Fanboi Channel

>>65 ขอกูบิ้วอารมณ์สักระยะก่อนแล้วจะมาแต่งแนวEroticต่อจากเรื่องนี้
แบบว่ารอไอเดียใหม่ๆมันผุดก่อนแต่เดี๋ยวกูเอานิยายที่แต่งก่อนหน้านี้มาลง
ให้พวกมึงด่าเล่นแก้ขัดไปก่อนแล้วกันเป็นแนวเสียดสีสังคม

ส่วนกระทู้นี้กูกะจะแต่งแต่แนวEroticอย่างเดียวเพราะแถวนี้แม่งเถื่อนนี่แหละเลยสะดวกที่จะแต่งแนวๆนี้ดี

ถ้าจะแต่ง Erotic ไป karma เลยดีกว่ามั่งจัดได้เต็มกว่า

>>67 ของกูEroticก็จริงแต่กูอยากแต่งแบบแค่เป็นส่วนประกอบของเรื่องราวว่ะ
ไม่ใช่บรรยายฉากเย็ดกันโจ่งครึ่ม

กูจำได้ว่ามีโม่งคนหนึ่งบอกว่าอ่านเรื่องที่กูแต่งแล้วใจหวิวๆ
กูอยากสื่อถึงความรู้สึกนั้นแหละว่ะ เหมือนเวลาดูหนังโป๊โผล่มาแม่งแก้ผ้าบู๊กันอย่างเดียวกูคงไม่รู้สึกตื่นเต้นไปกับมันแล้ว
แต่ถ้าเป็นเรทRมีเรื่องราว มีบิ้วให้คนเสพได้คิดได้จิ้น ต่อให้ตัวละครหญิงใส่เสื้อผ้าครบกูก็ใจเต้นหวิวๆได้อะไรแบบนี้

ปาฏิหาริย์แดนสยาม Part1

...ผมชื่อทนง ในชีวิตผมไม่เคยสนใจเรื่องบาปบุญคุณโทษหรือการทำบุญเข้าวัดเข้าวาเลยสักนิด
และนั่นเองที่ทำให้ผมรู้สึกเบื่อหน่ายที่จะต้องออกไปทำงานในตอนเช้าตรู่ พร้อมๆกับป้าทรงบุญที่อยู่ห้องข้างๆในอพาร์ทเม้นท์เก่าๆแห่งนี้ที่อยู่ มา20กว่าปี

ถ้าถามว่าทำไมนั่นก็เพราะป้าทรงบุญเป็นคนธรรมะธรรมโมสวดมนต์ไม่เคยขาดเข้าวัดไม่เคยสาย
ต่างกับผมที่ปากกัดตีนถีบทำงานหามรุ่งหามค่ำพยายามเลี้ยงดูแม่ที่เป็นสมาชิกในครอบครัวเพียงคนเดียวของผมที่เหลืออยู่
นั่นทำให้ผมคิดว่าทุกวันที่มีชีวิตอยู่นี้มันมาจากการดิ้นรนต่อสู้ของผมเองไม่ใช่ผลบุญวาสนาหรือเทวดาคอยดลบัลดาลจากไหน

ระหว่างทางที่เดินไปป้ายรถเมล์ป้าทรงบุญจะพยายามพูดโน้มน้าวให้ผมรู้จักทำบุญเข้าวัดเพื่อจะได้เป็นกุศลแก่ชีวิตและอาจจะทำให้ชีวิตผมพบเจอแต่สิ่งดีๆ
แต่นั่นทำให้ผมยิ่งหงุดหงิดเพราะในใจผมคิดขัดแย้งกันอยู่...ถ้าจะให้เล่าก็คงต้องท้าวความไปตั้งแต่สมัยยังเด็กสมัยที่พ่อยังอยู่กับแม่
พ่อผมนั้นเป็นขยะสังคมโดยแท้ขี้เหล้าเมายางานการไม่ทำตบตีรีดไถเงินแม่ผมทุกวันในตอนนั้นผมยังเด็กจึงทำได้แต่สวดอ้อนวอนต่อพระและสิ่งศักดิ์สิทธิ์
ให้เรื่องแย่ๆเหล่านี้หมดไปจากชีวิตผมแต่สุดท้ายก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง...

ไม่ว่าจะสวดอ้อนวอนยังไงปัญหานี้มันก็ไม่ได้จางหายไป และแน่นอนคนที่สอนผมให้สวดมนต์นั่นก็คือป้าทรงบุญ
ซึ่งผมมาคิดดูว่าทำไมในตอนนั้นป้าทรงบุญไม่หาทางออกที่ดีกว่านี้ให้ผม ไม่ว่าจะเป็นตอนที่พ่อทำร้ายแม่ ทำไมป้าถึงไม่แจ้งตำรวจหรือยื่นมือเข้ามาช่วย
หรือแม้แต่เวลาที่ผมไม่มีมีอะไรจะกิน ทำไมป้าถึงไม่แบ่งของที่เอาไปทำบุญให้ผมได้กินสักนิดก็ยังดี
ผมเคยถามป้าทรงบุญว่าผมสวดมนต์ทุกๆคืนแต่ก็ไม่มีอะไรดีขึ้นแต่คำตอบที่ได้จากป้าทรงบุญก็คือมันเป็นกรรมเก่าของผมซึ่งผมไม่เข้าใจในสิ่งที่ป้าพูดเลยสักนิด

