>>804 เค กูช่วยมึงเอง
ช่วงนี้กูเริ่มแตกไลน์การอ่านวะ หันไปอ่านนิยายต่างประเทศอย่างจีนเกาหลีญี่ปุ่นมากขึ้น กูรู้สึกว่าแต่ละชาติแม่งมีเอกลักษณ์โคตรๆเลยวะ
อย่างจีนนี่ชอบเล่นความหมายของคำหรือตัวอักษร เล่นมุกซีเรียสหน้าตายเยอะ ไต้หวันเน้นแฟนตาซี ฮ่องกงเน้นกำลังภายใน แผ่นดินใหญ่เน้นประวัติศาสตร์ หลังๆนี่มีพวกผีสางขุดสุสานมาเยอะเลย จะว่าสนุกก็สนุกนะ แต่หลังจากกูอ่านรหัสลับหลังคาโลกที่มีความสมจริงและใช้การอธิบายแบบsci-fiมาอธิบายเรื่องราวต่างๆ กูกลับไปอ่านแนวแฟนตาซีผีสางอย่างบันทึกจอมโจรไม่สนุกเลยวะ เพราะมันทำให้กูรู้สึกไม่สมจริงสุดๆเลย
ญี่ปุ่นก็พวกLNที่กูคงไม่ต้องอธิบายมาก แต่กูรู้สึกว่านิยายญี่ปุ่นมันออกแนว"เพ้อฝัน"ยังไงไม่รู้วะ หมายถึงคำบรรยายนะ บางทีกูก็ไม่เข้าใจความหมายแฝง รู้สึกว่ารสนิยมที่คนญี่ปุ่นเห็นว่าดีคือเขียนให้"เหนือโลก"วะ เหมือนกับคนฝรั่งเศสถือว่าความเข้าใจยากและวรรณศิลป์คือความสูงส่ง
ส่วนเกาหลีนี่กูอ่านพวกกำลังภายในมา กูว่าพระเอกแม่งแกรี่ชิบหายเลย นิยายเด็กดีบางเรื่องยังดูดีกว่าเลย แถมกูเกลียดคนแต่งจอมโจรจอมราชันย์มาก แม่งจบปาหมอนสัสๆอะ คือมึงคิดตอนจบไม่ออกหรือดมกาวมากไปป่าววะ แม่งแถหน้าด้านๆให้พระเอกชนะได้เฉยเลยวะ โดยเฉพาะจอมกระบี่เทพสังหารที่ยกย่องว่าเป็น"หนังสือที่ควรอ่านก่อนตาย" ถ้านับแค่ตอนจบนี่แม่งระดับเดียวกับdr.popเลยวะ ซึ่งกูไม่คิดว่าจะมีเรื่องใดที่กูเกลียดระดับนี้มาก่อน แต่อย่างหนึ่งที่กูยอมรับคือบทบู๊แม่งมันส์จริงๆ แต่ที่กูขำคือแม่งเกินคำว่ากำลังภายในไปเยอะมาก เจไดมาสู้แม่งก็แพ้ แถมยังมีแต่มุขคุณธรรมโลกสวยจนกูแทบอ้วก