กูเห็นหลายคนบอกวาดรูป ท้อ เหนื่อย ไม่รู้จะวาดไปทำไม ไม่รู้จะวาดเพื่ออะไร กูอยากจะสวนไปว่ามึงไม่รู้จะวาดทำไม มึงก็ไม่ต้องวาด มึงเหนื่อยมึงก็พัก เสือกแม่งไม่พอใจ ต้องให้กูบอก สู้ๆ นะ ฝึกไปเรื่อยๆ งี้เหรอ? สำหรับกูแล้วกูสบายใจ แถมได้เงิน แค่นี้ก็เป็นเหตุผลที่ทำให้กูวาดรูปต่อละ แต่ดันโดนบอกว่า ก็มึงเก่งนิ งานมึงขายได้นิ เออ กว่ากูจะเก่ง กว่ากูจะขายได้ขนาดนี้กูพูดให้มึงฟังเดี๋ยวก็หาว่าซ้ำเติมอีก กูไม่ใช่มึงนิ เบื่อซิบหาย พวกวาดรูปกากก็อยากวาดเก่ง กูขอบ่นในฐานะคนเก่งหน่อยละกัน พวกกูเก่งก็ไม่ได้หมายความว่าจะประสบความสำเร็จไปหมดทุกอย่างหรอกว่ะ ไลค์แล้วไง คนสนใจแล้วไง คนไลค์คนชมมันให้ข้าวกูแดกไหมล่ะ พวกกูต้องรักษาคุณภาพผลงานไป พร้อมกับพัฒนาฝีมือไปด้วยขนาดไหน คนเก่งแม่งเยอะจะตายห่า ต้องมาแก่งแย่งลูกค้ากัน คนไลค์ผ่านๆ อาจจะเยอะ แต่คนสนใจจริงๆ แทบไม่มีด้วยซ้ำ กูก็ไม่ใช่ว่าไม่เหนื่อยเวลาเห็นเทคนิคที่คนอื่นทำได้ ทำไมกูทำไม่ได้ กูก็มั่นใจว่าเก่งแต่ทำไมผลงานมันถึงยังไม่ดีเท่าที่ควร? พอกูบ่น คำที่ได้มาก็คือมึงเก่งอยู่แล้วเอาอะไรมาก? เพราะพวกมึงคิดแบบนี้ไงถึงได้อยู่แค่นี้ มันไม่ได้อยู่ที่เก่ง ไม่เก่งว่ะ เก่งไม่เก่งก็คนเหมือนกันป่ะ อย่าพูดเหมือนคนเก่งอยู่คนละโลกเลยเถอะ แค่มึงจะยอมรับพัฒนาเทคนิคใหม่ๆ แค่ไหนมากกว่า กูเจอคนที่ฝึกลายเส้น ลงสีสไตล์อื่นละเขาวาดสวยขึ้น แต่ดันบอกว่าไม่มีเอกลักษณ์เลย แล้วพอกลับไปวาดแบบเดิม ก็มาบ่นไม่มีคนสนใจงาน เหนื่อย ท้อ อยากบอกว่ามึงหัดรับอะไรใหม่ๆ แล้วเอามาปรับปรุงบ้างเถอะ ไม่ใช่ดักดานอยู่แต่แบบเดิมๆ เพลีย