เรื่องดัมเบิลดอร์โดนสงสัยว่าเป็นเกย์ จริงๆ ในหนังสือมันก็มีพูดถึงนะ ในบทความ นสพ ของริต้าตอนต้นเล่มเจ็ดอะ ที่ตั้งข้อสงสัยว่าปู่กับแฮรี่แอบไปทำอะไรกันในห้องสองต่อสองหลายคืน มันต้องมีซัมติงแน่ๆ กุอ่านฉากนั้นแล้วตกใจนิดนึง เพราะวรรณกรรมเยาวชนปกติไม่น่ากล้าพูดอะไรแบบนี้ (แต่ตอนเขียนเล่มนั้น เจเคคงไม่สนใจเด็กอะไรแล้วมั้ง) แต่อ่านตรงนั้นแล้วชอบนะ เจเคคงอารมณ์แบบ เออ พวกมึงจิ้นกันนักใช่มั้ย กุใส่ลงไปซะเลย 555
กุว่าจุดพีคสุดของแฮรี่คือเล่มสี่นะ เล่มนั้นตอนอ่านกุรู้สึกว่ามันอลังการ แฟนตาซีมาก รวมจุดเด่นของเล่มเก่าๆ มาไว้ด้วยกันหมด เล่มต่อๆ มามีแต่ดราม่าเชี่ยไรไม่รู้ มาสนุกอีกทีตอนครึ่งหลังเล่มเจ็ด ที่เอาตัวละครเก่าๆ ทั้งหมดกลับมายิงเวทย์ตะลุมบอนกัน เออแม่งให้ฟีลแฟนตาซีแบบเล่มแรกๆ ดี
จริงๆ ตอนอ่านเล่มห้า สิ่งเดียวในเล่มนั้นที่กุชอบคืออัมบริดจ์ว่ะ รู้สึกบันเทิงมากเวลาอิป้านี่โผล่มาสร้าความฉิบหายในเรื่อง ตอนอ่านสมัยเด็กๆ รู้สึกว่าอิป้านี่เป็นตัวร้ายที่เวอร์ชิบหาย พอโตมาถึงได้รู้ว่าผู้ใหญ่ในโลกแห่งความจริงหลายคนก็ร้ายพอๆ กับป้านี่แหละ