>>507 คือกูก็เข้ามาเยอะนะ
สำหรับคนแรกๆ ก็โอเคนะ มีคนมาสอนเขียนพลอต สอนไรงี้
แต่พอมึงเริ่มเข้าเยอะๆ มันก็สอนไรไม่ได้แล้วอะ การเขียนพอถึงจุดหนึ่งมันถ่ายทอดลอมปราณกันต้องตัวๆ
แต่ที่ได้จะเป็นความสัมพันธ์มากกว่า กูเจอเพื่อนหลายคนจากค่าย และกูก็ได้ทำงานร่วมกับหลายคนจากค่าย มาเป็นบก. เป็นคนตรวจต้นฉบับกัน
ส่วนใหญ่เน้นได้มีเพื่อนคุยต่อจากนั้น ท้อแท้ก็ไปปรึกษาคนที่เป็นคนชอบเขียนหนังสือเหมือนกันได้ มึงมีเพื่อนค่ายไงให้คุยด้วย (ลองนึกถึงเด็กสายสังคม เขียนสารคดี แม่งคงไม่ได้มีเพื่อนจากเว็บเด็กดีนะเออ) มีคนแนะนำเวลาส่งต้นฉบับ เห้ย เพื่อนค่ายคนนั้นเคยส่งสนพ.นี้นี่หว่า เขารับแนวไหนวะ บก.นิสัยยังไง ก็ไปคุย ได้รู้เรื่องวงในตับแตกกันไป
นั่นคือสิ่งที่กูได้ แต่กูไม่รู้หรอกว่าน้องเขาได้อะไร เพราะเหตุการณ์เหมือนกัน แต่กูกับน้องไม่เหมือนกัน
คนเราเจอเหตุการณ์ชีวิตเหมือนๆ กันหมดแหละ เพราะชีวิตแม่งธรรมดาสามัญทั้งนั้น
มันขึ้นอยู่กับคนที่ไปผ่านอีเวนท์นั้น ว่าแม่งจะเลือกเก็บอะไรกลับมา