ก็นักเขียนไทยส่วนใหญ่แล้ววันๆไม่ค่อยเขียนอะไรนอกจากเรื่องแย่งหีแย่งควยไง เขียนยังไงก็ขายได้ ไม่งั้นอีนิยายประเภทชีค ทาสรัก ไฟสวาท ซาตาน บำเรอกาม เมีย โสเภณี บลา บลามันจะขายดีได้ยังไง พอเขียนก็เขียนเหมือนอ่าน Text วิชาการ ไม่รู้จักการย่อยข้อมูลให้อ่านง่าย แถมต้องค้นคว้าข้อมูลมากเกินความจำเป็นอีก เอาเรื่องรักๆใคร่ๆนี่ล่ะ ง่ายสุด แค่คิดอุปสรรคที่มันดูไม่เมคเซนส์ก็พอแล้ว
กูอยากอ่านเรื่องเข้มข้นในหน้าที่การงาน อยากอ่านเรื่องคนที่มีความฝันแล้วก็พยายามทำฝันนั้นให้สำเร็จ อยากอ่านเรื่องหักเหลี่ยมเฉือนคม รักๆใคร่ๆเป็นเรื่องรองลงมาหรือแทบไม่มีเลย เฮ่อ เมื่อไหร่วงการวรรณกรรมไทยมันจะยกระดับไปนานาชาติซักทีวะ