ขอบใจที่ไม่แคร์ ขอบใจที่ไม่ห่วงใย ขอบใจที่สอนให้รู้ว่าความรู้สึกเป็นสิ่งไม่สำคัญสำหรับการเติบโต
ถึงยังไง โลกนี้ไม่มีกูก็คงไม่เป็นไร ก็แค่คนโง่ๆคนนึงที่จะมีตัวตนหรือไม่มีก็มีค่าเท่ากัน
ถ้ากูไม่กลัวความเจ็บก็คงจะกำจัดตัวเองไปนานแล้วล่ะ ขอโทษที
เหนื่อยที่ต้องทนกับความรู้สึกแบบนี้ซ้ำแล้วซ้ำอีกจริงๆ
เมื่อไหร่มันจะจบซักที?