Fanboi Channel

อีเหี้ย กระทู้นี้กูขอระบาย อึดอัดชิบหายกูไประบายที่อื่นไม่ได้ กูรู้สึกแม่งโครตสิ้นหวังกับตัวเองชิบหายเลยอีเหี้ย
กูพยายามทำงานเหี้ยไรก็ตามแต่ กูพยายามสุดๆเท่าที่กูจะทำได้แล้ว กูแม่งผิดหวังทุกครั้งแม่งสะสมมานานหลายปีที่กูมีแต่ผิดหวังอย่างเดียว ในขณะที่คนอื่นแม่งก็กำลังเติบโตเดินไปข้างหน้าได้เรื่อยๆ กูก็ยังอยู่กับที่ พยายามทำเหี้ยไรก็ไม่เคยจะทำได้อย่างชาวบ้านเค้าแม่งเหมือนเป็นจุดด่างพร้อยอยู่คนเดียวเลยว่ะ กูไม่อยากจะยอมแพ้หรอกนะแต่แม่งมันก็เป็นอย่างงี้ทุกที กูอึดอัดมานานมากแล้วพูดกับใครก็ไม่ได้ รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นไอ้อ่อนที่แม่งไมมีค่าเลย กูก็พยายามแล้ว พยายามแล้ว พยายามทำทุกอย่างแล้ว ทำไมวะ มันจะมีคนที่พยายามเท่าไหร่ก็ไม่ประสบผลจริงๆหรอวะกูไม่รู้จะต้องทำยังไงแล้ว

กูคิดว่ากูก็เป็นนะ ตั้งใจจะทำทุกอย่างให้ดีแต่ก็มักมีอะไรผิดพลาดหลุดมาตลอด วางแผนทำอะไรเกือบทุกอย่างแต่ผลลัพธ์มักจะออกมาในทางแย่ๆเสมอ อะไรที่แม่งมีโอกาสผิดพลาดแม่งจะเกิด กูก็ให้กำลังใจตัวเองว่าคงแค่โชคไม่ดี ว่ากูต่องพยายามมากกว่านี้ แต่ผลก็เหมือนเดิม เหมือนอยู่ในลลูปของความห่วยแตก พยายยามยังไงแม่งก็ออกมาไม่ได้

สิ้นหวังแล้ววววว
http://i.imgur.com/csjiSDk.gif

เล่ารายละเอียดแบบเจาะลึกได้มั้ยวะ กูอยากช่วย

บางทีคนที่ชีวิตได้ดีกว่ากู มีดีกว่ากูแม่งก็ชอบมาพูดว่าตัวเองห่วยแตก ทั้งๆที่แม่งก็ประสบความสำเร็จไปมากมาย แต่กูไม่มีอะไรเลยพยายามยังไงก็ไม่ได้ดีซะที ยิ่งพอมีคนมาพูดแบบนี้ยิ่งเหมือนแทงใจตัวเอง

>>4 กูพูดมากไม่ได้ว่ะ กูไม่รู้ว่าคนรู้จักกูเล่นเว็บนี้ป่าว กูไม่อยากให้ใครรู้จริงๆว่ะแต่ยังไงก็ขอบใจมึงนะ กูจะเล่าพอที่จะเล่าได้ละกัน คือกูเป็นคนที่ไม่มีต้นทุนทางชีวิตอะไรซักเท่าไหร่ อาศัยความพยายามอย่างเดียวซึ่งหลายๆครั้งกว่ากูจะผ่านมาได้แม่งก็เลือดตาแทบกระเด็น แต่มันก็แค่ผ่านมาได้ไม่เคยอยู่ในจุดที่ดีสุดๆจริงๆ ทั้งๆที่ทุกครั้งกูพยายามอย่างเต็มที่แล้วกูก็พยายามต่อไปอ่ะแหละเพราะหวังว่าซักวันมันจะดีขึ้น ซักวันแม่งต้องเป็นวันของกูบ้าง คือกูเชื่อในเรื่องที่ทุกอย่างกูสามารถทำได้ไง แต่หลังจากที่กูประสบกับความผิดหวังแบบสุดๆติดกันหลายปีมันทำให้กูรู้สึกว่าด้อยค่ามาก ไม่ว่าในสายตาใครก็ตาม คนรอบข้างหลายคนก็ดูถูกกูคิดว่าอย่างกูคงได้แค่ฝัน คิดว่ากูกาก ไม่มีประโยชน์พอที่จะยุ่งด้วย เอาง่ายๆเป็นคนที่ค่อนข้างไม่ค่อยมีค่าในสายตาใคร(นอกจากครอบครัวกู) คำพูดก็ไม่มีน้ำหนักต่อให้พูดเรื่องที่ว่าดีแค่ไหนก็ตามไม่ค่อยมีใครสนใจจะฟัง แล้วแม่งเป็นแบบนี้มานานมาก เวลาทำงานกูโครตตั้งใจแต่แม่งออกมาไม่ดีเท่าไหร่ทั้งๆที่กูก็พยายามแล้วแต่มันได้แค่นี้ แล้วคนรอบข้างกูเค้าไปได้ไกลชิบหายส่วนกูย่ำอยู่กับที่ผลงานที่กูทำออกมาแทบจะไม่มีใครยอมรับเลยคนที่พยายามมาพร้อมกันเค้าไปไกลแล้วอ่ะ อันนี้กูเครียดมากมันเป็นเป้าหมายในชีวิตของกูเลย กูทุ่มเทกับมันมากแต่กูไม่เคยได้รับผลตอบรับที่ดีเลย อีเหี้ยกูโครตเสียใจ ตอนนี้กูทำได้แค่ร้องไห้อย่างเดียว....

คุณตั้งเป้าหมายไว้ แล้วพยายามกี่ครั้งก็ไปไม่ถึงเป้าหมาย พยายามมากกว่าเดิมก็ยังไม่ถึง พลาดซ้ำไปซ้ำมา แทนที่จะต้องเหนื่อยเพราะต้องพยายามมากขึ้นเรื่อยๆ ทำไมคุณไม่ลองลดเป้าหมายให้มันต่ำลงดูละ ตั้งเป้าหมายให้มันต่ำที่สุดที่เรารับ คนรอบตัวเรารับได้ แล้วลองพยายามค่อยๆไต่ขึ้นไปดู การที่เราตั้งหอคอยแห่งอนาคตไว้สูงเกินไป ถ้าหากพลาดทีภาพอนาคตที่คุณวาดไว้มันก็หายไปเลยะ มันจะทำให้คุณท้อและทุกข์ไปเสียเปล่าๆ

อย่าท้อแท้ว่าทำไมเจอแต่เรื่องเหี้ยๆ

เพราะเรื่องเหี้ยๆกว่านี้หลายเท่าจะมาหามึงอีกแน่ๆในชีวิต เชื่อกู

ตราบที่ยังมีบ้านให้กลับ มีที่ให้นอน มีข้าวให้กิน ชีวิตมึงยังไม่สิ้นหวังหรอก
แล้วก็เลิกเอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับคนอื่นจะดีกว่า มึงก็มึง คนอื่นก็คนอื่น
ไม่มีใครทำให้มึงทุกข์ได้เท่ากับตัวมึงเองหรอกว่ะ

>>9 กูก็คิดแบบนั้นแหละกูถึงพยายาม แต่จะไม่ให้กูรู้สึกแย่ได้ไง บางคนตอนแรกมาแย่กว่ากูอีกแต่ตอนนี้มันหาหนทางของมันได้แล้วแล้วเดินต่อไปจนเป็นที่ยอมรับไปแล้วด้วย ในขณะที่กูยังอยู่ที่เดิมอ่ะ คือแม่งคนอื่นพยายามแล้วเห็นผลไงแต่กูไม่ กูจะเลิกคิดได้ไงว่ากูแม่งห่วยสุดๆแล้วหนีไปจากความห่วยนี่ไม่ได้ซักที ถ้ากูหยุดพยายามกูก็จะห่วยกว่าเดิม ถ้าไม่หยุดก็เป็นอย่างทุกวันนี้อ่ะ เหนื่อยสัด กูไม่แข็งพอที่จะทำใจรับความผิดพลาดในตอนนี้ได้เลยว่ะเพราะนี่เป็นเรื่องที่กูสุดความสามารถแล้วจริงๆ

กูก็เป็นนะ ยิ่งหลังกลับจากงานเลี้ยงรุ่นคืนสู่เหย้าไรนี่ยิ่งหดหู่ว่ะ
เพื่อนในตอนนั้นไปไกลแต่กูยังอยู่ที่เดิม ใจนึงก็อิจฉาแต่อีกใจก็ยินดีกับมัน รู้สึกผิดปนโกรธตัวเอง

>>6 "เอาง่ายๆเป็นคนที่ค่อนข้างไม่ค่อยมีค่าในสายตาใคร(นอกจากครอบครัวกู)"
มึงดวงดีแล้ว

ขอโทษนะขอถามนอกเรื่องนิดหนึ่ง เวลามึงท้อแท้มึงทำไงวะอยู่กับตัวเองคิดอะไรไปเรื่อยๆ
หรือว่าพยายามหาไรทำให้ลืมไปก่อน กูไม่รู้หรอกว่ามึงกำลังพยายามทำอะไรอยู่
แต่กูคิดว่าถ้ามึงไม่มีความสุขในการพยายามมึงก็พักบ้างเหอะ ไม่ได้ให้หยุดยาวแต่เอาให้ดีขึ้นก็พอ

ไอแต่ไอความเจ็บปวดตอนเห็นคนที่เริ่มพร้อมกันแล้วมันไปไกลกว่านี่ทำเอากูหวนอดีตอันเจ็บปวดเมื่อเยาววัยเลยวะ

เห็นคนจมกับความหดหู่แล้วรำคาญค่ะ ทำไมคุณไม่หลุดจากจอคอมไปเจอโลกภายนอกบ้างวะ? ชีวิตจะได้ดีขึ้น

คนเราจะประสบความสำเร็จในชีวิต แค่ความสามารถกับความพยายามสองอย่างไม่พอหรอกว่ะ
มันมีปัจจัยเรื่องของเวลากับโชคเข้ามาเกี่ยวด้วย ต่อให้มึงพยายามแทบตาย แต่ถ้ามันผิดที่ผิดเวลา ก็เหมือนทู้ซี้วิ่งเอาหัวชนฝาผนัง
ในเมื่อชอบเปรียบเทียบตัวเองกับคนอื่นนัก ก็ลองเทียบแล้วหาคำตอบดู ทำไมเขาทำได้ แล้วทำไมมึงทำไม่ได้
โดยเฉพาะที่บอกว่ามีคนที่แย่กว่ามึงแต่นำหน้ามึงไปแล้วเนี่ย วิเคราะห์ศึกษาแล้วหาคำตอบดู ว่าเขาทำได้ยังไง
ดีกว่ามานั่งคร่ำครวญอยู่ในนี้ไปวันๆ ว่ะ

"ถึงคนอื่นจะไม่เห็น แต่เราเห็นนะ เรารู้ด้วยว่าคนที่พยายามที่สุดก็คือเธอ ถึงจะล้มกี่ครั้งก็ยังลุกขึ้นมาพยายามใหม่ ถึงจะรู้ว่ามันยากแต่เธอก็ไม่เคยหยุดพยายาม สำหรับเราแล้ว คนที่ไม่ยอมแพ้แบบเธอน่ะ เราว่าวิเศษมากเลยล่ะ .....

แต่ถ้าจะให้เอาทำผัวเราคงไม่เอาหรอก เราขอคนไม่ต้องดีมากแต่ก้าวหน้าดีกว่า เราว่าเธอจะได้เจอคนดอะไนดีๆในชีวิตแน่ สู้ๆนะ"

คงไม่มีใครพูดหรอก กูสมมติขึ้นมาเอง

ชีวิตมีผู้แพ้ มีผู้ชนะ และมีคนปกติ
มึงยังอยู่ในข่ายปกติ หรือมึงจะคิดว่าตัวเองพ่ายแพ้ราบคาบก็เรื่องของมึง

ประเด็นคือนายแคร์สายตาคนอื่นกับน้อยใจในความกากของตัวเองใช่ม่ะ คือว่านะทำไมนายไม่ลองคิดในมุมกลับกันบ้างอ่ะ ว่าคนที่กากกว่านายแต่ก้าวหน้ากว่ามันเป็นเพราะอะไร แล้วทำไมนายถึงกากกว่าล่ะ แล้วทำไมนายถึงไม่โต นายผิดขั้นตอนอะไรซักที่หรือเปล่า ตั้งสติให้ดีๆแล้วค่อยคิดว่าพลาดตรงไหน ผิดยังไง จะเป็นที่ยอมรับได้ยังไง ทำไมมันทำได้แล้วเราทำไม่ได้ นั่งคิดซักพัก โยนความสิ้นหวังของนายทิ้งไปก่อน ยิ่งเอาความสิ้นหวังมาคิดก็ยิ่งคิดไม่ออกหรอก ยังมีพ่อมีแม่รึเปล่า ลองคุยกับท่านดู ร้องไห้ระบายให้ท่านฟังซักครั้งเผื่อนายจะสบายใจ ก็แนะนำได้แค่นี้แหละ เรื่องบางเรื่องเราคิดคนเดียวไม่ตกหรอก ไปพูดให้คนที่นายเคารพฟังบ้างนะ สู้เว้ยๆ "ยังไม่ตาย=ยังไม่แพ้" นะ

>>13 กูไม่มีเวลามานั่งคิดมาก
กูเคยเหนื่อย กูเคยท้อ แต่งานแม่งก็กองล้นหัวจนไม่มีเวลาคิดเรื่องอื่น

โอเค ผ่านมาคืนนึงบวกกับได้คร่ำควรญกับคนอื่นทำให้กูดีขึ้นมากละ ปกติกูจะพูดเรื่องแบบนี้กับใครไม่ค่อยได้แม่งเลยเหมือนพวกเก็บกดที่แม่งเก็บเรื่องทุกอย่างไว้กับตัวคนเดียวไม่เคยแสดงออก บางทีกูอาจจะตั้งใจเกินไปจนมองไม่เห็นจุดอ่อนของตัวเองก็ได้แต่ก็คงต้องใช้เวลาอ่ะนะ ว่ากูจะมองเห็นจุดอ่อนที่ว่านั่นรึเปล่า พอพูดออกไปแล้วเหมือนปล่อยสิ่งที่อยู่ข้างในให้แม่งหายไปเลยว่ะแล้วกูจะพยายามใหม่ ยังไงก็ขอบคุณพวกมึงทุกคนที่ช่วยรับฟังนะ

ปัญหาหลักคือมึงชอบเปรียบเทียบตัวเองกับคนอื่น แล้วมึงก็ดูถูกตัวเอง มีคนที่แย่กว่ามึงเยอะ
ถ้ามึงเปรียบเทียบตัวเองกับคนที่แย่กว่ามึงอาจจะรู้สึกดีขึ้น แต่มันไม่ใช่การแก้ปัญหา มึงต้องยอมรับความจริงก่อน

อย่างที่สองคือกูว่ามึงไม่มีสติ เวลามึงพยายามมึงไม่ไตร่ตรอง มึงพยายามอย่างเดียว
แต่มึงไม่เข้าใจวิธีเอาชนะ บ่อยครั้งที่วิธีเอาชนะไม่ได้เกิดจากความพยายาม
และมึงก็ไม่รู้วิธีเอาชนะ มันก็เลยย่ำไปย่ำมา วิธีเอาชนะมีหลายอย่าง มึงจงหาวิธีที่เหมาะกับมึง

ปล กูเขียนตามที่เห็นนะ จริงๆมึงอาจจะมีมิติอะไรมากกว่านี้ มึงน่าจะเข้าใจ

ถ้าพยายามซักวันต้องเจอความสำเร็จ ...จริงเหรอวะ
นั่นไม่ใช่คำพูดของคนที่รอดจากการเสี่ยงโชคของความพยายามมาพูดให้ฟังเหรอวะ
ส่วนพวกที่ไม่รอดก็ปัดไปเป็นพวกที่พยายามไม่พอ กูแค่ไม่แน่ใจ

มึงโดน american dream หลอกแล้วสหายโม่ง
มึงโดนอินเซ็ปชั่นให้เชื่อว่าการประสบความสำเร็จคือความสุข ดังนั้นเมื่อมึงทำไม่ได้มึงจึงไม่มีความสุข ซึ่งทำให้ประสิทธิภาพการทำงานของมึงแย่ลง ฟีดกันเองเป็นลูปชิบหายจนชีวิตมึงจมอยู่ในความมืดมิด
กูก็เป็น กูโดนหัวหน้าด่าจนกูกลัวทุกอย่างแม้แต่อีเมลที่หัวหน้าส่งหรือโทรศัพท์ที่หัวหน้าโทรมา เทียบกับคนที่ทำงานเก่งกว่ากูแล้วกูหดหู่มาก กูเคยหดหู่จนเดินร้องไห้กลับบ้านทุกวัน เช้ามาก็ลุกไม่ขึ้น กูต้องโทรไปลาป่วย กูหดหู่มากว่าทำไมความพยายามของกูถึงโคตรไร้ค่า ใส่ไปเท่าไหร่ก็มีแต่ขยะกลับมาทุกที จนกูนึกว่าตัวเองกลายเป็นขยะไปแล้ว
ถามใครก็มีแต่คนบอกว่าให้กูเลิกคิดมากแล้วพยายามให้มากขึ้น บางคนก็ด่าแถมด้วย (เช่นหัวหน้ากูเอง) แต่กูปฏิเสธความรู้สึกคิดมากไม่ได้ มันเป็นส่วนหนึ่งของตัวกูเอง กูผิดเหรอที่เกิดมาจิตใจอ่อนแอ กูผิดเหรอที่เวลากูล้มแล้วกูลุกทันทีไม่ได้เหมือนคนอื่นที่เก่งกว่ากู
มึงด่าได้เลยว่ากูกากเพราะกูกากจริง แต่ตอนนี้กูรู้สึกเหมือนปลงตกได้ว่ากูก็เป็นของกูแบบนี้ เรื่องกากก็ค่อยๆ แก้ไขปรับปรุงต่อไป ถ้าตอนนี้ทำไม่ได้กูก็จะพยายามไม่เฆี่ยนตัวเอง กูไม่ชอบความกากของตัวเองแต่ก็ยอมรับว่ามันเป็นตัวกู
กูไม่รู้ว่าเป็นวิธีที่ถูกต้องรึปล่าวแต่กูรู้สึกชีวิตสดใสขึ้นว่ะ
กูเชื่อว่ามีคนเป็นแบบกูและมึงอยู่มากมาย แต่แม่งไม่มีใครพูดถึงเพราะมันไม่สวยงามเท่าคนที่เก่งและประสบความสำเร็จ ไม่มีใครเอามาอวดกันหรอก

ผ่านมาเฉยๆ ขอกราบโม่งท่านนี้ >>24 แบบงามๆสักที

คือมึงต้องค้นหาก่อนว่าความสุขของมึงอยู่ที่อะไร เพราะต้นทุนชีวิตของคนเรามันไม่เท่ากัน ถึงมันจะดูเหมือนเป็นข้ออ้างแต่มันก็เป็นความจริง
แล้วกูก็ไม่ชอบความเห็นเชิงเหน็บแนมดูถูกด้วย บางทีคนเรามันก็ต้องการกำลังใจเหมือนกัน สำหรับคนที่ไม่มีใครให้คำปรึกษา
กูว่าโม่งหลายๆคนไม่มีความเข้าใจในหลักพรหมวิหาร4เลยว่ะ

มึงเบื่อให้คนอื่นโขกสับดูถูกผลงานของมึง มึงก็ลองออกมาลงทุนทำอะไรของตัวเองดูเป็นไง ไม่มีใครมาคอยวิจารณ์ผลการทำงานมึงแน่ แต่มึงรับผลไปเลยเต็มๆ ถ้ารุ่งก็มีตังค์ ถ้าพังก็ขาดทุน กล้าวัดใจป่ะล่ะมึง ดีกว่าบ่นให้เสียสุขภาพจิตไปวันๆ

