เรื่องมากสัส
เรียนก็ไม่เรียนให้จบ ทนชีวิตแสนลำบากไม่ไหว แล้วเสือกบอกทำงานอะไรก็ได้ ย้อนแย้งฉิบหาย แถมอยากได้แบบมีอนาคต+โม้เหม็นอีกว่าถ้ามีศักยภาพก็ไปได้รุ่ง
ไม่ต้องมาอวดหรอกว่าฉลาด ไปหาความทะเยอทะยานกับความอดทนใส่ตัวซะบ้าง สองอย่างนี้แม่งสำคัญกับการทำงานจริงมากกว่าความฉลาดที่มึงภูมิใจเยอะ
กูถามจริงเหอะ มึงเคยดูตัวเองบ้างไหม ว่าตัวมึงเองอยากเป็นอะไร ชอบทำอะไร หรือวันๆเอาแต่เรียน เป็นตุ๊กตาให้บุพการีไว้อวดเพื่อน กับทำตามๆคนอื่นเค้าไป?
กูเคยเห็นคนลาออกจากวิศวะฯพระจอมฯมาเป็นลูกจ้างร้านขายการ์ตูนมาแล้ว แค่เพราะไม่ชอบอาจารย์ และมีความสุขกับการขายการ์ตูน จริงๆแล้วกูว่าเค้าคงไม่ได้ชอบวิศวะฯหรอก แค่เก่งคณิตฯ ก็เลยโดนดันให้เรียนวิศวะฯเท่านั้นล่ะ แต่กูคงหาความจริงข้อนี้ไม่ได้ เพราะเค้าตายไปแล้ว
ในฐานะที่กูไม่ได้เรียนมหาลัย+อายุน้อยกว่ามึง+ทำงานมาสองปีแล้ว กูคงให้คำแนะนำอะไรไม่ได้มากนอกจาก "หาเวลาอยู่กับตัวเองซะ"
หาให้ได้ว่าชอบอะไร
หาให้ได้ว่าอยากทำอะไร
เลือกเส้นทางชีวิตให้ตัวเอง
มึง 24 แล้ว หัดทำความรู้จักตัวเองซะ ไม่ใช้สักแต่หาทางที่จะไป "อนาคตที่ดี" แต่เสือก "ไม่มองปัจจุบัน"
กูรู้ ว่าถ้าไม่มีอนาคตที่ดีรออยู่ จะมีปัจจุบันไว้ทำไม
แต่ถ้ามึงไม่มีวันนี้ พรุ่งนี้ก็ไม่มีวันมาถึงนะโว้ย
กูกะมาด่าอย่างเดียวนะเนี่ย ไหงแม่งยาวจังวะ?