เมื่อโตขึ้นจนเข้าสู่วัยหนุ่มแน่นอนว่าผมไม่ยอมให้พ่อข่มเหงแม่อีกต่อไปผมจึงใช้วิธีตาต่อตาฟันต่อฟัน
เมื่อพ่อเป็นคนใช้กำลังผมจึงใช้กำลังของผมบ้างในการขับไล่พ่อออกไปและในตอนนั้นเอง
ป้าทรงบุญก็เข้ามาบอกผมว่ายังไงนั่นก็เป็นพ่อการอกตัญญูต่อพ่อนั้นเป็นบาปมาก
ชีวิตจะไม่เจอเรื่องดีๆและนี่ก็เป็นอีกครั้งที่ผมไม่เข้าใจในสิ่งที่ป้าพูด

ระหว่างที่ผมกำลังจมอยู่กับความทรงจำแย่ๆรถเมล์สายที่รอก็มาถึงแต่ทว่าผมก็ยังคงต้องเซ็งชีวิตต่อไป
เพราะป้าทรงบุญเลือกที่นั่งข้างๆผมเหมือนทุกทีและก็เหมือนทุกๆทีอีกนั่นแหละที่ป้าแกจะร่ายยาวตลอดทางชักชวนผม
ให้เข้าวัด ทำบุญ นั่งสมาธิ ฯลฯ ซึ่งคนไม่มีอันจะกินอย่างผมขนาดเวลาพักยังจะไม่มีแล้วจะเอาเวลาที่ไหนไปทำแบบป้าได้...ผมได้แต่คิดในใจ

ปาฏิหาริย์แดนสยาม Part2

...ทว่าในวันนี้ไม่ว่าจะเพราะผมเหนื่อยจากการทำงาน หรือว่าผม อดทน อดกลั้นมานานแล้วก็ตามแต่
ผมได้ระเบิดมันออกไปต่อหน้าป้าว่า..."หยุดพูดเรื่องไร้สาระสักที ที่มีชีวิตอยู่ทุกวันนี้ผมดิ้นรนต่อสู้ด้วยตัวเองทั้งนั้น

ไม่เห็นมี พระ เจ้า ที่ไหนเสนอหน้ามาช่วยผมสักหน่อย"

สิ้นคำพูดบรรยากาศรอบข้างก็เย็นและปกคลุมด้วยความเงียบทันที
เมื่อผมได้สติก็พบว่าสายตาของป้าทรงบุญนั้นมองผมด้วยความเย็นชาที่ไม่เคยมีมาก่อน
ผมคิดว่าจะขอโทษแกที่หลุดตวาดใส่แกออกไปเพราะยังไงผมก็อยู่กับแกมาตั้งแต่เด็ก
ทว่าอีกใจผมกลับห้ามเอาไว้เพราะจะได้จบสิ้นไอ้ช่วงเช้าที่แสนน่าเบื่อนี่สักทีและจากนี้ตลอดไป
จากนั้นผมก็ทำเป็นแกล้งหลับเพื่อหนีจากความเงียบที่ทำให้รู้สึกอึดอัดในตอนนี้ ในใจก็คิดแต่ว่าอยากให้ถึงที่ทำงานเร็วๆสักที

แต่จู่ๆก็เกิดเรื่องไม่คาดฝันขึ้นเมื่อมีเสียงโครมใหญ่จนผมวูบไปครู่นึง
พอรู้สึกตัวอีกทีก็พบว่ามีรถบรรทุกที่รู้สึกจะฝ่าไฟแดงตรงสี่แยกเข้ามาชนด้านข้างบริเวณคนขับอย่างจัง
ไม่มีเวลาให้ผมคิดอะไรทั้งสิ้นเพราะเกิดประกายไฟลุกขึ้นท่วมห้องเครื่องและลามมาทางท้ายรถอย่างรวดเร็วโชคยังดีในความสะเพร่าของคนขับที่เปิดประตูทิ้งไว้
ผมนึกขอบคุณในความชุ่ยของคนขับที่เสียชีวิตคาที่ไปแล้วในใจ และไม่รอช้าที่จะโดดเข้าร่วมการแข่งขันหนีตายโดยที่มีผู้เข้าแข่งขันนับสิบ
แย่งกันหนีไปสู่ประตูทางออกที่มีทางเดียว

ผมมั่นใจว่ายังไงผมก็ต้องรอดเพราะนี่คือสิ่งที่ผมถนัดที่สุดในชีวิต นั่นคือการแข่งขันตะเกียกตะกายเพื่อให้ตัวเองและแม่ยังคงมีชีวิตอยู่
แน่นอนว่าผมแทบไม่สนป้าทรงบุญที่นอนสลบไม่รู้สึกตัวอยู่เลยสักนิด แต่เมื่อผมพ้นประตูไปสิ่งที่หยุดขาทั้งคู่ของผมไว้คือคำพูดของแม่
ใช่แล้วถึงแม่ผมจะไม่เคยสอนให้ผมสวดมนต์หรือสอนให้ผมรู้จักทำบุญแต่แม่ผมสอนผมเอาไว้ว่า...
"ลูกต้องรู้จักช่วยเหลือผู้อื่นในยามที่เห็นเขาเดือดร้อนนะ ลูก"

คำพูดที่แทรกเข้ามาให้สมองทำให้ผมอึ้งไปครู่นึงไม่ใช่เพราะผมอยากช่วยป้าทรงบุญ แต่ผมกลัวว่าผมจะกลับไปสู้หน้าแม่ผมไม่ได้
ถ้าแม่รู้ว่าผมปล่อยให้ป้าทรงบุญตายโดยที่ไม่ช่วยอะไรเลยและความคิดนั้นเองที่ทำให้ผมย้อนกลับขึ้นไปบนรถเพื่อช่วยป้าแก

