สถาพรนิยายกากจริง มีเรื่องหนึ่งเพื่อนกูชมนักชมหนาโคตรดี งู้นงี้ ให้กูยืมอ่าน อ่านเสร็จกูอยากปาแม่งทิ้งถ้าไม่ติดว่าเป็นของเพื่อน
พระเอกโคตรแกรี่สตู เล่มแรกหนังสือหนาราวๆสามสี่ร้อยหน้า แต่เรื่องไม่เดินเลยสัส 20%คือแนะนำพวกพระเอก อีก80%คือโชว์ความเมพพระเอก พระเอกเก่งดาบ พระเอกทำอาหารเก่งอาจารยังอาย พระเอกไม่อยากเด่นแต่ก็ได้เด่น ใครๆก็รัก สัส บรรยายแม่งก็น้ำท่วมทุ้ง บทสนทนาก็แม่งแข็ง
พอกูไปบ่นกับเพื่อนเพื่อนก็บอกให้อ่านเล่มสองก่อน กูก็อ่านไม่ต่างกะเล่มแรกเลยสัส เป็นหนังสือที่แม่งอัดแน่นด้วยการโชว์เมพพระเอกตัวละครอื่นกากสัสหมา กูไม่รู้แม่งความสนุกมันอยู่ตรงไหนทำไมเพื่อนกูบูชานัก ดีที่ตอนนั้นเล่มสามยังไม่ออกไม่งั้นเพื่อนกูต้องเอามาให้กูอ่านอีกแน่เลย