>>332 ใช่กูเห็นแก่ตัว แล้วมันไม่เห็นแก่ตัวเหรอ ให้ช่วยมันแก้ปัญหาทำไมทุกครั้ง แล้วกูใจอ่อนแก้ให้ทุกครั้ง จนกูบอกว่ากูแก้ไม่ได้ เพราะนั่นเป็นเรื่องญาติพี่น้องมันและกูแค่ให้คำแนะนำแบบเป็นกลาง ให้กูบอกตามตรงนะ มันหายไปหลายครั้งไม่บอกกู กูต้องแบบเออมันทำกับกูได้กูทำไม่ได้ กูมีปัญหาตอนไหนละที่กูจะขอความช่วยเหลือมันได้ ถ้าโทรไปกูคงต้องได้ยินน้ำเสียงแบบนั้นอีก มึงคิดว่าไง กูควรแค่ร์มันอย่างเดียว ไม่ต้องแคร์ตัวกูเองใช่ไหม โครตยุติธรรม และหลายครั้งเรททางโฟนนี่กูสองครั้ง กูไม่ได้เริ่มก่อนเว้ย อยู่ดี ๆมาบอกว่ากอดลูกชายกูก่อนบอกขอโทษเหี้ยลูกชายกูไม่ใช่พระอิฐพระปูนกูเฉย ๆในส่วนของโทรศัพท์พราะมองว่าเหมือนเขียนฟิค ตอนกูบรีฟงานต่อให้หยาบโลนนั่นงานกูไม่มีมาองอายไรหรอกไร้สาระ เพราะไงก็คิดจะเอาไปออกงานร่วมกัน นั่นก็คือเหตุผลที่กูไล่บี้และตามนางส่วนนึง
นิสัยนางขนาดกูถอยหลายรอบเพราะรับไม่ได้ที่นางชอบโกหกกู แต่กูก็ใจอ่อนทุกครั้ง กูใจอ่อนกับทุกคนบอกเลย แถมคาร์ตัวนี้ของกูลูกชายกูนี่ เคยเอาไปสิ่งที่ออกแบบทั้งหมดไปบอกเพื่อนแล้วเพื่อนมันก็ลอกคาร์กู แถมมันสองตัวยังโรลเรทจนจบแดกไปกี่รอบ กูต้องบอกไหมว่าตั้งแต่นั้นมาใจกูดำยิ่งกว่าอะไร ลูกชายกูเงียบ ไม่พอใจพอกับกูที่ก็อปคาร์กูไป ถึงนางจะบอกว่าลูกสาวนางไม่มีอะไรกับคนนั้น เพื่อนนางโวยวายจะเอาลูกนางนางไม่ให้ แต่เสือกเอาลอกคาร์กูไปเล่นตับ ๆเหี้ย ลูกมึงเคยโดนงี้ไหม กูให้อภัยได้แต่ไม่สุดเว้ย
แล้วที่นางเทสะใภ้กูทิ้งสามคนกับอีกคนที่เล่นยันท้องกูบอกเลย กูไม่ขอให้นางรับผิดชอบ กูบอกว่าฝืนไม่ได้ ถ้าลูกชายนางไม่ชอบคือไม่ชอบกูจะไม่บีบนาง ทางกูจะดูแลลูกสาวกูเอง เพราะถือว่าลูกสาวกูพลาดเอง ต่อให้ท้อง กูจะไม่เรียกร้อง แต่ลูกชายนางถ้าจะเลือกก็เลือกสักคน ชอบอีกคนแต่มีอะไรอีกคน ถ้าจะเลวก็เลวให้สุด ไม่งั้นกูจะไม่พูดถึงอีก มาตรฐานเลือกเขยกูเองก็สูงนางบอกสู้ไม่ไหว ชอบให้ลูกสาวกูรุกมากกว่ากูทำไม่ได้วะผิดคาร์กู แต่พอลูกชายกูโผล่ตัวไหนทีไรนี่น้ำลายนางหกหมด
นิสัยเสียนางกูยอมรับได้แค่ระดับนึง แต่ที่รับไม่ได้สุด ๆคือทิ้งงานเว้ย หายหัวไม่บอก คุยไม่จบ คาราคาซัง แล้วทิ้งลูกชายกูคนที่พยศที่ลูกที่กูรักมันสุด ๆนี่
มึงไม่รู้เรื่องทั้งหมด มึงอย่าเพิ่งตัดสินกูดีกว่า