แน่นอนว่าผมไม่ได้อยากได้บุญ ไม่ได้อยากเป็นฮีโร่ ผมรู้แค่ว่าผมทำตามคำสั่งสอนของแม่
ผมอุ้มร่างของป้าทรงบุญลงมาจากรถได้ราบรื่นกว่าที่คิดทุกอย่างกำลังดำเนินไปได้ด้วยดีจนกระทั้งมีเสียงระเบิดตูมใหญ่ดังขึ้นกลางหลังผม
แรงระเบิดพาร่างของผมและป้าลอยไปไกลร่วม10เมตร สิ่งที่ผมเห็นในตอนนี้คือมีคนกำลังเข้ามาช่วยป้าทรงบุญที่กระเด็นไปไกลกว่าผมไม่มาก
ส่วนผมไม่รู้สึกอะไรเลย ขยับตัวก็ไม่ได้ กลางหลังรู้สึกเย็นยะเยือกราวกับมีโลหะขนาดใหญ่ปักอยู่และความเย็นนั้นก็ค่อยๆลาม
จากกลางหลังไปจนทั่วร่างกายมันทำให้ผมรู้สึกง่วงอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน...ผมง่วงหรือเกินแม่ครับ...............................................................

ปาฏิหาริย์แดนสยาม Part3

...วันต่อมาข่าวทุกช่องรายงานเหตุกาณร์อุบัติเหตุในครั้งนี้ซึ่งใจความสำคัญไม่ใช่ที่เรื่องอุบัติเหตุ
แต่ให้น้ำหนักไปที่เรื่องที่เป็นหัวข้อข่าวในครั้งนี้คือ..."ปาฏิหาริย์หญิงชรารอดตายจากอุบัติเหตุสยองหวุดหวิดเจ้าตัวเผยเทวดาช่วยคุ้มครอง"

ในภาพข่าวได้ฉายให้เห็นภาพผู้สื่อข่าวที่เผอิญอยู่ในที่เกิดเหตุและเข้าไปสัมภาษณ์สดป้าทรงบุญ
ที่เพิ่งฟื้นและนั่งอึ้งอยู่สักพักจากนั้นเมื่อป้ามองไปทางร่างไร้วิญญาณของทนงที่อยู่ใกล้ๆ ป้าก็ร้องไห้ออกมา
และให้สัมภาษณ์กับผู้สื่อข่าวว่า..."ป้าไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นรู้แต่ว่า ระหว่างที่ป้าไม่รู้สึกตัว ป้าฝันเห็นเทวดามาอุ้มป้าและบอกว่าจะพาไปที่ปลอดภัย"

ซึ่งในข่าวยังให้ข้อมูลเพิ่มเติมว่าป้าทรงบุญเป็นคนธรรมะธรรมโม เธอจะทำบุญและเข้าวัดทุกครั้งที่มีโอกาส
และเจ้าตัวก็คิดว่าด้วยเหตุนี้พระจึงคุ้มครองและช่วยให้เธอรอดมาได้อย่างปาฏิหาริย์

ระหว่างนั้นผู้สื่อข่าวก็ถามต่อว่าป้ารู้จักกับเด็กหนุ่มผู้ตายรึเปล่า ป้าก็บอกว่า ทนงเป็นเด็กหนุ่มที่น่าสงสารเพราะมีพ่อที่ไม่ดีขี้เหล้าเมายาและชอบใช้กำลัง
ตัวเขาเลยโตขึ้นมาเป็นคนกักขฬะ ไม่รู้จักเข้าวัด ทำบุญแม้ว่าเธอจะพยายามโน้มน้าวแล้วก็ตาม และก่อนที่เขาจะเสียชีวิต
ก็ได้พูดจาว่าร้ายสิ่งศักดิ์สิทธิ์ จึงคิดว่าเทวดาเลยไม่ช่วย หรือไม่ก็สิ่งศักดิ์สิทธิ์ลงโทษเขา
ซึ่งหลังจากนี้ป้าก็จะทำบุญอุทิศส่วนกุศลให้เด็กคนนี้ได้เกิดใหม่เจอแต่เรื่องดีๆในชาติหน้า

หลังเหตุการณ์นี้ทำให้ผู้คนแห่กันไปกราบไหว้วัดธรรมวรกายที่ป้าทรงบุญบอกว่าตัวเธอไปทำบุญและนั่งสมาธิที่วัดนี้บ่อยๆ
เพราะเชื่อว่าจะช่วยให้เทวดาปกปักรักษาให้อยู่รอดปลอดภัย....ส่วนการจากไปของทนง ไม่มีใครให้ความสนใจนอกจากแม่ที่ร้องไห้ให้กับการจากไปของเขา

จบบริบูรณ์

มึงรีบเอาไปส่งเรื่องสั้นที่ไหนสักที่เลยนะโว้ย ขายหัวเราะก็ได้ โคตรโดนเหี้ยๆ!!

โดนสัสๆ

ตอนแกกูนึกว่าป้าแกจะเป็นเทวดาซะเอง 55 มึงแต่งดีว่ะ

>>72 มึงนี่ทำเอากูนึกถึงตอนจบของคำพิพากษา ชาติ กอบจิตเลยห่า จบแบบจิตตกเหี้ยๆ

แต่กูว่าเรื่องนี้น่าเบื่อนะ มันเดาง่ายไปหน่อย+เสียดสีแบบตรงไป

แม่ง ถ้ากุเป็นไอ้ทนงนะ กุปล่อยอีป้านั่นตายห่าไปแล้ว

>>70 เหมือนเคยอ่านในตุรเกย์ สรุปมึงคือยามะสินะ

>>79 ใช่แน่ พึ่งตั้งกระทู้โปรโมตตัวเอง มีคนเดียวแน่ๆที่ทำแบบนี้

เมื่อคืนฝันเป็นเรื่องเป็นราวเหมือนจะเอามาเป็นพล๊อตแต่งเรื่องใหม่ได้
ตื่นมาเสือกลืมพยายามนึกก็นึกไม่ออกจำได้ราวๆเกี่ยวกับพี่สาวข้างบ้านนี่แหละ
เสียดายชิบหาย

