Fanboi Channel

>>185-186 สำหรับกูนะ
อ่านง่าย - ประชาธิปไตยบนเส้นขนาน เจ้าหงิญ ความสุขของกะทิ เราหลงลืมอะไรบางอย่าง ไม่มีหญิงสาวในบทกวี อมตะ ซอยเดียวกัน

ตลิ่งสูงซุงหนักนี่ภาษาธรรมดามากจนกูงงว่าได้ซีไรต์ได้ไงวะ ทั้งเรื่องไม่มีเหี้ยอะไรเลยนอกจากคนกับช้าง แม่เบี้ย(คู่ชิงในปีนั้น)สนุกกว่าบทบรรยายดีกว่า สงสัยปีนั้นกรรมการเน้นความเรียบง่ายมั้ง

ส่วนซีไรต์ที่กูอ่านไม่รู้เรื่องบรรยายงงๆแถมเวิ้นเว้อก็ คนแคระ กับไส้เดือน

มีใครอ่านปรุงรักมัดใจกับเเม่ทัพอยู่บนยัง 2เรื่องนี้โอเคที่จะเก็บไหมวะ กูไปยืนอ่านปกหลังแล้วถูกจริตแต่กลัวซื้อมาแล้วผิดหวังวะ

>>196 งานวินทร์ที่ควรได้ซีไรต์กูว่าคือเรื่องผู้ชายคนที่ตามรักเธอทุกชาติ แม่งฮาแถมแฝงสาระ??? อ่านง่ายโครตๆ

รางวัลพวกนี้ส่วนนึงที่เค้าให้คงเพราะความแปลกใหม่หรือความกล้าด้วย เพราะถ้าให้อะไรแต่ง่ายๆเดิมๆ วงการมันจะไม่พัฒนาและย่ำอยู่กับที่

>>196 กูว่าความสุขของกะทิอ่านง่ายแต่ไม่จริงว่ะ อ่านแล้วเหมือนมันเห็นแต่โลกสีสวยๆพาสเทลๆดูแล้วเคลือบน้ำตาลไงไม่รู้ มีผีเสื้อมีนกบินล่องลอยรอบกายราวกับอยู่ในความฝัน กะทิช่างเป็นเด็กโชคดีซะจริง บลาๆ

กะทิมันเหมือนลูกคนรวยว่างจัดเลยไม่รู้จะทำอะไร ก็เลยลองมีความทุกข์เล่นๆไปงั้นล่ะ หาดราม่าให้ชีวิต

กูเห็นด้วยว่าคนแคระอ่านไม่รู้เรื่อง ไม่รู้กูเด็กไปหรือเรื่องแม่งเขียนไม่รู้เรื่อง
กูพยายามหาบทความอธิบายก็ยังงงๆ 5555555555
ไม่พีคอ่ะ หวังไว้เยอะ ส่วนไส้เดือนนี่คงไม่อ่านและ
ส่วนกะทินี่ เอาจริงๆอาจารย์กูเคยบอกด้วยซ้ำว่าไม่เห็นสมควรได้ซีไรต์เลย ไม่ใช่ว่ามันไม่ดีแต่ไม่เห็นว่าควรจะได้รางวัล กูนี่ขำหนักมาก
กะทิแม่งเป็นตัวแทนของคนชนชั้นกลางดัดจริต ที่บอกว่าชุมชนห่างไกลเมืองสงบเงียบมีความสุข
โลกสวย ดอกไม้บ้าน ผีเสื้อบิน เคลือบน้ำตาลอย่างที่ว่า แต่เอาเข้าจริงคือพวกแม่งแต่ละคนไม่ได้จนเลย
ตา(ป่ะวะ)เป็นข้าราชการชั้นสูง แม่กะทิก็รวยมีคอนโดในเมือง กะทิจริงๆก็ลูกคนรวย สรุปคือแม่งหาดราม่าให้ชีวิตจริงๆ

>>202 กูเด็กไปนี่หมายถึงตอนที่อ่านนะคนแคระอ่ะ อ่านตั้งแต่มันออก ไม่ใช่ตอนนี้ ตอนนี้แก่ละ 5555

