ขอพูดต่ออีกนิด คิดว่าตัวตนโปรเจ็คหน้าจะมาอ่าน อยากฝากให้คิด
มึงจะไม่เชื่อคำโม่งก็ตามใจ จะคิดว่าโม่งอคติด่าเป็นคนๆก็ตามใจ แต่เชื่อเถอะ ถอดโม่งออกมากูคนเป็นคนคนนึงที่เสพงานมึงนี่แหละ ไม่ใช่ใครที่ไหน
แต่กูเอาโม่งมาใส่เพราะกูยอมรับเลย กูกลัวที่จะติพวกมึงตรงๆ เพราะกูน่ะมันโนบอดี้ที่ไหนก็ไม่รู้ แต่พวกมึงอ่ะ พวกมึงไม่ใช่ไง พวกมึงคือนักวาด มึงมีคนติดตาม มึงมีลูกหาบแม้ว่ามึงจะไม่อยากมี ตีกับพวกมึงไม่ลำบากหรอกตีกับลูกหาบพวกมึงนี่สิ มึงมีอำนาจที่จะโน้มน้ามคนอื่นได้มากกว่าพวกกู พนันเถอะกูออกไปพิมพ์แบบที่กูพิมพ์ในโม่งข้างนอกกูคงโดนพวกมึงรุมหมายหัว แล้วข้างนอกนั้นไม่มีใครช่วยกูหรอก พวกมึงหลายคนบิ๊กเนมกันทั้งนั้น ยอมรับเลยกูขี้ขลาด แต่ก็ยังอยากหาสักวิธีที่จะบอกพวกมึงถึงความเห็นกู โดยที่กูไม่ต้องเสี่ยงกับการโดนรุมตีนจากลูกหาบมึง
กูเป็นคนเสพงาน งานคือตัวตนของพวกมึง งานที่ออกมาย่อมสะท้อนแนวคิดของพวกมึง กูกล้าพูดเลยว่ากูตัดสินใจจากงานที่ทำ
เรื่องนี้ไม่มีอะไรผิดเลย มึงได้อินสไปรมา มึงอยากทำ จุดประสงค์พวกมึงก็ดี มันดีทุกอย่างเลยเว้ย จนกระทั่งมันมาอยู่ผิดที่ผิดทาง เหมือนโดจิน ถ้ามันอยู่ใต้ดินมันก็ไม่ผิด เพราะถือว่าผลิตด้วยใจรัก แต่พอมันขึ้นบนดิน เอามาใช้กันในเชิงพาณิชย์ มันก็เหมือนมึงเอาของเขามาหากินนั่นแหละ จุดประสงค์การขายโดอยู่ใต้ดินกับจุดประสงค์ของการเอาโดขึ้นมาหากินบนดินมันต่างกันยังไงเชื่อว่าพวกมึงรู้กันดี ศาตราวุธร่ายรำก็เหมือนกันเลย ผลงานของพวกมึงไม่ผิด แต่การกระทำของพวกมึงอ่ะกำลังจะทำให้ผลงานมึงผิด กูก็ชอบงานมึงไม่ต่างจากที่มึงภูมิใจในงานมึงหรอก เพราะชอบนี่แหละถึงได้ยิ่งรู้สึกไม่โอเคมากเป็นเท่าตัว
ฟังกูบ้าง กูก็คนอ่าน แค่กูเอาโม่งมาใส่