เมื่อวานระหว่างนั่งรถไฟฟ้าไปเจอฝาแฝดหน้าตาดีเข้า
ไอ้เหี้ยไอเดียกูบังเกิดทันที ได้พล็อตใหม่แล้ว
เดี๋ยวกูไปเรียบเรียงทิศทางของเรื่องให้ดีๆก่อน
คงได้อ่านเรื่องใหม่เร็วๆนี้

>>82 มึงไม่ต้องมาบอกเรียกกระแส มึงแต่งลงมาเลย

>>83 โอเค กูจะรีบมาสนองความเงี่ยนให้มึงในเร็ววัน
แต่กูเตือนว่าเรื่องนี้อาจทำให้มึงหำหดได้นะ

>>84 มึงอย่าดูถูกหำกู

มู้นี้น่าสน แต่งไรก็ได้ใช่มะพวกมึง คือ กูสับสนว่าแต่งฟิคหื่นหรือแต่งอะ่ไร

>>86 แต่งอะไรก็ได้ตามที่ใจมึงต้องการเลยไม่จำกัดเรื่องราว

Part 1 หัวหน้า is Be side
. . น่าเบื่อเป็นบ้า...
. . น่าเบื่อชะมัด...
. . ไอสถานที่เส็งเคร็งนี่มันอะไร?
. . ไอพวกที่รายล้อมนี่ก็เหมือนกัน!
. . มันแย่! แย่! แย่! และยิ่งกว่าแย่อีกไม่ใช่เรอะไง!? ไอเจ้าพวกขยะโสโครกหลงตัวเองที่คิดว่าตัวเองดีนักหนานี่มันช่างน่ารำคาญสิ้นดี!?
เฮอะ!??? คิดว่าเก่งมากนักยังงั้นรึยังไงถึงได้มาตามตื๊อกันอยู่อย่างนี่ มันช่างงงงน่าาาารำคาญญญญญญญญญสิ้นดีเลย
. . ใครๆมันก็อย่างนี้ทั้งนั้น
. . ถึงจะยกเว้น..
. . ไอกระจอกที่อยู่ข้างๆก็เหอะ

. . ฉันเป็นหัวหน้าห้องสาวสวย น่ารักเลยละ แหงละสิน่ารักอยู่แล้ว ทุกอย่างเพอเฟคเสียจนน่าเบื่อออออออออออออออออ ไปเลยละ
ยิ่งถูกไอขยะจอมเก๊กและพรรคพวกอันโสโครกของมันมาพยายามทำความรู้จักน่ะ มันช่างแย่เหลือเกินนนนนนนเลยละ
ถึงขนาดที่ฉันลดตัวว่ากองอยู่กับไอขยะกระจอก ไอพวกโสโครกนั้นก็ยังจะตามมมมมมมมมมมาราวีฉันเลยละ
. . เฮ้อ แย่ชะมัด แย่กว่านี้ไม่มีอีกแล้ว
. . ทุกๆวันที่ฉันมาที่โรงเรียนเพื่อฟังๆๆๆๆๆๆๆๆๆ สิ่งที่ฉันรุ้อยู่แล้ว แสร้งเป้นนักเรียนที่ดีและเชื่อฟังคุณครู เป็นหัวหน้าห้องที่ดี
ที่ช่วยเหลือไอกระจอกที่วันๆไม่คิดจะสนใจห่าอะไร ไร้ค่าสุดๆ จะโดนรังเกียจไม่เห้นจะแปลก ถ้าตายไปซะคงไม่มีใครสนใจ
ทั้งๆที่มันแย่ขนาดนี้ ฉันอุตส่า! อุตส่าลดตัวมาอยู่กับมัน! ทั้งๆแบบนั้น! ทำไม!? ทำไมไอหัวหน้ากลุ่มโสโครกนั้นยังยุ่งกับฉันอีก?
คิดกี่ครั้งมันช่างแย่สิ้นดีซะเลยละ!!!!!

. . จนกระทั้ง 6 โมงเย็นวันหนึ่ง
. . ไอกระจอกที่โง่เง่าจำเป็นต้องสอบซ่อมเพราะความโง่ของมัน เนื่องจากมันโง่สิ้นดีอาจารย์จึงขอให้อยู่สอนมันจนกว่าจะสอบผ่าน
ถ้าหากฉันบอกว่า อาจารย์สั่งให้อยู่สอนคงจะขัดภาพลักษณ์ของตัวเองจึงต้องจำใจบอกว่าจะอาสาอยู่สอนมันเอง เฮงซวยชิบ!
. . ยังดีที่ฉันบอกไอขยะขี้เก๊กว่าฉันกลับบ้านไปแล้ว ไม่งั้นมันคงขออยู่ช่วย เกะกะ! แค่คิดก็รู้สึกเลยว่ามัน เ-ก-ะ-ก-ะ!
ทำให้ฉันต้องมาอยู่กับไอกระจอกสองคนซะได้ แล้วยังต้องทำเวรกับมันอีก เฮงซวยๆๆๆๆๆ เฮงซวยเอ้ย!
. . ในขณะที่ฉันกำลังจะสอนไอกระจอกก็ลุกขึ้นมาก่อนและบอกว่าอยากทำเวร
. . ห๊ะ?
. . อะไรของมัน?
. . ฉันจึงไม่สนใจและเรียงชีทเรียงโจทย์และจัดกระเป๋ารอ
. . ทันใดนั้น....

