บางทีก็รู้สึกแปลก จริงๆกูว่ากูเป็นคนไม่ใช้คำรุนแรงกับใคร ยกเว้นนู่นน ด่าคนไกลๆตัว นักการเมือง หรือไอ้เวรที่ยิงเสือดำอะไรงี้ กูถึงจะคำเลวๆด่า (ไม่ได้เรียกไอ้เหี้ยเพราะสงสารเหี้ย เหี้ยมันคงไม่ยิงเสือดำ แต่เอาจริงๆกรณีนี้กูก็ไม่รู้จะหาคำไหนมาด่าเหมือนกัน)
ทีนี้บางที ในชีวิตกูมันก็มีคนที่ไม่โอเคเข้ามา บางคนกูก็เกลียดมาก รำคาญมาก ตัดขาดไม่พูดด้วย ไม่ยุ่งด้วยอีกต่อไป ถีบส่งมันไปให้พ้นจากชีวิต
แต่กรณีที่เกิดกับคนเคยเป็นเพื่อน กูด่าจริงจังมาก หลักๆคือใช้คำว่า น่ารังเกียจ แบบ กูรู้สึกรังเกียจริงๆ รังเกียจยิ่งกว่าพวกคิโม่ย พวกอวดรู้ พวกห่าเหวอะไรอีกหลายอย่าง ไม่ใช่เกลียดด้วยนะ คือตัอง รังเกียจ อ่ะ
ส่วนหนึ่งก็ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงเป็นขนาดนี้ คนที่ทำให้เราเดือดร้อน ดีเพรสจิตตกแทบอยากตายก็มี อิคนนี้ก็ไม่ใช่แบบนั้น แต่กับคนอื่นๆที่รู้สึกว่างี่เง่า คุยกันไม่รู้เรื่อง กูก็ไม่ได้ถึงขั้นใช้คำว่ารังเกียจ ก็นึกไม่ออกว่าทำไมต้องเป็นคำที่รุนแรงขนาดนั้น
แต่อีกส่วนหนึ่ง กูก็ร้องอยู่ในใจว่า เพราะมันทรยศความรู้สึกของมึงไง เพราะมันตอแหลไง คนเราตอแหลครั้งหนึ่งแล้วจะเชื่อได้ยังไงอีก
เออนั่นแหละ คือมันรู้สึกรังเกียจอ่ะ