(ใครกดอ่านไม่ได้ โปรดอ่านใน2คอมเมนท์แรกนะคะ) นี่คือโพสยาวท้าทายความอดทนของทุกท่าน 555555
เมื่อวันศุกร์ แผนกประเทศไทยของกู ต้องไปกินข้าวเที่ยง(ภาคบังคับ) กับเจ้านาย และแผนกกูซึ่งใหญ่มากๆๆ มีกัน 2 คนถ้วน คือกู และน้องฮ. 555555555
ขอเกริ่นนำก่อน อันตัวน้องฮ.นั้น อายุ 27 แต่โลกของเธอนั้นหยุดหมุนอยู่แค่มัธยมปลาย ความสุขของเธอคือการได้ชมอนิเมชั่นสาวน้อยหนุ่มหล่อ ไปอีเว้นท์งานดูอนิเมบ่อยมาก (ประมาณไปดูอนิเมในโรงหนัง แล้วเตรียมเครื่องอุปกรณ์การเชียร์มากรี๊ดตอนดูอนิเม เห็นในทีวีบ่อยๆ)
แต่อันนี้เป็นสิทธิส่วนบุคคลไงท่าน เราก็ไม่ได้ว่าอะไรไง เพราะไม่เกี่ยวกับงาน จะรักจะชอบอะไรแล้วแต่ท่านเลย ขนาดกูยังไปติ่งคอนบิ๊กกุบังทุกปีเลยค่ะ 555555555
แต่!! ทุกอย่างของน้องฮ.ไม่มีวี่แววแห่งการเป็นมนุษย์ออฟฟิศ เสื้อผ้าสดใสซาบซ่าแนวฮาราจุกุ ชีก็ใส่มาทำงาน ย้ำ!! ใส่มาทำฮาาาน!!
เล็บนั้นก็สีหวานแหวว ฟ้าชมพูทองมาทุกวัน เข้าร้านทำเล็บเปลี่ยนลายทุกเดือน และคือเล็บยาวมาก บอกเลยว่า ฟ้อนเงี้ยวพร้อมรำโนราห์ได้เลย ไม่ต้องใส่เล็บปลอมให้หนักนิ้ว
ส่วนรองเท้าบางวันส้นตึก บางวันผ้าใบ และแน่นอน ฮาราจุกุสไตล์เช่นเดิม ซึ่งทั้งหมดของน้องนั้น ผิดกฎบริษัททุกประการ แง๊
ทุกคนหนักใจกับแฟชั่นของเธอ แต่ไม่มีใครห้ามปรามอะไรได้ เพราะขนาดเจ้านายยังไม่กล้าเอ่ยปาก!! หื๊อออออ
ส่วนการทำงานนั้น อย่าให้พูดเลย เม้ามอยมากมาย นั่งๆ ทำงานอยู่ กูจะหันไปถามอะไรซะหน่อย แม่มหลับ!! หลับจริงๆ จ้า หลับแบบเนียนมากกก เจ้านายนั่งหัวโต๊ะแม่งยังหลับ นั่งคุยงานกับลูกค้าแม่งก็หลับ สงสัยมาก มึงไปฝึกวิชาหลับมาจากไหน กูอยากไปเรียนบ้าง ฮือออ
ช่วงไหนงานหนักงานเยอะ ทำไม่ทันเมื่อไร แม่งโวยวายร้องไห้กลางออฟฟิศ โอ้โหห กูนี่อึ้งแดกมาแล้วว (แม่งอายแทน ฮือออ)
แต่ท่านคะ ถึงน้องฮ.จะเป็นแบบนี้เสมอ แต่เจ้านายกูเป็นประเภทอ่อนด๋อย ท่านไม่ค่อยสู้คน ไม่ค่อยกล้าขึ้นเสียงด่าลูกน้อง แต่ออกคำสั่งให้ทำตามใจตัวเองรัวๆ หึ กูนี่เหนื่อยมาก อยากจะลาออกวันละสิบล้านรอบ 55555555
และเมื่อวันศุกร์ แผนกไทยต้องไปกินข้าวเที่ยงกระชับความสัมพันธ์กัน ไปกัน 3 คน เจ้านาย กู น้องฮ.