. . ไอกระจอกก็เดินเข้ามาใกล้ๆทางด้านหลังและเอาผ้ามัดปิดปาก จับมือไขว้หลังและมัดมือ
. . ฉันรู้ดีว่าอะไรกำลังจะเกิดขึ้นแน่นอนว่าฉันสามารถขัดขืนได้ แต่ฉันกลับไม่ทำและแสร้งทำขัดขืนปนร้องไห้ไปพลางๆจนกระทั่งมันพูดขึ้นมาว่า...
. . "ขอโทษนะแต่กูอยากเห็นหน้าไอ้หล่อมันเจ็บปวด"
. . มันพูดพลางถ่ายคลิปฉันไปด้วยฉันจึงจำเป้นต้องก้มหน้าเพื่อไม่ให้ติดหน้าตัวเองไปด้วยเพราะพอจะเดาได้ว่ามันจะเอาคลิปไปทำอะไร
. . ฉันที่สนใจเรื่องที่มันพูดขึ้นมาจึงปล่อยให้ไอกระจอกทำตามอำเภอใจไปเรื่อยๆจนมันปล่อยกลับบ้าน
. . และเรื่องแบบนี้นก็เกิดขึ้นทุกวันหลังเลิกเรียน

. . มันคงดูแย่... ถ้าหากไม่นับที่ไอกระจอกเรียกฉันแทบทุกครั้งที่ไอขี้เก๊กเข้ามาหาทำให้รู้สึกดีขึ้นมานิดหนึ่ง
. . ถ้าไม่นับไอการทำตัวเชื่อฟังคนกากๆที่ด้อยกว่าละก็นะ
. . มันไม่สบอารมณ์เอาซะเลย

. . เย็นเลิกเรียนวันนี้ก็เหมือนเดิมทุกครั้งยกเว้นแต่ไอเส็งเคร็งนั้นมาเจอฉันกับไอกระจอกในห้อง
. . ฉันปล่อยให้มันต่อยไอกระจอกซะยกใหญ่แต่ถ้าปล่อยไว้นานกว่านี้ไอกระจอกคงได้ตายแน่ๆฉันเลยเข้าไปขวางและไล่มันกลับไปซะ
. . ส่วนไอกระจอกหัวเราะเหมือนคนบ้า
. . ถูกใช้เป้นเครื่องมือทำเรื่องงี่เง่าแบบนี้มันช่างไม่สบอารมณ์เอาเสียเลย ให้ตายสิ

>>7

จัดมาต่อเลยมึง

No more!! Fantasy นิยายต่างโลก

Part 1

...ถ้าพูดถึงเรื่องความใฝ่ฝันของผมแล้วผมว่ามันค่อนข้างจะพิเศษกว่าคนอื่นๆเพราะผมไม่ได้มีความฝันว่าอนาคตอยากจะเรียนให้ได้เกียรตินิยม อยากมีอาชีพที่มีหน้ามีตาอย่างการเป็นหมอ หรืออยากร่ำรวย
ไอ้ความใฝ่ฝันกระจอกๆเหมือนคนธรรมดาทั่วไปแบบนั้นน่ะผมไม่สนหรอก ไม่สิไอ้แบบนั้นมันเรียกว่าความใฝ่ฝันไม่ได้ด้วยซ้ำสำหรับเรื่องน่าเบื่อพวกนั้น

แล้วความใฝ่ฝันของผมคืออะไรน่ะรึ?...แน่นอนอยู่แล้วก็ต้องการเป็นสุดยอดนักผจญภัย ไม่ก็จอมเวทยร์หรือผู้กล้าที่ออกไปผจญภัยบนโลกแฟนตาซีน่ะสิ
ทว่าบนโลกแห่งความเป็นจริงที่น่าเบื่อสุดๆแบบนี้กลับเป็นสิ่งไร้สาระในสายตาของไอ้พวกที่มีความใฝ่ฝันห่วยๆที่อยากเรียนดีบ้างอยากเป็นหมอบ้าง
แถมยังมาดูถูกผมอีกว่าเพ้อฝัน ซึ่งผมก็ไม่ได้ตอบโต้อะไรพวกมันหรอกเพราะพวกมันไม่รู้หรอกว่าตัวตนที่แท้จริงของผมในเกมส์ออนไลน์นั้นเป็นผู้กล้าที่เจ๋งขนาดไหน

ใช่แล้วถึงบนโลกจริงจะน่าเบื่อแต่ผมก็ยังมีโลกเสมือนจริงที่เรียกว่าเกมส์ออนไลน์อยู่และในเกมส์นี้ผมได้สวมบทเป็นผู้กล้าออกปราบปีศาจ
และได้เดินทางไปกับตัวละครสาวน่ารักมากมาย ได้ช่วยเหลือผู้คนมากมาย ได้รับการยอมรับนับถือมากมาย
นี่แหละความใฝ่ฝันสุดยอดของผมที่ความฝันขยะๆของไอ้พวกที่มันดูถูกผมเทียบไม่ได้แม้แต่ขี้เล็บ

ระหว่างที่ผมกำลังคิดในใจเพลินๆก็มีเสียงตะโกนขึ้นมาว่า..."รีบอาบน้ำแต่งตัวแล้วไปหางานทำได้แล้วลูก!! เลิกเล่นเกมส์ไร้สาระนั่นซะที อายุก็ปาเข้าไป30แล้วคิดจะเกาะพ่อแม่กินทำตัวไร้ประโยชน์ไปถึงเมื่อไหร่"
...มันช่างเป็นเสียงที่ขัดอารมณ์ของผมซะเหลือเกิน แม้แต่พ่อแม่ผมก็มองผมเป็นไอ้งี่เง่าไปด้วย ผมได้แต่ถอนหายใจแล้วนั่งเหม่อมองเข้าไปในจอมอนิเตอร์ที่ซึ่งเป็นโลกแฟนตาซีที่ผมใฝ่ฝัน
ก่อนที่ผมจะพูดออกมาว่า...ถ้าได้เกิดมาในโลกแฟนตาซีนั่นล่ะก็ผมจะต้องเป็นผู้กล้าที่ยิ่งใหญ่แน่ๆ

