กุ 220 นะ
พวกมึงทำกูร้องไห้ว่ะแม่ง เชี่ย คือร้องไห้หมดหน้าเละเลย ดีที่ปิดเทอม หนังสือเรียนอ่านไม่เข้าหัวเลยว่ะ คือ กูเล่นคอมมูมา 2 ปี จะว่านานมั้ย สำหรับกู มันนานนะ แต่เชื่อว่าหลายๆ คนคงนานกว่านั้นเยอะ กูสารภาพว่ากูเป็นคนเข้าสังคมไม่เก่ง ชอบนั่งวาดการ์ตูน แต่งฟิคไป คือง่ายๆ เด็กกากที่แม่งเรียนพอได้ เพื่อนคุยกันแค่ไม่กี่เรื่อง คือ คอมมูเหมือนเป็นความหวังเรื่องเพื่อนกูเลย กูขอพูด กูอาจยังเด็กไปนะ ที่คิดว่าเรื่องนี้มันสำคัญมาก กูรู้สึกว่า ทุกวันที่กุต้องเปิดแชท ดูทวิต ว่ามีใครเมนชั่นมาหากูมั้ย ส่งข้อความมาหากูรึเปล่า เป็นแบบนี้ทุกวัน จะบอกว่ากุติดโลกคอมมูโซเชี่ยลมากก็ได้
แต่วันหนึ่งหลังกุคิดว่า ถ้ากุไม่อยู่จะมีคนคิดถึงมั้ย แค่ความคิดนี้ หายไปตั้งใจเรียน กลับมาวูบเดียวเหมือนไม่มีที่ยืนสำหรับกูเลยจริงๆ ในกลุ่มเพื่อน ... รู้สึกบ้าดีว่ะ แค่คำว่า คิดถึง อยากเจอนะ มาโรลกัน ลูกมึงน่ารัก กรี๊ดกรีาดกันไปทำให้กูรู้สึกดี พอไม่มีมันกลับโหว่งไปเลย เพื่อนไปไหน? เราก็เคยมีทกันไม่ใช่เหรอวะ เราเคยให้คำปรึกษา มีเรื่องเยอะแยะมากมายแต่ท้ายสุด กุนี่หมาหัวเน่า ขนาดตอนสร้างคอมมูกุก็ช่วยหาข้อมูลให้ คือกุไม่สำคัญอะไรเลยจริงๆ ดิ
มาตอนนี้ก็เหมือนพวกมึงพูด กุเริ่มคิดว่า กุควรหาทางมีเพื่อนในชีวิตจริงดีกว่า บางทีข้อความมันไม่ได้ทำให้กูรู้สึกอุ่นเลย ถึงกูจะเคยดีใจมาก ที่คำๆ นั้นทำให้กูดีใจมากมายก็ตาม
ขอบคุณพวกมึงจริงๆ ว่ะ รู้สึกเหมือนถูกเขย่าให้ตื่นจากฝันเลย