ทำยังไงถึงจะมีดวงกับเขาบ้างวะ ซื้อล๊อตเตอรี่มาจะสิบห้าปีโดนแดกตลอด กดกาชาก็มีแต่ขยะ งานก็โดนโยนขี้มาให้ทำพอเสร็จก็มีหมามาคาบไปเอาหน้า ข้าวของแม่งก็ขึ้นราคาเรื่อยๆ กางเกงยีนส์ก็พึ่งโดนขโมยไปทั้งๆที่เอวก็ไม่ใช่เล็กๆ กูควรทำบุญเหรอ อาบน้ำมนต์กี่วัดถึงจะดี รึให้กูตายแล้วเกิดใหม่ถึงจะพอเป็นไปได้?
กูรู้สึกอิจฉาพวกที่วันๆไม่ต้องทำอะไร เกาะพ่อแม่แดกไปวันๆแต่กลับมีเงินถลุงได้แบบไม่มีขาดมือ กูรังเกียจพวกที่วันๆหลบอู้ไปอู้มา ขอแค่ประจบสอพลอก็ได้หน้าได้โบนัส มีค่าแรงพิเศษให้ทั้งๆที่บางทีคนทำงานคือกูแท้ๆแถมมันก็ตำแหน่งเดียวกันกับกู กูรู้สึกอิจฉาเด็กค้ายาที่แม่งรวยเอาๆทุกวัน ขายยังไงก็ไม่หวั่นเพราะแม่งขายมาร่วมสิบปีได้ จากเดินส่งตอนนี้แม่งมีรถเก๋งสี่คัน ขายได้เต็มที่เพราะเป็นเด็กป๋าอย่างแท้จริงไม่ต้องกังวลเรื่องตารางมุ้งสายบัว ก็รู้สึกรังเกียจและอิจฉาพวกคนมีอำนาจใหญ่โตแต่กลับทำส้นตีนอะไรก็ได้ตามใจโดยไม่ต้องสนหีแตดใดๆ แถมยังรวยเอาๆขึ้นเรื่อยๆ ทำอะไรได้โดยไร้การต่อต้านโดยแท้จริง
กูได้แต่คิดว่ากูควรลองทำเลวบ้างดูไหม ลองทำชั่วสักหน่อยเผื่อจะฟลุ้คมีชีวิตดีๆสมอยาก มีเงินใช้จ่ายคล่องตัวไม่ต้องเป็นหนี้เป็นสิน สุดท้ายกูก็ได้แต่ถอนหายใจแล้วก็ปลง พลางนอนเอามือก่ายหน้าผากหลับตาลงเหมือนทุกวันเพื่อให้ร่างกายลืมเรื่องส้นตีนๆที่เจอมาให้มันหายไป พลางหวังในใจไว้มั่นว่า หากทำงานเก็บหอมรอมริบ ใช้จ่ายพอเพียง ทำงานสุจริตไม่ระรานใคร ต้องมีสักวันที่เป็นวันของเรา วันที่เราได้ลืมตาอ้าปาก
ทั้งๆที่ในความเป็นจริงกูแทบมองไม่เห็นวันที่กูหวังด้วยซ้ำแม้แต่ปลายแสง