ช่วงนี้สื่อพูดถึงเรื่องการรังแกกันเยอะ ทำให้กูนึกถึงตัวเองสมัยอยู่ประถม
มีรู่นพี่ผู้หญิงอยู่คนหนึ่ง น่าจะแกกว่ากูปีนึง แกออกแนวไร้ตัวตนหน่อยๆ ไม่ค่อยมีเพื่อน เรียนก็ไม่ดี กีฬาก็ไม่เก่ง ไม่ใช่เด็กกิจกรรม
ด้วยความห่ามๆของกูกับเพื่อน กูก็ล้อชื่อแกบ้าง(ชื่อเห่ย) เอารองเท้าเอากระเป๋าไปซ่อนบ้าง โยนของใส่บ้าง กวนตีนอยู่เกือบปี
แกตอบโต้อย่างมากก็แค่วิ่งตาม(ซึ่งก็ไม่เคยทัน)
จนมีวันนึง กูจำไม่ได้ว่ากำลังจะแกล้งแบบไหน แต่แกจับแขนกูไว้ทัน กูเลยสะบัดแขนจนหลุด แต่แม่งเป็นรอยเล็บที่แขนกู (มันดูน่ากลัวหน่อยๆเพราะผิวท้องแขนกูขาวและบาง เลยเป็นรอยง่าย)
กลับถึงบ้านก็โดนถามว่าไปโดนอะไรมา กูตอบว่ารอยเล็บ
ถามต่อว่าเล็บใคร กูก็ตอบชื่อไป
วันต่อมา แม่กูไปหาอาจารย์ที่โรงเรียนเลย
รุ่นพี่คนนั้นโดนฝ่ายปกครองสอบสวน ไม่รู้ว่าแกถูกลงโทษอะไรบ้าง เพราะกูไม่ได้ถูกสอบด้วย
รู้แต่ว่าสุดท้ายพี่คนนั้นต้องมาขอโทษกู และห้ามเข้าใกล้กูในรัศมีบลาๆๆ อีก
ส่วนกูก็ได้รับการปลอบใจโดยทั้งอาจารย์ประจำชั้นและอาจารย์ปกครอง...
กูว่าเหตุการณ์ครั้งนั้นคงเปลี่ยนมุมมองต่อโลกของรุ่นพี่คนนั้นไม่มากก็น้อย
แค่หวังว่าแกคงไม่ถึงขั้นพัฒนาอาการ learned helplessness เป็นโรคซึมเศร้าอะไรเทือกนั้นไปนะ