ว่าด้วยกรณีศึกษาในเรื่อง #ความปลอดภัยของอาหารในเมืองไทย กันนะครับ
เมืองไทยเป็นเมืองที่เราเข้าถึงอาหารได้ง่ายมาก เรียกว่ามีให้ทานทุกที่ทุกเวลา หิวเมื่อไรสามารถหาเข้าปากได้ตลอด แต่เป็นที่น่าแปลกใจว่าอาหารที่มีคอนเซ็ปต์ Clean food, Good taste นั้นกลับหาได้ยากยิ่งเสียเหลือเกิน
เนื่องจากเมืองไทยเป็นเมืองร้อนและมีฝุ่นละอองมากเหลือเกินจึงทำให้มีความหลากหลายทางชีวภาพของเชื้อจุลินทรีย์ที่เติบโตพรั่งพรู ส่งผลอาหารต่างๆนั้นเสื่อมคุณภาพได้ง่ายหากไม่มีเทคนิคในการทำหรือการเก็บรักษาด้วยภูมิปัญญา เช่น หมักเกลือ ปิดฝาหม้ออย่างดี การทำความสะอาดภาชนะที่ใช้ปรุงอาหาร การใช้เครื่องเทศบางชนิดที่สามารถลดการติดเชื้อ การเลือกใช้วัตถุดิบและเครื่องปรุงสดสะอาด ปราศจากเชื้อ บลาๆๆ
ซึ่งแน่นอนล่ะว่า กระบวนการที่สำคัญนี้เป็นกระบวนการที่ต้องอาศัย เงิน เวลา ทำให้เพิ่มต้นทุนอย่างมหาศาล จึงทำให้คนขายอาหารที่มักง่ายเล่นทางลัด (คนขายอาหารที่หวังผลกำไรแต่ไม่สนใจสุขภาพคนกินนะครับ ที่ไม่เกี่ยวข้องกับ #ผู้บริการทางด้านอาหารที่เต็มไปด้วยจรรยาบรรณ นะครับ) จนเป็น #ห่วงโซ่มหันตภัย ตั้งแต่ผู้ผลิตวัตถุดิบยันผู้บริโภคลงมากันเลยทีเดียว
แอดจะขอเล่าเป็นเคสๆ ซึ่งก็อาจจะยาวหน่อย แต่คิดว่าลูกเพจควรต้องได้รับรู้ข้อมูลนี้นะครับ
1.) พืชผักที่ฉีดยาฆ่าแมลงที่รีบเก็บเกี่ยวขึ้นมา หรืออาจจะเป็นผักไฮโดรโปนิกส์ (Hydroponics) ที่ใส่ปุ๋ยน้ำลงไปและไม่ปล่อยเวลาให้พืชดูดซึมนำไปใช้งานก่อน ปล่อยให้สารไนไตรต์ ไนเตรตที่อยู่ในปุ๋ยนั้นยังคงตกค้างในท่อน้ำเลี้ยง ซึ่งประมาณกันว่า สารไนเตรตที่ตกค้างเหล่านี้มีปริมาณที่สูงกว่าในแหนม ไส้กรอก ซะอีก
2.) อาหารทะเลและปลาที่เน่าเสียง่าย ก็มีการใส่สารพวกฟอร์มาลิน (และเร็วๆนี้ก็มีข่าว #ปลาหมึกแช่แอสไพริน อีกด้วย) เพื่อทำให้เนื้อสัตว์เหล่านี้ทนต่อการเน่าเสียได้ง่าย เนื่องจากอาหารทะเลและปลานั้นเป็นสิ่งมีชีวิตที่ปรับอุณหภูมิในร่างกายตามอุณหภูมิรอบข้าง จึงทำให้เอนไซม์ที่คอยทำลายตัวเองนั้นทำงานได้ดีที่อุณหภูมิต่ำ ส่งผลทำให้เน่าเสียง่ายกว่าเนื้อสัตว์บก เป็นต้น
3.) กะทิคั้นสด ที่บีบคั้นออกมา ตามปกติแล้วก็เน่าเสียง่ายอยู่แล้ว ซึ่งเชื้อเหล่านี้มักจะมีการปนเปื้อนในเครื่องคั้นกะทิ (ที่พ่อค้าแทบไม่เคยล้างเลย) แต่!! พ่อค้าหัวใสบางคนก็มีการใส่สารกันบูดลงในห่อผ้าที่รองใต้ลูกกลิ้งหนามขูดมะพร้าว รอไว้แล้ว ตามคอนเซปต์ “เพียงแค่ขูด ก็กันบูดได้แล้ว” ทำให้บ่อยครั้งพบว่า แม้เราเองจะไม่ได้ใส่สารกันบูดเพิ่มทีหลังก็มีสารกันบูดปนเปื้อนในปริมาณสูงอยู่ดี
4.) แป้งที่ใช้ทำขนมนั้นบางยี่ห้อ (เน้นว่าบางยี่ห้อ ที่แอดไม่สามารถระบุได้) ก็มีส่วนผสมของสารกันบูดรอไว้อยู่แล้ว ทำให้แม้พ่อค้าแม่ค้าจะมาบอกว่าขนมที่ตัวเองทำไม่ได้ใส่สารกันบูดนั้นก็แอบมีปนเปื้อนมาอย่างคาดไม่ถึง!!
