>>44 กูคือแมลงสาบตัวนั้น เจ้ามนุษย์โสโครก กูต้องทนทุกข์กับพิษแห่งความเจ็บปวดอยู่ถึงแปดชั่งโมง เพราะความอำมหิตของมึง
หลังช่วงเวลาอันทรมาณในห้องทดลองของดร.เกโร่ ในที่สุดกูก็ได้ร่างกายจักรกลมาทดแทนอวัยวะที่เสียไป ภายในร่างกายกูเริ่มมีสิ่งที่กูไม่เคยรู้สึกถึงมันมาก่อน มันคือสิ่งที่เรียกว่าสถิสัมปชัญญะ... กูรู้สึกถึงกระแสของโลก มองเห็นถึงชนชั้นวรรณะที่พวกมึงชาวมนุษย์ขีดเส้นแบ่งพวกกูออกจากพวกมึง เข้าใจถึงวังวนแห่งการหลบซ่อนที่ไม่รู้จบของชีวิตเดิมๆ
กูนั่นครุ่นคิดแล้วคิดอีกถึงเหตุผลของการมีชีวิต อยู่เพื่อกิน กินเพื่ออยู่ วนเวียนไม่จบสิ้น หลบหนีเพื่อเอาชีวิตภายในสถานที่แคบๆที่เรียกว่าห้องครัว ที่เป็นแค่จุดเล็กๆไร้ความสำคัญบนจักรวาลอันกว้างใหญ่
ชีวิตนี้มีไปเพื่ออะไร? ดิ้นรนกันไปมีความหมายอะไรแน่? ระหว่างที่กำลังสิ้นหวังเมื่อรู้ว่าชีวิตที่ผ่านมาทั้งหมดล้วนไร้ค่า กูก็เหลือบไปเห็นภาพหนึ่งในสิ่งประดิษฐ์ที่เรียกว่าโทรทัศน์
มันคือภาพของเด็กน้อยชาวมนุษย์ทำหน้ายิ้มแย้มวิ่งเข้าสวมกอดกับบุพการี
วินาทีนั้นภายในใจกูก่อกำเนิดสิ่งบางอย่าง บางอย่างที่สงบนิ่งและใสบริสุทธิ์ ทันใดนั้นกูก็เข้าใจ ว่าชีวิตของเรานั้นหาได้มีเพื่อตัวเองไม่ หากแต่มีไว้ให้คนสนิทชิดใกล้ที่แสนสำคัญ
เจ้ามนุษย์เอ๋ย กูไม่ได้คิดให้อภัยมึงที่คิดจะสังหารกู และคงไม่มีวันที่ความแค้นนี้จะเจือจาง แต่กูจะบอกสิ่งที่มึงทำให้กูมีโอกาสได้รู้เพื่อเป็นการตอบแทน
ทำประกันชีวิตเถอะ เพื่อคนที่รักมึง