จริงๆกูหวังกับเดม่อนเบเกอรี่ว่าลวิตร์จะทำให้รู้สึกแตกต่าง แต่ก็เหมือนเดิม(รวมถึงก็ดีด้วยคุณภาพแบบเดิมๆ)
ปาชานี่ทำให้กูนึกว่าเป็นพิมพ์สังเคราะห์ของผู้หญิงของลวิตร์ทุกที ตัวละครเขามีรูปแบบเดิมๆและแข็งๆ
นึกออกแล้ว คนที่เคยบอกว่าลวิตร์เหมือนหยิ่งจากคำตอบ(กูจำได้ไม่เป๊ะแต่ทำนองนี้) สำหรับกู กูคิดว่าเพราะเขาแข็งเป็นก้อนมากกว่า เป็นคนที่เหมือนเป็นลูกบาศก์เหลี่ยมเป๊ะเท่ากัน คือเขาไม่ได้หยิ่งอวดตัว แต่เขาเป็นคนสไตล์นี้ ผู้ใหญ่แบบแข็งๆ น่าจะเพราะเขาศึกษามาทางวรรณกรรมตะวันตกด้วย กลิ่นอายงานเขามีความเป็นตะวันตกสูงมาก
ซึ่งงานมันสะท้อนตัวบุคคล งานเขาสวยงามซาบซึ้ง มีคติพจน์ ลุ่มลึกแบบผู้ใหญ่ แต่มีกรอบหนาเตอะที่ทำให้กูรู้สึกอึดอัด ทุกอย่างเป็นพิมพ์เข้ามุมเป๊ะ องศาพอดี องค์ประกอบไม่ขาดไม่เกิน เป็นขนมคือมึงตวงอัตราส่วนเป๊ะมากทุกกระเบียดนิ้ว เหมาะไว้เป็นพิมพ์เขียวให้เด็ก(ดีกว่างานล้นๆลอกๆแบบบารามอสมาก) แต่อ่านมากๆจะขาดจินตนาการไปหวะกูว่า ขนาดเล่มที่เบาที่สุดแบบดราก้อน กูยังอ่านแล้วรู้สึกเห็นเป็นกรอบเป้งๆทื่อๆ เลยมึงเอ๊ย
เทียบกันแล้วกูชอบงานทางเอเชียมากกว่า แบบพวกนิยายแปลไต้หวัน นิยายทางตะวันตกหลายเรื่องกูก็ว่ามีรูปแบบที่หลวมกว่านี้ คือมึงไม่ต้องเป๊ะเป็นสี่เหลี่ยม หลุดบ้างก็ได้ รั่วบ้างก็ได้ ขาดๆเกินๆบ้างก็ได้ นี่มันสวยแบบสังเคราะห์มากเกินไป