ไม่รู้ว่า ช่วยได้เปล่านะ ตูเป็นคนวาดรูปที่ห่วยแตกมาก วาดมาสิบกว่าปี มีแต่คนบอกให้เลิกซึ่งตรูก็ไม่จนงานกากๆ ตรูดันไปถูกใจฝรั่งเข้าเลยได้ปั่นงานร่วมกัน ถึงแม้ไม่ได้ตังค์แต่ตูก็คิดว่าตูประสบความสำเร็จแล้ว มีคนยอมรับงานของตรูแล้ว พอไประดับนั้นแล้ว เลยรู้ว่าไอ้ที่พวกมันด่าๆกันน่ะมันก็แค่ขี้ตีนฟะ ตูเห็นคนดังๆ วาดพลาดเยอะเยะ ไม่เห็นมีใครสนเลย

ตอนนี้ตูก็คงยังเขียนต่อไปเพราะเป็นงานที่ตรูรักแค่นั้นแหละ สิ่งที่เมิงคิดว่าพลาดๆน่ะ ตอนนี้อาจจะเป็นแค่ขยะแต่ถ้าเราหาจุดดีของมัน มองข้ามจุดเสีย พยายามเท่าที่ทำได้ตรูว่า วันของเราคงมาซะวันฟะ

อ้อไอ้ที่ประกาศปาวๆว่าประสบความสำเร็จน่ะ มีแต่พวกเหี้ยๆ เลวระยำทั้งนั้นแหละ อย่าคิดมากคนดีไม่รวยหรอก

"กูเชื่อว่ามีคนเป็นแบบกูและมึงอยู่มากมาย แต่แม่งไม่มีใครพูดถึงเพราะมันไม่สวยงามเท่าคนที่เก่งและประสบความสำเร็จ ไม่มีใครเอามาอวดกันหรอก"
by ID:uqD9JoMEH

กูชอบประโยคนี้ที่สุด

เรื่องเหี้ยๆหดหู่ๆ เค้าก็ไม่อยากมาอวดให้เจ็บตัวเองหรอกนะ
แต่กูก็เหมือนมึงแหละ ทำเหี้ยไรก็ไม่ได้ดี สิ้นหวังสัดๆ

>>14 รำคาญมากมึงไม่ต้องเข้ามาอ่านก็ได้นะ หัดกรองสารหน่อยอีโง่

ไม่มีคนประสบความสำเร็จคนไหนที่ไม่เคยล้มเหลวมาก่อน กุมายืนยันให้

มีหลายโม่งบอกเมิงแล้วว่าให้มาคิดทบทวนว่าเป็นเพราะอะไร

สิ่งสำคัญไม่ใช่ว่าตอนนี้เมิงเก่งหรือไม่เก่ง จะรู้หรือไม่รู้อะไร สิ่งสำคัญมันอยู่ที่เรียนรู้และปรับปรุงตัวเองจากความผิดพลาด

ถ้าเมิงพลาดมากกว่าคนอื่นน่าดีใจว่าเมิงเป็นคนที่ทำจริงมากกว่าพวกดีแต่พูด ชีวิตไม่มีเส้นชัยไม่มีจุดหมายเมิงก็ต้องพยายามต่อไปจนวันตายแหละว่ะ

เพิ่มเติม

เทกนิคกูคือ กำหนดเป้าหมายของตัวเองในระยะสั้นและระยะยาวควบคู่กันไป

ระยะสั้นก็เอาที่สามารถทำได้ชัดเจน เช่น ปีนี้ชั้นจะ บลา บลา บลา

ระยะยาวเช่น 5 ปี ชั้นจะ บลา บลา บลา (ตั้งแบบฝันๆไว้ก็ได้)

สาเหตุที่กุแบ่งทั้งระยะสั้นกับระยะยาว เพื่อเมิงจะได้รู้สึกว่าตัวเองทำได้มีเส้นชัย(ลวงๆที่ตั้งมาเอง) จากนั้นเมิงก็กำหนดรางวัลให้ตัวเอง เช่น ซื้อเกม ซื้อรถ ซื้อบ้าน อะไรก็ว่าไป

กุเดาว่าเมิงไม่เคยคิดเรื่อง Road Map ชีวิต เลยมาสิ้นหวัง มองไม่เห็นปลายทางแบบนี้ เมิงก็เอาเวลาเสียใจไปลองนั่งนึกทบทวนดู แล้วสุดท้ายเมิงจะรู้ว่าจริงๆชีวิตนี้แม่งไม่ต้องแข่งกับใครเลย แค่ชนะใจตัวเองได้ก็สุดยอดประสบความสำเร็จแล้ว

ชีวิตคนอื่นอาจจะเริ่มต้นจาก 0 แต่ของกูนี่เริ่มจากติดลบเลย..
พ่อแม่ก็แยกทางกัน
อีกปีสองปีข้างหน้า กูต้องส่งน้องเรียนอีก จากตอนนี้ไปประมาณ 5 ปี มันถึงจะเรียนจบ
พอถึงตอนนั้นกูคง 30 พอดี จะเอาเวลาไหนหาแฟน สร้างเนื้อสร้างตัวให้กับตัวเองบ้าง
บอกตรงๆ บ้านที่เป็นของครอบครัวกู ยังไม่มีเลย.. มีแค่บ้านปู่ย่าตายาย กับญาติๆ
เวลาใครถามเรื่องบ้านกูอยู่ไหน กูพูดไม่ออก เพราะตั้งแต่เด็กๆก็อยู่บ้านเช่า/ห้องเช่า มาตลอด
คิดแล้วมันก็หดหู่ว่ะ หรือกูต้องก้มหน้าก้มตาหาเงินไป แล้วแก่ตายไปคนเดียว ไอ้เหงามันก็เหงาอะนะ
แต่ไม่อยากให้ใครต้องมาแบกภาระด้วย

ไม่อยากพูดเลยหว่ะว่า เดี๋ยวมันก็ผ่านไปนะคนดี พอเวลาทุกข์ใจงี้ไอเหี้ยจะมีคนมาบอกว่า เดี๋ยวมันก็ผ่านไป
ไอเหี้ย กุก็อยากจะบอกว่า ไม่โดนเองไม่รู้หรอก เหมือนกันนะบางที กุเคยเห็นเหี้ยอะไรที่น่าสงสารมากๆอยู่ก็
สองสามครั้ง แต่อย่าพยายามทำตัวน่าสงสารเลยหวะ กุเข้าใจว่ามึงพยายามมาเยอะแล้วมึงก็ต้องการผลตอบ
แทนที่เทียมกับสิ่งที่พยายามไปมาก บางทีนะเว้ยหยุดซักพักให้ความสำเร็จวิ่งเข้ามาหามึงซักหน่อยก็ได้ ไล่มัน
มากแม่งก็จะหนีไปเรื่อยๆ ถ้าวิ่งทันแล้วคว้าได้อันนี้ดีใจด้วยเว้ย ก็จริงอ่ะแหละ ว่านอกจากคนในครอบครัวก็ไม่มี
คนอื่นแล้ว มันก็จริงหว่ะ แต่กุอยากให้มึงสู้อีกทีดู ค่อยๆเดินทีละก้าว เรื่องสิ้นหวังนี่มัน นานา จิตตัง ป่ะวะ
เอาเป็นว่ากุขอให้มึงโชคดีขอให้ประสบความสำเร็จไวๆละกัน กุบอกได้แค่นี้แหละหวะในฐานะตัวมึงอีกคน...

กูมาดูโควทหล่อๆ
ไอ้เหี้ย ซึ้งน้ำตาจะไหล

กูมาหดหู่ด้วยคน กูจะ30 แล้วไม่มีเหี้ยไรดีซักอย่าง
งานก็งั้นๆ
เพื่อนที่เรียนด้วยกันมาจับผัวรวยมั่ง เด็กป๋ามั่ง ได้ดีมีเงินกันไปหมดแล้ว
ปั๊ด ขายตัวแม่งเลยสัด (กูพูดเล่น กูไม่กล้าทำจริงหรอก กูแม่งไม่มีใครเอาแหงๆ)

ตะกี้กูเผลอตีมิวทูตายไป แล้วเสือกกดเซฟทับอะ ไอ้เหี้ยเอ้ย ชีวิตกูต่อจากนี้จะอยู่ยังไงดีวะ

>>38 เล่นดิจิม่อนแทน

กูว่าบางทีพวกมึงก็ต้องคิดดูถูกคนที่ด้อยกว่าตัวเองบ้าง เพื่อไม่ให้มันสิ้นหวังเกินไป กูไม่รู้นะว่ามึงจะพอใจรึเปล่า แต่มันเป็นวิธีที่กูใช้ปลอบใจตัวเองเวลาที่กูทำพลาด

>>38 กูแนะนำให้มึงใช้สูตร

>>38 กูสิ้นหวังแทนมึงจริงๆ ทำไมชีวิตมึงบัดซบขนาดนี้วะT-T

>>38 ถ้ายังไม่ได้ลงทุนลงแรงฟักไข่ไปเป็นหมื่นก็เล่นใหม่เลยนาย
...เฮ้อ ถ้าชีวิตมันเริ่มต้นใหม่แบบนี้ได้ก็คงจะดีน้อ

>>35 แย่จังมึง จริงๆแล้วแม่งไม่มีใครคิดว่ากูทำได้หรอก ครอบครัวกูเองก็ด้วยเมื่อวานเค้าเพิ่งพูดน่ะ แล้วแต่ละคนก็คิดว่ากูจะไม่ประสบความสำเร็จแน่ๆ สุดท้ายกูก็มีแต่ตัวเองที่ยังคงเชื่อว่ากูจะต้องสำเร็จในซักวัน ทำไมอนาจจังวะ

กูอ่านเม้นท์หลายๆอันในทู้นี้ กูน้ำตาไหลเลย ไม่เคยมีใครให้กำลังใจหรือปลอบกูแบบนี้
ขอบคุณจริงๆ :')

กูไม่รู้ว่า ทุกวันนี้ ไอ้ที่ทำๆอยู่ แม่งทำไปเพื่อไรวะ กูไม่มีสิทธิ์ฝันอะไรทั้งนั้น ไม่มีจุดหมายด้วย

กูมีจุดหมายแต่เหมือนหลงทางเลยว่ะ ไม่รู้ว่าจะเดินไปทางไหน ทำยังไงถึงจะไปถึง เห้อออ

พูดถึงไม่มีจุดหมายกูก็เป็นนะ เอาจริงๆน่ะมันเคยมี แต่รู้ว่า เออ กูทำไม่ได้เพราะมันไม่ใช่สิ่งที่กูชอบ
แต่เป็นสิ่งที่อยากทำได้พอลองพยายามทำมันเลยเบื่อ ส่วนสิ่งที่ชอบหรือถนัดไม่มีเพราะกูเป็นพวกขี้เบื่อกับขี้เกียจ
เลยไม่มีอะไรที่ชอบเฉพาะเจาะจงนัก คือถ้าต้องทำก็ทำอะแต่ทำแบบเอื่อยๆเฉี่อยๆ

ถ้าถามว่าตอนนี้อยากได้อะไรที่สุด ตอบแบบจริงใจเลยกูแค่อยากกินๆนอนๆทั้งวันทั้งปีตลอดชีวิตโดยไม่ต้องทำงานแค่นั้นละ

โอ้ Neat มากเลยว่ะ เพื่อน Neet

มีชื่อเสียงก็ตกเป็นเป้าขี้ปากคน รวยแล้วก็ต้องห่วงทรัพย์ มีนั่นมีนี่แม่งก็ผูกเราไว้กับเรื่องโลกๆวุ่นวายๆ
เป็นคนไม่มีเหี้ยอะไรนี่แหละสุขที่สุด เอาตัวรอดไปวันๆ

>>50 ไม่มีอะไรเลยก็กลายเป็นขี้ปากชาวบ้านเหมือนกันนะ ประมาณว่าไม่ประสบความสำเร็จ จน กาก

>>51 55555555

น้ําตาจะไหล ขอแชร์นะครับ

เอาไรมากฟะ ขนาดพระพุทธเจ้ายังโดนนินทาเลยนะ

>>54 พระพุทธเจ้าโดนนิทาว่าไรว่ะ

>>55 ติ่งหูยาว

>>55 โดนมนุษย์ป้าสมัยไหนก็ไม่รู้มโนมั่วว่าเกิดมาแล้วเดินได้เลย

>>57 มึงพูดงี้เตรียมตัวลงนรกเลยนะสัส อย่าลืมพก heat res ไปด้วย
อิอิออิ

ไอ้สัส 5555

>>57 พก cool drink ด้วยเมิง จะได้ล่าแย้ต่อ

อยากเป็นยมบาล ต้องทำบาปแบบไหนว่ะ

เคยได้ยินว่าต้องทำเท่ากัน ทั้งบุญและบาป

ไปล่ายมบาลใช้ดาบยาวหรือswitch axeดีครับ

ล่ายมบาลต้องอาวุธธาตุแสงดิ

หาพรีสมาแอสให้แทนก็ได้

ยมบลาเป็น Demi Human หา card hydar ติดดาบพวกมืงไปแล้วบัฟ ธาตุแสง ฟันชับๆๆๆๆ

อากาสสสสสส

อยากเป็นผู้ช่วยยมบาลมากกว่าว่ะ อย่างคอยนำทางนักโทษ จัดการกระทะ บำรุงสถานที่อะไรแบบเนี้ย

>>68 ไปสมัครเป็นเด็กล้างจานก็ได้ งานคล้ายๆกัน

ต่างสถานที่ ต่างบรรยากาศเว้ย

กูเหงามากเลยตอนนี้ อยากหาห้องแชตคุยเป็นกลุ่มแบบไม่ต้องเปิดเผยตัวตน
มีใครรู้จักที่ไหนที่มีคนคุยกันเยอะ ๆ บ้างไหม สวมโม่งได้ก็ดี ถ้าเป็นของไทยยิ่งดีมาก
กูไม่รู้จะไปถามในกระทู้ไหนดี

เป็นกลุ่มนี้ไม่รู้ว่ะ แต่ช่วงเซ็งๆกูเข้าไปเล่นSkout นะ
แชทไปเรื่อยๆด้วยภาษาอังกฤษกากๆของกู แก้เบื่อได้แป๊บนึง

ตามเกมออนไลน์ไง ที่เมืองหลักมันจะมีพวกสายแชทอ่ะนั่งกันอยู่ ก็ไปเสือกๆแจมเอา

เหี้ยเอ้ย แม่งกูมันเป็นไอกากสัสชิบหายเลยว่ะ เหมือนเป็นแกะดำของฝูงยังไงยังงั้น กูพยายามทำงานเหี้ยอะไรแม่งก็ไม่ดี ในขณะที่คนอื่นแม่งทำงานได้ดีทั้งหมด กูรู้สึกอับอาย เหมือนถูกดูถูกตลอดเวลาว่ากูเป็นไอกาก ซึ่งกูก็กากจริงๆน่ะแหละกูยอมรับแต่กูไม่อยากเป็นอย่างงี้เลยว่ะ พอคนพูดถึงกู กูแม่งก็จะถูกจัดอยู่ในกลุ่มกาก ไม่รู้ดิกูไม่อยากเป็นอย่างงี้เลย กูพยายามแล้วพยายามเล่าแต่มันก็ดีสู้คนอื่นเค้าไม่ได้ ท้อใจชิบหายเลย กูไม่รู้จะทำไงดี

>>74 บางทีมึงอาจได้งานที่ไม่ตรงกับความสามารถจริงๆของมึงก็ได้ เรื่องพรสวรรค์หรือความสามารถหรืออะไรนี่ก็พูดยาก บางคนหาทั้งชีวิตก็ไม่เจอ แต่บางคนรู้ตัวตั้งแต่เกิด แต่มึงแน่ใจแล้วหรือว่ามึงพยายามพอแล้วหรือเยอะกว่าคนอื่นแล้ว ที่ทำได้ก็มีแต่สู้ต่อไปเรื่อยๆไม่ใช่หรอวะ
กูก็เจอปัญหาคล้ายๆมึงแหละ กูนี่พอมีความสามารถในงานที่กูทำ แต่มองขึ้นไปคนที่เก่งกว่ากูยังมีอีกเยอะมาก ซึ่งความมั่นคงในสายงานที่กูเลือกมันก็ไม่มีแล้วว่ะ ก็ได้แต่พยายามต่อไปเรื่อยๆ ไม่งั้นก็หาทางรอดอื่น

เป็นกำลังใจให้พวกมืงทุกโม่งนะโม่งนะ ;_; กูเองก้มีช่วงเวลาที่เหี้ยอยู่ แต่กูเชื่อว่าเดี๋ยวแม่งก็ผ่านไปได้ กูจะก้าวผ่านมันไปให้ได้ โม่งๆขอกำลังใจด้วยนะโม่งนะ ;_;

กูก็เซ็งว่ะเพื่อนโม่ง ที่ทำงานนะ เวลามีอะไรผิดพลาด ก็ด่ากูอยู่คนเดียว คนอื่นๆก็ผิดด้วยแต่เขาไม่เรียกมาด่าว่ะ

กูเข้าใจฟีล >>74 กูท้อจนอยากจะหางานใหม่แล้ว แต่ไม่รู้จะทำอะไรดี

มาหางานใหม่ไปด้วยกัน ฮี่ๆๆ กูก็เบื่องานกูเต็มทนละ

มึงเคยตื่นเต้น ทำอะไรไม่ถูก กลัว สับสน โกรธมากๆไหมวะ
กูเคยเป็นนานๆทีแก้ไขด้วยการแหกบ้านแม่งสงบใจได้มากขึ้นเยอะ

แต่กูไม่สามารถทำแบบนั้นตอนคนอยู่บ้านเยอะๆได้ แม่ง....

กูเพิ่งเห็นว่าเจ้าของเพจที่กูตามอยู่ออกมาบอกว่าตัวเองเป็นโรคซึมเศร้าเข้าขั้นหนักด้วย กูรู้สึกช็อคพอสมควร เพราะเพจเค้าเป็นเพจมุ้งมิ้งน่ารัก แกะยางลบ ทำขนม ไรงี้ ทำให้กูรู้สึกกลัวโรคนี้ว่ะ ไม่รู้เมื่อไหร่จะมาถึงตัวเอง

อย่ากลัวเลย โรคซึมเศร้าเนี่ยจริงๆแล้วมันเป็นโรคการตลาด
ตัวโรคจริงๆมันน่ากลัวนะแต่มีคนเป็นน้อยมาก ทางนักจิตวิทยาอยากให้คนให้ความสนใจกับโรคนี้กันมากขึ้นจึงขยายขอบข่ายอาการให้กว้างขึ้นเพื่อเพิ่มตัวเลขของจำนวนผู้ป่วยโรคนี้
ถ้าไปย้อนดูการวินิจฉัยโรคในอดีตมึงจะเห็นว่าจริงๆแล้วนิยามของโรคนี้แคบมาก พึ่งจะมาขยายขอบเขตเมื่อไม่ถึงสิบปีที่ผ่านมานี่เอง
อาการที่ถือว่าเป็นแค่แนวโน้มว่าอาจจะมีโอกาสเป็นสมัยนี้ก็ถูกนับรวมมาเป็นอาการของคนที่ป่วยเป็นโรคนี้แล้ว
เทียบกับโรคอื่น ๆ อย่างเช่น Schizophrenia ที่ต้องมีอาการสำคัญครบทุกข้อถึงจะถือว่าเป็น การตีความของโรคซึมเศร้าถือว่ากว้างมาก
ยกตัวอย่างให้เห็นภาพชัด ๆ ว่าการตีความขอบข่ายของโรคซึมเศร้ามันกว้างขนาดไหนก็
คนเป็นโรคซึมเศร้ามีอัตราการฆ่าตัวตายอยู่ที่ 3% ของจำนวนผู้ป่วยที่ถูกวินิจฉัยว่าเป็น
ส่วนคนเป็น Schizophrenia มีอัตราการฆ่าตัวตายอยู่ที่ 15% ของจำนวนผู้ป่วยที่ถูกวินิจฉัยว่าเป็น

>>81 งขยายขอบข่ายอาการให้กว้างขึ้นเพื่อเพิ่มตัวเลขของจำนวนผู้ป่วยโรคนี้ >>>>>พึ่งจะมาขยายขอบเขตเมื่อไม่ถึงสิบปีที่ผ่านมานี่เอง
ขอpaper รับรองหน่อย

>>81 เขาเปลี่ยนไปตั้งแต่เมื่อยี่สิบปีก่อน ไม่ใช่สิบปี
>>82 มาถามแบบนี้แสดงว่าไม่รู้อะไรเลย อยากตอบเอาหล่อ ใช้คำว่า paper แล้วรู้สึกว่าตัวเองเท่
เขาพูดเรื่องการเปลี่ยน diagnosis code เสือกมาถามหา paper

>>83 ขออ้างอิงหน่อย

ทุกอย่างที่กูพูดมันก็เป็นเหตุผลกันทั้งนั้น มึงจะมาถามหาหลักฐานที่มึงอ่านไม่เข้าใจเนี่ยนะ
ถ้ามึงคิดว่ามึงอ่านเข้าใจ มึงไปหา dsm ล่าสุดกับก่อนหน้ามาอ่านดูเอง
ถ้ามึงอ่านไม่ออกมึงจะมาเรียกร้องถามทำไม หรือว่ามึงไม่รู้จัก dsm ด้วยซ้ำแต่อยากถามไปอย่างนั้นเอง?

