มึงเอาจริงได้แล้ว
พ่อแม่ไม่ได้รอมึงไปตลอดนะเว้ย
ใช่มึงยังเด็ก
แต่พ่อแม่อ่ะนับถอยหลังทุกวัน
รุ่นพี่คนนึง
พูดออกมาในวงที่เรากำลังนั่งคุยกัน
เค้าดูมีอารมณ์เล็กน้อย
เค้าแก่กว่าพวกผม10ปีได้
ณ ตอนนั้นเค้าน่าจะ30นิดๆ
ส่วนเรากำลังกำลังจะเข้าวัยทำงาน
ก่อนหน้านั้น
รุ่นพี่คนนี้พูดขึ้นว่า...
รีบๆสำเร็จ
รีบๆทำ
"รีบๆสร้างตัว"
"อย่าช้าแบบกู"
เพื่อนคนนึงในวงพูดว่า
"จะรีบไปไหนพี่?"
"ผมเรียนมา20ปีขอชิลๆหน่อยเด๊ะ"
"พักสักปี2ปี"
เพื่อนอีกคนก็บอก....
"ไว้30ค่อยว่ากัน"
"ระหว่างนี้ทำงานค้นหาตัวเองไปก่อน"
รุ่นพี่อีกคนพูดว่า...
ถ้ามันค้นหาตัวเองจริงๆก็ดี
แต่ถ้าเอ็งคิดชิลแบบนี้แต่แรก
มันก็จะเฉื่อย
แล้วเอ็งเป็นคนแบบไหน
เอ็งก็จะรู้สึกสบายใจ
ที่จะคุยกับคนแบบเดียวกัน
ไม่นาน
เอ็งก็ถูกดึงดูดไปรวมกับคนแบบนั้น
แล้วนั่นก็คือสังคมเอ็ง
สังคมที่เฉื่อยเหมือนกัน
พอไปทำงานรวมกัน
มันก็เฉื่อยทั้งกลุ่ม
แล้วเอ็งก็ชินกับสภาพแบบนั้น
ไม่นานเอ็งก็หมดพลัง
แต่จริงๆเอ็ง
สามารถตั้งใจได้ตั้งแต่วันนี้นะ
"ทำไม่ตั้งเป้าไปเลยว่าจะสำเร็จไว"
"ยุคนี้มันมีinternet
คนสำเร็จได้ไวกว่ายุคก่อนเยอะ"
"ไม่ตั้งไว้25ตั้งตัวได้เลี้ยงดูพ่อแม่
30ก็สบาย"
"เอ็งไปตั้งไว้แก่กว่านี้ค่อยมาคิดใหม่
แล้วตอนนั้นจะไปตั้งตัวได้เมื่อไหร่
ขนาดตอนมีแรงเอ็งยังไม่ทำเลย?
โอ้ยพี่พูดเรื่องงานอะไรนักหนา
เครียดนะเว้ย
เพิ่งเรียนจบ
ยังเด็กอยู่เลย(เค้าพูดพร้อมหัวเราะ)
รุ่นพี่พูดสวนขึ้นมาทันที
ใช่มึงอะเด็ก
แต่พ่อแม่มึงนับถอยหลังทุกวัน
มึงรอได้
แต่พ่อแม่มึงรอได้รึเปล่าล่ะ?
รุ่นพี่คนนี้พูดเงียบๆ
แต่ดูรู้ว่าเค้าไม่พอใจ
แล้วหลังพูดเสร็จ
จากที่เค้าตั้งใจจะกลับอยู่แล้ว
เค้าก็เดินไปขึ้นรถออกไปเลย
พี่.....เป็นไรว่ะ(เพื่อนผมคนนึงพูดขึ้น)
ทำไมเค้าต้องเครียดขนาดนั้นว่ะ
เค้าแช่งพ่อแม่ผมทำไม(เพื่อนคนแรกพูด)
รุ่นพี่คนนึงพูดกลับมาว่า.....
มึงอย่าไปโกรธพี่มึงเลย
มึงก็รู้พี่มึงลึกๆหวังดี
มันsensitiveเรื่องนี้แหละ
ก่อนที่มันจะมีธุรกิจมีชีวิตดีๆอย่างที่มึงเห็น
มันก็ชิล
มันก็คิดแบบมึง
ตั้งแต่เรียนจบ-อายุ25
มันก็ชิลๆใช้ชีวิตนี่แหละ
แต่พอวันนึงมันรู้ว่าแม่เป็นโรคร้าย
มันหยุดทุกอย่างเลย
มันตั้งใจทำงานสร้างตัว
สร้างธุรกิจ
มีเงินรักษาแม่บ้างไม่มีบ้าง
ก็เข้าเอกชนบ้าง
หลังๆก็รัฐบาลบาลอย่างเดียว
จนเกือบ30แม่มันก็เสีย
ในวันที่แม่เสีย
มันยังวิ่งทำงานอยู่ต่างจังหวัดเลยวันนั้น
มึงอย่าโกรธพี่มึงเลย
พี่มึงรักพวกมึงนะ
ไม่งั้นมันจะพูดให้เอ็งเกลียดขี้หน้ามันทำไม?
มันมีเหตุผลอะไร?
วันนั้นคำของเค้า....
"เราอ่ะรอได้"
แต่พ่อแม่รอได้ป่าวล่ะ?
"จะมั่นใจได้ไงว่ะว่ารอได้?"
ผมกลับบ้านเลยวันนั้น
เขียนเป้าหมายว่าจะเลี้ยงแม่ได้
ภายใน1ปี
นั่งคิดเรื่องนี้อยู่นาน