Fanboi Channel

ช่วง1เดือนที่ผ่านมากูอ่านนิยายสยองขวัญจบไป8เล่ม เป็นนิยายไทย7เล่ม แม่งทั้ง7เล่มผีแม่งมาแพตเทิร์นเดียวกันเลยว่ะ โผล่ออกมาเป็นตัวๆเจอกับพระเอกนางเอง มีความอาฆาตที่อยากเอาคืน ไล่ฆ่าตัวละครในเรื่อง บลาๆๆๆๆ

พอมาอ่านห้องเรียนที่ไม่เปิดรับ(คนเขียนเดียวกับแมวสามสียอดนักสืบ) ผีออกมาเป็นตัวๆเหมือนกันแต่มีประเด็นน่าสนใจดีออกแนวดราม่าSurreal กูรู้สึกว่าอ่านแค่เล่มเดียวแต่ลึกซึ้งมากกว่านิยายผีของนักเขียนไทยเยอะเลย

>>447 สนใจห้องเรียนที่ไม่เปิดรับว่ะ เรื่องเกี่ยวกับอะไรเหรอ แต่จะว่าไปก็จริงอย่างที่มึงว่าแหละนะ นิยายผีไทยมีอ
แต่ไล่ฆ่ารึไงหว่า

KY หน่อย กูจะแต่งเรื่องสั้นที่มีหมาเป็นตัวเอก แล้วหมามันต้องนึกเจ้านายตัวเองยังไงวะถึงจะสมเป็นหมา ระหว่าง "เจ้านายเป็นคนดี" กับ "นัทเป็นคนดี"

>>447 แพทเทิร์นผีไทยมันก็มาจากหนังไทยมั้ง ในร้อยเรื่องแม่งมีแหวกแนวออกมาไม่กี่เรื่อง หนังผีเช่นพวกชัตเตอร์ แฝด ผีสามบาท วิญญาณอาฆาตบลา บลา ก็ต้องออกมาหลอกคน มาฆ่าคนกันทั้งนั้น หนังผีดีๆกูชอบเรื่องเด็กหอ ไม่ได้ออกมาหลอก แต่อยากมีเพื่อน รวมไปกับเรื่องลึกลับในโรงเรียนอีก ก็เป็นหนังที่กลมกล่อมดี
>>449 อ่านเรื่องมอมสิวะ ใช้หมาเป็นตัวดำเนินเรื่อง เล่าเหตุการณ์ที่เกิดกับเจ้านาย

>>449 เจ้านายมากกว่ามั้งมึง กูว่ามึงลองดูฮาจิมั้ย ดูหนังเกี่ยวกับหมาๆเยอะๆ แล้วกูว่ามึงก็จะเข้าใจเอง
เออมึง มึงเป็นกันมะ เวลาเขียนแล้วเหมือนจะจมไปกับเรื่องที่เขียนมากเกินไป คือเวลากูเขียนเรื่องแต่ละทีนี่กูจะติดวิถีการใช้ชีวิต วิธีการคิดแบบตัวละครในเรื่องมาเลยว่ะ อย่างถ้าเป็นเขาจะทำแบบนี้ จะต้องมีความคิดแบบนี้ คิดซ้ำไปซ้ำมาในหัวจนเผลอโดนตัวละครมันกลืนตัวเองตอนนั้นไปเลย..บางทีก็รู้สึกว่าน่ากลัวแปลกๆ..เอาเป็นว่าพวกมึงเคยกันมั้ย

>>448 กูอ่านจบไปครึ่งเล่ม(มี4ตอนอ่านจบไป2) เท่าที่จับใจความได้คือคนเขียนจะใช้สัญลักษณ์อะไรซักอย่างประจำตอน
อย่างตอนแรกเป็นประตู ตัวเอกเป็นครูแต่ทำตัวไม่สมกับเป็นครูมีการซ้อมบทกับนักเรียนเพื่อให้ผ่านการประเมิน ตอนจบเปิดประตูออกไปนอกห้องไม่ได้เพราะนักเรียนในห้องไม่ยอมรับว่าเป็นครูแล้ว แถมไปมีชู้เลยเปิดประตูเข้าไปในบ้านที่กำลังไฟไหม้ไม่ได้เพราะูกสาวไม่ยอมรับว่าตัวเองเป็นพ่อ

