ผมไม่ใช่คนที่เก่ง และผมก็ก้าวพลาดในหลายๆ ครั้ง แต่ทุกครั้งที่ก้าว ผมพยายามคิดอย่างดีที่สุดเท่าที่มีปัญญาในเวลานั้นๆ บางครั้งอาจจะดี บางทีอาจจะพลาดโง่ๆ ง่ายๆ แต่พอเรารู้จากข้างในว่าเราเต็มที่เสมอ ผมจึงยอมถูกตัดสินได้จากผลลัพธ์และความสามารถได้โดยดุษฎี โง่ ห่วย พูดได้ รับได้เสมอ
ผมยอมรับได้กับความโง่และด้อยความสามารถของตนเองเสมอ เพราะผมรู้สึกว่าตัวเอง immune จากการโดนตัดสินว่าทำไม่เต็มที ผมรู้จากใจว่าผมเต็มที่กับทุกอย่างเท่าทีจะมีปัญญาทำได้ในเวลาหนึ่งๆ แน่นอนว่าไม่สมบูรณ์ มีความห่วย มีความโง่ แต่ไม่มีที่จะเสียใจภายหลังว่าน่าจะจริงจังมากกว่านี้
I did my best and I have no regret. I can accept if this is the furthest that I can go.