5.) ขนมจีนพันปีที่เรากินจนตายแต่ศพไม่เน่า ที่แน่นอนล่ะว่าผู้บริโภคอย่างเราจะไม่สามารถแยกได้ว่าเจ้าไหนใช้เส้นคุณภาพไหนออกมาบ้าง
6.) สุขอนามัยของผู้ปรุงอาหารที่ไม่เพียงพอ เช่น การวางวัตถุดิบลงกับพื้นถนน พื้นทางเดิน โดยไม่มีอะไรห่อหุ้ม การซื้อปุ๊บหั่นปั๊บ เดลิเวรี่ความสดพร้อมยาฆ่าแมลงและฝุ่นผงรวมถึงสารเคมีครบแพคเกจ หรือถุงมืออเนกประสงค์กันพ่อค้าเลอะ ที่ใช้ทั้งหยิบอาหาร แคะขี้มูก จับเจี๊ยวฉี่ เกากลากที่หลัง โกยขยะที่โต๊ะและเขียง ที่สามารถกระจายเชื้อให้มีความทั่วถึงราวกับประชาธิปไตยในบางประเทศ 😅
7.) ภาชนะที่ใส่ล้างไม่สะอาด น้ำล้างจานกาละมังเดียวจุ่มได้ทั้งวัน ก็เป็นแหล่งสะสมเชื้อจุลินทรีย์ที่ส่งตรงถึงปากคนกิน พร้อมสรรพคุณในการทำให้ท้องเสีย อาหารเป็นพิษอย่างเอกอุ ราวกับโปรโมชั่นย้ายค่ายเบอร์เดิมที่ระดมมาให้เราอย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัว
8.) ภาชนะพลาสติกเมลามีนเก่าที่เต็มไปด้วยรูพรุนเก็บกักรักษาเชื้อจุลินทรีย์ จนเรียกได้ว่าเป็น pocket microorganism library ที่ “พกพาสะดวกไปได้ทุกที่ แดกแล้วขี้แตกได้ทุกเวลา” ก็เป็นอีกเรื่องที่น่ากังวล
9.) สารพัดเครื่องปรุงเลิศรสจากภูมิปัญญาข้างถนน ที่พ่อค้าแม่ค้าไร้จรรยาบรรณได้สืบทอดถ่ายน้ำลายกันเป็นระยะเวลานาน เพื่อ “รสชาติอร่อย แต่ถ่อยจริยธรรม” ก็พึงต้องระวังด้วย
จาก 9 ข้อหลัก (แต่ไม่รวมข้อย่อยที่แอดยังนึกไม่ออกอีกเป็นร้อยพัน) นี่ แอดคิดว่าเราน่าจะถึงช่วง #ปฏิรูปแนวความคิดเพื่อความปลอดภัยของผู้บริโภค กันได้แล้วนะครับ ถ้าลูกเพจท่านใดจะเพิ่มเติมในคอมเมนต์อีกก็เชิญตามสบายนะครับ
#อาหารเมืองไทยหาง่าย
#แต่ความปลอดภัยนั้น หึ หึ
#อ่านจบก็คงไม่ต้องกินอะไรกันแล้ว
#ใครจะว่าแอดมโนก็ตามใจ
#เพราะไม่มีเรฟเฟอร์เรนซ์มาโชว์ 😅😅
สุดท้ายนี้แอดก็ขอขอบคุณรูปประกอบบทความจากลิงก์นี้ด้วยนะครับ
https://www.foodmanufacture.co.uk/Article/2015/09/01/Listeria-fears-spark-four-food-safety-recalls
#มิตรสหายท่านหนึ่ง