"นายแน่ใจนะ"...จู่ๆก็มีเสียงคนที่ไม่รู้จักเข้ามาในหัวผมถึงผมจะตกใจแต่ก็พอจะมีสติที่จะถามกลับไปว่าเขาเป็นใคร
"ปริศนาบนโลกนี้มันก็เหมือนกับหลุมลึกที่ไร้ก้นเพราะฉะนั้นถึงฉันจะอธิบายไปก็ยากเกินกว่าที่นายจะเข้าใจเพราะฉะนั้นอย่าไปสนเรื่องนั้นเลยมาเข้าเรื่องกันเลยดีกว่า ว่านายแน่ใจนะว่าถ้าได้ไปอยู่ในโลกแฟนตาซีแล้วจะมีชีวิตที่ดีกว่านี้"

ในตอนนั้นผมได้แต่คิดว่าพ่อกับแม่ต้องให้ใครสักคนมาแอบแกล้งผมที่ไม่ยอมออกจากห้องไปหางานทำแน่ๆ
ซึ่งผมที่อยู่ในอารมน์ทั้งสับสนและโกรธจัดก็ตอบกลับไปว่า..."ก็แหงสิ ไอ้โลกห่วยแตกไร้ความฝันแบบนี้ใครจะไปอยากอยู่วะ นี่ถ้าได้ไปเกิดบนโลกแฟนตาซีที่มีทั้งเวทมนต์ สัตว์ประหลาดและการผจญภัยล่ะก็...."
ยังไม่ทันที่ผมจะได้พูดจบดีเสียงปริศนานั้นก็ตอบกลับมาทันทีว่า..."ตกลงนายจะได้ทำตามความต้องการนั้น แล้วฉันจะคอยดู"
หลังสิ้นเสียงตอบจู่ๆก็มีแสงสว่างเกิดขึ้นตรงหน้าผมรอบๆผมเริ่มขาวโผลนและสติผมก็ค่อยๆดับวูบลง

...เมื่อผมรู้สึกตัวอีกทีก็พบว่าตัวเองอยู่ในทุ่งกว้างราวกับชนบท ท้องฟ้าสีคราม และมีเมืองหน้าตาคุ้นๆอยู่ห่างออกไปในระดับที่สายตาของผมจะมองเห็น
"เดี๋ยวสิฉากพวกนี้มัน...ไม่จริงน่ะ" ผมนึกออกพร้อมอาการดีใจจนเนื้อเต้นเพราะนี่เป็นฉากในเกมส์ออนไลน์ซึ่งเป็นโลกแฟนตาซีที่ผมใฝ่ฝันนั่นเอง
และตอนนี้ผมได้มาอยู่ที่โลกนี้จริงๆแล้วไม่ได้ฝันไปแน่นอน...ระหว่างที่ผมกำลังดีใจเสียงปริศนาก็ร้องทักขึ้นมาว่า..."สมใจแล้วสินะ ว่าแต่จะเอาเท่าไหร่ดี"
ซึ่งผมก็ได้แต่งงกับคำถามแต่ก็ได้คำอธิบายที่กระจ่างขึ้นมาว่า...."ก็ไอ้สิ่งที่นายเรียกตอนเล่นเกมส์ว่าLevelยังไงล่ะ เอาเป็นว่านายจะไม่ได้อยู่ที่นี่ตลอดหรอกพอนายเก็บLVถึงจำนวนที่นายขอฉันก็จะส่งนายกลับ"
ผมได้ยินก็ถึงกับร้องทักออกไปด้วยความเสียดายว่าขออยู่ที่นี่ตลอดไปไม่ได้รึซึ่งเสียงปริศนาก็ตอบกลับมาว่า..."ถ้าถึงตอนนั้นนายยังอยากอยู่ต่อฉันก็จะให้นายอยู่ต่อแต่ตอนนี้กำหนดมาก่อนว่าจะเก็บLVถึงเท่าไหร่"
เมื่อผมได้ยินเช่นนั้นก็รีบตอบกลับไปทันทีว่าจนกว่าLVจะตันก็แล้วกันซึ่งก็ได้คำตอบกลับมาว่า..."งั้นก็LV99สินะ เอาล่ะที่เหลือก็พยายามเข้านะแล้วฉันจะคอยดูนายประสบความสำเร็จในโลกแฟนตาซีที่นายใฝ่ฝันแห่งนี้"

No more!! Fantasy นิยายต่างโลก

Part 2

ถึงแม้ผมจะรู้สึกเสียดายที่ได้ยินว่าLVตันที่99แต่ก็นึกถึงที่บอกว่าจะให้ผมอยู่ต่อหากอยากที่จะอยู่แค่นี้ผมก็โอเคแล้ว
เอาล่ะมาเริ่มผจญภัยกันเล....อ๊อค!!...อั๊ค!!...โดยที่ไม่ทันได้ตั้งตัวผมถูกมอนสเตอร์เข้าจู่โจมในระหว่างที่ผมกำลังหลงระเริงอยู่
สิ่งที่ผมเห็นคือมอนสเตอร์คล้ายหมาป่า ตัวหนึ่งงับคอผมอยู่และตรึงผมลงกับพื้นส่วนอีกตัวกำลังค่อยๆเดินเข้ามา
จากนั้นมันก็ใช้ปากของมันกัดกระชากหน้าท้องผมจนฉีกขาดและกัดกินเครื่องในผมทั้งเป็น ความเจ็บปวดแล่นไปทั่วร่างแต่ผมก็ไม่สามารถขยับหรือร้องได้แม้แต่น้อย
สำหรับผมที่ไม่เคยได้รับความเจ็บปวดมันเป็นอะไรที่หนักหนาสาหัสมากและความตายมันก็ไม่ได้มาในทันที มันกินเวลาอยู่ร่วมครึ่งชั่วโมงแห่งความเจ็บปวดก่อนที่สติผมจะดับวูบไป

