>>869 มี
เรื่องเล็กๆ ของน้องๆ BNK48 & CGM48 ที่อยากเล่า ตอนที่ 1602 : เมื่อพี่โตของวงออกงาน ROADSHOW น้องซัทจัง SATCHAN BNK48
- มาถึงวันนี้ ไม่ว่าใครจะว่าอย่างไรก็ตาม ผมก็ยังคงยืนยันหัวชนฝาว่า น้องซัทจัง สวิชญา ขจรรุ่งศิลป์ สมาชิกรุ่นที่หนึ่งของวง BNK48 เป็นพี่โตสุดในแง่ประสบการณ์การทำงานในวงแบบไม่น่าจะมีใครออกมาคัดค้านหรือเห็นต่างเพราะว่า ตัวเลข 7 ปีที่ทำงานร่วมกับวงในฐานะไอดอลแบบที่ยังคงความมุ่งมั่นในการทำหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายได้อย่างดีอยู่เสมอคงเป็นเครื่องการันตีว่า น้องคู่ควรกับคำว่า “พี่โต” ของวงจริงๆ และก็ไม่น่าจะมีเหตุผลอะไรถ้าน้องมีงานอะไรสักอย่างขึ้นมาแล้วผมจะต้องดิ้นรนสุดชีวิตเพื่อไปให้กำลังใจน้องสาวคนนี้ของผมให้ได้ และงาน ROADSHOW ที่เซ็นทรัล ศาลายา ที่ผ่านมาก็เช่นกัน
ทางจะไกลแค่ไหน…ก็ไม่หวั่น
- ต้องเรียนตามตรงว่า ตอนที่ผมเห็นว่า เซ็นทรัล ศาลายา คือสถานที่ในการจัดงาน ROADSHOW ที่มีน้องซัทจังร่วมอยู่ด้วยทั้งสองวัน ผมก็ต้องมานั่งหาข้อมูลกันอยู่นานสองนานว่า สถานที่แห่งนี้มันไปด้วยรถสาธารณะยังไงนะ คือ ก็เคยไปอยู่แหละในงานครั้งเก่าๆ แบบเกาะรถเพื่อนไป คือ ขึ้นรถก็หลับเลยพอรู้สึกตัวอีกทีก็ถึงแล้ว ส่วนครั้งนี้ยังโชคดีหน่อยที่วันอาทิตย์ขอติดรถน้องที่สนิทกันไปได้ แต่วันเสาร์นี้ต้องสู้ด้วยตัวเองเลยล่ะ ก็ต่อรถหลายต่อเหมือนกันกว่าจะไปถึง แต่ถ้าเทียบกับความลำบากของน้องแล้ว ผมว่า การเดินทางของผมดูกระจอกไปเลย น้องลำบากกว่าผมเยอะ ไหนจะต้องซ้อมถึงดึกดื่น ไหนจะต้องเดินทาง ไหนจะต้องทำงานทั้งวัน น้องเหนื่อยมาก เพราะฉะนั้น ถ้าผมเอาแต่นอนสบายนอนอยู่บ้าน ไม่ยอมเดินทางไปให้กำลังน้อง ผมก็ไม่ควรมีหน้าไปบอกน้องว่า ผมติดตามน้องเสมอแล้วล่ะ จริงมั้ย อ้อ! ขากลับของวันอาทิตย์ต้องขอขอบคุณน้องที่สนิทกันอีกหนึ่งคนที่ขับรถฝ่าฝนที่ตกกระหน่ำมาส่งถึงบ้าน ไม่งั้นคงตัวเปียกเป็นลูกหมาตกน้ำอยู่กลางทางที่ใดสักแห่งแน่ๆ
เสื้อเชียร์
- เวลาที่คุณผู้อ่านไปให้กำลังใจน้องๆ ตามงานต่างๆ ผมมั่นใจว่า หลายท่านคงแบกป้ายเชียร์หลากหลายขนาดเพื่อไปเปิดให้น้องๆ เห็นกันเพื่อสร้างความชุ่มฉ่ำหัวใจให้แก่น้องๆ จริงมั้ย คือ ก่อนหน้านี้ผมก็เคยซื้อกระเป๋าเป้ทีมีจอ LED เปลี่ยนข้อความได้มาใช้เพื่อทรงกำลังใจให้แก่น้องซัทจังตามงานต่างๆ เหมือนกันแหละ ซึ่งใช้ได้สองงานถ้วนก็พังเสียแล้ว