โรคซึมเศร้าเนี่ยจริงๆแล้วมันเป็นโรคการตลาด
ตัวโรคจริงๆมันน่ากลัวนะแต่มีคนเป็นน้อยมาก >>>>หมายถึงปีไหนเหรอ

ทางนักจิตวิทยาอยากให้คนให้ความสนใจกับโรคนี้กันมากขึ้นจึงขยายขอบข่ายอาการให้กว้างขึ้นเพื่อเพิ่มตัวเลขของจำนวนผู้ป่วยโรคนี้>>>>ขยายตอนปีไหนเหรอ

ถ้าไปย้อนดูการวินิจฉัยโรคในอดีตมึงจะเห็นว่าจริงๆแล้วนิยามของโรคนี้แคบมาก พึ่งจะมาขยายขอบเขตเมื่อไม่ถึงสิบปีที่ผ่านมานี่เอง>>>>>ต้องดูตรงไหนล่ะถึงจะรู้ความเปลี่ยนแปลง

>>86 มึงไปอ่าน 85 นะ

ทำไมต้องไล่กูไปอ่าน DSM วะ wikipedia ก็มีบอก
http://en.wikipedia.org/wiki/Diagnostic_and_Statistical_Manual_of_Mental_Disorders
The revisions of the DSM from the 3rd Edition forward have been mainly concerned with diagnostic reliability
For example Major Depressive Disorder a common mental illness had a poor reliability Kappa statistic of 0.28 indicating that clinicians frequently disagreed on this diagnosis in the same patients. The most reliable diagnosis was Major Neurocognitive Disorder with a Kappa of 0.78
คนที่มาถามหาไม่คิดจะกูเกิ้ลก่อนถามบ้างเลยเหรอวะ

บางคนเขาคิดว่าการได้ถามหาที่มาของข้อมูลก่อนจะเชื่อมันดูเท่ ทำแล้วรู้สึกฟินรู้สึกว่าตัวเองฉลาด
โดยลืมคิดไปว่าข้อมูลบางอย่างมันก็หาเองได้ง่าย ๆ พิมพ์ลงเซิร์ชเอนจิ้นทีเดียวจบได้คำตอบเลยก็ไม่ทำ
เลือกพิมพ์ถามลงเว็บรอคำตอบที่ไม่รู้จะได้เมื่อไหร่จะมีคนกลับมาตอบไหมก็ยังไม่รู้

ต้องแยกระหว่างอาการซึมเศร้ากับโรคซึมเศร้า
อย่างหลังนี่มี criteria ในการวินิจฉัย ต้องได้รับการบำบัด ซึ่งจิตแพทย์ส่วนใหญ่ถ้าเห็นเข้าข่ายมันก็ยัดยาให้แดก
ส่วนตัวกูเห็นว่าจิตเวชมันเป็นศาสตร์ที่แม่งหาความแน่นอนไม่ได้มากที่สุดในศาสตร์แพทย์ละ
อาจารย์ที่สอนกุในภาควิชานี้หลายๆคนดูไม่ค่อยปกติด้วยซ้ำ
ตอนเรียนอยู่กูคิดว่าจิตแพทย์เป็นพวกที่มี insight ต่อผูป่วยน้อยที่สุดแล้ว
ประเภททำเป็นเห็นใจ เข้าใจในตัวผู้ป่วย สุดท้ายลงท้ายด้วยการยัดยาให้แดกอยู่ดี
ถ้ามึงคิดว่ามีอาการซึมเศร้า ไม่ได้ร้ายแรงถึงขั้นอยากตาย กุว่าคุยกับคนใกล้ตัวหรือนักจิตบำบัดดีกว่า

>>90 +1 ปัจจุบันเข้าข่ายแพทย์บางคนก็นับว่าเป็นแล้ว
ยาที่ให้ไม่ใช่ยารักษาด้วยนะ อาการทางจิตไม่ค่อยมียารักษามีแต่ยาระงับอาการ
คือกินแล้วก็จะทำให้อาการลดลงหรือหายไป แต่หยุดกินเมื่อไหร่ก็กลับมาอีก ต้องกินไปเรื่อยๆ
อาการทางจิตที่ใช้ยาอย่างเดียวก็รักษาได้จนหายขาดแทบจะไม่มี

พวกมึงเถียงกันใหญ่เลย เพิ่งรู้ว่าบอร์ดโม่งมีนักจิตวิทยาเยอะกว่าที่คิด
คือที่กูกลัวเพราะเค้าออกมาย้ำว่ามันเป็น "โรค" ไง แบบไปนั่งสมาธิที่วัดหรือทำตัวหลั่นล้าไม่ช่วยอะไร กูเลยสงสัยว่ากูเรื่อยไปเรื่อยมาของกูอยู่ดีๆ แล้วสารเคมีในสมองจะเกิดผิดปกติขึ้นมาแล้วป่วยได้เลยป่าววะ หรือต้องตกอยู่ในสภาพแวดล้อมที่ตึงเครียดโดนด่าทุกวันก่อนอาการถึงกำเริบ ไรงี้

>>92 น่าจะไม่ใช่มีนักจิตวิทยาเยอะ แต่มีคนว่างมากเยอะ
คนรู้จักของกูบางคนพอมีเวลาว่างมาก ๆ จะชอบหาเรื่องต่าง ๆ มาศึกษา
ถามอะไรรู้หมดตอบได้หมดเหมือนกับเป็นวิกิพีเดียรวมร่างกับกูเกิ้ล
เวลาไปไหนมาไหนด้วยแล้วรู้สึกเหมือนอยู่กับมิยูกิจังในเรื่องลัคกี้สตาร์ สะดวกดีมีอับดุล

แนะนำจิตแพทย์ให้หน่อย กูเครียดชิบหายเลยช่วงนี้

>>94 เรื่องเครียดมันก็เป็นทุกคน ขั้นแรกมึงก็ต้องพยายามด้วยตัวเอง หาให้ได้ว่าปัญหาของความเครียดคืออะไร

เพราะถ้ามึงคิดจะผลักภาระไปที่หมอ มันก็ปลายทาง แถมหมอไทยก็ไม่ได้เก่งขนาดจะมีวิธีที่ช่วยแนะนำการใช้ชีวิตโดยไร้ความเครียดได้

เพื่อนโม่งเคยรู้สึกอยากหายไปเฉยๆมั่งปะ คือแบบชีวิตไม่มีความสุขเลยยยย ทั้งงาน ทั้งครอบครัว กูแม่งอารมณ์นั้นเลย

>>96 กูว่าเป็นทุกคนแหละ พอเริ่มโตเป็นผู้ใหญ่จะต้องเข้าไปรับผิดชอบเรื่องต่างๆมากขึ้น พอมันอัดอั้นก็จะอยากโยนทิ้งแม่มทุกสิ่ง

แต่ทั้งนี้มึงต้องจำไว้ว่าชีีวิตเมิงเป็นคนกำหนดเอง คนที่ขาดโอกาส คนที่ต่ำกว่ามึงยังมีความสุขยังประสบคสวามสำเร็จได้ แล้วทำไมมึงมีอะไรดีกว่าเค้าตั้งเยอะจะมาท้อใจ อย่างโน่นอ้างนี้

ค่อยๆปรับทีส่วนให้ทุกสิ่งในชีวิตมึงแฮปปี้ให้ได้ ถึงมันจะยาก ถึงมันจะปรับได้ทีละน้อย แต่มึงก็ต้องพยายาม เพื่อใคร? ก็เพื่อตัวมึงเอง

โม่งกูจะทำไงดีวะ ทั้งชีวิตกูถูกกดมาโดยตลอดจนเป็นคนที่เหมือนจะจิตนิดๆรู้สึกว่าตัวเองด้อยค่า ไม่กล้าแสดงความคิดไม่มั่นใจในตัวเองจนเป็นมืดมนไปเลย กูก็พยายามคิดว่ากูเป็นคนที่มีค่าถึงแม้จะไม่มีใครยอมรับแต่กูก็พยายามคิดให้กำลังใจตัวเองเสมอ แต่แม่งไม่มีความสุขเลยยังไงก็ห้ามตัวเองไม่ให้คิดว่าจะโดนดูถูกตลอดเวลาว่าเป็นไอห่วย ถูกมองว่าเป็นเศษขยะบ้างไรบ้าง พยายามแสดงความสามารถแล้วนะเว้ย แต่ก็ยังถูกกดอยู่ดีด้วยบุคลิกง่อยๆของกูและความคิดติดลบ ก๔จะทำยังไงดี ก๔แคร์ว่าอยากถูกยอมรับแทบจะตลอดเวลา

>>98 มึงคิดว่าสิ่งที่ตัวเองทำได้ดีที่สุดคืออะไรล่ะ พัฒนาสิ่งนั้นให้เต็มที่ หาอะไรดีๆในตัวเองให้เจอแล้วเอามันออกมาให้คนอื่นเห็น ถ้าไม่เวิร์คก็หาหมอ

ไหนๆ ก็เข้าประเด็นนี้ ขอถามมั่งละกัน ถ้าสิ่งที่ตัวเองทำได้ดีที่สุดที่ใครๆ ก็ชื่นชม ใครๆ ก็ต้องการตัวเพราะความสามารถที่ว่านั่น มันไม่ใช่สิ่งที่ตัวเองชอบหรืออยากทำ แต่ไอ้สิ่งที่อยากทำฝึกเท่าไหร่ก็ไม่เก่งขึ้น ไม่มีความสามารถด้านนั้นโดยสิ้นเชิง เวลาแบบนี้ควรจะทำยังไงดี

>>100 มึงหมายถึงงานรึเปล่า ถ้าใช่ก็ทำงานเก็บเงินไป ส่วนสิ่งที่ชอบทำแต่ทำแล้วไม่เก่งขึ้นก็ไม่เป็นไร ถือว่าเป็นงานอดิเรกเล่นยามว่าง

ขอบ่นกับถามไรโม่งพี่โม่งน้องแถวนี้หน่อย

ตอนนี้กูอยู่ม.6แล้วว่ะ มันคือช่วงเตรียมสอบเตรียมแอดกูรู้กูเข้าใจดี กูต้องอ่านหนังสือ ต้องอะไรแบบนั้นทั่วไป

แต่ในใจลึกๆก็ไม่อยากต่อมหาลัยว่ะ กูรู้สึกว่ามันน่าเบื่อ คือส่วนหนึ่งกูรู้สึกเริ่มที่จะเบื่อเรียนตั้งแต่ม.5แล้ว กูอยู่สายวิทย์
พอมามหาลัยกูเริ่มพะวงแบบ ถ้าหากว่ากูยังคงเป้นแบบนี้อยู่กูอาจจะเรียนไม่จบ แล้วมันจะเสียเวลาและเงิน
กูเลยคิดว่า กูจะไม่แอดไม่สอบแล้วหางานที่มันรับเด็กม.6ทำเลยดีมั๊ยแล้วเรียนรามควบคู่ไปเอาปริญญาตรีไว้เฉยๆ

มึงคิดว่ามันจะแย่ไหมแบบนั้น ขอความเห็นที

หรือไม่กูก็คิดอยู่ว่าขายก๋วยเตี๊ยว ขายน้ำเต้าหู้ หรือขายลูกชิ้นปิ้งตามท้องถนนทั่วไปดีไหม
แต่แบบนั้นกูรู้สึกเสียดายวุฒิม.6ที่เรียนมา อีกอย่างกูเรียนร.ร.เอกชนด้วย ไม่คุ้มค่าเทอมชิบหาย

>>102 น้องยังเจอเลิกมาน้อยนะครับ ป.ตรี น่ะเรียนๆไปเถอะ ซักวันหนึ่งที่น้องเริ่มทำงานน้องจะรู้เองว่า สำหรับประเทศไทยแล้วการไม่มี ป.ตรี มันจะเสียเปรียบขนาดไหน ยกเว้นว่าน้องมีพรสวรรค์อะไรซักอย่างที่ใช้ทำเงินได้ เช่นวาดรูปสวย วาดโดจินหรือรับงาน Commission หาค่าขนมได้ อันนี้ก็ไม่ว่ากัน ฝึกวาดต่อไปแล้วไปเรียน ราม เอาวุฒิเฉยๆก็ได้

พี่มีคนรู้จักอยู่คนหนึ่ง ที่มีความสามารถด้านโปรแกรม จบ ม.6 ไปสมัครงานที่บริษัทเกมส์เลย แล้วก็เริ่มทำงานตั้งแต่จบ ม.6 โดยไม่มีปริญญา แต่คนกลุ่มนี้มันมีสัดส่วนที่น้อย ยังไงซะเอา ป.ตรีไว้ก่อนก็ไม่เสียหาย อย่างน้อยก็ที่รามนั้นแหละ

รู้สึกเนื้อหามันเริ่มเหมือนมู้วันศุกร์
>>102 การเป็นผู้ใหญ่มีโจทย์อยู่ 2 ข้อ หนึ่งคือหาเงินเลี้ยงตัวเองได้ สองอยู่ในสังคมได้ ปัญหาคือการบาลานซ์ 2 ข้อนี้ยังไงถึงจะพอดี
ไม่อยากเรียน หางานทำหรือขายของง่ายๆแบบนั้นรายได้ก็ไม่น้อย มีลูกค้าประจำก็อยู่ได้สบายๆ แต่สังคมจะมองยังไง จะโดนพ่อแม่ด่ามั้ย จะโดนญาติผู้ใหญ่เหยียดรึเปล่า รับตรงนี้ได้มั้ย
ยังมีเรื่องการเสียโอกาส ถ้าเรียนสูงขึ้นไปอาจจะมีรายได้มากขึ้น อยู่ในสังคมที่ดีขึ้น บลาๆๆ
สุดท้ายมันก็จะไปจบที่คำถามอภิปรัชญาที่ว่า "ทำแล้วมีความสุขรึเปล่า" นั่นแหล่ะ
เป้าหมายคืออะไร ชีวิตคืออะไร นิพพานคืออะไร สาธุ

ส่วนตัวเลยนะ มองว่าวุฒิมันคือเส้นสตาร์ต ยิ่งวุฒิสูงยิ่งเป็นการขยับเส้นสตาร์ตให้เข้าใกล้เส้นชัยขึ้น (ไม่ว่าเส้นชัยที่ว่านั่นจะเป็นอะไรก็ตาม)
ตัวเองเป็นคล้ายๆ กับที่ >>103 ว่ามา คือจบมัธยมแล้วมีคนชวนไปทำงานบริษัท ตอนนี้ผ่านมาจะสิบปีอยู่ดีกินดีมีความสุขไม่ขาดสนอะไร
แต่ขอบอกเลยว่าถึงโปรไฟล์ว่าหาเลี้ยงตัวเองได้มีงานทำก่อนอายุยี่สิบจะดูสวยหรู แต่ในความเป็นจริงมันไม่ได้สวยหรูขนาดนั้นว่ะ

มหาลัยที่จบมามีความสำคัญพอสมควรในบริษัทเมืองไทย เส้นสายขั้นต้นที่จะได้ก็เริ่มมาจากตรงนั้น การไม่จบอะไรเลยจะเท่ากับอยู่ตัวคนเดียว
การไม่มีวุฒิก็อีก ถึงจะเข้าไปได้เพราะมีคนชวน แต่คนที่ไม่ได้ชวนไม่รู้ความสามารถของเรา เขาก็จะมองด้วยสายตาดูถูก เฮ้ยจบมาแค่มัธยม
วิธีการลบคำดูถูกดูแคลนเหล่านั้นคือต้องแสดงให้เห็นว่าเรามีความสามารถสูงกว่าเด็กจบใหม่พอที่จะพิสูจน์ว่าเราไม่จำเป็นต้องเรียนต่อ
ซึ่งมันไม่ง่ายเลยกับการทำแบบนั้นในสภาวะกดดัน แน่นอนว่าส่วนตัวก็ไปไม่รอดเหมือนกัน สามเดือน ลาออก

มั่นใจว่าไม่มีใครที่เรียนไม่จบแล้วกล้าพูดว่าคิดถูกที่ไม่เรียนต่อให้จบ เพราะงั้นเรียนต่อเถอะ

>>102 ที่เรียนนี่ก็ไม่ใช่ว่าคนอื่นเขาชอบเรียนกันหรอก ไม่ใช่แค่มึงคนเดียว แต่ในสังคมที่นี่ตอนนี้ มันมองใบปริญญากันเหมือนกับว่าทุกคนต้องมี คนไม่มีจะโดนเหยียดๆหน่อย

ที่พวกกูคนทำงานเรียนมานี่ก็ไม่ใช่ว่าชอบเรียน แต่เรียนเพราะมันจำเป็นสำหรับสามัญชนที่คิดอะไรแบบสตีฟจ็อบหรือบิลเกตไม่ได้แบบพวกกู

เออกูรู้ มันฟังดูไม่ใช่ มันฟังดูฝืน การเรียนเพื่อแค่จะเอาวุฒิมันฟังดูไร้สาระ แต่มันเป็นแบบนี้แหละ และการที่มึงเรียน4-6ปีจนจบ มึงไม่ได้ได้แค่วุฒิ แต่มึงจะมีวิธีคิดตามแบบสายวิชาชีพนั้นๆมาด้วย ซึ่งมันไม่ได้ไร้ประโยชน์ กูอยากจะบอกมึงให้มึงเรียนไปเหอะ เอาสาขาที่มึงชอบที่สุดก็ได้ ไม่ต้องต่อสายวิทย์แบบที่มึงจบมา หรือรามสาขาที่มึงอยากเรียนก็ได้ เพราะมึงควรจะต้องมีใบปริญญาจริงๆ... เว้นแต่มึงจะมีธุรกิจหรือหาเงินเยอะจนไม่มีเวลาไปเรียน เออถ้าเป็นแบบนั้นก็อีกเรื่อง แต่เท่าที่ฟังมามึงยังไม่มีอะไรเลยใช่ไหม?