จากนั้นผมก็สะดุ้งตื่นขึ้นจนคิดว่าฝันไปแต่เปล่าเลยผมยังอยู่ในโลกแฟนตาซีนี้และเสียงปริศนาก็ร้องทักผมอีกครั้งว่า..."เพิ่งเริ่มผจญภัยไม่ถึงหนึ่งก้าวนายก็ตายซะแล้วรึ"
ผมได้แต่ร้องถามด้วยความสับสนว่าเมื่อกี้มันเกิดอะไรขึ้นและก็ได้รับคำตอบที่ทำให้ผมได้รู้ว่าผมตัดสินใจผิดมหันต์ไปแล้ว่า
..."นายตายแล้วยังไงล่ะ แต่ไม่ต้องกลัวนะทุกครั้งที่นายตายนายก็จะฟื้นกลับมาผจญภัยใหม่ได้ แต่ความรู้และLVนายจะกลับมาเป็น0เหมือนเดิมแค่นั้นเอง"

ถึงแม้ผมจะยังไม่เข้าใจทั้งหมดแต่มันก็ทำให้ผมขนลุกเมื่อนึกถึงความทรมานในตอนก่อนที่จะตายและตอนนี้ผมอยากที่จะกลับบ้านของผมแล้ว ผมร้องขอออกไปแต่ก็ได้รับคำตอบว่า
..."นายเลือกแล้วไม่ใช่รึว่าจะอยู่ที่นี่จนกว่าจะถึงLV99คำขอนั้นไม่มีทางเปลี่ยนแปลงได้ต้องขอโทษด้วย แต่นายยืนยันเองไม่ใช่รึว่านายจะประสบความสำเร็จในชีวิตที่โลกแฟนตาซีแห่งนี้ เอาเป็นว่าลองพยายามดูอีกหน่อยก็แล้วกัน"

ไม่นะ!! เดี๋ยว!!ผมพยายามร้องเรียกเสียงปริศนานั้นเอาไว้สุดชีวิตแต่ดูเหมือนผมจะถูกทิ้งเอาไว้ที่นี่แล้ว แต่ผมไม่มีเวลาให้ใจเสียมากนักเพราะถ้ายังยืนอยู่ตรงนี้ไอ้พวกหมาป่าเมื่อกี้อาจจะโผล่มาอีก
ผมรีบวิ่งไม่คิดชีวิตมุ่งหน้าไปที่เมืองที่อยู่ใกล้ที่สุดในระยะที่สายตาผมมองเห็นผมจำได้ว่าที่นั่นมีอาวุธขาย ใช่แล้วผมต้องเริ่มจากตรงนี้แต่ผมก็ฉุกคิดได้ว่า
แถวๆนี้ยังมีหีบสมบัติที่เก็บอาวุธเอาไว้อยู่ ผมไม่รอช้ารีบวิ่งตรงไปที่นั่นและก็เจอหีบสมบัติตามคาดซึ่งถ้าจำไม่ผิดในนั้นจะมีดาบอัศวินเก็บไว้อยู่

แต่ระหว่างที่ผมจะเดินเข้าไปหยิบดาบในหีบก็ปรากฏร่างของมอนสเตอร์ที่ถ้าเป็นในเกมส์ก็คงไม่มีใครรู้สึกเกรงกลัวมันซึ่งมันก็คือตัวสไลม์นั่นเอง
มันกระโดดออกมาจากหลังหีบส่วนผมก็ไม่ได้สนใจมันเพราะกะว่าถ้าหยิบดาบในหีบออกมาก็จะใช้ฆ่ามันทันทีแต่ทว่ามันไม่ใช่อย่างที่คิด
เจ้าสไลม์กระโดดมาเกาะข้อมือข้างขวาของผมจากนั้นผมก็รู้สึกปวดแสบปวดร้อนจนสะดุ้งผมพยายามสะบัดมันออกแต่มันก็ไม่ยอมหลุดง่ายๆ
และเมื่อผมมองไปที่ข้อมือของผมก็ต้องตกใจสุดขีดเพราะมันกำลังย่อยข้อมือของผมจนกำลังจะขาด ผมพยายามจะใช้มือซ้ายดึงมันก่อนที่จะรู้ว่าเป็นความคิดที่โง่มาก
เพราะมันก็ดูดมือซ้ายของผมเข้าไปย่อยอีกข้างผมเจ็บปวดมากพยายามสะบัดมันสุดชีวิตและในที่สุดมันก็หลุดออกแต่หลุดไปพร้อมมือของผมทั้งสองข้าง
ผมร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวดและเสียงร้องนี้เองที่เรียกมอนสเตอร์หมาป่ามาอีก3ตัวจากนั้นมันก็รุมฉีกผมเป็นชิ้นๆซึ่งสิ่งที่ผมทำได้ในตอนนั้นก็คือ...ร้องไห้

...ในที่สุดผมก็เดินทางมาถึงเมืองที่ใกล้ที่สุด เท่าที่ผมจำได้ผมตายไปราวๆ20ครั้งมันคงง่ายถ้าผมฟื้นขึ้นมาพร้อมกับจดจำได้ว่าผมถูกมอนสเตอร์ชนิดไหนจู่โจมและโดนจู่โจมตรงไหน
แต่มีเฉพาะความทรงจำนั้นที่หายไปเหมือนกับที่เสียงปริศนาได้บอกว่าความทรงจำกับLVจะถูกรีมาให้เหลือ0ผมอาจจะเดินทางมาถึงที่เมืองนี้ด้วยความโชคดีหรืออะไรก็แล้วแต่
ผมได้แต่หวังว่าสถานการณ์หลังจากนีัมันคงจะดีขึ้นถ้าผมได้ชุดเกราะ อาวุธและ เวทมนต์ดีๆ แต่ผมก็พบปัญหาใหม่ก็คือผมไม่รู้ภาษาของคนในโลกนี้และผมก็ไม่มีเงิน...

