>>199 เรื่องความแปลกใหม่กูเห็นด้วยนะ แต่ในความเห็นกูไส้เดือนแม่งไม่น่าใช่ความแปลกใหม่อ่ะ นิยายหรืองานเขียนที่ดีมันควรจะดึงดูดคนอ่านได้ตั้งแต่บทแรกๆ แต่กูอ่านไส้เดือนไป3-4บทแล้วปวดหัวกับภาษามาก จนไม่อยากจะอ่านต่อ(ถึงช่วงหลังของเรื่องอาจจะมีเนื้อหาที่แฝงใจความสำคัญไว้ แต่ถ้าบทแรกๆไม่ชวนอ่านสำหรับกูก็ถือว่านี่ไม่ใช่นิยายที่ดี) แถมมันขัดกับหลักภาษาที่กูเคยเรียนด้วยว่างานเขียนที่ดีไม่ควรใช้คำฟุ่มเฟือยโดยไม่จำเป็น ส่วนซีไรต์ที่กูคิดว่ามีไอเดียแปลกใหม่กูยกให้ "เวลา" ของชาติ กอบจิตติ อันนั้นคือเขียนเหมือนคนอ่านเป็นผู้กำกับละครทีวีภาษาก็เข้าใจไม่อยากด้วย
แต่ไส้เดือนคือแม่งเวิ้นตั้งแต่คำนำสนพ. "นวนิยายที่ที่เต็มไปด้วยศัพท์แสงสัญลักษณ์ในทุกฉากตอนฉาบซ่อนในเรื่องรักสามเส้าแสนธรรมดา ปรุงด้วยเสน่ห์รายละเอียดของความร่วมสมัยผ่านบุคลิก รสนิยม และการดำเนินชีวิตของตัวละครเรื่องนี้..........."
บทแรก เด็กหญิงในตู้ปลา
--แดดจัดจ้านใต้ฟ้าครึ้มอึมครึมตอนเพื่อนคนหนึ่งมาหาแม่ที่บ้านและน้ำตาเริ่มต้นการเดินทาง เอิ่ม หล่อนเริ่ม ก่อนจะต่อด้วยเสียงเบาๆเกือบกระซิบ คนเค้าพูดกัน...ว่าแล้วก็พยักหน้า ครูไปที่นั้นทุกเย็น หล่อนมีฟันหน้าซี่ใหญ่ยื่นออกมากับดวงตากลมโตคอยกลอกซ้ายขวาตลอดเวลาซึ่งทำให้แลดูเหมือนหนูกำลังตกใจ เป็นนางรำเห็นบอก ละก็สอนรำอยู่ที่โรงเรียนนั้นแหละ แม่มองเห็นท่อนแขนอ่อนโอนวาดไปมาในอากาศช้าๆ แน่ใจหรือว่าใช่ครูทศ/ ไอ้ทิมน้องชายฉันมันก็เคยเห็น มันจำไม่ผิดหรอก เพื่อนมันคนแถวนั้นบอกเค้าแอบไปมาหาสู่กันอย่างนี้ครึางค่อนปีละ แขนโอนอ่อนนั่นยังวาดไหวไปมาในหัวแม่ ของแบบนี้ ปล่อยเอาไว้นานมันจะไม่ดีน่า