เพราะพื้นฐานแรกเริ่มเลยของการคอสมันมาจากแฟนผลงานนั้นๆ แฟนคาแรคเตอร์นั้นๆ ชอบตัวละครนั้นมากๆเลยอยากเป็นตัวละครที่ชอบด้วยแหล่ะ มันเหมือนเป็นการแสดงความรักในผลงานอย่างนึงอ่ะ เหมือนแฟนอาร์ต-แฟนฟิค สมัยก่อนตอนไม่มีพวกร้านเช่าร้านขายชุด ทุกคนคอสเพราะรักในผลงานนั้นๆ พยายามแกะแบบชุด ตัดชุดกันเองต่อให้เหนือ่ยหรือต้องเสียเงินยังไงทุกคนก็สนุกกับมันไม่มาคิดด้วยว่าเปลืองขาดทุนอะไร มันคือสังคมที่สร้างกันขึ้นมาจากการที่รักในผลงานนั้นจริงๆอ่ะ (การคอสทางอฟชเค้าอนุโลมเรือ่งลิขสิทธ์เพราะถือว่าแฟนงานทำด้วยความรัก แต่พวกที่ตัดชุดขายหรือเอาชุดมาเปิดให้คนเช่าหาเงินพวกนั้นคือเข้าข่ายผิดลิขสิทธ์หมดนะ(แต่เค้าไม่มานั่งจับให้เสียเวลาหรอกแค่นั้น)
มันคือวัฒนธรรมที่เกิดจากการที่คนรักผลงานนั้นมากๆ แสดงความรักในผลงานอย่างนึงแหล่ะ พอมันมีคนที่ไม่ได้รู้จักตัวละครนั้นเลย รู้ผิวเผินแค่เพราะชุดใส่สวยมองเป็นแค่แฟชั่นไม่ได้แม้แต่สนใจตัวละคร ชุดก็แค่เช่าเอาซื้อเอามาแต่ง ถ่ายรูปหาเงิน หรือแต่งพวกคาแรคดังให้ตัวเองดังไรงี้
คนที่ชอบในผลงานนั้นจริงๆมันก็รู้สึกไม่ดีได้แหล่ะ เหมือนมาเกาะดีไซน์ผลงานที่เค้ารักอ่ะ
ลองคิดดูว่า ถ้านายเป็นคนแต่งการ์ตูนหรือผลงานอะไรขึ้นมาเรื่องนึง ตัวละครที่นายพยายามคิดสร้างขึ้นมาแทบตายดีไซน์เสื้อผ้าตัวละครขึ้นมา แล้วอยู่ดีๆมีใครก็ไม่รู้ที่ตัดขายหาเงินโดยที่ไม่ได้ขอลิขสิทธ์หรือแม้แต่ขออนุญาตจากนายไม่พอ มีคนซื้อชุดจากพวกนี้มาเปิดเช่าหาเงิน คนที่เช่าชุดคอสพวกนี้ถ่ายรูปๆ บอกไม่รู้จักไม่เคยคิดสนใจหรือแม่แต่หนังสือที่นายเขียนขึ้นมาหรอกไม่ได้ชอบเลยด้วย ก็แค่เห็นว่าชุดสวยดีเลยแต่งเฉยๆอ่ะ หลายคนเอามาถ่ายเชกิหาเงินต่อ นายเองจะรู้สึกดีไหมนะ
ลองไม่คิดแค่ ***มุมที่ตัวเองอยากทำ/ มุมที่ตัวเองได้ประโยชน์***แต่ลองคิดถึงมุมความรู้สึกของคนที่พยายามสร้างผลงานขึ้นมาและเหล่าผู้คนที่รักในผลงานนั้นจริงๆดูบ้างเน่อ ^^