แล้วเรื่องคิดจะไปขายลูกชิ้น ขายก๋วยเตี๋ยวเนี่ย มึงก็ยังไม่รู้เรื่องของลูกชิ้นกับก๋วยเตี๋ยวเลยถูกไหม มึงคิดแค่ว่ามันเป็นงานง่ายๆที่ใครทำก็ได้ แต่ความจริงแล้วมันอาจจะยากและน่าเบื่อกว่าเรื่องเรียนที่มึงไม่ชอบก็ได้ การขายอาหารนี่ต้องใช้ความอดทนกับวินัยไม่แพ้การเรียนหรอกนะมึง

ขอบคุณโม่งมาก คิดอะไรได้มากขึ้นเยอะ แต่ยังขี้เกียจอ่านหนังสืออยู่เหมือนกันว่ะ แต่จะพยายามฝืนตัวเองให้มากขึ้น

"แต่สังคมจะมองยังไง จะโดนพ่อแม่ด่ามั้ย จะโดนญาติผู้ใหญ่เหยียดรึเปล่า รับตรงนี้ได้มั้ย"
จริงๆเรื่องนี้ ไม่มีปัญหา เพราะพ่อแม่เขาไม่ได้บังคับอะไรมาก ผู้ใหญ่หรือญาติคนอื่นๆก็ไม่ค่อยได้เจอ
อีกอย่างเขาไม่ได้ชอบเหยียดคนมากนักเลยไม่ค่อยกังวลเรื่องนี้

จริงๆกลัวตรงหางานนี่ละว่ามันหายาก ยังไงๆก็ควรมีปริญญาตรีก่อน

ขอถามเพื่อนโม่งต่อได้ไหมว่าระหว่าง จบราม กับ จบมหาลัยรัฐที่ไม่ดัง(คือไม่ใช่เกตษร จุฬา ธรรมศาสตร์)
อย่างไหนดีกว่ากัน กูจะได้ทนๆเรียนๆไปให้มันจบๆสักที่ ให้กูทนๆทำไปกูทำได้ แต่ให้พยายามจริงจังนี่กูขี้เกียจว่ะ

ราม แต่จบภายใน 4 ปีนะ

>>107 ถ้าไม่ได้ทำงานในสายวิศวะหรือบัญชี(อยากเข้าBig4) จบที่ไหนก็ค่าเท่ากัน จบรามก็ไม่ขี้เหร่หรอก ทำเกรดให้ดีๆไว้ก็ไม่ต่างจากจบ ม.รัฐที่อื่นแล้ว HR อาจจะมองว่าเรามีความรับผิดชอบมากกว่าด้วยซ้ำ เอ่อเดี๋ยวนี้รามมีเกรดแล้วนะ A-F

จบ ม.รัฐ ดังๆ มันมีดีตรงที่เครดิตในสังคมดีกว่า แล้วก็เครือข่ายของรุ่นพี่ แต่ถ้าไม่ซีเรียสเรื่องนี้ อยากได้ ป.ตรีติดตัวก็พอ เรียนรามก็ได้
แต่ก็ต้องมั่นใจว่าตัวเองมีวินัยมากพอที่จะอ่านหนังสือไปสอบได้จนจบ(ไม่งั้นก็เข้าห้องเรียนให้ครบ)

>>109 กูไม่ค่อยชอบมนุษสัมพันกับคนอื่นสักเท่าไร คือกูมีปัญหาด้านการสื่อสารนิดหน่อยเลยคุยกับคนอื่นไม่ค่อยรู้เรื่อง
ตรงนี้กูไม่ดีเอง เพราะงั้นกูเลยไม่อยากมีเครือข่ายรุ่นพี่สักเท่าไร ถ้าเขาม.รัฐธรรมดากูกลัวตรงนี้ด้วยละ กูไม่อยากรับน้อง
ไม่อยากไปเส้นอะไรกับใครไว้ กูอาจจะเยอะไปหน่อยขอโทษทีว่ะ เพราะงั้นกูเลยอยากเรียนรามมากกว่า

อีกอย่างรามลงพรีดีกรีไปได้พอสมควรแล้ว จบสี่ปีนี่รวมปีที่เรียนพรีดีกรีด้วยรึเปล่า ถ้าไม่รวมคิดว่าน่าจะไหว
แล้วก็คณะที่เลือกเข้ามีผลต่อการหางานไหม ถ้าไม่มีจะได้เลือกคณะที่จบง่ายๆแทน ถ้าจำเป็นคงเลือกพวกบัญชีไม่ก็คอม

แต่กูเองเสียค่าสมัครพวกแกทแพทอะไรแล้ว ค่าสอบแพงมาก กูเลยตั้งใจจะพยายามอ่านหนังสือ ไหนๆไปสอบจะลองสักหน่อย
แต่เอาเข้าจริงกูก็ไม่อยากเข้าม.รัฐธรรมดาอยู่ดี ม.ดังต้องเข้าสังคม ม.ธรรมดาเป็นยังไงก็ไม่รู้
แต่รามกูพอบังคับ และมีวินัยกับตัวเองนิดหน่อย ให้พยายามเรียนจบในสี่ปีกูมองว่ากูทำได้ กูเลยอยากเรียนรามมากกว่า

แต่กูอดเสียดายเงินที่สมัครสอบแกทแพท ค่าเทอมม.เอกชนไม่ได้จริงๆว่ะ ถ้ากูจะเรียนราม กูน่าจะเรียนสายอาชีพแต่แรก
ไม่น่าลงเรียนสายสามัญมัธยมเลย เบื่อความคิดและการตัดสินใจตัวเองเหี้ยๆ กูไม่อยากพลาดอะไรอีกแล้ว
กูอยากเลือกทางที่กูว่ามันมีความสุขกับตัวกู แต่กูไม่รู้ว่ามันควรเลือกทางไหน

นี่กูบ้าไหม กูเห็นเพื่อนกูไม่มีใครเป็นแบบกูสักคน กูอิจฉาว่ะ อยากเป็นแบบคนอื่นบ้าง กูนี่แม่งงี่เง่าจริงๆ
ขอบคุณโม่งที่ช่วยอ่านมาก ขอบคุณสำหรับคำตอบ กูขอบคุณจริงๆว่ะ ถ้าไม่ได้ระบายในนี้กูคงแย่

ถ้าเป็นม.ดัง เครือข่ายและสังคมจะได้เส้นสายที่ดีกว่าโดยที่มึงไม่ทันรู้ตัว มึงจะไปรู้ตัวอีกทีตอนที่จบไปแล้วและหางานทำ พบรุ่นพี่ที่มึงไม่รู้จักในบริษัทชั้นนำมากมาย โดยที่มึงอาจจะไม่รู้ตัวตอนเรียนด้วยว่ามีรุ่นพี่อยู่นี่นะ มีรุ่นพี่อยู่โน่นนะ และบางที่แค่เขาเห็นมึงมาจากที่เดียวกับเขา เขาก็จะอยากรับมึงแล้ว แต่ถ้าเป็นมหาลัยธรรมดา แล้วมึงเป็นคนมีวินัย ก็มีบริษัทรับมึงเข้าทำงานอีกมากมาย ซึ่งโอกาสพวกนี้ ถ้าไม่มีปริญญานี่จะเป็นอะไรที่ปีนเข้าไปยาก

เรื่องรับน้อง หรือการเข้าสังคม/กิจกรรมต่างๆ ถ้าอยากเข้าม.รัฐดัง และมึงไม่ชอบมึงก็ไม่ต้องร่วมก็ได้ เดี๋ยวนี้เขาไม่ค่อยเหี้ยแล้ว อาจจะยกเว้นคณะแรงๆบางคณะอย่างศิลปกรรม สถาปัตย์ อะไรพวกนี้ ซึ่งเอาเข้าจริงมันก็ไม่ได้โหดเหี้ยมอะไรขนาดนั้นนะ ไม่เข้าก็ไม่มีผลอะไรเท่าไหร่หรอก

กูยืนยันว่าไม่จำเป็นต้องเข้ามึงก็เรียนจบอย่างปกติสุขได้ กูมีเพื่อนที่ไม่ค่อยเข้ากิจกรรมเลยตอนปี1 แต่เขาเป็นคนดีชิบหาย สุดท้ายเขาก็อยู่ดีกินดี ไม่ต่างอะไรกับคนที่เข้าห้องเชียร์ทุกครั้ง มึงอย่าไปเอาเป็นประเด็นมาก

หรือถ้าอยากเรียนรามก็ไปราม แต่มันก็้องรับผิดชอบกับตัวเองนะ ซึ่งถ้ามึงคิดว่าทำได้ก็โอเค เรื่องค่าสอบแกทแพท มันนิดเดียวมากๆถ้าเทียบกับเส้นทางอนาคตที่มึงอยากจะเลือก ไม่ต้องไปเสียดายอะไรกับเงินเล็กๆน้อยๆพวกนี้หรือเอามาเป็นสิ่งที่ใช้พิจารณาเลย

ว่าแต่ ชักจะผิดประเด็นกระทู้แล้วสิ

คือคุณน้องครับ คุณน้องแม่ง...ยังเด็กจริงๆว่ะ
สรุปคือน้องเบื่อเรียน ไม่ชอบเรียน ไม่อยากเรียนแล้ว อยากมีอิสระอยากทำอย่างอื่น แต่จะทำอะไรยังไม่รู้
ฮ่วย
คือน้องกำลังเพ้อฝันอยู่ครับ ที่บอกว่าน่าจะไปสายอาชีพแต่แรกก็เพ้อครับ อยากทำอะไรยังไม่รู้เลยจะไปสายอาชีพได้ไงวะครับ นี่จะต้องเลือกคณะแล้ว แค่เลือกง่ายๆว่าจะเรียนอะไรยังเลือกไม่ได้เลย แล้วจะไปสายอาชีพได้ไงวะครับ
อาการแบบน้องเนี่ยพบได้บ่อยๆในเด็กยุคหลังๆ คือแม่งสบายไง ตั้งแต่เกิดมาไม่ต้องขวนขวายอะไรพ่อแม่มีให้หมด หน้าที่อย่างเดียวคือเรียน เรียน เรียน แล้วก็เรียน แล้วพอจะขึ้นมหาลัย จะต้องตัดสินใจทางเดินชีวิตตัวเองเป็นครั้งแรก พ่อแม่ก็จะมาถามว่าอยากเรียนอะไร แล้วแม่งก็ตอบไม่ได้ เพราะไม่เคยคิดถึงอนาคต ไม่เคยไขว่คว้าหาความฝัน กรณีทั่วๆพวกหัวกลวงๆก็จะเลือกคณะตามเพื่อนตามเกรดที่พอไหว กรณีที่แรร์หน่อยก็จะกลายเป็นแบบคุณน้องนี่ไงครับ

กูรู้สึกเหมือนเคยพยายามให้คำปรึกษาคนแบบนี้ทีนึง แล้วเสียเวลาเปล่า ก็เลยเห็นด้วยกับ >>112
ถ้ากากนักก็พังมันไปเถอะ ชีวิต

>>112 ขอค้านอย่างหนึ่งตรงที่ว่าไม่เคยคิดถึงอนาคตว่ะ

กูคิดมาตลอด แล้วมันเป็นเรื่องที่กูกลัวที่สุด กูลองถามตัวเองแล้วว่าอะไรที่กูถนัดหรือทำได้ คือโอเคกูอาจจะไม่ปกติเอง
ที่ไม่ถูกใจไม่ถนัดที่จะพัฒนาอะไรสักอย่างในตัวเองเลย

แล้วเพราะแบบนั้นกูเลยกลัวตัวเองเรียนไม่จบ กลัวเข้ากับคนอื่นไม่ได้ ที่กูคิดว่าน่าจะลงสายอาชีพ
เพราะมันเฉพาะทางเลยคิดว่าทนๆไปให้จบ เรียนต่ออีกนิดหน่อยก็น่าจะหางานได้ไม่ยาก
แต่ถ้าเป็นม.ดังกูคิดว่ากูคงเข้าไม่ไหว ต่อให้เข้าได้ก็อาจจะเรียนไม่ไหวอยู่ ส่วนพวกเข้าสังคมเท่าที่อ่านมาคิดว่าโอเคอยู่
ส่วนม.ธรรมดากูไม่แน่ใจว่าเทียบกับรามอันไหนดีกว่ากัน เลยยังไม่แน่ใจ

ส่วนเรื่องคณะ กูยอมรับว่ากูไม่มีคณะที่อยากเรียนจริงๆจังๆ ถ้าเรื่องความฝันเออกูมีแต่กูทำไม่ได้แน่ๆกูเลยปล่อยไป
ถ้าถึงเวลาเลือกกูคงเลือกคณะที่กูคิดว่าน่าจะจบได้ลงไปแค่นั้น แล้วพยายามลากตัวเองให้จบ

ไอ้คนที่กูพูดถึง ก่อนเข้ามหาลัยมันก็พูดเหมือนมึงนี่แหละ >>114 สุดท้ายมันก็ไม่จบสักที่ เรียนแล้วก็ไทร์ๆๆ เพราะเอาแต่คิดว่าไม่ไหว ความตั้งใจแม่งเลยไม่มี มัวแต่ไปโฟกัสเหี้ยไรสักอย่างที่ไม่ได้นำพากับชีวิตตัวเอง สุดท้ายก็มานั่งคิดว่าที่นี่ไม่ใช่ที่ของกู ชีวิตกูยังไม่เริ่มต้น กลับมาวนเวียนอยู่เท่านี้

ไม่มีทางออกให้มึงในนี้หรอก ถ้ามึงไม่รู้สึกตัวเอง ไม่พาตัวเองออกไปจากวงจรง่าวๆในหัวตัวเอง ถึงมึงรอดไปถึงเรียนจบทำงาน มึงก็จะกลับมาคิดแบบที่มึงพิมพ์อีก

ทำไมมึงต้องเหมารวมเด็กสมัยนี้ด้วยวะ เด็กดีๆเอางานเอาการมีเยอะแยะ แต่เด็กไม่เอาถ่านคิดไม่เป็นมีแค่หยิบมือ

เช่นหมอนี่เป็นต้น

แนะนำให้มึงเลิกเรียนแล้วไปหางานทำ แล้วจะเข้าใจอะไรมากขึ้นเยอะ

นั่งเพ้อในนี้ไม่มีประโยชน์เหี้ยไรเลย ลองสัมผัสชีวิตจริงๆ จังๆ แล้วมึงจะรู้เองว่าชีวิตมึงต้องการอะไรจริงๆ

>>116 อยากโชว์ว่าเด็ก gen แม่งเทพไงสัส

>>115 มัวแต่ไปโฟกัสเหี้ยไรสักอย่างที่ไม่ได้นำพากับชีวิตตัวเอง
ลองบอกๆมาได้ไหมว่ะเช่นอะไร เผื่อบางทีกูอาจจะเป็นเหมือนกัน จะได้ตัดๆมันอออกจากสมองไปเพราะมันไม่ช่วยอะไร

กูไม่เอาถ่านกูยอมรับ กูขี้เกียจ ก็กูไม่อยากทำ แต่ถ้าในเมื่อจำเป็นต้องทำกูจะทนๆทำทนๆเรียนทนๆไปก็พอ

>>116 >>118 ที่กูว่าหมายถึงเด็กที่ไม่มีเส้นทางอนาคตน่ะ เยอะจริงๆนะ ลูกน้องลูกน้อง หลาน เด็กแถวบ้าน ลูกเพื่อนแม่ ฯลฯ หรืออย่างบางคณะเนี่ยมีแต่พวกแบบนี้ เลือกมาเพราะเกรดถึง เรียนไปงั้นๆ จบมาจะทำอะไรยังไม่รู้ หรือจบมาแล้วก็ทำเท่าที่จะหาได้ แล้วก็ไม่ได้จะอวดว่ารุ่นกูดีกว่านี้ด้วย เพราะมันก็เป็นงี้มาตั้งแต่รุ่นกูแล้ว

กูขอระบายมั้ง~บิบิ
ชีวิตกูติดลบ ตั้งแต่ ป.3 ละ พ่อล้มป่วยเป็นอัมพาต แม่ทำงานคนเดี่ยว แรกๆก็ไม่มีอะไร หลังๆรถก็เริมหายไปทีละคัน(มี5คัน) หลังจากนั้นพ่อแม่ก็แยกกนอยู่เพราะแย่งเงินๆทองๆ กัน
จนกระทั่งกู ป.6 เริ่มออกแนวติดลบละแต่ยังไม่หนักยังใช่ชีวิตปกติได้สบายๆ เริ่มมาหนักตอนกู ม.2 เริ่มคิดลบหนักกว่าเดิมเงินไม่ค่อยใช้ จนพี่ชายกูต้องโจรกรรมเลี้ยงตัวเอง สุดท้ายโดนจับแม่ประกันตัว ช่วงนั้นแทบไม่มีแดรก+รถขี่ เป็นอย่างนั้นอยู่ 6 เดือน แต่ด้วยความโชคดีกูมีเพื่อนที่รวย เลยไม่ค่อยลำบากเท่าไหร่ จนตอนนี้กู ปวช 3 จะจบละ ทั้งบ้านกูไม่มีหอยอะไรเลย บ้านพังๆ 23-24 ปี ไม่รู้จะได้เงินเวียนบ้านรึเปล่า รถก็มีเป็นมอไซต์คนเดี่ยว
ส่วนพวกเรื่องเงินๆทอง ประกงประกัน(ทั้งครอบครัว)แม่กูหุบเรียบแล้วก็เจ๊ง จนกูไม่รู้จะเอาไงกับชีวิตละ กับ ไอ้พวกญาติๆนี้โคตรรำคาญเลยบอกจะช่วยนู้นนี้ละ สุดท้ายก็แค่น้ำลายจากปาก แค่นั้นแหละ

จบละ เล่าคราวๆเร่งจบ เดี่ยวเรื่องเรียนอีก บิบิ

>>121 มึงเลวมาก ทำไมต้อง บิบิ ตามเมียกู

>>122 โปเอะ ๆ ก็ได้

กูพึ่งมาได้อ่าน กูเห็นด้วยกะ >>112 ไอ้โม่งเด็กมันขี้เกียจไม่อยากเรียน แล้วแม่งเอาเรื่องอนาคตมาอ้างเพื่อผลัดวันประกันพรุ่ง

ถ้ามึงบอกว่ามึงคิดถึงอนาคตจริงๆมึงไม่มาคิดเยอะเรื่องข้ออ้างแบบนี้หรอก สัส แม่งคิดแล้วจะไปทำเลย

เอาง่ายๆนะด้วยความคิดมึงเองว่ามึงไปขายก๋วยเตี๋ยวดีมั้ย ถ้าพวกคนขยัน แม่งไปหางานร้านก๋วยเตี๋ยวทำแล้วไม่ต้องรอหรอก ไปเป็นลูกจ้างก็ได้ทำไปเรื่อยๆจนเข้าใจวิธีการ รู้เรื่องสูตร แล้วก็ไปขอเงินไปเปิดร้านทีหลังก็ยังได้

แต่นี่มึงขี้เกียจไงเลยจะหาข้ออ้างที่จะไม่เรียน แค่นั้นเอง ไม่มีอะไรมากกว่านั้น

http://www.dek-d.com/board/view/3392012/

อยากนอนแล้วหลับไปตลอดกาลชิบหาย

>>113 เคยบอกกับคนๆนึงในบอร์ด อนิเมใช่ปะ
โปเอะ โปเอะ~ มาระบายรอบ 2
ส่วนตัวกูก็จะจบ ปวช 3 ละอีกครึ่งปี แต่ส่วนตัวกูก็ยังไม่รู้ว่าจะไปยังไง ใจจริงกูชอบเรียนนะกูว่ามันสนุกดีแต่กูพลาดตั้งแต่ เข้าช่างกลละเสียเวลา 3 ปีสัส‼
กับ ถามเพื่อนโม่งนิดนึงถ้าพ่อแม่เพื่อนโม่งไม่มีปัญญาส่งจะทำยังไงดีกว่า กูกลัวตรงนี้ชิบหายเลย‼ ดรอปทำงานซักปีดีไหม ???

>>โม่งเด็ก

มึงไม่ชอบยุ่งกับคนอื่นอันนี้กูเข้าใจว่ะ มหาลัยกูรุ่นพี่รุ่นน้องแม่งดูเหนียวแน่นสัส แต่กูไม่ได้อินกับเขาเท่าไหร่ ตอนนี้กูเลยไม่ค่อยรู้จักใคร แต่กูก็ไม่ได้สนใจอะไรนะ คือในสังคมเฮฮาปาร์ตี้ที่มึงเห็นมันอาจจะเป็นส่วนใหญ่ แต่ก็มีสังคมเงียบๆ ส่วนน้อยอยู่เหมือนกัน

แต่ที่กูติดใจจริงๆ คือถามจริงเหอะ มึงมี passion กับอะไรบ้างไหมวะ? เกม หนังสือ การ์ตูน ก๋วยจั๊บก๋วยเตี๋ยวเกี๊ยวทอดอะไรก็ว่าไป มึงควรหาให้เจอ สิ่งที่มึงชอบทำแม่งอาจจะไม่ได้เกี่ยวกับสายที่เรียน แต่ถ้ามึงได้เรียนสิ่งที่ชอบอาจจะทำให้มีความสุขขึ้นหรือมีความกระตือรือร้นอยากจะเรียนมากขึ้น?

