>>189 ขอบใจนะ
กูเพิ่งได้งานทำน่ะนะเลยยังไปไหนไกลๆไม่ได้ จริงๆตอนแรกว่าจะเรียนจบแล้วเที่ยวยาวๆสักพัก
แต่เพราะภาระทางบ้านอะไรหลายอย่างทำให้รู้สึกว่าทำไม่ได้ (จริงๆก็ไม่มีใครบอกกุให้ทำหรอก แต่พอเที่ยว ทำอะไรมีความสุขเวลาที่คนอื่นในครอบครัวทำงาน ก็ยิ่งพาลหดหู่รู้สึกตัวเองเป็นภาระ เลยออกมาหางานทำ แต่ก็โอเคนะ เพื่อนร่วมงานดี น่านับถือ)
แต่ก็จะลองหาทางเที่ยวดู ก็มีแพลนเที่ยวแบคแพคคนเดียวน่ะนะ แต่พอดีกูเป็นผู้หญิง ที่บ้านก็ค่อนข้างห่วง
ช่วงหลังๆกูก็เที่ยวกับเพื่อนเยอะ แต่ที่บอกเททิ้งก็เรื่องเพื่อนด้วยนี่แหละ ทำเอากูเป๋ไปเลย
เรื่องรัก ถูกรัก กูเริ่มปลงแล้วละ
เรื่องช่วงหลังๆทำเอากูคิดได้ว่า คงไม่มีใครรักกูอย่างที่กูอยากจะถูกรักหรอก หรือรักคนอื่นหรอก
คนเราแม่งก็มองกันแต่ด้านที่ดีๆ พอเจอด้ารนที่เสีย ก็ทิ้ง เหมือนกับเวลาเราไปตลาด อะไรที่มีตำหนิก็ทิ้งไป ทั้งที่กูพยายามแล้วพยายามอีก ที่จะยอมรับด้านแย่ๆของคนอื่น ด้านที่กูไม่อยากยอมรับ แต่ก็ยังอยากเข้าใจ พยายามไปศึกษา อยากจะเข้าใจเขาให้มากขึ้น เพราะยังเห็นเขาสำคัญ
แต่พอถึงเวลากู ทุกคนที่กูรักแม่งก็ปฏิเสธด้านเหี้ยของกู บอกกูว่า ไม่คิดว่ากูเป็นคนแบบนี้เลย แ้ลวก็หายหัวไปเลย 555 มาหาก็ตอนที่กูดีแล้วเท่านั้นแหละ กูยังไม่เคยเจอคนที่รับด้านแย่ของกูได้เลย เลยทำได้แค่ทำตัวแสดงๆอยู่ตลอด ทำตัวยิ้มแย้ม ร่าเริง ทั้งที่บางครั้งกูก็อยากอาละวาด ร้องไห้ สบถ ด่า ทำตัวอ่อนแอ
ทำให้กูกลัวที่จะเผยด้านอะไรๆให้ใครเห็นอีกแล้ว
แค่คนที่ยอมรับมันได้ สำหรับกูแค่คนสองคนก็พอแล้วล่ะ ก็ยังดีที่กูเจอ
แต่ก็อยู่ด้วยความรู้สึกระแวง ว่าจะโดนทิ้งเมื่อไหร่ตลอดเวลา จิตใจกูไม่สงบเลยว่ะ
เพราะกุก็รู้ว่ากูงี่เง่า ช่วงหลังๆไม่อยากเป็นภาระ เลยพยายามทำตัวให้เข้มแข็งกว่าที่เคยเป็น
ทางนั้นเขาก็มีปัญหาชีวิตของเขา ที่กูแบ่งเบาอะไรให้เขาไม่ได้ และเขาก็เหมือนไม่อยากให้กูยุ่ง
แถมทางนั้นก็rvดูออกว่ากูฝืน เลยยิ่งเป็นห่วง วุ่นวายไปซะทุกอย่าง
แต่ทำไงดีวะ ไม่อยากถูกเกลียด ทำอะไรม่ถูกด้วย เพราะตัวตนของเขาสำคัญมากสำหรับกู อยากให้เขามีความสุข
แต่ก็อดคิดบ่อยๆไม่ได้ ว่ากูเป็นภาระของเขามั้ย ถ้าไม่มีกู ชีวิตเขาจะมีความสุขมากกว่านี้มั้ย พอคิดแบบนี้ก็รู้สึกอยากหายไปให้พ้นๆ เพราะไม่กล้าถาม กลัวคำตอบมันคือใช่ เพราะหลายๆที เขาก็ทำท่ารำคาญกู เหมือนที่ทำอยู่ เพราะสมเพช หรืออะไรสักอย่าง แต่กูก็อดดีใจไม่ได้อยู่ดี ที่เขายังอยู่
แล้วก็ยิ่งคิดว่ากูนี่มันน่าสมเพชจังวะ
ถึงจะรู้ว่าคนเราแม่งอยู่ด้วยกันตลอดไปไม่ได้ก็เหอะ แต่กูก็ยังอยากมีเขาในชีวิตไปเรื่อยๆ ไม่อยากให้วันนึงเขาหายไป เพราะทนกูไม่ไหวกูรู้สึกว่า กูคงไม่เหลือใครให้กูเชื่อแล้วล่ะ (ไม่ต้องพูดถึงพ่อแม่ญาติพี่น้องอะไรนะ นั่นปัญหาต้นๆในชีวิตกูเลย ฮ่ะๆๆ)
สัตว์เลี้ยงนี่กูก็เคยคิด เคยเลี้ยงนะ มันดีจริงๆแหละ ก็อย่างที่กูบอกว่าอยากเลี้ยงหมา มันก็พฤติกรรมน่ารักดีเนอะ 55
สัตว์มันก็ดีแหละ ที่แบบ สบายใจ ถึงอะไรๆจะไม่หายไป แต่ตอนที่อยู่กับมันก็มีความสุข รู้สึกต้องทำอะไรสักอย่าง เดินหน้า ให้มันมีความสุข
แต่ทำใจตอนมันตายไม่ได้ว่ะ ตอนตัวที่กูเลี้ยงตายไปล่าสุดไม่นาน กูแทบบ้าเลยอะ
แต่ก็ดีที่ทำให้กูรู้นี่แหละ ว่าใครที่กูไว้ใจได้ รักได้ เห็นธาตุแท้แต่ละคนรอบตัวเลย
ไว้ถ้าทำใจได้ ว่าจะไปลองรับพวกสัตว์จรจัดเลี้ยงบ้าง อย่างน้อยก็ทำให้ชีวิตนึงมีชีวิตดีขึ้นน่ะนะ
ส่วนเพื่อนอากาศ แฟนอากาศ กูยอม OTL
ช่วงนี้กูก็ลองหาชมรมอะไรงี้เข้าอยู่ อยากลองตีพวกกลองเหมือนไทโกะอะไรงี้นะ กูชอบ เท่ดี 55 เสียดาย ยังไม่เจอเลย
เฮ้อ อยากให้มีชมรมคนไร้เพื่อนไรงี้จริงๆนะ แต่มันคงกลายเป็นคนหดหู่ๆมารวมกันบ่นระบายแหงๆเลยว่ะ