รีวิวป็อปคอร์น รส (ไม่เป็น)สัปปะรด
เป็นคนที่มาดูหนังทีต้องควักตังอย่างต่ำๆก็เกือบพันบาท
ไหนจะราคาตั๋วที่นับวันจะแสนแพง ไหนจะค่าป็อปคอร์นที่แพงระดับแม่เย็ด แต่แม่งก็เหงาปากไง เผื่อมึงเจอหนังเหี้ยๆแล้วเผลอด่ากลางโรงจะเป็นการเสียมารยาท ควรหาอะไรอุดปากบ้าง ก็ป็อปคอร์นนี่แหละคือคำตอบ
แต่เพราะเป็นคนไม่ชอบป็อปคอร์นรสเค็ม และชอบที่จะลองอะไรใหม่ๆ เห็นที่โรงนี้มีป็อปคอร์นรสสัปปะรด ก็เลยลองซะหน่อย
“เอาป็อปคอร์นรสอะไรดีครับ”
“เอารสสัปปะรดครับ”
เขร้!!! พนักงานทำหน้าตกใจ เหมือนเปิดโฟโต้เซ็ทสุ่มแล้วเจอรูปเฌอปราง
“ละ เลือกได้สองรสนะครับ”
อะไรวะ...ก็กูอยากแดกรสสัปปะรดไง กูอยากสัมผัสกลิ่นอายของความฮาวาน่า กูอยากมีโมเมนต์ความฮาวายเอี้ยนระหว่างชม Girls Don’t Cry กูผิดตรงไหน
“ว่าไงครับ เอารสอะไร”
“เอารสปราปริก้าก็ได้!!!”
กูเสียงแข็งด้วยความโกรธ
หยิบมา เห็นความเหลืองที่เคลือบกับป็อปคอร์นกูก็แอบกลัวนิดๆ แต่เอาวะ ชีวิตมันต้องลองสิ เกิดมาชาตินึงดูพี่เสกไลฟ์เยี่ยวโชว์ได้ ทำไมกูจะแดกป็อปคอร์นรสสัปปะรดไม่ได้วะ
พอหยิบมากินชิ้นนึง โอ้โหวววววว ชีวิตนี้นอกจากการผิดพลาดที่เลือกสุขุมพันธ์มาเป็นผู้ว่ากทม.ก็การเลือกอีป็อปคอร์นรสสัปปะรดนี่มาแดกแหละครับ นอกจากกลิ่นที่แม่งเปรี้ยวและสีที่เหลืองเหมือนเยี่ยวพี่เสกตอนแกไลฟ์ช่วงตี 5 กูก็นึกไม่ออกว่ามันจะสัปปะรดทำไม มันเหมือนแยมสัปปะรดหมดอายุที่กูลืมเอาทิ้งแล้วเสือกหยิบมันมาดม
กูรู้สึกผิดหวังมาก ผิดหวังในความขิงของกูที่มั่นใจว่ามันต้องอร่อย นี่เมียก็งอนว่ามึงซื้ออะไรมาให้กูกิน แล้วนางก็หยิบป็อปคอร์นรสปาปริก้ากินแล้วสั่งให้กูกินป็อปคอร์นรสห่านี่คนเดียวห้ามแตะอีกรส นี่กูต้องแดกมันทั้งน้ำตา ไม่ใช่แค่น้องๆที่ร้องไห้ ตอนนี้กูก็ร้องด้วย
กูอยากเห็นหน้าคนอนุมัติอีป็อปคอร์นรสชาตินี้ มึงไม่กลัวเวลาคนแดกแล้วแม่งไม่อร่อยแล้วบ่นว่า “โอ้โหอิเหี้ย ป็อปคอร์นไม่แม่งเป็นสัปปะรด” เลยเหรอวะ
สรุปใครชอบก็ลองได้ แต่สำหรับกูคงเป็นครั้งสุดท้ายที่จะกินมัน ขอโทษด้วยนะเจ้าข้าวโพดที่เลือดเกิดมาเป็นป็อปคอร์นที่อาบความเหนียวด้วยรสชาติแบบนี้
#มิตรสหายท่านหนึ่ง