มึงลองคิดเรื่องอนาคตจากปลายทางมั้ย? ตอนมึง 30-40 มึงอยากทำอะไรอยู่ที่ไหน มองไปไกลๆ แบบลิบๆ สิบๆ ปีเลย แล้วค่อยวางแผนย้อนกลับมาว่ามึงต้องทำอะไรตอนไหนบ้างถึงจะไปอยู่จุดนั้นได้ ไม่ต้องละเอียดมากก็ได้ แค่เอาคร่าวๆ พอ มึงยังเด็ก มึงยังมีสิทธิ์เพ้อฝันได้อีกไกลและยังมีเวลาทำให้แม่งเป็นจริงได้ ถ้ามึงไม่วางแผนไปไกลกว่าเอนท์มึงจะรู้ได้ไงว่ามึงต้องเรียนอะไร ชีวิตมึงไม่ได้จบแค่สอบมหาลัยนะ ถ้าครั้งแรกไม่ได้มึงพยายามให้มากขึ้นแล้วลองครั้งสองครั้งสามก็ได้ ถ้ามึงเอนท์แบบคลำๆ ทางไป กูว่าหลังเอนท์ หางาน ทำงาน หรือตอนไหนๆ มึงก็ต้องคลำทางไปเรื่อยๆ อะ เพราะงั้นวางแผนเหอะเชื่อกู

มึงต้องคิดแบบโลกสวย ทำตัวแบบโลกสวย แล้วโลกมึงจะสวย อย่างน้อยก็สวยกว่าที่มึงคิดว่า 'ทำไม่ได้ๆๆ' อยู่ตอนนี้ เป็นกำลังใจให้ ช่วงนี้เริ่มสอบกูรู้มึงเครียด ชุ้บๆ

ปอลอ กูโลกสวยไปอย่าว่ากูนะ กูเพิ่งขึ้นปี 1 กูยังไม่เคยเผชิญโลกกว้างแห่งความจริงอันโหดร้ายเหมือนโม่งทำงานแล้ว55555555

>>128 อายุ 40 นี้ ก็โคตรกลัวเลยนะแมร่ง กลัวตกไปอยู่โรงงาน
>>121 กูรันทดชีวิตมึงตั้งแต่ รถหาย 5 คัน รวมมอไซต์ไหมวะเพื่อนโม่ง
>>124 โม่งเด็กพวกนี้ ปล่อยไปทำงานเชื่อเหอะ ไม่ถึงเดือน
>>127 มึงรอสักพักก่อนเหอะ เรื่องเงินๆทองๆ มันไม่แน่นอนหรอก ถ้าขัดมากก็ไปทำงานซักปี รอสอบ
>>126 อยากหลับไม่ตื่นสินะเพื่อนโม่ง

เห็นโม่งข้างบนแล้วอยากโพสบ้าง
ไม่รู้จะเริ่มยังไงเอาเป็นว่ากูเก่งภาษาแต่เสือกอยู่สายวิทย์
เหตุผลเพราะแม่กูอยากให้เรียนและก็กูอยากให้แม่ดีใจบ้าง พ่อกูตายแต่เด็กแม่หาเลี้ยงกูกับพี่แค่คนเดียว
พี่กูก็ไม่สนใจเรียนดรอปเรียนไป3ปีจนเรียนชั้นเดียวกับกูแล้ว
และตอนอยู่ ม.3 กูก็โง่เองที่ไม่คิดเรื่องอนาคตเลย แล้วกูตั้งก็เป้าไว้สองอย่างคือทำงานสายภาษากับเป็นโปรแกรมเมอร์ก็เลยเออออๆไป
แต่ก็นั่นแหละเกรดกูดรอปลงเหี้ยๆ เรียนรู้เรื่องมั่งไม่รู้เรื่องมั่ง
กูบ่นแค่นี้แหละมีแล้วก็มีเรื่องจะถาม2เรื่อง
1.โปรแกรมเมอร์ควรมีสกิลไรติดตัวบ้างวะ
2.โปรแกรมเมอร์ในเมืองในนี่สิ้นหวังเหมือนที่เขาบอกๆกันจริงเหรอ

1.
- คิดในเชิงตรรกะ คิดเชื่อมโยง อย่างพวกวิชาตรรกศาสตร์ ถ้า a แล้ว b เอย p->q เอย พิสูจน์ทฤษฎีเอย แก้สมการเอย
- ใฝ่รู้ โปรแกรมเมอร์รวมถึงงานด้านไอทีทุกอย่างอัพเดทไวมาก หยุดเรียนรู้ไปปีนึงคือจบ
นี่คือสกิลในเชิงนามธรรมนะ รูปธรรมมีเยอะร่ายไม่หมด ขึ้นอยู่กับว่าจะเลือกสายไหน เหมือนถามว่าอยากเอนท์ติดต้องมีสกิลอะไรน่ะแหล่ะ ต้องถามก่อนว่าจะเอนท์คณะอะไร
2. "ในเมืองไทย"สินะ
ใช่แล้วถูกต้อง อันดับแรกต้องเข้าใจก่อนว่าโปรแกรมเมอร์คือกรรมกรไอที นี่คือความจริงที่ยอมรับกันในระดับโลก ความแตกต่างที่เมืองนอกเข้าใจแต่เมืองไทยไม่เข้าใจคือ มีกรรมกรที่ชำนาญมากในระดับ expert และคนเหล่านั้นสมควรได้รับการยอมรับในฐานะบุคลากรที่มีคุณค่า
คือแม้แต่ในบรรดาคนที่ทำงานเป็นโปรแกรมเมอร์จริงๆคนที่มีสกิลในข้อ1มันก็มีไม่เยอะ ยิ่งคนไทยแม่งไร้ตรรกะอย่างงี้ด้วย แล้วพอนานๆได้เนอเทพซักคนแทนที่จะดูแลเค้าให้ดีเสือกยัดงานเพิ่มอย่างเดียว เทพเลยเซ็ง ทำไปก็ไม่รวย เลิก ส่วนพวกกากก็ไม่มีปัญญาทำตั้งแต่แรกอยู่แล้ว ทำแป๊บๆก็เลิก คนจ้างเจอแบบนี้ก็ยิ่งกดเงินเดือน วนไปเรื่อยๆเป็นเกลียวสว่านลงสู่ขุมนรก

แต่เดี๋ยวก่อน พิมพ์ไปซะเยอะ ก่อนอื่นเลย น้องเข้าใจคำว่าโปรแกรมเมอร์เหมือนที่กูเข้าใจรึเปล่าวะเนี่ย คือคนทำงานด้านไอทีไม่ได้เรียกว่าโปรแกรมเมอร์ทุกคนนะเฮ้ย งานด้านไอทีมีหลากหลาย โปรแกรมเมอร์ก็แค่ช้อยส์นึง ไอ้ที่ร่ายๆมาข้างบนคือปัญหาของโปรแกรมเมอร์อย่างเดียว งานไอทีอย่างอื่นส่วนใหญ่ชีวิตค่อนข้างแฮปปี้ ส่วนใหญ่น่ะนะ

แต่เดี๋ยวก่อน(2) เห็นบอกว่าเกรดดรอป ลองบอกมาดิ๊ว่าเรียนวิชาอะไรไม่รู้เรื่องมั่ง บางทีน้องอาจไม่เหมาะกับงานไอทีตั้งแต่แรกก็ได้ เผื่อต้องเปลี่ยนเส้นทางชีวิตจะได้ตัดสินใจแต่เนิ่นๆ

>>131 เคมีกับชีวะฮะ
พยายามทำความเข้าใจอยู่ เทอมที่ผ่านมาก็โอเคขึ้นเยอะแล้ว
เน้นคณิตศาสตร์ซะเยอะซินะฮะจะพยายามมากขึ้นครับ
คือผมเข้าใจโปรแกรมเมอร์นะ เลยอยากเป็นน่ะ

>>132 ถ้ามึงอยากจะรุ่ง มึงต้องผันไปเป็น SA หรือเป็น PM ให้ได้

คือการมี Skill ในเชิงลึกขนาดไหน ในเมืองไทยไม่ค่อยมีประโยชน์เพราะเมืองไทยไม่ได้เน้น Software เน้น Coding ระดับเทพอย่าง Facebook Google ฉะนั้นถ้ามึงรู้ลึกแต่มึงคุยกับ Marketing คุยกับเจ้าของเงินไม่ได้ มึงก็จะไม่มีวันโต

ในแง่เจ้าของเงิน หรือ Marketing มันไม่สนหรอกจะใช้ภาษาอะไร มีวิธียังไง ขอให้ได้ผลลัพท์ตามที่ต้องการก็พอ ฉะนั้นปรับให้เป็นรู้กว้างแล้วศึกษาเรื่อง Business ไปด้วย การตีราคา การควบคุม Timeline มึงได้แบบนี้ ที่ไหนก็อ้าแขนรับมึง

เห้ย กูขอคำแนะนำบ้างดิเพื่อนโม่ง
กูอยากทำงานพวกโฆษณา หรือ สื่อ ประมาณนี้ เรียนอะไรวะ กูชอบพวกภาพ แสง สี เสียง อะไรประมาณนี้
ตอนนี้กูอยู่ ปวช ปี 3

นิเทศน์ดิ

>>132 ออ งั้นโอเค สำหรับไอที เคมีกับชีวะมีไว้ถ่วงเกรด 555 แต่ไม่ต้องเน้นเลขมากหรอก ที่จำเป็นคือการคิดเป็นระบบน่ะ ซึ่งมันได้ใช้มากตอนเรียนเลขแค่นั้น
แต่ก็นะ ถ้าอยากทำงานไอทีให้สบาย ก็เอาตาม >>133 จะง่ายกว่า แต่ถ้าชอบเขียนโปรแกรมจริงๆ ก็ยังมีวิธีคือหางานบริษัทฝรั่งให้ได้ เงินดีกว่า PM ก็มี เดี๋ยวพอได้ลองเรียนดูก็จะรู้เองว่าตัวเองชอบอะไร

>>135 ไม่ๆกูชอบทำงานด้านหลังวะ ไม่ใช้หน้า

กูอยากได้คำแนะนำบ้าง... กูเรียนอินทีเรีย ออกแบบภายใน ประมาณนี้อะ
กูอยากหาเงินตอนเรียนได้ด้วยจะได้ไม่เป็นภาระถ้ากูฟุ่มเฟือย มีโม่งไหนพอจะรู้มั้ยว่าจ๊อบงานพวกนี้มันหาได้จากที่ไหนยังไง แล้วต้องเริ่มยังไง ถ้าไม่ได้มาจากคอนเนคชั่นรุ่นพี่รุ่นน้อง

https://fanboi.ch/lounge/479/recent/

พวกมึงทั้งหมดย้ายได้แล้ว

คือ กูอยู่ปวช3 ละ อีก 1 เทอมก็จบละ กูพึ่งมาคิดได้ว่า ตั้งแต่กูขึ้น ปวช 1 มา กูไม่ได้ทำอะไรให้ชีวิตกูสนุกเลยวะ วันๆ เอาแต่อยู่คนเดี่ยว คุยกับคนอื่นบ้างนานๆที หรือ เป็นเพราะกูไม่สร้างความสุขเองวะ บิบิ

ขอขุดมาหน่อย กูจะด่าหราดโชว์

ช่วงนี้กูแม่งหงุดหงิดกับไอ้พวกความเห็นโง่ๆในอินเตอร์เน็ตมากเลยว่ะ โดยเฉาพาะไอ้พวกเว็บที่แม่งโชว์ชื่อ และมีuserชื่อดังยอดรีพลายเกินหมื่นเกินพันทั้งหลาย

พอกูอ่านมากๆเข้าแล้วกูก็รู้สึกว่า อะไรของแม่งวะ วันนั้นออกความเห็นอย่างนึง อีกวันมาออกความเห็นที่ไม่น่าออกมาจากปากคนคนเดียวกัน สุดท้ายก็แค่โชว์หล่อไปตามบริบทกระทู้เท่านั้นนี่หว่า ไอ้สัด ควย พอรู้แบบนั้นกูก็ยิ่งคิดว่า เหี้ย อย่างเว็บโม่งนี่ยิ่งแล้วใหญ่ปะวะ? มันต้องมีพวกโพสตามกระแสเยอะเหมือนกันปะวะยิ่งไม่มีหลักฐานมัดตัวด้วยว่าเมื่อวานมันพูดอะไรไป วันนี้มันอาจจะยกย่องรักร่วมเพศเพื่อความเสรี แต่เมื่อวานด่าเกย์เสียๆหายๆก็ได้ หรือเมื่อวานมันอาจจะไปป่าวประกาศเมียกูๆ ในกระทู้อนิเมfall แต่วันต่อมานั่งคอมเมนต์ด่าอนิเมสาวน้อยก็ได้ปะวะ เชี่ย!! คิดแล้วของขึ้นว่ะ คห.ที่กูคิดว่าดีจริงๆแล้ว กระทู้อื่นมันอาจจะเป็นพวกเหี้ยตรรกะวิบัติที่บังเอิญทำคีย์บอร์ดตกแล้วกลายเป็นความเห็นอันทรงภูมิจนกูไปช่วยมันเถียงปะวะ...

ไม่ก็ไอ้พวกอยากจะคอมเมนต์เฉยๆ ก่อนหน้านี้เขาเถียงอะไรกันมาไม่รู้หรอก พอไอ้คนประเภทนี้คอมเมนต์แล้วก็จะทำให้มีคนมาพยายามต่อความยาวกับคห.ของพวกมันใหม่ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้เขาคุยกันมายาวแล้ว กลายเป็นว่าไม่ได้เหี้ยอะไรเลย กูแม่งรู้สึกสิ้นหวังกับมนุษยชาติมาก ทำไมทุกคนไม่ฉลาดแบบกูวะ ควย กูยังจะเชื่อใจพวกมนุษย์คนอื่นได้อยู่รึเปล่าวะ หรือว่าจริงๆแล้วกูก็แค่ดิ้นอยู่บนฝ่ามือของพระพุทธองค์เท่านั้นวะ เชี่ยเอ๊ย กูแม่งกลัวสัดๆ โลกนี้แม่งจอมปลอม คนที่เชื่อใจได้คงมีแต่ตัวกูเอง พวกมึงเป็นศัตรูหรือมิตรของกูวะ ตอบๆๆ!!!

>>141 มึงก็อย่าสนใจซิวะว่าใครมันเป็นคนพูดเพราะที่มึงอ่านอยู่มันไม่ใช่ข้อมูลที่ต้องการความถูกต้องที่ต้องให้ผู้เชี่ยวชาญมายืนยัน
แต่เป็นแค่ความคิดเห็น กูว่ามึงกำลังหลงอยู่ในตรรกะวิบัติที่มนุษย์เรียกว่าโจมตีตัวบุคคลอยู่ว่ะ

>>142 กูแม่งโมโหไง ว่าความคิดเห็นของคนคนเดิมแม่งเปลี่ยนไปเรื่อยๆตามสถาณการณ์และกระแสของกระทู้นั้นๆ
เช่น
จริงๆแม่งเป็นคนเหี้ย แต่ในกระทู้ที่กำลังมีคนด่าคนเหี้ยอยู่ ไอ้นี่แม่งก็ทำเป็นเนียนไปด่าเขาด้วย แม่งปรี๊ดอะ ขนาดในเน็ตแม่งยังไม่แสดงความเห็นอย่างตรงไปตรงมา กูกลัวสัดๆเลย

กูอ่านคร่าวๆ มึงควรหาที่ระบาย เขียนลง blog ก็ได้ กูเคยใช้วิธีอัดตัวเองพูดลง youtube โมเสกหน้า กูรู้สึกดีขึ้น และได้ทบทวนตัวเองไปในตัว

>>141 กูนี่แหละทำแบบนั้น เพราะกูพอใจ แม่งสนุกดี

>>145 มึงนี่มันแย่จริงๆ ไอ้ ไอ้ ไอ้...ไอ้นิสัยไม่ดี!!!!

>>146 มึงไม่มีคำด่าอื่นแล้วใช้มั้ย กูรู้สึกคำด่ามึงน่ารักมุ้งมิ้งดีวะ

สมัครงานไปโดนปฎิเสธนี่แม่งเจ็บกระดองใจจัง สมัครกี่ที่ๆก็ไม่ได้กูนี่ห่วยขนาดนั้นเชียวหรอวะ สมัยเรียนก็ถูกคนในห้องมองว่าห่วย ทำทีสิสออกมาก็ห่วยทั้งๆที่พยายามเต็มที่แล้วแท้ๆ งานของกูแทบไม่มีใครเหลียวแลเลยด้วยซ้ำ แม่งล้มเหลวซ้ำซากจนท้อเลยว่ะ

ไม่เป็นไร นายยังมีโทฟี่ลักอยู่นะ!

สู้ๆสักวันต้องเป็นของวันของมึง

สมัครงานเนี่ย เขาโทรมาหามึงยังเรียกไปสัมภาษณ์รึเปล่า
ถ้าเรียกไปนี่ลองฝึกสัมภาษณ์ดูไหม สัมภาษณ์ผ่านรึเปล่า การพรีเซ้นท์อะไรมีattitude เเนวคิดที่ดี พูดลื่นไหลไหม

เเต่ถ้าไม่เรียกนี่โนคอมเม้นท์วะ สู้ๆ

>>148 กูก็รู้สึกแบบนี้กับตัวเองเหมือนกัน

>>151 ฝึกสัมภาษณ์นี่ต้องทำไงวะ เค้าไม่ได้เรียกกูไปสัมภาษณ์เลยว่ะ แต่อยากฝึกไว้ก่อน กูยิ่งเป็นคนพูดไม่เก่งอยู่ด้วย

>>153 การสัมภาษณ์งานคือการตอแหลอย่างหนึ่ง มันเป็นการวัดความเข้ากันได้ระหว่างวัฒนธรรมองค์กร หัวหน้างาน ลักษณะงาน บลาๆๆๆ กับผู้รับการสัมภาษณ์ สิ่งที่ต้องเตรียมอย่างแรกสุดก็ความรู้อ่ะ ว่าเพื่อนโม่งมีความรู้เกี่ยวกับงานที่ทำขนาดไหน รู้ประวัติบริษัทมั้ย อันนี้ไม่อยาก ก่อนสัมภาษณ์ก็หาข้อมูลใส่หัวไว้เยอะๆ รู้ไปยังเมียประธานบริษัทได้ยิ่งดี

สิ่งสำคัญต่อว่าคือทัศนคติคุณคิดยังไงกับงานนี้ อยากทำมั้ย มีแรงกระตุ้นอะไรรึเปล่า ตรงนี้เพื่อนโม่งก็เขียนบทเอาเอง เอาบทระดับออสก้าร์ได้ยิ่งดี ประมาณว่าตอนเด็กๆเคยมีอะไรหวังใจกับอาชีพนี้ โตมาเลยอยากทำงานนี้ เพราะมีแรงบันดาลใจจาก บลาๆๆๆๆ โม้เข้าไป ตอนเล่าก็เอาระดับตุ๊กตาทองไปเลย แสดงให้กรรมการสัมภาษณ์เห็นว่ามึงอยากได้งานนี้มาก เกิดมาเพื่องานนี้ มีชีวิตอยู่เพื่องานนี้

หลักๆก็ประมาณนี้แหละ เขียนบทเสร็จก็ฝึกพูดคนเดียวไปก่อน หรือถ้ามีเพื่อนก็ลองพูดกับเพื่อน หรือคนใกล้ตัวดู พ่อแม่ก็ได้

กูยังไม่จบ แต่เห็น>>154 เล่าแล้วกูคิดว่านี้กูจบไปเป็นนักแสดงเรอะ!!!

