ทุกคนจำงานโร้ดโชว์บอค ซิงเกิ้ล borderless ที่ยูเนียนมอลได้ไหมครับ ผมที่พลาดไปดูโร้ดโชว์ในวันแรกเพราะติดงาน ตั้งใจเคลียร์งานให้เสร็จตั้งแต่คืนวันเสาร์ เพื่อไปหาคามิของผมในวันอาทิตย์ให้ได้
ตื่นมาก็ค่อนข้างสายแล้ว เพราะเมื่อคืนโหมงานจนดึก ก็รีบร้อนออกจากบ้าน กะว่าต้องไปแย่งที่นั่งแถวหน้าให้ได้ ระหว่างทางจากบ้านไปที่ห้าง รถแม่งก็ติดชิบหาย เสือกปวดขี้ขึ้นมาอีก พอมาถึงห้างก็ช่างแม่งละเรื่องจองที่นั่ง รีบวิ่งหาห้องน้ำที่ใกล้ที่สุดเพื่อปลดทุกข์
พอเสร็จธุระกำลังจะออกจากส้วม จู่ๆก็ได้ยินเสียงผู้หญิงคุยหยอกล้อกันเข้ามาในห้องน้ำ ผมคิดในใจ 'ไอสัส ชิบหายละ กูเข้าห้องน้ำผิดฝั่งหรอวะเนี่ย'
"ซด้ พี่ขอเข้าไปด้วยดิ กลัวเจอคนอื่นอ่ะ"
เสียงที่คุ้นเคย ทำให้ผมถึงกับขนลุก
'เสียงมน่นี่หว่า เหี้ยแล้วไง ถ้ามีใครมาเจอกูในห้องน้ำหญิง ที่มีเมมเบอร์อยู่แบบนี้ ชีวิตกูชิบหายแน่ๆ' ผมแทบกลั้นหายใจ ไม่ให้มีเสียงใดๆเล็ดลอด พลันได้ยินเสียงล็อคประตูห้องน้ำห้องข้างๆดังกริ๊ก
"พี่มน่ห้ามแอบดูนะ"
"เออ ไม่ดูหรอกน่ะ เดี๋ยวหันหลัง"
เสียงทั้งสองคนคุยกันกระซิบกระซาบ แต่ด้วยความเงียบ ผมจึงได้ยินบทสนทนาค่อนข้างชัดเจน
~~~ เสียงฉี่ของซด้กระทบโถ โอตะคุแก่ๆคนหนึ่ง นั่งฟังเสียงนั้นอย่างสุขใจยิ่งนัก
"ซด้มีขนตรงนั้นด้วยอะ"
เสียงมน่ทักดังขึ้น ผมแทบไม่เชื่อหูตัวเอง
"แง้ พี่มน่แอบดูทำไม ฮือออ"
พร้อมมีเสียงมือฟาดเบาๆ และซด้ที่ร้องไห้ไม่หยุด
"อุ๊ย กล้าตีชั้นแล้วหรอเดี๋ยวนี้"
เสียงมน่พูดออกไปทางตลก
แต่ซด้ยังไม่หยุดร้องไห้
"อ้าว ร้องจริงเว้ย โอ๋ๆๆ ขอโทษๆ"
"ฮืออ พี่มน่ทำไมทำแบบนี้"
"อ่ะๆ งั้นแลกกันดูไปจบๆ ผู้หญิงด้วยกัน จะอายเพื่อ"
เสียงซด้ร้องไห้ค่อยๆเงียบไป แต่เสียงหัวใจของผมที่ได้ยินเหตุการณ์ทุกอย่างจากห้องข้างๆ กำลังรัวยิ่งกว่ากลองชุด
'เช็ดโด้ว น้องแม่งทำอะไรกันวะ'
"จิ๋มพี่มน่"
เสียงซด้พูดขึ้นมา เหมือนจะแอบหัวเราะเล็กๆ
"พี่มน่ไม่มีขน"
ซด้พูดด้วยน้ำเสียงระคนสงสัย
"เออ พี่น่าจะขนน้อย ตรงรักแร้ก็ไม่ขึ้น ไม่ต้องเลเซอร์เลยอะ"
"เอ้ยย แล้วแกมาจับของชั้นทำไมเนี่ย"
เสียงมน่ดุซด้เบาๆ
เงียบกันไปชั่วครู่
"มาให้จับคืนเลยซด้"
"โห ซด้ นุ่มเหมือนขนฟ่งเลยอ่ะ"
"บ้าเหรอ"
ซด้ตอบกลับแบบเขินๆ
...
...
เวลาผ่านไปซักพัก ทั้งสองคนเงียบเสียงไป
'โอกาสแบบนี้มีแค่หนึ่งในล้าน ชีวิตนี้ไม่รู้จะได้เจออะไรแบบนี้อีกไหม ถ้าเราแอบดูแบบเร็วๆ น้องคงไม่เห็นหรอกมั้ง' ไม่รู้ปีศาจตัวไหนดลใจให้ผมคิดชั่วทำชั่ว
ผมเหยียบไปที่โถชักโครกอย่างเบาที่สุด ค่อยๆโผล่หัวข้ามผนังห้องน้ำเพื่อแอบดูห้องข้างๆ
แล้วก็ต้องตะลึง ซด้เปลือยก้นขาวๆนั่งบนโถชักโครก กำลังก้มลงไปเลียจิ๋มของมน่ จิ๋มมน่ไม่มีขนเลยซักเส้น ผมเห็นภาพนั้นเต็มสองตา แต่ที่ช็อคยิ่งกว่า มน่ที่กำลังถกกระโปรงให้ซด้เลียจิ๋มอยู่นั้น ดันเงยหน้ามาสบตากับผมด้วยสีหน้าตกตะลึง น้องอ้าปากเหมือนจะกรี๊ด แต่ไม่มีเสียงร้องออกมา
ผมตั้งสติได้รีบวิ่งออกจากห้องน้ำอย่างเร็วที่สุดในชีวิต
'ซวยแล้วกูๆๆๆๆ'
ออกจากห้องน้ำมาได้ โชคดีที่ตรงนั้นไม่มีคนเลย ผมรีบเดินอย่างเร็วที่สุด ตรงดิ่งไปที่รถไฟฟ้าใต้ดินเพื่อหนีกลับบ้านทันที
ระหว่างทางบนรถไฟฟ้า ผมไถx อ่านแท็กวงด้วยความกังวล
'เชี่ยเอ๊ย อย่าเป็นเรื่องใหญ่เลยนะ อย่าจำหน้ากูได้นะมน่'
ผมเอาตัวรอดกลับมาถึงบ้านได้พร้อมหัวใจเต้นรัวไม่หยุด รู้สึกเหมือนหัวใจจะวายตายเลยด้วยซ้ำ
ซักพักก็อ่านเจอในx ว่าวันนี้มน่ร้องไห้บนเวที มีอาการไม่สบายต้องขอกลับก่อน
คนเหี้ยๆแบบผม ดันไปทำให้คามิร้องไห้เข้าซะแล้ว ผมคงไม่มีหน้าไปหาน้อง หรือไปงานวงอีกต่อไป แต่ถึงกระนั้น การได้เห็นจิ๋มมน่ น่าจะเป็นสิ่งสวยงามที่สุดที่ชีวิตคนไร้ค่าอย่างผมจะมีโอกาสได้พบเจอแล้วล่ะครับ