1-4 >>275-276,284
5
ท้องฟ้ายามเย็นกับอีกาที่โบยบินท่ามกลางแสงอัสดง โลแรนผู้นำแห่งฟอร์ทิสใต้กำลังมองเหม่อไปยังขอบฟ้าไกล นึกถึงบุคคลในดวงใจผู้เป็นที่รัก
ไม่รู้ว่าตอนนี้เขาจะกินข้าวหรือยัง จะนอนหลับเต็มอิ่มไหม หลังจากการทะเลาะกันเพราะแย่งซาลาเปาเมื่อนานมาแล้วทำให้ทั้งคู่ตัดสินใจแยกอนาจักรกัน
"ซาลาเปามันต้องไว้กินคนเดียว จะแบ่งครึ่งได้อย่างไร!"
น่าขันเหลือเกินที่หลังจากเหตุการณ์นั้นสิ่งที่ถูกแยกออกเป็นสองส่วนไม่ใช่ซาลาเปา แต่เป็นฟอร์ติส
เมื่อคิดเช่นนั้นก็นึกถึงความทรงจำแห่งอดีต เปาหมูร้อนๆแล้วก็เปาไส้ครีมหวานๆ โดยเฉพาะเปาครีมหวานๆที่เมื่อบิแป้งออกมาก็จะพบกับครีมไข่แดงผสมนมที่สีเหลืองอร่ามเนื้อเนียนละเมียดลิ้นและละลายในปากได้จนมิอาจรู้ลืมรสชาติ
พอนึกแล้วก็อยากจะกินอีกซักครั้ง คงเป็นเพราะข่าวลือเรื่องเบรดบอลของวัลเล็มทำให้เขาคิดเรื่องพวกนี้ น่าตลกเหลือเกินทั้งที่ทุกคืนที่หลับฝันเขาก็ยังนึกถึงแต่ความทรงจำในครั้งอดีต แต่แม้แต่ยามกลางวันเรื่องพวกนี้ก็ยังคงอยู่ต่อหน้าเขาเหมือนเพียงฝัน
หลังจากโปรยเศษขนมให้เหล่าอีกาแล้ว เขายังคงใช้เวลานิ่งคิดซักพัก หรือว่าบางทีเขาควรที่จะทำอย่างอื่นบ้างเพื่อเป็นการลบล้างความฟุ้งซ่านในเวลานี้ให้หมดไปหรือเขาต้องกินซาลาเปาหรือเบรดบอลเสียก่อนถึงจะลืมเรื่องพวกนี้ไปได้ เมื่อนั้นเขาจึงตัดสินใจ หันหลังให้แสงตะวันพร้อมสั่งทหารสามแสนเก้าหมื่นหกพันนายเข้าไปยังวัลเล็มและซาเก็น
"ข้าอยากกินเบรดบอลกับซาลาเปา! จงหาเบรดบอลกับซาลาเปาที่รสชาติที่ดีที่สุดมาให้ข้า! ข้าจะลงไปกินด้วยตัวเอง!!"
"ครับ!!"
เมื่อเสร็จเสียงสั่งการเขาก็รู้สึกเจ็บใจตัวเองเล็กน้อย เจ็บใจที่ประเทศตัวเองไม่สามารถทำเบรดบอลกับซาลาเปากินเองได้ ต้องไปเอาจากประเทศอื่น... หรือว่าเขาจะทำเบรดบอลในสไตล์ของประเทศตัวเองดีนะ
เมื่อคิดเช่นนั้นก็หันไปมองดวงตะวันก่อนคิดในใจ
แล้วก็ตั้งชื่อมันว่าพาวซัน... อะไรแบบนี้