พวกที่มีงานแสดงหรืองานที่กล้องต้องจับหน้าแช่ขึ้นจอเต็ม ๆ อย่างพวกซีนอารมณ์หรือบิวตี้ช็อต ถ้าเครื่องหน้ามีข้อบกพร่องคนมันก็จะเพ่งกันอยู่ตรงนั้น กลายเป็นซีนขายแทนที่จะส่งแมสเซจถึงคนดูได้ ก็กลายเป็นมีแต่คำพวกดั้งแหมบ ตาเข จมูกไม่สวย ปากห้อย อยู่ในหัวคนดูไปแทน คนที่ไม่มั่นใจในเบ้าตัวเองเลยต้องไปแก้(หวัง)ให้มันออกมาดูดีที่สุด
โดยเฉพาะหนังที่ขึ้นจอใหญ่ยักษ์ อย่างซีนอารมณ์ซีนดราม่าที่ต้องสาดแสงเข้าครึ่งหน้า ให้เกิดเงาทอดลงมาสวย ๆ ถ้าดั้งแหมบ เงาแม่งก็จะไม่สวย คนจัดแสงทำงานยาก เค้าก็จะแอบบอกกันเลยว่าถ้าไปแก้ตรงนี้ได้งานจะสวยเป๊ะ เมมที่มีงานแสดงถึงมักจะอยากไปแก้กัน
ส่วนทำออกมาแล้วเหี้ยกว่าเดิมไหมอันนี้อีกเรื่อง