เรื่องที่สองสัญลักษณ์คือแฟลชกล้อง มิกิเป็นลูกนักการเมือง พ่อตายจากอุบัติเหตุ แต่มาปรากฎตัวถ้าตาของมิกิโดนแสงแฟลช ตอนใกล้ๆจบเรื่องมิกิตาย ทุกคนมองเห็นมิกิแต่แม่มิกิมองไม่เห็น เพราะไม่มีความเป็นแม่(มีชู้กับเลขาพ่อ ไม่สนใจว่าลูกตัวเองถูกข่มขืน) แม่มิกิวิ่งไปหาแสงไฟหน้ารถเพราะอยากเห็นมิกิและสามีตัวเอง ตอนจบเรื่องจะสื่อว่าแม่มิกิโดนรถชน

กูอ่านแล้วไม่รู้สึกว่าหลอนอะไรเท่าไรถ้าเอาไปเทียบกับพวกเดอะริงหรือจูออน แต่ก็รู้สึกว่ามันมีอะไรให้ขบคิดมากกว่านิยายผีไทยที่ผีโผล่ออกมาเป็นตัวๆ มีความแค้น มีความหลัง ไล่ฆ่าคน ไล่ทวงความแค้นอะไรเทือกนี้

>>452 เออ กูก็ชอบแบบนี้นะ ไม่ใช่เอะอะอะไรก็แค้น ตามไล่ฆ่าอย่างเดียว

>>452 ฟีลคล้ายๆยามิชิไบสินะ โอเค เดี๋ยวกูไปหาอ่าน
>>453 พูดถึงตามฆ่า ตามแค้นเนี่ย กูนึกถึงจูออนเลย อีคายาโกะนี่ควยมาก ถ้ากูตายเป็นผีเพราะมัน กูจะไปกระทืบอีดอกนี่ มึงแค้น ทำไมไม่แค้นผัวมึงคนเดียววะอีห่า ชาวบ้านชาวช่องเขาซวยหมดเพราะมันคนเดียวเลยนะ

>>454 เออ กูก็คิดยังงี้เว้ย แบบเห็นตลค.อื่นตายเพราะมันเเล้วหมั่นไส้ มึงจะไปแค้นคนอื่นทำเหี้ยไร มึงไม่มีความสุขคนอื่นก็ต้องไม่สุขเหมือนมึงงั้นสิ อีห่า แต่นางก็น่ากลัวจริงๆว่ะ ทั้งตอนเป็นคนกับตอนเป็นผีเลย 555

>>451 เออกูก็เป็นว่ะ มีเรื่องยาวเรื่องนึงที่กูเคยแต่งเผลอซึมมาจนมีคนทักว่านิสัยเปลี่ยนเลยด้วย//กูกลัวตัวเองชิบละเนี่ย

>>454 ยามิชิไบมันเน้นหลอนแบบญี่ปุ่นๆอ่ะมึง ไม่ไล่ฆ่าไม่เน้น Jump scare แต่หลอนที่บรรยากาศกับความน่ากลัวในการออกแบบผี
แต่ห้องเรียนที่ไม่ยอมเปิดรับไม่หลอนเลย จริงๆนะสำหรับกูไม่นับว่านิยายเรื่องนี้เป็นแนวสยองขวัญด้วยซ้ำ ออกแนวปรัชญามากกว่าเน้นความหลอนอ่ะมึง
คนเขียนตั้งประเด็นสองตอนแรกประมาณว่า "ถ้าคุณทำตัวไม่เหมาะสมจะเกิดอะไรขึ้น ถ้ามีคนไม่ยอมรับรับในตัวคุณคุณก็จะมองไม่เห็นวิญญาณของพวกเค้า" (สองตอนหลังกูไม่ได้อ่าน กูอ่านจบแล้วอาจจะมีรีววิวอีกทีถ้ากูว่าง)