สุดท้ายผมก็ต้องกลับมาใช้ระบบ MANUAL ที่ผมและน้องคุ้นเคยกันดีมาตลอดหลายปีที่ผ่านมานี่แหละ นั่นก็คือ การสกรีนชื่อน้องใส่เสื้อฟุตบอลที่ผมชอบใส่ และเลือกเสื้อทีมที่ใส่สีชมพูที่น้องชอบมาทำชื่อน้องใส่เข้าไป จากนั้นผมก็เอามาใส่ให้น้องเห็นเวลาที่เข้าไปหาน้องในกิจกรรมต่างๆ แล้วก็เตรียมเสื้อที่มีชื่อน้องอีกตัวเอาไปชูให้น้องเห็นเวลาที่น้องเต้นอยู่บนเวที อารมณ์คล้ายๆ กับที่ทุกท่านเปิดป้ายไฟที่ทำเป็นชื่อน้องๆ แล้วเปิดให้น้องเห็นกันนั่นแหละ ผมว่า วิธีของผมก็ได้ผลอยู่นะ คือ พอน้องเห็นทีไรก็ยิ้มอย่างมีความสุขครั้ง แม้จะเป็นช่วงระยะเวลาสั้นๆ แต่ถ้าสิ่งที่ผมทำนั้นทำให้น้องมีกำลังใจที่จะสู้ต่อผมก็มีความสุขมากแล้วล่ะ
พี่โตของวงที่วางตัวดี
- มาถึงย่อหน้านี้ ผมก็ยังคงยืนยันกับคุณผู้อ่านทุกท่านเหมือนเช่นเคยว่า น้องซัทจัง คือ พี่โตที่สุดของวงในแง่ประสบการณ์การทำงาน มันคือ FACT คือ เรื่องจริงที่เห็นกันอยู่ชัดๆ แบบไม่ต้องสงสัย แต่สิ่งที่ตามมาต่อก็คือ น้องเป็นพี่โตของวงแล้วยังไงต่อไป คำตอบง่ายๆ ก็คือ น้องก็ต้องพิสูจน์ให้ทุกคนเห็นและยอมรับให้ได้ว่า น้องคือ พี่โตของวงอย่างแท้จริง ซึ่งในงาน ROADSHOW ครั้งนี้ ผมว่า น้องทำออกมาได้ดีเยี่ยมมากเลยนะ เพลงที่น้องคุ้นเคยเต้นมาตั้งแต่ตัวเล็กตัวน้อย น้องก็ยังคงทำออกมาได้ดีเยี่ยมเกินมาตรฐานเช่นเคย ส่วนอีกหลายเพลงที่น้องไม่ค่อยได้เต้นสักเท่าไหร่อย่างเพลงที่น้องไม่ได้มีรายชื่ออยู่ในเพลง น้องก็ร้องเต้นออกมาได้เนียนกริ๊บเหมือนเป็นเพลงของน้อง อย่างเพลง FIRST RABBIT ที่เป็นเพลงประจำของน้องๆ รุ่นสาม แต่รุ่นหนึ่งคนสุดท้ายที่เป็นพี่โตของวงคนนี้ก็สามารถกลายเป็นหนึ่งในฝูงกระต่ายได้อย่างสบายๆ และนอกจากนั้นแล้ว น้องยังวางตัวในฐานะพี่โตได้อย่างดีเยี่ยมอีกด้วย ความเก๋าเกม การปรับตัวให้เข้ากับสถานการณ์ต่างๆ ที่เกิดขึ้นภายในงาน น้องแสดงออกมาได้อย่างงดงามยิ่งนัก ไม่มากเกินไป ไม่น้อยเกินไป ทุกการกระทำออกมาในแบบพอดี นี่คือ สิ่งที่พี่โตในทุกสังคมควรทำมากที่สุด
- สุดท้ายนี้ ผมอยากจะบอกกับน้องซัทจังว่า ตลอดสองวันที่ผ่านมา ไม่สิ ต้องบอกว่า ตลอดเจ็ดปีที่ผ่านมา พี่มีความสุขมากที่ได้ติดตามผลงานของหนูนะ และรู้สึกว่า การที่ได้เห็นหนูเจริญเติบโตตามวัยของหนูอย่างงดงามไปเรื่อยๆ มันมีความหมายต่อชีวิตพี่มากจริงๆ
เป็นกำลังใจให้หนูเสมอนะ น้องซัทจัง ว่าที่ศิลปินชื่อดังในอนาคต