เมื่อเที่ยงนั่งดูซีรีส์ "เมียงซอง จักรพรรดินีที่โลกลืม" ในระหว่างพักเที่ยง จนถึงตอนที่เกิดเหตุการณ์ "การก่อจลาจลของทหารในปียินมู" (壬午兵变 ค.ศ.1882) ซึ่งเกิดขึ้นจากการที่พวกทหารเก่าที่ไม่ได้รับเงินเดือนมาเป็นปี และทราบข่าวว่าต้นสังกัดของตนจะถูกยุบ และจะกลายเป็นคนตกงาน ความไม่พอใจตรงนี้ บวกกับที่เห็นว่าพวกทหารหน่วยพิเศษ(别技军) อันเป็นกองทัพสมัยใหม่แบบตะวันตกหน่วยแรกของราชวงศ์โชซอน(朝鲜王朝) มีชีวิตความเป็นอยู่ที่ดีกว่า ได้เงินเดือนมากกว่า รวมทั้งแรงยุยงจากพวกกลุ่มของแทวอนกุน(大院君) ซึ่งเป็นพวกอนุรักษ์นิยม ไม่พอใจกับนโยบายของพระเจ้าโกจง(朝鮮高宗) และกลุ่มขุนนางสกุลมินของพระมเหสีเมียงซอง(明成皇后) ที่เป็นมิตรกับญี่ปุ่นและชาติตะวันตก และจ้างนายทหารญี่ปุ่นมาเป็นครูฝึกหน่วยพิเศษ จึงทำให้ทหารเก่าก่อการจลาจลเผาทำลายสถานทูตญี่ปุ่น สังหารมินคยองโฮ(闵谦镐) เจ้ากรมกลาโหม ซึ่งเป็นพระญาติของพระมเหสีเมียงซอง และเป็นผู้บัญชาการหน่วยพิเศษ หน่วยพิเศษที่แม้มีอาวุธทันสมัย แต่น้ำน้อยย่อมแพ้ไฟ พวกเขามีจำนวนเพียงสี่ร้อยคน และเพิ่งฝึกมาได้เพียงปีเดียว อาวุธก็มีแค่ปืนประจำกาย ยังไม่่มีปืนใหญ่และระเบิดมือ ไม่อาจต้านทานพวกทหารเก่าที่ก่อความวุ่นวายนับพันๆคนได้ หน่วยพิเศษจึงถูกทำลายอย่างย่อยยับ และการก่อความวุ่นวายครั้งนี้กลายเป็นโอกาสที่ทำให้จีนราชวงศ์ชิงและญี่ปุ่นเข้ามาแทรกแซงกิจการภายในของเกาหลี ถึงขั้นส่งทหารเข้ามาประจำการในคาบสมุทรเกาหลี จนนำมาสู่สงครามเจี๋ยหวู่ (甲午战争 ค.ศ.1894 - 1895) ระหว่างจีนกับญี่ปุ่นในภายหลัง
เรื่องนี้มีบทเรียนที่น่าสนใจหลายอย่าง
พระเจ้าโกจงและพระมเหสีเมียงซอง นับได้ว่าเป็นตัวแทนของกลุ่มคนรุ่นใหม่ในราชสำนักและสังคมโชซอนสมัยนั้น ที่หวังจะเห็นบ้านเมืองของตนเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีขึ้น มีความทันสมัยและยิ่งใหญ่ไม่แพ้ชาติตะวันตกและญี่ปุ่นที่ต่างก็เจริญก้าวหน้าไปไกล แต่การปฏิรูปประเทศให้ก้าวพ้นจากสิ่งเก่าๆ เพื่อไปสู่สิ่งใหม่ ไม่ใช่สิ่งที่ทำได้สำเร็จภายในวันสองวัน อีกทั้งรากฐานอำนาจของพระเจ้าโกจงและพระมเหสีเมียงซองก็ยังไม่มั่นคง ขุนนางและพระญาติวงศ์ในราชสำนักโชซอนยังแบ่งฝักแบ่งฝ่าย และส่วนใหญ่ล้วนยังมีความคิดแบบอนุรักษ์นิยม พวกเขาไม่รู้จักโสเครติส เพลโต อริสโตเติล ยูคลิด นิวตัน กาลิเลโอ หรือฮอบส์ ล็อค รุสโซ ไม่รู้จักวิชาการวิทยาศาสตร์และคณิตศาสตร์สมัยใหม่ รู้จักก็แต่ขงจื่อ เมิ่งจื่อ สวินจื่อ จูจื่อเท่านั้น จะหวังพึ่งอะไรคนเหล่านี้ในการปฏิรูปได้ สุดท้ายจึงต้องอาศัยพระญาติสกุลมินของพระมเหสี ซึ่ีงก็มีจำนวนไม่มาก และส่วนใหญ่ก็ไม่ได้มีความสามารถล้ำเลิศอันใด บางคนก็มีความประพฤติแย่มาก ไม่้เป็นที่นับถือเท่าไหร่นัก เมื่อเทียบกับขุมกำลังของแทวอนกุนซึ่งมีฐานะเป็นพระบิดาของพระเจ้าโกจง เคยเป็นผู้สำเร็จราชการแทนพระเจ้าโกจงมาถึงสิบปี มีบารมีเป็นนับถือของผู้คนไม่น้อย มีลูกน้องคนเก่าคนแก่ทั้งในราชการฝ่ายพลเรือนและฝ่ายทหารมากมาย เพียงแค่เขากระดิกนิ้วเดียว คนเหล่านี้ก็พร้อมจะออกมาและพลีชีพเพื่อเขา ยิ่งอาศัยพวกชาวบ้านและทหารเก่าที่มีชีวิตความเป็นอยู่ที่ยากลำบาก และยังขาดความรู้ความเข้าใจถึงความจำเป็นที่จะต้องเปิดประเทศ ก็ง่ายที่จะปลุกปั่นให้พวกเขาเกลียดชังชาติตะวันตกและญี่ปุ่นทีั่ดูจะได้สิทธิพิเศษมากกว่าพวกเขา(อันเป็นผลจากสนธิืสัญญาต่างๆที่ราชสำนักโชซอนทำกับชาติเหล่านั้น ซึ่งจริงๆก็คือการปฏิบัติตามหลักการความเสมอภาคแบบสมัยใหม่ แต่ชาวเกาหลีสมัยนั้นไม่เข้าใจหลักคิดเรื่องนี้) และปลุกระดมให้พวกเขาลุกฮือขึ้นต่อต้านนโยบายของราชสำนักที่จะปฏิรูปประเทศไปสู่ความเป็นสมัยใหม่ได้ง่าย
(ต่อเม้นล่าง)