ตอนแรกพระเอกฝันถึงเรื่องเก่าว่าไปไม้สกีไปพาดประตูห้องโรงแรมเพราะลืมคีย์การ์ดแล้วเข้าห้องไม่ได้ = ประตูไม่เปิดรับ
พระเอกไปหาชู้ แต่เปิดประตูห้องไม่ได้ ชู้ต้องมาเปิดให้ และมารู้ความจริงทีหลังว่าชู้มีแฟนใหม่ = เปิดประตูไม่ได้เพราะชู้ไม่รักแล้ว
ตอนกลางเรื่องพระเอกไปขอในนักเรียนช่วยซ้อมบทผักชีโรยหน้า เพราะจะมีคณะกรรมการมาตรวจเยี่ยม
พอถึงวันจริงพระเอกเปิดประตูไม่ได้ = นักเรียนในห้องไม่ยอมรับว่าพระเอกเป็นครู
ตอนจบพระเอกไปช่วยลูกสาว บ้านไฟไหม้ แต่เปิดประตูเข้าไปไม่ได้ = ลูกสาวพระเอกไม่ยอมรับว่าพระเอกเป็นพ่อ เพราะรู้เรื่องว่าพ่อมีชู้

เรื่องที่สองเน้นเรื่องแสง พ่อมีชู้เหมือนกัน แต่ชู้กับลูกสาวชื่อมิกิมองเห็นพระเอกได้ตอนที่ตาเจอแสงแฟลช ชู้ทำงานเป็นนางแบบ
แม่มิกิมีความทะเยอทะยานทางการเมืองสูงมาก หวังตำแหน่งทางการเมือง คบชู้กับเลขาของผัวตัวเอง และไม่สนใจลูกสาวเลย
ขนาดว่าลูกสาวโดนชู้ตัวเองพยายามข่มขืนยังไม่สนใจ จนลูกสาวฆ่าตัวตายเพื่อจะไปหาพ่อ
ตอนจบในงานศพลูกสาว ตัวละครทุกคนในเรื่องสามารถเห็นวิญญาณมิกิกับพ่อ แต่คนเป็นแม่ไม่เห็น = สื่อว่าเพราะไม่มีความเป็นแม่และไม่มีความเป็นภรรยาที่ดีเลยมองไม่เห็นลูกสาวกับสามี นางวิ่งไปหาแสงสว่าง สุดท้ายโดนสิบล้อทับ

"คุณผู้หญิง......."
"แสงสว่างใช่ไหม ถ้ามองแสงจ้าๆฉันจะมองเห็นเธอสองคนงั้นซินะ"
อาสุมิหันกลับไปหาบรรดาช่างภาพที่ยืนเรียงรายอยู่ "เปิดแฟลชซิ!! เร็ว เปิดแฟลชใส่ฉันซิ"
ทว่าเหล่าช่างภาพต่างล้มลุกคลุกคลานพากันหนี
"รอเดี๋ยวซิ อย่านะ"
อาสุมิวิ่งไล่ตาม บรรดาช่างภาพหนีกลับไปที่รถของตัวเอง อาสุมิวิ่งตามพวกเขาออกไปที่ถนน มันเป็นคำคืนอันมืดมิด มีรถบรรทุกเปิดไฟหน้าแล่นมา
"แสงไฟ"
อาสุมิเอ่ย "ส่องฉันซิ"
จากด้านหน้า ตาสองตาแล่นใกล้เข้ามา
อาสุมิกางแขนทั้งสองข้างออกและยืนอยู่หน้าตาสองตานั้นราวกับว่าหล่อนกำลังเมาแสงไฟอันเจิดจ้านั้น
ทีนี้ฉันก็จะมองเห็น มองเห็นเธอทั้งสองคน
อาสุมิมัวแต่ยืนยินดีปรีดาจนทำให้ไม่ได้ยินเสียงแตรที่ดังกึกก้อง ทั้งเสียงหวีดร้องของล้อที่ครูดกับผิวถนน
ไม่กี่วินาทีนั้นเอง อาสุมิจะมองเห็นร่างของสามีและบุตรสาวภายในโลกขอแสงไฟสีขาวปลอดที่แผ่กระจายไปทั่วม่านตาหรือไม่นั้น กลายเป็นสิ่งที่ไม่สามารถล่วงรู้ได้ไปตลอดกาล

>>457 อยากอ่า~น ของบลิสป่าววะ จะหาซื้อได้จากไหนเนี่ย งือ...
นอกเรื่อง/ พวกมึงพูดถึงยามิชิไบกัน ทำเอากูนึกได้ว่าจะมีซีซั่นสามแล้วนี่หว่า 555