กูก็เพิ่งรู้ว่ามันเป้นแบบนั้นจริงๆ

>>154 อ่านแล้วเหมือนตลก แต่มันคือเรื่องจริง!!

ว่าแต่เรื่องสัมภาษณ์งานมาอยู่ในมู้สิ้นหวังวะ กูว่าไอ้คนที่จะสัมภาษณ์แล้วเลือกที่จะคุยในห้องนี้แม่งก็ตกสัมภาษณ์แล้วว่ะ เรื่องเดียวกันแต่มึงต้องปรับมุมมองว่าเป็นช่วงเวลาแห่งโอกาสที่จะได้เข้าไปเป้นส่วนนึงขององค์กรใหญ่ ที่มีคนเก่งๆอยู่มากมาย ชั้นจะทุ่มเททั้งใจและกายเพื่อให้งานที่ชั้นเลือกมาแล้วทำออกมาได้อย่างใมีความหมาย!!

ปล. ตัวอย่างแบบนึงของการเป็นนักแสดงออสการ์

อยากอ่านการ์ตูนที่มันสิ้นหวังมั่งวะ(แนวดราม่าไม่นับแนวภัยพิบัติ) การ์ตูน/มังงะ/อนิเมะ แนวๆมีความหวังให้กำลังใจมันมีเยอะแล้ว กูอยากได้แบบที่ตัวเอกของเรื่องเป็นพวกขี้แพ้ ซาโยนาระคุณหรูผู้สิ้นหวังนี่ออกแนวตลกร้าย NHK สมาคมคนหนีโลก นี่ก็เกือบใกล้เคียงและ แต่ตอนจบHappy ending
สุสานหิ่งห้อยของสตูดิโอจิบลิก็สิ้นหวังดี แต่มันเก่าไป อยากได้แนวๆมนุษย์เงินเดือนตกงานในโลกปัจจุบัน

>>158 เรื่อง Boys on the run ของคนเขียน I am Hero พระเอกแม่งรันทดเฮี่ยๆ แบบอยู่ในโลกแห่งความเป็นจริงสุดๆ ทำงานบริษัทกระจอก ทำงานแพ้เซลล์แมนของบริษัทดัง โดน ntr บลาๆๆ ตัวเอกของคนเขียนนี้แม่งกระจอกทุกเรื่องอ่ะ กูแนะนำเลย

>>158 ยามาโมโต้ เทพบุตรจิตป่วน

ถ้าอ่านแล้วรู้สึกมีว่าตัวเองมีจุดเหมือนไอ้พวกตัวละครในเรื่องจะรู้สึกสิ้นหวังกับตัวเองโคตรๆ

>>158 นัก(ไม่)วาดการ์ตูน

เห้อ โม่ง กูรู้สึกสิ้นหวังในตัวเองพร้อมกับอิดฉาเพื่อนไปด้วยในเวลาเดียวกันเลยว่ะ ถ้าไม่มีเรื่องของเพื่อนเข้ามาเปรียบกูคงไม่เฟลขนาดนี้ เพื่อนกูแม่งโชคดีมากอ่ะมันกะกูกำลังจะเรียนจบพร้อมกันในปีนี้ เราเรียนสายเดียวกัน กูอยู่ในช่วงหางานอยู่ส่งพอร์ตไปที่ไหนๆเค้าก็ไม่รับ พยายามทำผลงานดีๆออกมาเพิ่มศึกษางานหลายๆสายทั้งนักวาด กราฟฟิก ถ่ายภาพอะไรต่อมิอะไรอีกมากมาย ลงเรียนนู่นนี่พยายามสุดๆ ศึกษาวิธีทำพอร์ตให้น่าสนใจและอีกมากมาย ส่วนเพื่อนกูฝีมือพอๆกับกูเลยแต่มันไม่หาความรู้อะไรเพิ่มเติมเลย พอร์ตก็ไม่ทำ มีเวลามันก็เล่นเกม ดูหนัง เที่ยว นอน งานก็ไม่หาแต่มันกลับมีงานทำแล้วทั้งๆที่ยังเรียนไม่จบ ไม่ต้องพยายามอะไรก็มีคนพาไปทำงานนั้น เพื่อนพาไปทำงานนี้ ชีวิตสุขสบายไม่ขัดสน บ้านก็รวย ทำไมยังงี้ล่ะ คือกูรู้สึกเฟลมากที่ตัวเองพยายามเท่าไรก็ไม่สำเร็จในขณะที่อีกคนไม่ต้องทำอะไรก็ได้ทุกอย่าง ทำไมอ่ะ คือมันไม่ต้องพยายามอะไรด้วยตัวเองเลย มีคนเอามาประเคนให้ตลอด ทั้งๆที่ฝีมือเราก็มีเท่ากันดีไม่ดีความรู้กูกว้างกว่ามันเยอะเลยด้วย ทำไมกันวะ กูอิดฉามาก รู้สึกแย่มากด้วย

>>162 กูเคยอ่านหนังสือแนวพัฒนาตัวเองเล่มหนึ่ง มีประโยคหนึ่งที่กูชอบมากๆนะ เค้าเขียนโอกาสบางทีก็เป็นเรื่องบังเอิญแต่ฝีมือของเราไม่ใช่เรื่องบังเอิญมันต้องเกิดจากความพยายาม ตอนนี้เพื่อนโม่งไม่ต้องน้อยใจหรืออิจฉาเพื่อน เอาเวลาตรงนั้นไปพัฒนาตัวเองดีกว่า เอาให้เหนือกว่าเพื่อนคนที่พูดถึงไปเลย เวลาที่โอกาสมาถึง สิ่งที่คุณพยายามฝึกฝนมาจะส่งผลเอง

เพื่อนโม่งมีใครบ้าง ที่พ่อหรือแม่ทำให้ชีวิตครอบครัวมึงติเลบบ้างวะ

>>162 ทำใจว่ะเพื่อนโม่ง อย่างกูน่ะซื้อล๊อตเตอรี่ไม่เคยขาดทุกงวด ซื้อเยอะซื้อหนักแม่งไม่เคยได้รางวัลใหญ่ เจอคนที่กูรู้จักไม่ชอบเล่น ซื้อใบที่คนมายัดเยียดขายเสือกถูกรางวัลที่หนึ่ง โลกนี้แม่งไม่ยุติธรรมว่ะ

>>164 แม่กูเอง แต่กูไม่ถึงขนาดติดลบถ้าเทียบกับที่เขาเลี้ยงดูกูมาว่ะ มึงลองค้นๆดู มีคนที่ติดลบเพราะพ่อแม่มาบ่นในนี้อยู่

>>164 มีมู้แชร์เรื่องเหี้ยๆ ของญาติอะ อัญเชิญมึง55

>>166 มันเรื่องญาติวะ ไม่ค่อยเหมารวมวะ

พีกนี้กูหงุดหงิดว่ะ ชีวิตจริงแม่งเจอแต่เรื่องหนักๆเหนื่อยๆ ยิ่งมาอ่านที่นี่ที่เคยเป็นที่พึ่งที่ดีทีาสุดเพื่อครายเครียด กลายเป็นว่ากูยิ่งหงุดหงิดกว่าเดิม ไม่รู้เพราะโม่งเหี้ยๆตรรกะโง่ๆมันเยอะขึ้นหรือเพราะว่ากูอารมณ์ไม่ดีด้วยก็ไม่รู้ กลายเป็นว่าเข้ามาเล่นแล้วได้ด่าโม่งคนอื่นไปซะเกือบทุกห้อง ทุกกระทู้ที่เล่นเลย

กูว่าน่าจะเป็นเพราะกูผิดเอง ทั้งความเห็นโง่ๆในfb ทั้งคนข้างห้องที่แอบเลี้ยงหมา ทั้งคนที่เจอหน้ากันในรถไฟฟ้าแล้วชนมันแป๊บเดียว และทั้งในโม่งที่มีพวกความเห็นเหียๆโง่ๆที่กูไม่รู้ว่ามันเป็นใคร กูแม่งเกลียดทุกคน บอกตรงๆว่าตอนนี้ก็ยังมองคนที่กล่าวมาเกือบทั้งหมดเป็นศัตรูไปหมด ไม่อยากญาติดีด้วยเลยซักคน ไอ้พวกความคิดเหี้ยแล้วยังมีหน้ามาคิดว่าตัวเองถูก กูอยากจะด่าพ่อล่อแม่ให้แม่งเสียหน้าเสียเซลฟ์หนีกลับบ้านไปร้องไห้กันให้หมดเลย

เมื่อวานไปกินข้าวแล้วเพื่อนแม่งคุยเล่นกันสนุกสนาน แต่กูก็ไม่รู้สึกสนุกเลยเหี้ย กูนึกในใจอยากตวาดแม่งไปตั้งหลายรอบว่าหัวเราะเชี่ยอะไรของมึงวะ แต่กูก็ไม่ทำแบบนั้น ก็นั่งเฉยๆไปจนหมดเวลาพัก ถามว่าตอนนี้กูมีความสุขไหม ถ้าตามร่างกายก็ยังโอเคอยู่ แต่ในจิตใจกูมีแต่เรื่องลบๆว่ะ บางทีก็อยากจะเก็บเงินๆเยอะๆแล้วหนีไปตั้งตัวที่ต่างประเทศไกลๆ ไม่ต้องยุ่งกับไอ้เหี้ยพวกนี้อีก แต่กูจน กูยังไม่มีโอกาสทำได้แบบนั้น เฮ้อออออ จริงๆถ้ากูเกิดอุบัติเหตุโดนรถชนแล้วความจำเสื่อม เรื่องทั้งหมดหายไปจากสมองกูคงจะสบายใจมากกว่าตอนนี้

รู้สึกเหมือนกูแบกอะไรต่อมิอะไรไว้เต็มไม้เต็มมือ ทั้งๆที่กูควรจะวางพวกมันลงแล้วเลิกรับรู้ แต่กูก็ยังคิดว่ากูต้องแบกต่อไป แบกไปก็มีแต่จะไม่มีความสุขขึ้นเรื่อยๆ แต่ก็มีความคิดว่าถ้าวางลงล่ะก็ กูจะกลายเป็นมนุษย์โหลยโท่ยไม่ต่างจากพวกที่กูหงุดหงิดอยู่ สุดท้ายกูก็เดินต่อไปทั้งๆอย่างงั้นโดยที่ไม่ได้วางสิ่งที่รังจะทำให้เกิดความทุกและทำให้ชีวิตกูยากขึ้นลงเลย

>>168 เดี้ยวก็หายพูดไปตอนนี้มึงคงไม่เข้าใจแต่มึงยังอดทนได้ก็ลองอดทนตัวเองไม่มองคนอื่นต่ำกว่าด้อยกว่า โหลยโท่ยกว่าตัวมึงเองดู คนเรามันไม่รู้หรอกเว่ยว่ามันไปทำให้ใครหงุดหงินบ้างในทุกการกระทำของมันมึงเองก็ด้วย บางทีมึงอาจเป็นไอ้เหี้ยที่แม่งชอบเดินช้าขวางทางเดินตอนกูรีบๆก็ได้ไอ้สัส อยากจะตบแม่งชิบหายสัสอย่าให้กูเจอนะไอ้เหี้ย ไรเงี้ย สุดท้ายมึงก็ทำได้แค่อดทนอย่ามาพูดถึงเรื่องบอกความไม่พอใจของตัวเองกับคนที่มึงไม่พอใจเลยสัสไร้สาระ อดทนไป ปรับความคิดไป อย่ามองตัวเองสูงส่งพร้อมจะเป็นศัตรูกับคนทั้งโลก ไม่แน่สักวันหรือนานมาแล้วมึงเดือดร้อนห่าไรสักอย่างคนที่มึงหงุดหงิดวันนี้อาจช่วย หรือเคยช่วยเหลือมึงไปแล้วก็ได้ กูก็เคยผ่านจุดนั้นคิดว่าตัวเองเจ๋งไงหงุดหงิดแม่งทุกอย่างติแม่งทุกอย่างที่มึงเห็นจุดบกพร่อง แต่ลืมนึกไปปะวะ คนเราไม่มันเพอเฟคร้อยเปอกันหมดหรอก มึงไม่ขาดมึงก็เกิน คนรอบข้างกูมันยังอยู่กับกูได้เลยทั้งๆที่กูมีส่วนเสียเหมือนกันสงสัยเพราะมันคงโตกว่าหรือ ผ่านอะไรมาหลายๆอย่างละ มันถึงรับกูได้ จากนั้นกูก็เปลี่ยนไปคงเพราะกูโตขึ้นมั้งทำให้รู้สึกว่ากูจะหงุดหงิดไปทำไม คนที่เป็นแบบนี้ไม่ได้มีแค่มึงคนเดียวหรอกมึงลองไปดูดิ สังเกตง่ายๆเลยคนพวกนี้จะมีสีหน้าที่ตึงเครียดแววตาไม่เป็นมิตรตลอดเวลาตอนเดินไปไหนมาไหนซึ่งตลกเหี้ยๆไม่ได้น่าเกรางขามเลยสักนิด สักวันมึงจะเข้าใจเองว่ามันไม่ได้ช่วยเหี้ยไรเลย เรื่องบางเรื่องเล็กน้อยเก็บมาคิดมากนี่ไม่เสียเวลาชีวิตอันมุความสุขมึงหรอวะ

พิมสะยืดยาวกูรู้ไอ้สัสคนขี้หงุดหงิดอย่างมึงไม่สนใจแม้จะอ่านหรอก อ่านนี้สั้นๆละกัน มึงเห็นถ่านร้อนๆ ตามทางเดินทุกหนทุกแห่ง มึงเลือกที่จะเดินหลบหลีก หรือมึงจะหยิบถ่านมากำใส่มือมึงก็เลือกเอา แล้วก็เลิกมาองคนอื่นแต่ด้านเหี้ยๆได้ละ
You will not be punished for your anger but you will be punished by your anger

ปล.มีคนแบบมึงเยอะๆนี่บอร์ดโม่งจะมีแต่กระทู้เกลียดคนแม่งทุกภาค ทุกประเภท ทุกอาชีพแน่ๆ

>>169 กูอ่านที่มึงพิมพ์แล้วก็สะดุ้งหลายอย่าง ยอมรับว่ากูก็เป็นอย่างที่มึงพูดจริงๆ กู้กลียดชิบหายเลยพวกมนุษย์โหลยโท่ยเนี่ย แล้วกูก็ทำหน้าไม่เป็นมิตรตลอดเวลาจริงๆ

แค่ต้องยอมรับว่ามึงพูดถูกกูก็รู้สึกแย่แล้ว ยิ่งโดนมึงเหมาเป็นพวกเกลียดอีสานในนี้ยิ่งอยากจะเถียงแม่ง แต่กูจะพยายามเลิกบ้าเลิกจริงจังกับชีวิตน่าจะดีกว่า เพราะกูเหนื่อยชิบหายละ

กูหงุดหงิดตอนขับรถว่ะ รู้สึกว่าคันไหนแม่งก็ขับเหี้ยทุกคน ขับกันดีๆไม่ได้หรือไงวะ

กูอยากทำลายโลกนี้จะได้ไม่ต้องฆ่า ไม่ต้องแข่ง ไม่ต้องขัดแย้งกัน

มาบอร์ดโม่งกูยิ่งชอบทำตัวโง่ๆเกรียนๆคลายเครียดด้วยดิ สงสัยกุนี่แหละสาเหต

กุเครียด กุรู้สึกสิ้นหวัง ท้อแท้มากเลยตอนนี้
กุแม่งไร้ความสามารถ ชีวิตมันถึงได้ยากขนาดนี้

กูทำงานมาหลายเดือนละ พยายามแก้ข้อผิดพลาด แต่แม่งก็พลาดอยู่ เพราะกูทำงานที่ต้องใช้ความละเอียดรอบคอบ แต่กูช้าและไม่รอบคอบเท่าไหร่ กูทำงานดีขึ้นกว่าแต่ก่อนเยอะแค่ยังไม่เป็นที่น่าพอใจสำหรับที่ทำงาน กูอยากจะลาออกแล้วละ แถมคนใหม่ก็มีประสบการณ์มากกว่ากูอีก

กูท้อและเครียดมาก

>>175 ทำไรก็ได้ที่ไม่ทำร้ายตัวเองละกัน ออกไปละมึงหางานใหม่ได้สบายใจก็ดีแต่ถ้าไม่มีจะแดก กูว่าทำต่อไปเหอะ

หัวหน้ามันกวนตีนกูจังเลยโขกสับอยู่นั่นแหละกูอยากวางแผนฆ่ามันจังเพื่อนโม่งแนะนำที

>>177 เอาเบอร์มันไปโพสบอร์ดเกย์ เขียนสเตตัสว่า แก่ใจดี สปอร์ต กทม.

กูถามห้องนี้ได้ปล่าววะขอระบายที กูรู้สึกแย่มากมานานแล้ว ปกติกูเป็นคนมองโลกแง่ลบกว่าความเป็นจริง(ยกตัวอย่างโง่ๆอย่างเช่นถ้ากูทำงานพลาดไปสามสี่จุด กูจะคิดว่ากูทำพลาดไปสิบกว่าจุด) เพราะเวลาผลลัพธ์มันออกมาดีกว่าที่กูคิดไว้แล้วกูจะรู้สึกมีความสุขขึ้นกว่าเดิม
แล้วกูพยายามจะทำงานให้ทุกอย่างเพอร์เฟคให้ได้มากที่สุด(แต่ไม่ถึงกับร้อยเปอร์เซนต์ และแค่เฉพาะส่วนของกูนะ ส่วนของคนอื่นกูจะไม่ซีเท่าไหร่) ชอบอะไรที่มันเป๊ะๆexactไปเลย
ปัญหาคือ ทุกครั้งที่กูทำข้อผิดพลาด ไม่ว่าจะเป็น กูจะรู้สึกเหมือนความมีค่าของกูมันลดไปเรื่อยๆว่ะ กูพยายามคิดในแง่ดีว่าจริงๆมันอาจจะไม่เป็นแบบนั้น แต่มันทำไม่ได้ กูเปลี่ยนความคิดกูไม่ได้เลย ยิ่งกูมองโลกในแง่ลบแล้ว กูยิ่งรู้สึกตัวตนของกูแม่งไร้ค่าสุดๆ จนวันๆคิดแต่ว่าเมื่อไหร่กูจะตายไปซักที อยู่ไปแม่งก็ไม่ได้มีประโยชน์เหี้ยอะไร พอคิดแบบนี้กูก็โยงไปรู้สึกผิดกับพ่อกับแม่ที่เลี้ยงกูมาดีๆแต่กูเสือกเป็นของกูแบบนี้ กูไม่น่าเกิดมาเลยจริงๆ ฯลฯ
^จากข้างบน กูควรทำยังไงดี เป็นมาประมาณ2-3ปีแล้ว เป็นๆหายๆตลอด พอกลับมาเป็นแต่ละครั้งอาการแม่งหนักขึ้นมาก กูพยายามปรับแนวคิดของตัวเองด้วยตัวเองแล้วแต่ไม่ช่วยอะไรเลย กูกลับมาคิดแบบเดิมตลอด แล้วกูก็รู้สึกเกลียดตัวเองอีกที่คิดบวกไม่ได้
เดี๋ยวนี้กูแทบไม่กล้าเริ่มทำอะไรเองแล้ว จะคุยกับใครกูก็ชอบคิดเผื่อในใจว่าเขากำลังรังเกียจหรือสมเพชกู แค่จะเสนอความคิดเห็นกูยังกลัวจะโดนคิดว่าเป็นเสนียด
มึงว่ากูควรหาคนช่วยไหม หรือกูควรปรึกษานักจิตฯ กูรู้ว่าอนาคตกูเป็นแบบนี้ต่อไปไม่ได้แน่ๆ ชีวิตกูล่มจมกว่าเดิมแน่ๆ ช่วยเสนอทางแก้ให้กูที

