไปด้วย นึกภาพเทวดาน้อยในชุดเชฟกำลังทำอาหารอย่างตั้งอกตั้งใจก็รู้สึกน่ารักจนอยากจับมาฟัดๆเลยล่ะ
“....คุณพี่เรย์กะฮะ”
โอ๊ะ ไม่ได้การแล้วสิ เมื่อกี้เผลอแสดงสีหน้าท่าทางอะไรออกไปรึเปล่านะ จะทำตัวให้เป็นคนน่าสงสัยในสายตาของเทวดาน้อยไม่ได้เป็นอันขาด
ฉันรีบกลับมายิ้มแย้มสงวนท่าทีไว้ตามเดิม
จนมาถึงที่รถ ยูกิโนะคุงก็โบกมือแล้วขึ้นรถไปอย่างร่าเริง ฉันโบกมือตอบกลับไปจนรถที่ยูกิโนะคุงนั่งลับสายตา
เอาล่ะ รีบกลับบ้านไปซ้อมดีกว่า ยังไงก็จะให้ยูกิโนะคุงเห็นภาพของพี่สาวไม่เอาไหน ใช้เครื่องมือเครื่องไม้ไม่คล่องได้แต่เงอะงะอยู่หน้าเตาก็ไม่ได้ซะด้วยสิ
เรื่องทำขนมคงพอกล้อมแกล้มไปได้ล่ะมั้ง ก็ฉันมีตัวช่วยแสนวิเศษอยู่นี่นา
.
.
.
.
.