กังวลชิบหาย กังวลว้อย ทำไม2เดือนในชีวิตกูต้องมาทำอะไรอย่างงี้ด้วย
เพื่อนๆพี่ๆกูผ่าน2เดือนนี้แม่งไปได้ยังไงวะ หรือกูแม่งโง่เอง ขี้เกียจเอง ก็เลยลำบาก
ต้องอดหลับอดนอนวันเว้นวันบ้าง วันเว้นสองวันบ้าง อาจารย์ก็เข้มงวดดุร้าย ต้องใช้ทั้งความรู้และทักษะ (ซึ่งกูไม่มีไง) แต่เสือกงานเยอะจนไม่มีเวลาอ่านหนังสือหรือฝึกฝีมือเอง แต่ถึงงั้นก็ต้องเจียดเวลา มาเตรียมข้อมูลงานที่ทำมาทั้งสัปดาห์มาพูดให้อาจารย์จับผิด แล้วก็ต้องมาทำงานนำเสนอทุกๆสัปดาห์เพื่อให้อาจารย์ด่าประจานเราต่อหน้ารุ่นน้อง
แม่งมีช่วงนึงอาจารย์แม่งจะเทกูด้วย ให้กูโดดเดี่ยว ถ้ากูทำพลาดนี่ ซวยๆอาจจะมีคนตายได้นะสัส (แต่ก็ไม่เคยเกิดขึ้นตรงๆนะ มันมีรุ่นพี่กับคนอื่นๆช่วยๆกันอยู่) กดดันชิบหาย
นิสัยอาจารย์แต่ละคนก็เกินบรรยาย คนนึงอารมณ์ร้าย แต่เห็นว่าป่วยเป็นโรคอะไรไม่รุ ก็เลยเพลาๆลงบ้างละ อีกคนนิสัยขยันขันแข็งร่าเริง แต่แกอคติกับนักเรียนง่าย แล้วถ้าโดนแกเกลียดเข้า ต่อไปในอนาคตมึงทำอะไรก็ผิดไปหมด ยืนเฉยๆสูดหายใจเข้าออกก็ผิด แล้วก็จะเอานักเรียนลูกรักแกมาเปรียบเทียบทับถมใส่
กูก็ว่าไปงั้น เพราะกุก็เข้าใจว่ามันเป็นการเรียนและฝึกฝน (แต่มันก็มีส่วนที่เหี้ยจริงๆปนอยู่ในด้วยนั้นแหละ) แต่กูไม่มีความมั่นใจในตัวเองง่ะ รู้สึกโง่ กลัวทำพลาด กลัวทำคนตาย ไม่ได้หลับไม่ได้นอนแต่ต้องเสือกมาทำงานไม่ให้พลาดมันคืออะไรวะ