>>179 กูก็เป็นแบบมึงนี้ละ อยากให้งานแม่งออกมาดี ทุ่มเทกับมัน แต่ไหงพอออกมาดันไม่เป็นไปตามต้องการ กูเลยเข้าใจว่าคำว่าสมบูรณ์แบบแม่งไม่มีจริงๆหรอกต่อให้พยายามแค่ไหน แต่กุเลยคิดได้และทำอย่างั้นมาเรื่อยๆคืออย่างกุทำโปรเจคนึงเสร็จกุก็กลับมาทบทวนวะ ต่อให้บอสแม่งคอมเมนต์ชมยังไงหรือด่ายังไง (แต่ขอคำชมนะสัส คำด่าแม่งทำกุยิ่งอึดอัด แต่ต้องรับฟัง 5555) แต่ทิ้งเวลาหน่อยให้สมองแม่งพักถ้าเครียดแล้วแม่งมันจะตื้อไปหมด ต่อให้คิดว่าดีแม่งก็มีจุดผิด ต้องลองกลับมาย้อนดูทีหลังจากสงบสติแล้วเพื่อนโม่งจะเห็น และอีกอย่างมึงหัดมางานอดิเรกที่สบายใจมาทำ เพราะตัวกุนะตอนทำงานแม่งเครียดไม่รู็จะหาอะไรมันเลยคิดในแง่ลบ ถ้ามีเพื่อนสนิทหรืออะไรจรรโรงใจเนี่ยมันทำให้ดีขึ้นจริงๆ แต่มึงอย่าเอาความเครียดไม่ลงกับการพักผ่อนนะเว้ยไม่งนั้นยิ่งเครียดเพราะกุก็เคย แต่ถ้ามึงคิดไว้แล้วว่าจะไปหาหมดจิต กุก็ว่าดีเพราะมึงยังรู้สึกตัวว่าตัวมึงต้องการอะไรบางอย่างเพื่อความสสบายใจต่อตัวเองและครอบครัว รักครอบครัวเข้าไว้นะสัส สหาย กุเอาใจช่วย

>>180 ขอบคุณมาก อ่านข้อความมึงแล้วกูนึกขึ้นได้เลยว่ากูทิ้งเวลาส่วนตัวให้งานหมดเลย ทั้งงานอดิเรก เวลาไปสังสรรค์กูก็ตัดลงเพราะอยากให้งานแม่งดี ขอบคุณมากๆเพื่อนโม่ง ต่อไปนี้กูจะลองเจียดเวลามาทำงานอดิเรกคลายเครียดบ้าง ถ้ายังไม่หายจริงๆกูค่อยไปหาหมอ

กูเป็นคนหนึ่งที่คิดว่าชีวิตแม่งโคตรสิ้นหวัง....
จากเมื่อก่อนที่เป็นคนไม่แคร์ใคร ไม่แคร์อะไร ใช้ชีวิตไปวันๆเหมือนไม่ต้องมีอะไรให้กูต้องรับผิดชอบ ต่อต้านพ่อตัวเอง ทำท่านร้องไห้มาไม่รู้เท่าไหร่ บอกเลยเป็นลูกที่เห้มาก แต่แล้วชีวิตก็ต้องเปลี่ยนไปเมื่อห้าหกเดือนที่แล้ว เมื่อกูรู้ว่าพ่อกูป่วย....ป่วยเป็นโรคที่รักษาไม่ได้ โรค ALS พอกูรู้กูก็รู้สึกสตั้นทำอะไรไม่ถูก ในใจมีแต่ความกลัวเพราะโรคนี้จะพรากคนที่เรารักไปเมื่อไหร่ก็ได้.....
กูพยายามแสดงออกจากภายนอกว่ากูไม่แคร์....
ไม่ใช่ว่ากูไม่แคร์จริงๆ แต่เป็นเพราะกูไม่มีอยากคิดถึงเรื่องนั้น....เพราะทุกครั้งที่กูคิด....กูมักจะนึกถึงอนาคต หากพ่อไม่อยู่แล้วกูจะใช้ชีวิตยังไง
กูพยายามหาทางที่จะทำให้พ่อภูมิใจในตัวกู กูสอบเข้ามหาลัยชั้นนำของประเทศ สอบเข้าคณะที่คิดว่าดีและเรียนเร็วที่สุด แต่ผลก็ออกมาว่าคณะที่กูเลือกมันไม่ใช่กู.....แม้กูอยากซิ่ว แต่กูก็ทำไม่ได้ กูไม่อาจจะยอมเสียเวลาแม้แต่วินาทีเดียว กูพยายามต่อสู้กับมัน พยายามเพื่อจะได้เกรียตินิยม แต่ความพยายามของกูก็ดูไม่เหมือนจะส่งไม่ถึงอาจารย์แม้แต่นิดเดียว กูรู้สึกท้อแท้และสิ้นหวัง อยากร้องไห้ แต่ก็ทำไม่ได้ กูไม่อาจจะให้พ่อเห็นน้ำตา กูไม่อยากให้ท่านเป็นกังวลหรือห่วงกู ทุกครั้งที่กูกลับบ้านกูอยากจะร้องไห้แล้วกอดท่าน แต่กูก็ทำได้แค่ยิ้มแล้วบอกว่าไม่เป็นอะไร กับเพื่อนในคณะไม่มีใครเข้าใจว่ากูเครียดทำไม ไม่มีใครเข้าใจในสถานการณ์ของกู เพราะกูไม่อยากจะเล่าให้คนรู้จักฟัง กูไม่อยากให้เขามาสงสาร....เพื่อนกูก็ดูเหมือนไม่เข้าใจเพราะมันยังเด็กอยู่ แม้พวกมันจะคิดว่าความติดมันไม่เด็กแล้วก็เถอะ....
กูเหนื่อยกูท้อ กูไม่รู้ว่าตอนนี้กำลังทำอะไรอยู่ และอีกเมื่อไหร่มันถึงจะจบ
เอาจริงๆ กูนึกโทษคนบนฟ้า โชคชะตา ผีห่าซาตานตนไหนถึงทำให้ชีวิตกูเป็นแบบนี้ พรากแม่ไปจากกูยังไม่พอ ยังไงดจะพรากพ่อไปจากกูอีก....กูรู้ว่ากูเป็นลูกที่เห้ เป็นคนเลว ก็ลงโทษที่ตัวกูสิ อย่าไปลงที่พ่อกู....
กูนึกขำตัวเอง ลองย้อนมองกลับไปในอดีต กูมันบ้า ร้องไห้ฟูมฟาย ถึงกับจะฆ่าตัวตายเพราะ ผู้ชายเพียงคนเดียว ทั้งๆที่ชีวิตยังมีความเจ็บปวดที่มากกว่านี้รอคอยอยู่ กูไม่รู้จะทำยังไงว่ะ เหนื่อย จะตายก็ไมได้ จะท้อก็ไม่ได้ ร้องไห้ยังต้องแอบ....เป็นกูนี่หายใจยังผิดอ่ะ

อ่านกระทู้นี้แล้วนึกถึงเรื่องสั้นของ สรจักร ปรกติพี่แกจะเขียนแนวผีๆหรือเรื่องลึกลับ แต่มีอยู่เรื่องหนึ่งที่เป็นเรื่องราวอันสิ้นหวังของเด็กข้างถนน

ตัวเอกเป็นพี่ชายมีน้องคนหนึ่ง ใช้ชีวิตเป็นเด็กไร้บ้าน วันหนึ่งน้องป่วยพี่ชายต้องไปหาเงินช่วยน้อง สุดท้ายต้องไปขายตูด โดนฝรั่งอัดตูดเลือดสาดแต่ได้เงินกลับมาแค่ 200 แถมโดนเด็กหัวหน้าแก๊งยึด สุดท้ายน้องชายป่วยตาย อ่านจบแล้วอารมณ์เดียวกับสุสานหิ่งห้อยเลยว่ะ

>>182 มึงแบกมากเกินไป วางลงมั่งก็ได้

>>182 ไม่รู้จะแนะยังไงวะ แต่ว่ามึงอย่าแบกอะไรตามที่>>184 บอกเลย แบกไว้เยอะยิ่งเครียดแล้วคิดมาก มึงก็ลองทำอะไรให้เต็มที่เท่าที่ทำได้ละกัน ลองปรับเปลี่ยนทัศนคติดู เพราะมึงเป็นคนที่นิ่งๆใช่มะหรือมีกำแพงกีดเส้นตัวเองไว้กับทุกคนปะ ลองเป็นฝ่ายเข้าหาบ้างก็ดีส่วนใครจะดีจะร้ายก็ค่อยทบทวน คบเพื่อนดีๆก็ได้สังคมดี ความคิดดี มันก็เปลี่ยนแปลงมึงได้นะ ทำให้คนรอบข้างมองมึงเปลี่ยนไป แล้วพ่อหรือครอบครัวจะได้ไม่ต้องมานั่งกังวลส่วนนึงด้วย

>>183 อ่านแค่มึงสปอยล์กูยังสิ้นหวังเหี้ยๆ

>>182 สู้ๆนะเพื่อนโม่ง ตอนนี้กูก็เหลือแต่แม่ พ่อกูเสียแบบกระทันหันเหี้ยๆ แบบที่จนตอนนี้กูยังไม่เข้าใจอยู่เลยว่าทำไมพ่อไม่ได้อยู่กับกูแล้ว
แต่กูยังไม่โตเท่ามึง ภาระกูก็ยังไม่มากเท่ามึงหรอก แต่อ่านบรรทัดสุดท้ายแล้วจึกเลยว่ะ กูก็แอบร้องไห้เหมือนกัน ผ่านมาปีกว่าแล้วกูยังแอบร้องไห้ตอนกลางคืนอยู่เรื่อยๆ ไม่อยากให้แม่เป็นห่วง ไม่อยากให้ใครเห็น เห้อ สู้ๆเพื่อนโม่ง ที่จริงหาเพื่อนไว้คุยบ้างก็ดีนะ มีคนให้ระบายหน่อยมึงจะดีขึ้น อย่างน้อยในเน็ตก็ยังดีว่ะ

>>182 มึงแบกเยอะไปตามที่หลายๆคนว่า ชีวิตมึงยังไม่ทันเริ่มเลย
มึงก็คิดว่าสิ้นหวังแล้ว อะไรหลายๆอย่างมึงก็ต้องยอมรับและเผชิญไป
โทษใครไม่ได้ อย่าโทษตัวเอง

>>182 ช่าย มันอยู่ที่ตัวมึงง่ะ บางทีปล่อยบางเรื่องก็ดีนะมึง กูเห็นด้วยกะโม่งบนๆ เหนื่อยบ้างก็พักหน่อย กูว่าเสียเวลาหน่อยก็คงไม่เป็นไรถ้ามึงไม่ไหวน่ะ มึงอยู่ปี1เอง(หรือเปล่า?)

กูจะมีชีวิตอยู่เพื่ออะไรวะ อยู่ไปก็ไม่มีความสุข ทำห่าอะไรก็ล้มเหลว ดีแต่สร้างความเดือดร้อนให้คนรอบข้าง
ถ้าฆ่าตัวตายตายคนอื่นก็เดือดร้อนอีก รู้สึกว่าตัวเองไร้ค่าชิบหาย ทำไมกูต้องเกิดมาด้วยวะ
คนอื่นเจอเรื่องเลวร้ายกว่ากูเยอะ เค้ายังมีกำลังใจที่จะใช้ชีวิต มีเป้าหมายของชีวิต แต่กูแม่งไม่มีซักอย่างเลย
กูอยากพัฒนาตัวเองนะ แต่ไม่รู้จะทำยังไง ทำไมกูกระจอกจังเลยวะ

ไหนๆก็มีคนขุดมาแล้วนะ กุก็อยู่ในอารมณ์เหมือนมึงเลย
กุพยายามแล้วนะที่จะทำตัวให้ดีขึ้น แต่สุดท้ายก็วนๆล้มเหลวอยู่ที่เดิม ...ทำอะไรพยายามแค่ไหนก็ไม่ดีจนกุเริ่มคิดว่ามันไม่ได้มีปัญหาตรงพยายามแล้วแหละ
...แต่ปัญหาคือกุเอง กุมันกากเอง
อย่างเรื่องอ่านสอบ(พวกมิดเทอมไฟนอลมหาลัย)นี่กุเตรียมตัวสอบเป็นเดือน หลายสัปดาห์ อ่านไป4รอบ++ก็ได้คะแนนพอๆกันกับพวกอ่านคืนเดียว ทำงานเหี้ยอะไรใส่ความตั้งใจแค่ไหนก็ผิดพลาด... คนข้างนอกเขาก็ไม่มาเข้าใจความพยายามกุหรอก มีแต่มองผลลัพธ์แล้วด่าแล้วนินทากุกันทั้งนั้น จนตอนนี้กุเลิกพยายามมากๆแล้ว เวลาที่กุเสียไปให้กับการพยายามมันไร้ค่ามากเลยกุเอาเวลานั้นไปใช้ประโยชน์อย่างอื่นไม่ดีกว่าหรอ

พอตัวเองไร้ค่าแล้วมันอึดอัดว่ะ กุร้องไห้ตอนกลางคืนทุกวันเลยไม่รู้จะไประบายให้ใครฟัง เพราะพ่อแม่เพื่อนก็ไม่ฟังกุหรอก อย่างพ่อนี่บอกเลย เงียบไป ไม่อยากฟัง กับเพื่อนกุคิดว่ามันแค่อยากรู้นะไม่ได้อยากจะตั้งใจฟังพอมีเรื่องอื่นแทรกเข้ามาก็ทิ้งกุไปเฉยๆ ไอสัส ทุเรศมากมึงเคยเจอเพื่อนแบบนี้มั้ยเล่าๆอยู่เดินออกไปไม่กลับมาฟังอีกนะเหมือนกุต้องกราบมันให้มาฟัง

ปัญหาหลายๆเรื่องมันสะสมจนแบบเครียดว่ะ มันทำให้นอนไม่หลับตอนกลางคืนตั้งแต่ 5ปีที่แล้ว สงสัยมันทำให้สมองกุเสื่อมมั้งจำเหี้ยอะไรไม่ค่อยได้ ขนาดคำในชีวิตประจำวันกุยังนึกไม่ออกเลยบางที 5555สมเพชตัวเองว่ะ อารมณ์ก็แปรปรวนช่วงนี้ วีนใส่เมทแค่เรื่องเล็กๆ ขวางๆใส่เพื่อน นีท กุรู้สึกผิดมากอ่ะเหี้ย ปกติไม่ได้เป็นแบบนี้

โปรเจ็กจบก็เครียด ชีวิตก็ล้มเหลวกุอยากตายทุกวันเลยนะพวกมึง ทุกวันนี้ไม่รู้เหมือนกันว่าจะอยู่ไปทำไม ไม่มีเป้าหมาย หยใจให้ชีวิตมันสั้นๆลงไป โคตรขี้แพ้กว่าหมาข้างถนนอีก

อันนี้ไม่เกี่ยวแต่กุอยากระบาย >>เมื่อวานกุเพิ่งทำคอมเมทตกอีก วันนี้เสือกชาร์ตไฟไม่เข้าไม่รู้เป็นเพราะกุรึเปล่าเพราะคอมแม่งไม่ดีนานล่ะจนมันเปลี่ยนไปเล่นไอแพดแทน ...ต้องเอาของมันไปซ่อมอีกซึ่งกุก็ไม่มีตัง ไม่อยากจ่ายเต็มด้วย เพราะบางอย่างมันก็เสียๆอยู่แล้ว เห็นแก่ตัวมั้ยแต่ต้องเอาไปซ่อมล่ะนะ เครียด ไม่รู้จะพอแดกสิ้นเดือนมั้ยไม่กล้าขอที่บ้าน

มึงยังไม่ทันทำงานเลย แค่นี้ก็เครียดแล้ว มึงลองย้อนกลับไปดูตัวเองว่าตัวมึงแย่อย่างที่มึงคิดหรือเปล่าดีกว่า
กูว่ามึงไม่แย่เท่าไหร่หรอก กูเดานะ แต่มึงมองตัวเองต่ำลงเรื่อยๆเองมากกว่า

พระพุทธเจ้าก็บอกแล้วนิ เกิด แก่ เจ็บ ตาย มันทุกซ์ พวกมึง ทุกข้ตั้งแต่เกิดมาแล้วล่ะ

>>191 ปรับวิธีการเรียนรู้ไปเรื่อย ๆ สิ อันไหนไม่เวิร์คก็เปลี่ยน

>>191 กูแนะนำคำๆนึงให้ "ช่างแม่ง" บางเรื่องมึงก็ช่างๆแม่งไปเหอะ เก็บเอามาคิดก็ไร้ประโยชน์

กูรู้สึกสิ้นหวังกับการมีตัวตนกูมากๆ กูรู้สึกว่าตัวเองแปลกแยกว่ะเมื่อก่อนเว้ยกูสนุกมากๆตอนเพื่อนๆไปเฮฮาปาร์ตี้กันแต่กูกลับเฉยๆ เพื่อนท่่สนิทก็คุยไม่สนุกเมื่อก่อน เพื่อนในโลกออนไลน์ก็คุยกันสนุกนะแต่พอมาเจอตัวจริงนี้กูกลับคุยกับเพื่อนได้นิดเดียวเอง บอกกุทีเพื่อนโม่งกุควรทำไงว่ะ หรือเพราะกูเริ่มโตแล้ว
ปล.กุอายุ19

กูรู้สึกกลัวคนที่บ้านวะ คืออย่างนี้นะ พี่กูมีแฟนอยู่คนหนึ่ง แล้วพอเป็นแฟนกับคนนั้นแล้วพี่กูเริ่มมีปัญหากับเพื่อนๆตัวเองหลายคนจนปัจจุบันเหลือเพื่อนที่สนิทคนเดียว และก็แฟน เพื่อนแฟน ญาติแฟน และครอบครัวที่บ้านที่คุยกันได้ในตอนนี้

ซึ่งตอนแรกพี่กูเรียนอยู่ในมหาลัยรัฐต่างจังหวัดแต่เดิมพี่กูจะกลับบ้านมาเรื่อยๆ แต่พอคบกับคนนี้ด้วยปัญหาเรื่องเพื่อนจึงไม่ค่อยกลับบ้านทำให้ความสัมพันธ์ยิ่งห่างเหินกับที่บ้านและพ่อกับแม่เริ่มมองแฟนไม่ดี(เคยพามาที่บ้านทีหนึ่งแต่แม่ไม่ค่อยปลื้มเท่าไร จนบอกว่าห้ามพามาบ้าน) จากนั้นหลายๆครั้งที่พี่กูกลับมาก็จะแอบพาแฟนมาด้วย ไม่ให้พ่อกับแม่รู้ ซึ่งสุดท้ายก็รู้อยู่ดีแล้วก็ทะเลาะกันหนักขึ้นเรื่อยๆ ต่อมาด้วยปัญหาเรื่องเพื่อน เรื่องเรียนที่ดูเหมือนเรียนไม่ไหว พี่กูจึงต้องกลับมาที่บ้านมาเรียนรามแทน แล้วลาออกจากม.รัฐม.เก่า ซึ่งพี่กูตอนนี้เรียกสภาพได้ว่ากึ่งเรียนกึ่งนีท มีบ้างที่กูกับแม่พยายามพูดให้ไปสมัครงาน พี่กูก็ไปสมัครงานบ้างไรบ้าง แต่สุดท้ายก็มาลงเอยที่เป็นนีทอยู่ดี(บางที่ไม่รับ บางที่ที่จะสมัครยังไม่เปิดรับสมัคร ไม่ก็เปิดแล้วแต่ตื่นไม่ทัน) อะไรประมาณนี้

โดยในช่วงสภาพคล้ายนีท(กูเห็นพี่ยังเรียนรามอยู่จะว่าเป็นนีทคงไม่เข้าเค้าสักเท่าไร)พี่กูยังติดต่อแฟนผ่านเฟสบุ๊คเรื่อยๆ เปิดกล้องไลน์สารพัดยืนยันสถานที่ว่าไม่ได้อยู่กับพวกที่มีปัญหาที่ม.เก่า อยู่้บานจริงๆ ก็เรื่อยๆกันไปสักพักจนกระทั่งทะเลาะห่าไรสักอย่างแล้วเลิกกัน พี่กูร้องไห้ฟูมฟายจะเป้นจะตายแม่กูเขามาปลอบ หลังจากนั้นก็แทบจะเป็นนีทโครตสมบูรณ์(งานไม่สมัคร อยู่แต่บ้าน เล่นแต่เกมไลน์)ราวๆสองสามเดือนได้

