กูขอบ่นหน่อย ไอ้นิยายไทยสไตล์เนี่ย #จากเรปเย็ดคุณธรรมด้านบนนั่นล่ะ กูเพิ่งนึกได้ว่าจะบ่นอะไร
มันแทงใจดำกูนะเรื่องชอบเขียนแนวเย็ดกันเนี่ย (กูเขียนแนวผู้ชายปี้กันด้วย) แต่กูเห็นด้วยเรื่องพล็อตกลวงๆ (เข้าข่ายปลาไหลกินน้ำแกงแต่กูจะยอมกลืนน้ำลายวันละหลายหนพลีชีพนะ)
ส่วนตัวกูคิดว่าถ้าหากจะทำนิยายที่ไม่ใช่แนวรักให้ถูกจริตของคนไทยในยุคสมัยนั้นๆ (โดยเฉพาะยุคนี้..) มันค่อนข้างยากว่ะ มันมีปัจจัยหลายอย่างที่ละเอียดอ่อนมากเกินกว่าจะเขียนให้รู้สึกจริง อินไปกับมันได้ คนไทยชอบความโรแมนติก (โรแมนติก = อารมณ์.. เล่นกับอารมณ์นั่นล่ะ) สำหรับกูนะ
ก็อย่างที่รู้กัน สันดานคนไทยส่วนมากแม่งชอบเพ้อเจ้อ ยิ่งเป็นพวกนักเขียนก็ยิ่งเพ้อเจ้อ ปัจจัยหลายอย่างทำให้เมืองไทยโคตรจะเพ้อเจ้อ อย่าแปลกใจถ้ากูจำไม่ได้ว่ากูพิมพ์เหี้ยอะไรลงไปเพราะกูก็เพ้อเจ้อ (มโนเป็นหลัก เข้าสังคมเป็นรอง)
คือที่พวกมึงบ่นๆ ไปถ้าจะปรับแก้กันจริงๆ คงต้องปรับที่การปรับทัศนคติของคนไทยให้มันเป็นเส้นตรงกว่านี้ มีเหตุและผลกว่านี้ว่ะ ไม่ใช่เอาอารมณ์เป็นหลัก หลงใหลในอุดมคติ มองความเป็นจริงบ้าง ไม่ให้โดนชักจูงไปด้านนั้นด้านนี้ง่ายๆ (ซึ่งมันก็ยากสำหรับกู... ผู้ซึ่งโตมากับผู้หญิงหัวโบราณและหัวอ่อนเชี่ยๆ)
สรุปคือถ้าหากอยากจะให้คนไทยที่เป็นนักเขียนเปลี่ยนทัศนคติ... พวกมึงต้องเปลี่ยน "วัฒนธรรม" การเสพขึ้นมาเองก่อน ฟังดูพูดยาก แต่มันต้องมีก้อนหินสักก้อนที่ทำให้เกิดทฤษฎี Butterfly Effect ได้สักก้อนล่ะน่า.. (ซึ่งไม่ใช่กูแน่นอน.. กูโง่)