ตอนกูรู้ตัวว่าโดนอีกฝ่ายลดลำดับจากคนที่สนใจ กลายเป็นแค่เพื่อนแค่พี่ชาย กูก็อยากบล็อคว่ะ แต่ใจไม่เข็งพอ
ถ้าเขาแค่ไม่ว่างล่ะ?
ถ้าเขาแค่มีปัญหาส่วนตัวล่ะ?
ถ้าเขาแอบงอนที่กูพูดไม่ดีไปบางคำ สักพักคงหายงอนล่ะ?
ถ้าเป็นอย่างที่ว่า วันนึงเขาทักกูกลับแล้วกูไม่เห็นเลย กูไม่เสียโอกาสเหรอ
กูก็รู้แหละว่าติดกับดักความเป็นไปได้ แต่ก็อดทิ้งความหวังไม่ได้จริงๆ
รู้แหละว่าโอกาสกลับไปอยู่ตำแหน่งเดิมมันต่ำ แต่ไม่อยากเสียเขาไปจริงๆ
กูก็รู้แหละ ความรักแม่งไม่ใช่แค่พยายามแล้วจะสมหวัง คนไม่รัก พยายามให้ตายไงก็ไม่รัก
ตรงข้าม คนจะใช่ แป๊บๆ แม่งก็ไปกันได้
โทษทีว่ะ กูอาจจะมาใช้ที่นี่ระบายบ่อยหน่อย นอยด์จริงๆว่ะ ตัดใจไม่ได้ด้วย เพราะคิดว่าเราเข้ากันได้ แค่กูอาจจะได้ใจ แสดงออกถึงความหึงหวงออกนอกหน้าไปหน่อยทั้งที่ยังไม่ได้เป็นอะไรกันจนเขารำคาญ กูอยากได้โอกาสแก้ตัวจริงๆ