น้องฮ.เลือกร้าน ตอนแรกจะไปร้านแกงกะหรี่ชื่อดังแถวกินซ่า (ออฟฟิศกูอยู่แถวนั้น เดินไปได้) แต่ปรากฎ คนเต็ม!! เข้าแถวต่อกันแน่นเอี๊ยด ตัดใจครับ ไม่ได้แดกแน่นอน
แต่ทันใดนั้น น้องฮ.บอก ไม่ต้องห่วง มีคิดสำรองไว้อีกร้านนึงใกล้ๆ กูกะเจ้านายก็แบบ เฮ้ยดีๆๆ ไปๆๆ ก็เลยเดินตามน้องฮ.ไป
ปรากฎ...
ชีพาเข้าร้านกาแฟ!!
ว๊อทททททท!!!!
ร้านกาแฟเนี่ยน๊ะะะ!!
เงิบแดกทั้งกูทั้งเจ้านาย 5555555555
เอ่อ..แต่เอาน่ะ น้องฮ.ชีมุ่งมั่นพามาขนาดนี้ มันต้องไม่ใช้แค่ร้านกาแฟธรรมดาละ มันต้องมีอะไรให้แดกเป็นอาหารเที่ยงแน่นอน คิดได้ดังนั้น สับขาเข้าร้านเลยครับ
นั่งโต๊ะปุ๊บ พลิกเมนู..
กาแฟ ชา พาย เค้ก คุกกี้ มาการอง แซนด์วิช...
เอ๊ะ...
เดี๋ยว.. ไม่มีข้าวให้กินหรอ พาสต้าสปาเกตตี้ไรงี้ก็ได้ กูหิวข้าวสราดด พลิกเมนูไปมาอยู่หลายร้อยวิ ไอ้เหี้ยยย มีแต่ขนมมมม!!!
ช็อคซีนีม่า!!!
นี่มันมื้อเที่ยงนะดอกกก มื้อเที่ยงมึงควรพามาแดกข้าวมั้ยอ่าา ไม่ใช่พามาแดกเค้กกกก!! กรี๊สส โกรธมากก โมโหหิววว
พนักงานเดินมา รับอะไรดีคะคุณลูกค้า
น้องฮ.ตอบกลับอย่างฉับไว!!
ขอเค้กกับน้ำชาค่ะ!!
กูหันขวับ!! เจ้านายตาเหลือก!!
มื้อเที่ยงมึงแดกเค้ก!?
"ดะ..เดี๋ยว..สั่งเค้กจริงดิ อิ่มเหรอ?"
กูถามด้วยความตะลึงงัน ชีตอบกลับด้วยใบหน้าปลื้มปริ่มว่า..
"อื้อ อยากกินเค้กร้านนี้มานานละ"
ว๊อททททท!!
เอ็งพามาเพราะอยากกินเค้ก แล้วเอ็งคนอื่นเค้าอยากแดกเค้กเป็นข้าวเที่ยงเหมือนเอ็งม๊ายย คิดสิคิด!! คิดสิคิ๊ดดดด!!
โมโหมาก ตาเหลือกตาพลิกไปสิบกว่ารอบ จะลุกมาตบกันกลางร้านก็ใช่ที่ นี่มันร้านไฮโซ ขนาดเจ้านายยังไม่กล้าพูดอะไรเล๊ยย แต่ควักทิชชู่มาปาดเหงื่อทุก 3 วิ 5555555555
สรุปต้องหาอะไรที่หนักสุดในร้านมาแดก ปวดหัวมาก มีคนที่ไม่คิดถึงคนอื่นแบบนี้ด้วยเหรอออ ร้องไห้ในใจตลอดมื้อเที่ยงนี้
กลับถึงออฟฟิศ ควักหนมที่กินเหลือตอนเช้ามาแดกหมั่บๆ ไม่สนเหี้ยไรละ หิวชิบหายดอกกก!! ทำไมชีวิตกูต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วยคะ
ช่วยด้วยย หนูหิวววววววววววววววว
#มิตรสหายท่านหนึ่ง