No more!! Fantasy นิยายต่างโลก

Part 3....จบ

จากนั้นผมใช้เวลาถึง5ปีในการรักษาชีวิตให้อยู่ในเมืองนี้โดยไม่ตายและพยายามเก็บเงินด้วยการทำงานใช้แรงงานอย่างหนักและเอาเวลาว่างไปเรียนภาษาของคนโลกนี้จนเข้าใจความหมาย
ครึ่งปีต่อมาผมสามารถเก็บเงินซื้อดาบเก่าๆได้แต่ก็ไม่กล้าออกไปสู้กับมอนสเตอร์ข้างนอกเพราะถ้าตายที่ผมอุตส่าห์ทำมาก็สูญเปล่าหมดผมจึงไปขอเรียนวิชาดาบกับทหารในเมือง
แต่พวกนี้เถื่อนมากอย่าเรียกว่าฝึกเลยพวกมันซ้อมผมจนเกือบตาย ผมจึงพยายามเปลี่ยนไปลองใช้พวกเวทมนต์ดู ซึ่งหลังจากทีผมทำงานเก็บเงินอึกครึ่งปีก็สามารถซื้อหนังสือเวทมนต์ได้หนึ่งเล่ม
เป็นเวทมนตร์ไฟบอลระดับกระจอกสุดซึ่งหนังสือเวทมนต์เล่มนี้มีความหนาเท่าสมุดโทรศัพท์บ้านเราและการที่จะร่ายมนต์เพื่อใช้เวทนี้จะต้องร่ายตั้งแต่อักษรตัวแรกจนถึงตัวสุดท้ายของทั้งเล่ม!!...จึงจะโจมตีเป็นเวทไฟบอลหนึ่งลูก

ทุกสิ่งที่ผมได้เผชิญในโลกแฟนตาซีแห่งนี้มันทำให้ผมสิ้นหวังเหลือเกิน ผมได้แต่มานั่งเสียใจเมื่อเทียบกับโลกอันแสนสงบสุขที่ผมจากมา
ที่นั่นไม่มีมอนสเตอร์ ที่นั่นมีพ่อแม่หาข้าวปลาให้กิน ที่นั่นการเป็นหมอยังง่ายกว่าการเป็นนักเวทมนต์ระดับกระจอกของที่นี่100เท่า
ผมใช้เวลากว่า6ปี อดมื้อกินมื้อ ทำงานอย่างหนัก แต่ก็ทำได้แค่ย่ำอยู่กับที่ด้วยLV1

ผมนั่งมองพวกผู้กล้าเก่งๆหรือจอมเวทย์สาวสวยที่มีความสามารถด้วยความอิจฉา ไม่ต่างจากสมัยที่ผมมองพวกดาราพวกพวกมีความสามารถในโลกของผม
ถึงที่นี่จะเป็นโลกแฟนตาซีแต่ตัวผมก็ไม่ต่างจากNPCโนเนมที่โดนเมินต่างจากเกมส์หรืออนิเมะที่ผมเคยดูกันคนละเรื่องที่เมื่อตัวเองมาต่างโลกแล้วจะเก่งขึ้นง่ายๆ
ใช่แล้วผมตาสว่างแล้วว่าตัวผมมองอะไรแค่ผิวเผินเกินไป ไม่ว่าจะโลกไหนมันก็ไม่มีอะไรที่ได้มาง่ายๆทั้งนั้นทุกสิ่งทุกอย่างต้องแลกมาด้วยความพยายามเลือดตาแทบกระเด็น
ไม่ใช่ว่าถ้าโลกนี้อยู่ยากแล้วเราได้ย้ายไปโลกใหม่จะอยู่ง่ายขึ้น เพราะถ้าเราไร้ความสามารถแบบนี้ไม่ว่าโลกไหนก็คงไม่ต่างกัน....

2แสนปีต่อมา....มาถึงตอนนี้ผมLV15ผมคิดว่าผมเปลี่ยนไปแล้วจากประสบการณ์ความโหดร้ายที่ผ่านมาทำให้ผมมาถึงจุดนี้ได้
และถึงแม้ว่ามันจะอีกยาวไกลหรือเผลอๆอาจต้องกลับไปเริ่มต้นจาก0ใหม่ผมก็จะพยายามไปให้ถึงLV99ให้ได้
พอกันทีโลกแฟนตาซี...สักวันผมจะกลับสู่สรวงสรรค์ที่ผมจากมา ที่ที่ไม่มีมอนสเตอร์ ที่ที่มีพ่อแม่คอยเอาใจใส่ ที่ที่ทุกคนได้นั่งเรียนอย่างสงบสุข ที่ที่ไม่ต้องดิ้นรนต่อสู้กับความโหดร้าย
ขอเพียงพกประสบการณ์นี้กลับไปด้วยผมก็ไม่ต้องกลัวอะไรที่โลกนั้นอีกแล้ว เพราะถ้าถึงตอนนั้นก็คงไม่มีอะไรที่ผมคิดว่าทำไม่ได้ในโลกนั้นอีกต่อไปแล้ว...

คือฟิกทั้งหมดในนี้ของยามะหมดเลยป่ะครับ ยังไงก็ตามอ่านในโม่งอยู่นะจร๊ะอย่าน้อยใจ

bump this topic