>>202 ทั้งตาทั้งยายเลย ตาเป็นข้าราชการระดับสูงเกษียณแล้ว ยายเป็นกรรมการบริหารบริษัทใหญ่ยักษ์ที่เกษียณแล้วเช่นกัน แม่มีคอนโดราคาหลายสิบล้านริมทะเล ไม่ต้องทำงานอะไรเลยเป็นสิบๆปี มีน้าสองคนคอยรับใช้

>>199 เรื่องความแปลกใหม่กูเห็นด้วยนะ แต่ในความเห็นกูไส้เดือนแม่งไม่น่าใช่ความแปลกใหม่อ่ะ นิยายหรืองานเขียนที่ดีมันควรจะดึงดูดคนอ่านได้ตั้งแต่บทแรกๆ แต่กูอ่านไส้เดือนไป3-4บทแล้วปวดหัวกับภาษามาก จนไม่อยากจะอ่านต่อ(ถึงช่วงหลังของเรื่องอาจจะมีเนื้อหาที่แฝงใจความสำคัญไว้ แต่ถ้าบทแรกๆไม่ชวนอ่านสำหรับกูก็ถือว่านี่ไม่ใช่นิยายที่ดี) แถมมันขัดกับหลักภาษาที่กูเคยเรียนด้วยว่างานเขียนที่ดีไม่ควรใช้คำฟุ่มเฟือยโดยไม่จำเป็น ส่วนซีไรต์ที่กูคิดว่ามีไอเดียแปลกใหม่กูยกให้ "เวลา" ของชาติ กอบจิตติ อันนั้นคือเขียนเหมือนคนอ่านเป็นผู้กำกับละครทีวีภาษาก็เข้าใจไม่อยากด้วย

แต่ไส้เดือนคือแม่งเวิ้นตั้งแต่คำนำสนพ. "นวนิยายที่ที่เต็มไปด้วยศัพท์แสงสัญลักษณ์ในทุกฉากตอนฉาบซ่อนในเรื่องรักสามเส้าแสนธรรมดา ปรุงด้วยเสน่ห์รายละเอียดของความร่วมสมัยผ่านบุคลิก รสนิยม และการดำเนินชีวิตของตัวละครเรื่องนี้..........."

บทแรก เด็กหญิงในตู้ปลา
--แดดจัดจ้านใต้ฟ้าครึ้มอึมครึมตอนเพื่อนคนหนึ่งมาหาแม่ที่บ้านและน้ำตาเริ่มต้นการเดินทาง เอิ่ม หล่อนเริ่ม ก่อนจะต่อด้วยเสียงเบาๆเกือบกระซิบ คนเค้าพูดกัน...ว่าแล้วก็พยักหน้า ครูไปที่นั้นทุกเย็น หล่อนมีฟันหน้าซี่ใหญ่ยื่นออกมากับดวงตากลมโตคอยกลอกซ้ายขวาตลอดเวลาซึ่งทำให้แลดูเหมือนหนูกำลังตกใจ เป็นนางรำเห็นบอก ละก็สอนรำอยู่ที่โรงเรียนนั้นแหละ แม่มองเห็นท่อนแขนอ่อนโอนวาดไปมาในอากาศช้าๆ แน่ใจหรือว่าใช่ครูทศ/ ไอ้ทิมน้องชายฉันมันก็เคยเห็น มันจำไม่ผิดหรอก เพื่อนมันคนแถวนั้นบอกเค้าแอบไปมาหาสู่กันอย่างนี้ครึางค่อนปีละ แขนโอนอ่อนนั่นยังวาดไหวไปมาในหัวแม่ ของแบบนี้ ปล่อยเอาไว้นานมันจะไม่ดีน่า

>>205 ตกลงมันจะสื่ออะไรวะ กูงง วกไปวนมาเหมือนพูดกับตัวเอง

>>205 อ่านแล้วกูรู้สึกว่าคนอ่านอย่างกูนี่แหละจะเป็นไส้เดือนตาบอด มึนและวนมาก