เห็นโม่งบนแล้วกูนึกถึงตัวเองว่ะ สมัยม.ต้นกูบ้านพอกินพอใช้ แต่ไม่ได้มีมากพอให้มาลงกับงานอดิเรกฟุ่มเฟือย กูอยากคอสตามเพื่อนมากๆ อยากมีหน้ามีตามีชุดคอส ไปงานคอส รู้สึกว่าวงการคอสเป็นเซฟโซนของกู กูได้ตังวันละห้าสิบค่าข้าว กูยอมไม่กินข้าวเที่ยงหลายสัปดาห์ได้มาพันนึงไปเปย์ชุดคอส สุดท้ายพอถึงจุดนึง โตขึ้นมากูก็ได้แต่มองว่าตัวเองทำอะไรไร้สาระชิบหาย อยากจะเป็นที่ยอมรับทั้งที่ไอ้ที่ลงแรงไปแม่งไม่มีใครมานั่งสนใจขนาดนั้น สู้กำตังพันนึงไปซื้ออย่างอื่นยังดีกว่า
แต่ก็นั่นแหละ รอให้เวลาหล่อหลอมแล้วทำให้มันคิดเองได้เถอะเพื่อนโม่ง แค่อยากจะบอกว่าทำอะไรก็ประมาณตนบ้าง คนอื่นมีใช่ว่าตัวเองจะต้องมี สุดท้ายแล้วอะไรที่ต้องฝืนมันก็ลำบากตัวเองทั้งนั้น ต่อให้ทำงานหาเงินมาเปย์คมช.เป็นหมื่นๆได้ เกิดเล่นไปแล้วไม่มีคนสนใจ สุดท้ายก็มานั่งนอยคนเดียวอีก