กูขอบ่น มึงอยากอ่านก็อ่านไม่อยากอ่านก็เลื่อนลง กูแค่รู้สึกอัดอั้นกับตัวเอง
กูอยากเขียนนิยายมาตั้งแต่เด็กๆแล้ว กูชอบอ่านนิยาย แต่ไม่ได้เริ่มจากแจ่มใส กูเริ่มอ่านพวกแก้วเก้า กิ่งฉัตร แล้วมาอ่านแฟนตาซีตอนม.ต้น
กูเริ่มเขียนนิยายแฟนตาซีตั้งแต่ม.1 มาควบเขียนนิยายวายตอนม.ปลาย ชีวิตกูตอนนั้นกูมีความสุขดีมาก กูเขียนใช้ได้เลยมั้ง มีคนอ่านไรงี้
วันหนึ่งกูไปเห็นว่าเขามีประกวดนิยายแฟนตาซี กูส่งไปเล่นๆหลายที่ จนเข้ารอบประกวนนิยายแฟนตาซีของสนพ.หนึ่ง
กูมีไฟมาก กูสนุกกับการเขียนมาก กูไม่ไปโรงเรียน ไม่นอน 2-3 คืนเพื่อเขียนนิยายประกวดในตอนนั้น ทุ่มสุดแรงเพื่อให้เข้ารอบสุดท้าย
สรุปกูไม่ชนะ แต่ได้รางวัลอื่นมา คนก็บอกให้กูเขียนนิยายเรื่องนี้ต่อรับนองว่าได้ตีพิมพ์แน่
แต่มันเหมือนกลายเป็นความกดดันหรืออะไรก็ไม่รู้ กูอ่านคอมเม้นท์คนอ่าน คนที่เข้ามาติเรื่องนิยายกู กูพยายามแก้ พยายามพัฒนา
เรียกได้ว่าพยายามทำทุกอย่างให้คนชอบ จนผ่านไปไม่ถึงเดือน กูก็หมดความอยากเขียนนิยายต่อ
ไม่ใช่แค่แฟนตาซีเรื่องนั้น แต่เป็นนิยายทั้งหมด กูไม่อยากเขียน เขียนไปก็ไม่ดีพอ เขียนไปก็ไม่สนุก ตัวกูเองไม่สนุกแล้วจะเขียนนิยายสนุกได้ยังไง
คนอื่นก็บอกกูว่าให้พักเถอะ พักแล้วจะดีขึ้น เดี๋ยวก็กลับมาเขียนได้เอง เดี๋ยวก็มีแรงเขียนวันละ 20-30 ได้ แต่กูรู้ว่ามันไม่ใช่
จากประกวดตอนนั้นมาจนถึงตอนนี้ เวลาผ่านมาหลายปีแล้ว กูกลายเป็นคนล้มเหลว ไม่ว่าจะพยายามเขียนอะไร กูก็เขียนไม่ได้
เขียนไม่จบ ไม่อยากเขียน ยิ่งมีคนทวง หรือมีคนติ กูยิ่งเขียนไม่ได้ พล็อตในหัวมีเป็นสิบ มีเป็นร้อย แต่ทำอะไรไม่ได้สักอย่าง
พอเขียนก็รู้สึกภาษาตัวเองไม่เหมือนเดิม ไม่สนุก ใช้คำแปลกๆ เขียนไปด้วยความรู้สึกอัดอึด ไม่มีความสุขเหมือนตอนที่กูอายุยังน้อย
โดยเฉพาะนิยายแฟนตาซีที่ไม่อิงโลกความเป็นจริง แบบที่กูเคยเขียนประกวด กูเขียนแทบจะไม่ได้ แต่ถ้าเป็นนิยายแบบชีวิตคนกูถึงจะพอเขียนได้
ตอนนี้กูอยากเริ่มต้นใหม่ แต่ไม่รู้จะไปจนถึงปลายทางแบบที่ฝันได้หรือเปล่า เอาจริงก็ไม่รู้ว่าจะเริ่มจากอะไรดี