กูคือโม่งที่บ่นเรื่องเป็นปลายแถว ดีใจที่มีคนเข้าใจฟีลกู คือกูอ่ะ รักลูกทุกคนที่กูงอก และลูกกูรักใครกูก็รักด้วยอ่ะ มันดูเหมือนกูยึดติดจริงๆแหล่ะ กูรักลูกเขามากจริงๆ รักมากขนาดเปย์ไปร้อยกว่ารูปแล้ว แล้วพอเจอเขาสองมาตรฐานบ่อยๆ ทำกูเป็นของตายซ้ำแล้วซ้ำเล่ากูเลยเฮิร์ทๆ เหมือนพยายามไปแทบตายสุดท้ายเขาก็ไม่เห็นค่า กูก็อยากหนีไปอยู่กับคนที่ทรีตลูกกูเป็นฮงเฮาเหมือนกัน แต่กูไม่มีเนี่ยสิ กูก็มีหนีๆไปเล่นลูกคนอื่น พยายามปลงๆไม่สนใจ แต่พอเห็นความสองมาตรฐานของเขาทีไรกูก็อดเจ็บไม่ได้ว่ะ จะถอนก็สงสารลูก แถมยังมีเรื่องที่กูยังต้องติดต่อกับเขาอยู่ กูเลยได้แต่มาเอ๋งในโม่ง สมเพชตัวเองชิบหาย