กูเคยเป็น
ของกูคือตอนเเรกๆมันวาดออกมาได้เพราะยังไม่เก่ง ยังไม่เข้าใจอะไรมาก อารมณ์เเบบกูประสบการณ์น้อยอะ เเล้วพอเราฝึกวาดไปซักพัก เจอสิ่งใหม่ๆไปลองสิ่งใหม่ๆ วาดสายเรียลเยอะๆ มันจะกลับมาวาดเเบบเก่าๆไม่ได้ เพราะมีความรู้ความเข้าใจมากขึ้น เเล้วไอการวาดการ์ตูนเนี่ย
เช่น สไตล์ญี่ปุ่น มันใช้ความเป็นสไตล์อะ ความเป็นการ์ตูนญี่ปุ่นมันต้องเเหกกฎความเป็นจริงหน่อยๆอะเเต่ยังอยู่บนพื้นฐาน เช่น หน้าคนงี้ จะมาวาดสเกลตามเรียลๆเป๊ะมันก็จะเรียลไป ต้องมีการลดทอน วาดตาโตมั่ง คางเล็ก จมูกสั้น หูเล็ก ซึ่งไอพวกนี้จะสังเกตได้ว่า นักวาดเก่งๆที่เขามีสไตล์พวกนี้เขาจะมีสไตล์ของตัวเองเเล้ว มีวิธีการกะสัดส่วนของตัวเอง
สุดท้ายกูก็เลือกอยากมาวาดสไตล์ญี่ปุ่นนะ ลองอาศัยดูพวกนักวาด หาสเกลการร่างโครงของตัวเอง อย่าใช้บรรทัดฐานของสายเรียลมากเกินไป
ร่างโครงก็หาสเกลของตัวเอง หน้ายาวขนาดไหน หัวขนาดไหน เเต่ต้องอยู่ในบรรทัดฐานให้ไม่เพี้ยนเกินไป เช่น ไม่หน้าผากโตเกินจนเป็นเอเลี่ยน ไม่คางเเหลมเป็นดินสอ เติมเเก้มให้ดูโลลิๆเด็กๆ หัวเล็กๆตัวเล็ก ไม่ต้องเป๊ะๆกับอนาโตมี่กล้ามเนื้อมาก พวกoblique กล้ามเนื้อมืองี้ ตัดทิ้ง เอาเเค่รอยพับข้อนิ้วเป็นต้น