>>419 ข้างบนมันมีไง มันพูดเลยว่าแม่สิบเพ้อเจ้อกับตลกที่ตีความรูปแบบนั้น
((ในวงเล็บนั่นแหละเป็นสิ่งที่กูกังวล กูเคยมีเพื่อนมหาลัยที่ปกติมันร่าเริงสดใสมาก ไม่มีทีท่าว่าจะหมดเอเนอจี้ดีๆเลย เรียนจบแยกหอห่างกันไปแป๊บเดียว กูต้องไปเยี่ยมมันที่วอร์ดจิตเวชอ่ะ มันไม่เคยส่งสัญญาณอะไรออกมาเลย เพราะ “มันไม่กล้าพูด กลัวจะไม่มีคนรับฟัง” แล้วสำหรับสิบ ไอ้ประโยคที่ว่าช่วยฟังผมอีกซักครั้ง กูว่าบีบใจกว่าประโยคล่างๆที่พูดถึงความไม่เพอเฟ็กอีก))