กุว่าปัญหามันน่าจะอยู่ที่เดี๋ยวนี้คนไม่ค่อยอ่านหนังสือมากเท่าเมื่อก่อนอ่ะ เลยแบบไม่ค่อยมีคลังคำศัพท์ในหัว และใช้คำไม่ถูกความหมายกับบริบทที่จะสื่อ ที่กุจะสื่อก็คือเพราะอ่านน้อยลงเลยไม่รู้ว่าจะใช้คำแบบไหนดีมากกว่า ไม่ได้ว่านะ แต่ถ้าเปรียบเทียบกับคนรุ่นก่อนที่เค้าอ่านหนังสือพวกนิยายมาก,หลากหลายรูปแบบเค้าจะได้เปรียบมากกว่า เพราะเค้าเห็นการเล่นคำ รูปแบบประโยค การใช้ภาษาที่หลากหลายกว่า ทำให้เหมือนพื้นฐานเรื่องคำ,รูปประโยค, การใช้คำเค้าดีกว่าคนที่อ่านน้อยกว่าน่ะ
ยกตัวอย่างรูปประโยคที่เพื่อนโม่งยกมาข้างบนก็ได้
ระหว่าง “อย่าลืมหาอะไรกินด้วยนะ” กับ “อย่าลืมหาไรกินล่ะ” ใช้คำเปลี่ยนไปนิดเดียว ความหมายที่จะสื่อเหมือนกัน แต่รูปประโยคผู้รับสารที่ได้ยินอาจจะแตกต่างกันไป อย่างแรกถ้าดูเผินๆมันคือประโยคบอกเล่า อย่างหลังมันออกแนวประโยคคำสั่งหน่อยๆฟังดูห้วนๆใช่ป่ะ เนี่ยแค่ใช้คำเปลี่ยนไป การอ่านประโยคก็ต่างกันแล้ว เพราะงั้นกุเข้าใจมึงนะเพื่อนโม่ง