สวัสดี ปกติกูไม่ค่อยเล่นโม่ง กูขอเขียนแบบเล่าพันทิป แต่จะใช้คำพูดแนวเดียวกับพวกมึงนะ ถ้าผิดอะไรก็ขอโทษด้วย (กูสามารถเปิดประเด็นใหม่ได้โดยไม่ต้องย้อนอ่าน 318 เรปข้างบนเนอะ?)
พอดีกูอยากจะเล่านิดหน่อย พวกมึงมีน้องกันมั้ย กูมีน้องที่ห่างกันเจ็ดปี มันก็อยู่กันคนละช่วง ระดับนึงอ่ะนะ
ทีนี้กูว่ายุคของกูมันเป็นยุคช่วงแรกๆบุกเบิกว่ะ มันมีที่ว่างเยอะแยะให้กูได้แสดงออก แล้วการพัฒนาฝีมือเพื่อจะได้มีที่ยืนมันก็แบบอยู่ในขั้นที่กูรับได้ แล้วสมัยกูถึงจะทำอะไรที่สมัยนี้เรียกว่าเบียวบ้างนิดหน่อยก็เป็นเรื่องที่ตอนนั้นไม่มีใครซีเรียสมาก หรือแบบอาจจะมีแต่ก็ไม่ได้กระทืบหนักขนาดทุกวันนี้ที่กูส่องๆกลุ่มลงรูปวาดในเฟซอ่ะนะ
พอมายุคน้องกู กูว่าเด็กที่จะเริ่มเข้าวงการหาที่ให้แจ้งเกิดยากมาก ถ้าไม่มีจุดพีคมากๆ (ถ้ากูเปรียบประมาณว่ารุ่นกูการสอบเข้ามหาลัยได้คณะที่ทำงานแล้วโอเคพ่อแม่ก็ชมแล้ว แต่รุ่นน้องกูถ้าอยากให้ชมต้องได้หมอเลย แบบนี้จะออกทะเลมั้ย)
การฝึกฝีมือก็ต้องฝึกแบบก้าวกระโดดมากๆ ขั้นบันไดมันโคตรชัน เพื่อจะให้เทียบเคียงคนที่ฝึกมานานแล้ว (สมัยกูคือถึงจะมีคนที่ฝึกมาก่อนก็ไม่มีใครที่จะทิ้งช่วงมากในแง่ของฝีมือเพียว ถ้าจะมีคนที่เด่นมากก็ด้วยองค์ประกอบอื่นหลายๆอย่างที่คงลงตัวกว่า) ไหนจะคนที่วาดจนได้เงินมาพัฒนาไปขั้นใช้อุปกรณ์ดีๆแล้วอีก (กูก็เป็นคนวาดรูปเหมือนกัน กูรู้ว่าอุปกรณ์ไม่ใช่ทั้งหมด แต่แน่นอนว่ามันมีผลเยอะจริงๆ เทียบเด็กที่เพิ่งหาที่ให้ตัวเองได้ยืน กับคนที่ทำเป็นงานได้แล้ว)
แล้วกูไม่รู้ว่าทำไม ตอนนี้ถึงถล่มกันแรงมากๆ กูตามอ่านตามกลุ่มในเฟซแล้วน่ากลัวมาก กูยอมรับว่าเมื่อก่อนไอ้ที่เรียกว่าเบียวอ่ะ กูก็เคยเป็นแต่ไม่หนักมาก (ซึ่งหลายๆคนตอนนั้นก็เหมือนๆกันแหละ) ประเด็นนี้กูจะหมายถึง กูเห็นบางดราม่าเริ่มจากที่แค่ เด็กแทนตัวเองว่า "ฉัน" หรือ "หนู" ก็โดนด่าเบียวกันเป็นร้อยๆเม้น แทนได้แต่คำว่า "เรา" เหรอ ซึ่งกูว่ากรอบที่จะให้ได้อยู่ในสังคมมันยิ่งแคบลงๆ จนกูอึดอัดแทนเด็ก แทนน้อง
น้องกูก็ไม่ได้ถึงกับฝีมือแย่ ไม่ได้ถึงกับเบียวไปก่อดราม่า แต่เอาตรงๆก็ไม่ได้น่ารักเป็นพิเศษหรอก นิสัยก็ยังคิดแบบเด็กอยู่เยอะ ฝีมือวาดก็เก่งกว่ากูตอนอายุเท่ามันมากอยู่นะ แต่สมัยนี้มันเข้าถึงข้อมูลง่ายอุปกรณ์หาซื้อง่ายด้วย มันก็ยากมากที่จะได้ขึ้นคอขวดหรือขึ้นจากฐานปิรามิดกับเขาอ่นะ
ตอนนี้กูตัดช่องน้อยแต่พอตัวหางานด้านนี้ทำเลี้ยงตัวเองได้แล้ว แต่พอน้องกูมาขอคำแนะนำ มาถามกับกูว่าต้องทำยังไง กูตอบไม่ถูกเลยว่ะ กูบอกตามตรงว่าถ้าสมมติให้กูมาเป็นเด็กรุ่นนี้กูก็คิดว่าตัวเองคงไม่ได้มาไกลได้ขนาดนี้ จริงๆกูก็เคยคิดว่าเพราะน้องกูไม่สู้เอง แต่พอมันมาปรึกษาอย่างจริงจังกูถึงได้ไปลองเช็คเปิดตาหาข้อมูลอะไรหลายๆอย่างใหม่ทั้งหมด มันเปลี่ยนไปเยอะแล้วจริงๆ มันต้องใช้ความพยายามเยอะขึ้นหลายเท่าจริงๆเมื่อเทียบกับสิ่งที่กูเจอตอนนั้น
อย่าว่ากูว่าพยายามหาข้ออ้างให้น้องตัวเองเลย แต่กูก็ยอมรับว่าสงสารมันจริงๆ กูไม่รู้จะบอกกับมันยังไงนอกจาก ทำใจ พยายามให้มากขึ้น หาความรู้ให้มากขึ้น หรือไม่ในทางที่สุดโต่งที่สุด ก็คือรีบรู้ตัวให้เร็วที่สุดว่าสายงานนี้มันไม่ไหว แล้วรีบเอาเวลาไปเริ่มฝึกกับสายอื่นเร็วๆเลยดีกว่า
แต่กูไม่ค่อยพอใจในคำตอบนี้ที่กูใช้ตอบน้องไปว่ะ คงแบบ อยากตอบอะไรที่ดีกว่านี้ ไม่ก็ให้แรงผลักดันที่สร้างสรรค์กว่านี้
แต่ในฐานะคนเป็นพี่กูก็คิดได้แค่นี้ เลยมาถามในโม่งที่เป็นคนนอก คงจะได้มองจากมุมอื่นทำให้เห็นได้กว้างกว่ากู ก็ขอคำแนะนำที่จะให้กูเอาไปบอกน้อง หรือแนะนำน้องกูตรงๆก็ได้ เดี๋ยวกูส่งให้มันอ่านเอง
ขอบคุณล่วงหน้า