BNK48 : GIRLS DON’T CRY ในสายตาคนที่ไม่ใช่โอตะ 6/10
.
ก่อนอื่นต้องบอกว่างานสัมภาษณ์เชิงสารคดีของเต๋อ นวพล ยังเฉียบเหมือนเดิม แต่การประติดประต่อร้อยราวเรื่องราว จะด้วยความที่มีคนถูกสัมภาษณ์เยอะมาก และมันมีแต่เด็กๆที่อาจจะอ่อนอ้อยเรื่องวัยวุฒิ ตลอดจนประสบการณ์ชีวิตมันก็เลยทำให้แก่นของเรื่องมันไม่มีอะไรมาก นอกจากความรู้สึก เจ็บปวด ความรู้สึกดีใจ หัวเราะร้องไห้ มันจะออกมาแบบซื่อๆใสๆ แต่เต๋อก็ไม่ได้ทำให้คนรู้จัก BNK48 ได้มากไปกว่าวงที่ซื้อเฟรนไชส์มาจากญี่ปุ่น ที่พยายามเข้ามาสร้างวัฒนธรรมไอดอลในเมืองไทย ที่มีเพลงคุ๊กกี้เสี่ยงทายเป็นเพลงฮิต ผมอาจจะไม่ได้มีความรู้สึกลบกับน้องๆในวงเลย ตรงกันข้าม บางคนผมก็เอ็นดู บางคนผมก็เห็นแล้วสะเทือนใจ นี่คือเด็กวัย 12-22 ที่ต้องเข้ามาอยู่ในวัฏจักรของธุรกิจไอดอล ที่แทบจะไม่ได้ขายความสามารถอะไรเลย แต่ไม่ต่างอะไรจากเครื่องจักรผลิตเงินให้เจ้าของวงด้วยซ้ำ
.
เต๋อ เล่าเรื่องราวขอ BNK48 : GIRLS DON’T CRY ผ่านบทสัมภาษณ์น้องๆในวง BNK48 ซึ่งแน่นอนว่า เต๋อยังคงฝีไม้ลายมือคงลาดลายในการนำเสนอได้อย่างดีเยี่ยม แต่ด้วยความที่วงมันมีสมาชิก 26 คน แม้วง BNK48 จะเป็นวงที่ดังมาก แต่เราก็ต้องยอมรับว่าเรารู้จักแค่ เฌอปรางค์ กับ อร สองคนเอง นอกจากนั้นอาจจะมีผ่านๆหูก็ มิวสิค ปัน ไข่มุก อะไรพวกนี้ นึกหน้าออกแค่ไข่มุก ส่วนที่เหลือจำหน้าไม่ได้แล้ว คือการสัมภาษณ์คน 30 คนให้เด่นเท่ากันมันเป็นไปไม่ได้ เต๋อเองก็เลือกที่จะไปโฟกัสคนที่ไ่ม่ได้เป็น 1 ใน 16 เซ็มบัตสึ พาพวกเราไปสัมผัสความรู้สึกของคนผิดหวังที่ไม่ได้เลือกไปเป็นนักร้องนำ ซึ่งเอาเข้าจริงๆ สาระ ที่เต๋อนำเสนอเกือบสองชั่วโมงเนี่ย 80% มันวนไปวนมาอยู่กับความผิดหวัง ความพยายาม ความพยายามไม่พอ ความนิยม เราจะได้ฟังแต่คนผิดหวังออกมาตัดพ้อว่าไม่ได้เป็นเซ็มบัตสึเพราะตัวเองไม่ฮิตไม่ดัง แต่ตัวเองก็พยายามแล้ว เอะอะๆก็เฌอปรางค์ สารคดีมันเลยวนไปวนมาอยู่กับที่ ไม่มีอะไรใหม่ นอกจากสารคดีทำให้เราได้รู้ว่า วง BNK48 แทบจะไม่ได้คัดคนที่ความสามารถเลย และไม่ได้ดคนที่ความพยายามด้วย แต่เลือกคนจากความนิยมมากกว่า ซี่งนั่นแหละ คือนักธุรกิจ
.
สิ่งที่ดูแล้วได้จากสารคดีเรื่องนี้มันไม่ได้ทำให้ผมรู้จัก BNK มากขึ้น แต่มันทำให้ผมเกิดคำถามว่า ไอดอลคืออะไร น้องๆพวกนี้คือไอดอลจริงๆเหรอ ผมเคยดูเรื่องราวของ AKB48 แล้วชื่นชมสมาชิกในวงคนนึงที่ชื่อ มารีโกะ เธอมาจากการไปแคสไม่ผ่าน แล้วไปเป็นเด็กเสริฟในบริษัท จนได้เข้าไปใหม่ และเป็นตัวสำรอง และได้ขึ้นมาเป็นเซ็มบัตสึ ได้เป็นกัปตัน เธอผ่านการซ้อมที่หนักและมีพัฒนาการ แต่ของไทย ของในสารคดี เราไม่เห็นว่าเต๋อจะให้เราได้เห็นว่าเด็กๆ BNK48 มีพัฒนาการอะไรนอกจากการแต่งหน้า ทรงผม ส่วนความสามารถผมไม่แน่ใจว่าวงนี้เน้นไหม เพราะจากดูในสารคดี เหมือนสองปีจะเน้นซิงเกิ้ลสองสามเพลงแล้วโชว์ตัววนไป เลยไม่รู้ว่าพวกน้องๆร้องเพลงเพราะแค่ไหน
.
(มีต่อ)