>>458 ลงเมล์มา เดี๋ยวกูอ่านจบแล้วยกให้

อยากอ่าน battle royale มากเลยว่ะมึง อยากอ่านนนนน

>>459 อ่าว มึงไม่เก็บเหรอวะ แต่กูก็ไม่อยากโม่งแตกว่ะ 555

>>461 มึงก็สมัครเมล์ใหม่มาใช้เลยสิ

>>462 เออ เดี๋ยวอ่านจบบอกละกัน กูยอมโม่งแตกกับมึงคนเดียวเลยนะเว้ย

จะนัดเยสกันแล้วๆๆๆๆๆๆ

>>454 จูออนนี่พล็อตแนวผีแค้นเลยไล่ฆ่าแม่งทั้งหมด กูอ่านจูออนครั้งแรกตอนยังเรียนมหาลัย กูรู้สึกว่าภาษาที่ใช้บรรยาย ตัวละคร การเดินเรื่อง มันทำให้นิยายเล่มนี้ดูน่ากลัว ผ่านไปสี่ห้าปีกูมาอ่านนิยายผีไทยที่พล็อตเดียวกับจูออน ผีมีความแค้นแล้วไล่ฆ่าแต่กูว่ากูอ่านไม่สนุกว่ะ
ทั้ตัวละคร บทบรรยาย ฉาก คือมาแบบเดียวกันอ่ะ ตัวโกง(หรือตัวเอก)ไปทำเรื่องเหี้ยๆไว้ ผีแค้น ผีมาฆ่า คนที่โดนหลอกตกใจวิ่งหนีไปให้รถชน วิ่งหนีจนตกตึก ผีสิงร่างแล้วบังคับให้ฆ่าตัวตาย มีอยู่เรื่องหนึ่งผีแม่งจับมือตัวโกงบังคับให้ลั่นไกยิงหัวตัวเอง แถมมีเตะมือให้ปืนหล่นด้วยนะ

กูไม่รู้ว่าอุปทานไปเองรึเปล่าว่าจูออน(และนิยายผีญี่ปุ่น)มันอ่านสนุกกว่า อ่านแล้วได้บรรยากาศของความน่ากลัวมากกว่า บางทีกูคิดว่านักเขียนนิยายผีไทยน่าจะลองเขียนโดยใช้ญี่ปุ่นเป็นฉากแล้วใช้นามปากกาภาษาญี่ปุ่นดูนะ ถึงจะฉีกแนวเดิมๆไม่ได้ แต่อาจจะได้หลอกคนอ่านให้อุปทานไปเองว่านิยายมันน่ากลัวกว่าเดิมก็ได้(มั้ง)

>>465 นั่นน่ะสิ จูออนก็แนวผีแค้นไล่ฆ่านะ แต่ดูน่ากลัวกว่าของไทยไงไม่รู้ว่ะ ดูมาสเตอร์ไมด์จอมวางแผนมาก แบบมึงเข้ามารบกวนกูในบ้าน กูก็จะแพร่ความแค้นให้มึง มึงจงแค้นต่อๆไปแล้วไปฆ่าคนซะไรงี้ เหมือนมันเป็นเชื้อโรคร้ายแรงที่รักษาไม่ได้ ควบคุมไม่ได้อะ เราไม่รู้ว่าเขาจะแค้นเรามั้ย เราเคยไปทำอะไรไม่ถูกใจให้รึเปล่า เทียบกับผีไทย ก็นะ อย่างที่มึงบอกนั่นแหละ กูโกรธ กูสิง กูไล่ กูฆ่า จบ

นิยายผีไทยกูชอบของ เหม เวชกร บทบรรยายไม่ค่อยน่ากลัวนะ แต่หลอนตรงภาพประกอบ กูว่าคลาสิคดี

นิยายผีญี่ปุ่นกูชอบเดอะริง แต่ไม่รู้จะนับเป็นนิยายผีดีรึเปล่า เพราะเล่มหลังๆหักมุมไปคนแนวเลย
ถึงจะใบ้ไว้ในเล่มแรกนิดหน่อยแต่ตอนอ่านเล่มสองแล้วเงิบเหมือนกัน คนเขียนแม่งจินตนาการบรรเจิดสัสๆ เล่มแรกก็ว่าสร้างความแปลกใหม่ให้นิยายผีได้แล้วนะ แต่พอเจอเล่มสองเล่มสามนี่แม่ง เทพ เทพ เทพ!! คิดได้ไงวะ