>>274 ที่กูพูดไม่ได้หมายความว่ากูรวยนะ กูก็จน บ้านก็มีหนี้สิน พ่อติดเหล้า ตอนเด็กๆกูไม่มีบ้านอยู่ด้วยซ้ำเพราะเป็นหนี้การพนันเพราะงั้นกูเข้าใจอยู่ล่ะ ว่าการที่เราจน จนเราต้องดิ้นรนไม่มีโอกาสเท่าคนรวยมันเป็นไง ทุกวันนี้วัยทำงานแล้วแต่มองเด็กๆบ้านรวยมีโอกาสทำนู่นนี่ เพื่อนที่บ้านรวยได้ไปเรียนต่อต่างประเทศด้วยความอิจฉาก็มีบ้าง
แต่ที่กูกล้าพูดเรื่องขวนขวายเพราะมันเกิดขึ้นกับครอบครัวกุเองไง ถึงตอนนี้จะไม่รวยแต่ถ้าเทียบกับเมื่อก่อนที่ต้องนอนใต้เบาะรถไฟชั้นสามจากต่างจังหวัดมากรุงเทพ ต้องเช่าห้องอยู่เอน็จอนาจ อย่างน้อยตอนนี้ครอบครัวกุก็มีบ้านเป็นของตัวเองแล้วจากการขวนขวายของแม่กูเนี่ย เค้าไม่ได้จบสูงนะ แต่ทำงานเก็บประสบการณ์มาเยอะจนสามารถเปิดกิจการของตัวเองได้ ทั้งๆที่ตอนลำบากก็ต้องหาเงินค่าสารนูปโภคเหมือนคนจนคนอื่นน่ะแหละ โอกาสไปลงเรียนคอร์สบริหาร บัญชีหรอ ไม่มีหรอก ขวนขวายเอาเองทั้งนั้น
ชีวิตกูก็ไม่ได้ดีงาม โอกาสก็ไม่ได้มากเท่าคนอื่น ตอนเรียนจบกูยังอ่านภาษาอังกฤษไม่แตกเลย แต่กูก็เก็บเงินลงเรียน เอาเวลาเลิกงานกับเสาร์อามิตย์ไปเรียน ชีวิตกุไม่มีวันหยุดด้วยซ้ำไป เที่ยวก็ไม่ได้เที่ยว พอเข้าใจภาษาอังกฤษบ้างแล้วก็หาคอร์สฟรีตามเน็ต อย่างตอนนี้อยากมีความรู้ด้านโปรแกรมเมอร์ก็ไปลงเรียนที่khan ฟรีด้วย คือเข้าใจป่ะว่าถ้ามึงไม่รวยมึงก็ต้องดิ้นรน ชีวิตมันมีทางให้ไปเสมออ่ะถ้ามึงพยายามมากพอ แค่เพราะมึงไม่มีต้นทุนมึงเลยต้องพยายามมากกว่าคนอื่นอ่ะ
กูเลยรู้สุกว่าที่คนรวยมันพูดก็ไม่ได้ผิดซะทีเดียว เพราะการที่บอกว่าทำไม่ได้เพราะจน บางทีมันก็เหมือนข้ออ้างที่จะไม่ทำอ่ะ แน่นอนว่าชีวิตคนรวยมันง่ายกว่าเลยพูดเหมือนทุกอย่างมันง่าย แต่ความจนมันก็ไม่ได้ขวางมึงได้ขนาดนั้นหรอก คนเรามันไต่จากจุดต่ำสุดจนสูงได้อยู่แล้วอ่ะ แค่มึงต้องฉลาดและมีความรู้