ต่อมาอยู่ดีๆพี่กูก็ดูร่าเริงแล้วพาแฟนมาที่บ้าน กูก็คิดว่าเออ เขาคงดีกันแล้วแต่กูก็กระซิบแย๊บๆไปว่าเออแม่ไม่ให้เข้านิ แต่ก็ไม่ได้ห้ามอะไรเพราะไม่เกี่ยวกับกู คราวนี้กูหลับตื่นมาพี่กูไม่อยู่แล้วแม่ที่ไม่รู้กลับมาตอนไหนมาถามกูว่าเออ มีใครมาบ้านใช่ไหม ตอนแรกกูก็บอกว่า เออใช่ มีเพื่อนคนหนึ่งมาแต่แม่กูเขาดูรู้ๆแล้วกูก็บอกว่า อื้มอย่างที่แม่คิดแหละ คราวนี้แม่กูออกจากห้องไปโทรศัพท์หาพี่เว้ย ไอความน่ากลัวอยู่ตรงนี้ละ

แม่กูคุยกับพี่ยาวมาก แต่ใจความหลักๆไม่พ้นว่า แม่เกลียดมัน เกลียดอีนี่ มันด่าแม่ อย่าให้มันเข้าบ้าน แล้วพี่กู กูเดาๆว่าเขาคงพูดแบบ แม่คุยกับเพื่อนเก่า(คนที่มีปัญหาในม.ที่ลาออก)มาใช่ไหม แม่กูก็บอกว่าไม่ได้คุยแล้ว แต่ถ้าแม่จะคุยก็เป็นสิทธฺของแม่ จากนั้นกูไม่รู้นะว่าพี่กูพูดอะไรแต่อยู่ดีๆแม่กูดูโกรธมากแล้วก็ตะโกน เออคุยทุกวันกะไอเพื่อนเก่าที่พี่กูเคยมีปัญหาด้วยนี่คุยทุกวัน ทำนองประชดอะมึง คุยไปคุยมาพ่อกูก็เอาด้วยแต่กูอยู่ในห้องฟังเสียงพ่อไม่รู้เรื่อง ไม่รู้ไปคุยกันอีท่าไหน อยู่ดีๆก็ตะโกนด่าพี่กูว่า ไอสัส อีเหี้ย อะไรประมาณนั้นละแล้วบอกว่าอย่าเอาแฟนเข้าบ้านเด็ดขาดไม่งั้นจะกระทืบคาเท้า

คือกูขนาดไม่ได้ยินเขาคุยกันเต็มๆยังกลัวอะมึง แล้วนี่พ่อกับแม่ออกไปแล้วบอกว่าจะไปคุยกับพี่และแฟนพี่ กูก็เอออยากทำไรก็ทำกูไม่เกี่ยว(เออ กูเห็นแก่ตัว แต่กูไม่อยากยุ่ง) แต่กูอดกลัวไม่ได้ว่าแฟนพี่กูจะรอดไหม(กูกลัวพ่อกูชิบหาย กูไม่ได้คุยกับเขา แต่รุ้อยู่ว่าเขาอารมณ์ร้อนมาก) พี่กูจะโดนตัดความเป็นลูกไหม คือออ่านๆมาพี่กูแย่แหละ กูก็ว่าแย่แต่ไม่ได้เลวร้ายซะทีเดียวในใจกูก็อยากเป็นครอบครัวด้วยอยู่

กูสงสารพี่กูนิดๆนะว่าพ่อกับแม่ดูทำเกินไปรึเปล่า แต่พอเข้าใจพ่อกับแม่อยู่ว่าไม่ชอบเพราะแฟนพี่กูเหมือนทำพี่กูตกต่ำ กูก็ได้แต่นิ่งๆรอให้มันผ่านไปแต่เอาจริงๆก็รู้สึกไม่ดีวะ มึงว่ากูควรทำไงดี ตอนนี้กูเริ่มกลัวพ่อแม่ขึ้นมาเลย เห็นตอนโกรธๆแล้วกูกลัวเกิดตัวเองทำเหี้ยไรไม่ดีจะโดนแบบพี่ไหม

>>197 ใจเย็นๆนะมึง กูเป็นคนที่รู้เรื่องราวผิวเผิน กูอาจจะแนะนำมึงเรื่องพี่ไม่ได้ แต่กูแนะนำมึงว่าให้มึงทำตัวดีๆ แบบสงบเสงี่ยมอ่ะ อย่าเพิ่งไปทำอะไรสุดโต่งแบบตกต่ำ #เพราะมึงจะโดนซ้ำ หรือว่าดีแบบสุดๆติดท๊อป #เพราะพี่มึงจะโดนเอามาเปรียบเทียบกะมึงแน่ๆ มึงพยายามทำตัวเรียบง่ายเข้าไว้ ถ้าไม่ไปจุดประกายอะไร พ่อแม่ก็ไม่น่าจะเล็งมาที่มึง ทำตัวนิ่งๆดูสถานการณ์ไปก่อนนะ

>>198 กูนิ่งๆมาปีสองปีแล้วนึกว่าเดี๋ยวคงหายๆเยอะกันเอง ที่ไหนได้วะยาวและบานปลายมาก กูไม่ชอบบรรยากาศมาคุที่บ้านแบบนี้วะ กูไม่อะไรเลยถ้าพ่อแม่จะซ้ำกู แต่เรื่องเปรียบเทียบนี่พี่กูโดนมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว พี่กูยังเคยบอกว่าเมื่อก่อนเกลียดกูมากเพราะเหมือนกูมาแย่งความรักแย่งหลายๆอย่างไปแต่ตอนนี้เริ่มเฉยๆแล้ว

จริงๆกูอยากทำอะไรสักอย่างให้ที่บ้านไม่เป็นแบบนี้นะ แต่เคยลองพยายามอธิบายทั้งสองฝ่ายทั้งฝ่ายแม่กับพี่และแฟนพี่ แม่งอคติกันหมดเลยวะไม่มีใครยอมกันสักคน

นี่พ่อกะแม่กลับมาละ ถามว่าไปทำไรมาแม่กูบอกว่าไปด่าแฟนพี่หน้าบ้านมากูก็ เอ่อ เหี้ย ไปไม่ถูกเลย ถามว่ามีไรเกิดขึ้นไหมแม่กูบอกไม่มี แค่ไปด่าเขาหน้าบ้านแค่นั้นละ กูละปวดใจชิบหาย กูยังกะจะปล่อยเบลอเลยวะอยากทำไรก็ทำ ประสาทแดกกันไปเลย

อย่าทำอะไรก็ได้ที่จะทำให้พ่อแม่มึงยกมึงขึ้นมาพูดเปรียบเทียบว่าน้องดีกว่าแกเยอะ
ไม่งั้นล่ะจุดประกายความชิบหายแน่นอน

สุดท้ายแล้วก็มีแค่สองอย่างล่ะวะ น้องดีกว่าแกเยอะ กับ เหี้ยเหมือนพี่ไม่มีผืด

>>201 เอออ กูเคยโดนแล้วทั้งสองอันเลยเหี้ยเอ้ยยยย

อยากตายอีกแล้วว่ะ เหออออ

>>197 พี่มึงเป็นผู้หญิงป่ะวะ?

>>204 เป็นเลสแต่งชายวะมึง

กูว่ามึงทำไรไม่ได้แล้วล่ะ ความสัมพันธ์มันต้องขึ้นกับสองฝ่ายด้วย ที่อ่านๆนี่กูเห็นว่าอคติกันหมดพูดกับฝ่ายไหนก็ไม่ฟังแล้ว
อึดอัดอยู่นะมึงทำเหี้ยไรก็โดนแบบ >>201 ตบบ่าที

ไม่รู้มึงเข้ามหาลัยยัง ถ้าจะเข้าเอาให้ไกลบ้านนะมึง

มาเขียนลงที่นี่เล่นๆเพราะไม่รู้จะไปพูดให้ใครฟังดี กุเบื่อชีวิตว่ะ รู้สึกไม่อยากใช้ชีวิตช่วงหลัง(30-70ปี)ยังไงไม่รู้ว่ะ เพราะกุคิดไว้แล้วว่าไม่อยากแต่งงานไม่อยากมีลูก พอคิดได้อย่างงี้แล้วกุรู้สึกกุไม่มีเหตุผลจะอยู่ไปจนแก่เลยว่ะ รู้สึกอยากตายๆไปตั้งแต่ยังมีความสุขกับชีวิต แต่ก็ไม่ได้อยากฆ่าตัวตายนะ แค่ไม่อยากมีชีวิตอยู่
ปล.พ่อแม่กุไม่ลำบากแน่ เขามีเงินเลี้ยงดูตัวเองกันจนแก่แล้ว
ปล2.กุเป็นผู้หญิง แต่ไม่ได้เขียนเพราะอารมณ์เมนส์แต่อย่างใด

>>207 กูคล้ายๆมึงเลย ตอนนี้คนรักก็ไม่มี ไม่ได้รู้สึกอยากหาผัวรึแต่งงานเลย ...ธรรมชาติคัดสรรกูสินะ...

>>207 เกิดมาเคยมีเซ็กสยังครับ

>>209 ยังและไม่ได้อยาก เกิดมาไม่เคยชอบใครด้วยทั้งหญิงและชาย

>>210 มีปมด้อยเรื่องรูปร่างหน้าตาไหมครับ

>>207 รับเด็กกำพร้ามาเลี้ยง

>>207 งั้นก็ต้องอยู่ให้ถึง71ปีแล้วว่ะแบบนี้

>>213 มึงทำกุหลุดขำออกมาได้ว่ะ ไอพวกบ่นจะตายๆแม่งยิ่งชอบอายุยืนอยู่

>>207 มึงยังดีนะอยากอยู่ กูไม่อยากอยู่แต่จำเป็นต้องอยู่ว่ะ ตอนเห็นข่าวเครื่องบินตกอดคิดไม่ได้ว่าถ้าแลกชีวิตกันได้กูยินดีแลกเลย กูตายแล้วพ่อแม่สบายได้เงินประกัน พ่อแม่กูคงดีใจแน่นอน กูพิมแบบนี้ต้องมีคนด่ากูแน่ กูรู้ แต่กูโดนด่าทุกวันอยู่แล้วดังนั้นกูชิน
>>214 น่ากัวสัส กุต้องอายุยืนแน่ๆเลยแบบนี้ ตายห่าละทำไงดีวะเนี่ย

ดูดบุหรี่ดิ ตายเร็วดี

พวกอยากตายจริงๆแม่งไม่มาบ่นอย่างนี้หรอก

ก็จริง ถ้าอยากตายจริงๆหาที่เงียบๆแขวนคอไปละ
กูก็ไม่ได้อยากตายเหมือนกัน แต่ก็ไม่อยากมีชีวิตอยู่ว่ะ รู้สึกว่าเบื่อไปซะทุกอย่าง
แต่ถ้าใครยืนยันว่าตายแล้วเป็นผีได้จริงนี่กูจะไปแขวนคอตอนนี้เลย อยากเดินเท้าเที่ยวรอบโลกโดยไม่ต้องกิน ไม่ต้องขี้ ไม่ต้องนอน

กูเบื่อที่ชีวิตมีข้อกำจัดเยอะแต่ก็ไมอยากตาย

>>218 เป็นผีแล้วลอยได้นะมึง เราบินฝ่าชั้นบรรยากาศแล้วสำรวจดาวอื่นเพื่อมนุษยชาติกันเถอะโม่ง

กูเบื่อโลกวะอยากออกผจญภัยในท้องทะเลอยากเป็นราชาโจรสลัด

เอาจริงๆนะ ถ้ามันมียาอะไรที่กินซักเม็ดแล้วนอนหลับสบายไม่ตื่นอีกเลยขายที่เซเว่นนี่กํไปซื้อม่กินตอนนี้เลย

อ่านมู้นี้แล้วนึกถึงตัวเองเลย เป็นคนโคตรกากในหมู่คนรอบตัว ชีวิตแม่งโคตรแย่เลย แต่พออ่านมู้นี้แล้ว ได้กำลังใจดีๆขึ้นนะ อย่างน้อยก็รู้ว่าไม่ได้มีแค่เราคนเดียวที่ชีวิตมันแย่

>>221 มึงยังไม่มีฮาคิ อย่าฝันที่จะไปโลกใหม่ได้เลย

ไอ้พวกที่อยากตายอะ กูอยากให้พวกมึงลองใช้ชีวิตให้เต็มที่ก่อน ลองโวยวาย ลองเมาให้หัวทิ่ม กินของที่อยากกิน มีเซ็กส์ มีเรื่อง หรือ ลองทิ้งภาระที่มึงมีไปสักสองสามวันก่อน ออกไปเที่ยว ลองเล่นน้ำ พํดสิ่งที่มึงอยากพูด ถ้าทำหมดแล้วมึงยังอยากตายอยู่ก็ตายๆห่าไป ม

กุสิ้นหวังว่ะ กุพึ่งทำให้พ่อบังเกิดเกล้าต้องหนีออกจากบ้านเพราะเป็นกุ neet
แม่ยังจะมาโพรเทคกุอีก กุโคตรสิ้นหวังสุดๆ เลยว่ะ

>>226 มึงก็วิ่งออกไปตามพ่อสิ วิ่งสิวิ้งงงงง

>>227 พ่อขับรถออกไปว่ะ แกเฮิร์ทสัส

พ่อกูกลับมาละ กูล่ะอยากตายชิปหาย
อยู่เป็นภาระบ้านจริงๆ

งั้นก็เลิกเป็นนีท

>>226 เอ้าอไอ้เหี้ย มึงก็หางานทำดิวะ

ทำทุกอย่างเพื่อหายNeet ยกเว้นหางานทำ

บ้านมึงไกลมั้ย โม่งนีท กุโม่ง HR ที่คนยกพวกกันออกอะ กำลังหาพนักงาน กุยินดีสอนงานและรับเด็กจบหรือไม่จบก็ได้ แค่มึงมีความสามารถถึง ปล. ก่อนหน้านี้กุก็นีท

>>233 งานไรวะ ถ้ากูเอนไม่ติดจะขอไปสมัครด้วย

>>233 งานห่าไรวะ มีคนยกพวกออกด้วย....

>>233 ถ้ากูสมัครกับมึง ถ่ายรูปสองนิ้ว สวมถุงกระดาษเจาะรูที่ตาสองข้าง มึงจะรับกูเลยมั้ย

>>232 กุไม่ทำสักอย่างอ่ะ เพื่อคงความเป็นนีท ถ้าทำก็ไม่นีทสิวะ

กูเครียดมากเลยตอนนี ขอมาระบายหน่อย ตอนแรกกูกลัวว่าพวกมึงจะวิจารณ์กูนะ แต่ไม่ไหวแล้วจริงๆ
ตอนนี้กูเรียน ม.5 ผลการเรียนกูก็ธรรมดาๆ ไม่ได้โดดเด่นอะไร ทีนี้พ่อกูเหมือนแม่งโรคจิต วันๆเอาแต่ไซโคให้เรียนให้หนัก ให้ทุ่มเทอยู่นั่น แม่งชอบบอกว่ากูต้องเป็นเลิศ ต้องเก่ง ต้องชนะทุกคน พอกูเรียนหนังสือวันหยุดเสร็จก็แม่งเอาแต่บอกให้อ่านต่ออีก พอกูถามว่าอ่านถึงไหน ก็บอกว่าให้อ่านเรื่อยๆอย่าถามว่าเสร็จตอนไหน พอกูจะได้พักก็เหมือนไม่พอใจ กูอยากเป็นครูก็เอาแต่ไซโคว่าเงินน้อย ไม่มั่นคง พยายามให้กูทำอย่างอื่น แล้วก็มาถึงวันนี้กูเรียนเสร็จ พอจะเปิดเกมเล่น อยู่ดีๆแม่งก็บอกว่าตั้งแต่วันนี้ห้ามเล่นเกม ห้ามเล่นเน็ตให้เห็นอีก ต้องเรียนอย่างเดียว ถ้าเห็นเปิดคอมจะทุบคอมทิ้ง ถ้ายังใช้มือถึอจะทุบมือถึอทิ้ง จะทำลายทุกอย่างที่ไม่เกี่ยวกับการเรียนกู แถมพูดตอนแม่กูคุยกับลูกค้าอยู่จนลูกค้าออกจากร้าน แม่งกูไม่ไหวแล้ว เอาแต่บังคับให้ทุ่มเท กูไม่ไหวก็บอกว่าที่อื่นยังมีคนทำหนักกว่านี้ ทำต่อซะ เหี้ย กูอยากตายนะ แต่ถ้าตายพ่อกูแม่งได้เรื่องอ้างว่ากูตายเพราะติดคอมแน่ๆเลยว่ะ กูเครียดจะบ้าแล้วเนี่ย

>>238 ชีวิตมคงเป็นของมึง ไม่ใช่ของแม่มึง มึงอยู่ในกรอบมามากเกิน มึงอยากทำอะไรก็ทำ บางครั้งชีวิตมันก็ต้องถึงจุดแตกหักเชื่อเถอะ แล้วเมื่อเวลาผ่านไปมันจะดีเอง ดีกว่าที่มึงต้องทนแบบนี้ไปอีกนาน

>>238 มึงอยากเป็นครูใช่ไหม มึงมีเป้าหมายชีวิตในระยะ 5 ปีแล้วนะ มึงทำเพื่อเป้าหมายนั้นได้ไหม
ที่สำคัญคือมึงควรเปิดเผยเรื่องนี้ให้เพื่อนมึงและครูที่มึงไว้ใจรู้ เขาอาจจะช่วยมึงได้ ถึงจะช่วยโดยตรงไม่ได้แต่ช่วยในแง่จิตใจมึงได้

>>238 พ่อมึงเป็นคนมีปมด้อย ตอนเด็กได้แต่สำมะเลเทเมาไม่ก็ไม่มีโอกาสได้เรียนหนังสือคณะดีๆ เลยผลักภาระที่ตนเองพลาดไปมาลงที่มึง และไม่ได้สนใจเลยว่ามึงต้องการรึเปล่า ไม่คิดด้วยว่าเข้าคณะดีๆได้เงินเยอะไปเพื่อเหี้ยอะไร

ตาแก่ไม่รู้จักคิดแบบนี้อย่าให้กูเจอนะ กูจะด่าแม่งให้ร้องไห้ก้มหัวขอโทษลูกทั้งน้ำตาเลยสัด

>>238 รวมหัวกับแม่บอยคอตพ่อซะ โทษฐานทำบ้านเสียรายได้ ลูกค้าหนี เสียชื่อเสียง ไม่ก็เชื่อฟังพ่อมึงไป หลังๆก็เริ่มเอาแต่เรียน ไม่สนอย่างอื่น ไม่ต้องสนใจพ่อแม่ แกล้งเปิดหนังสือนั่งอ่านไป ใช้ให้ทำไรไม่ต้องทำบอกอ่านหนังสืออยู่ ออกจากบ้านบ่อยๆบอกว่าไปเรียนพิเศษ วางแผนเอาพ่อแม่ไปทิ้งตอนแก่(แกล้งเขียนใส่กระดาษอะไรทิ้งไว้ให้พ่อเห็นโดยมึงทำเป็นไม่รู้ตัว) ทำทุกอย่างให้ดูเหมือนเด็กที่่เรียนจนเห็นแก่ตัวไม่สนใจคนอื่นอะ

พรุ่งนี้วันจันทร์แล้ว หน้ายังแหกไม่หาย ไม่อยากไปทำงาน ไม่อยากเจอหน้าใครทั้งนั้น
แค่ชั่วอาทิตย์เดียว เปลี่ยนจากหน้าใสเป็นหน้าสิว ฮืออออ T___T

กูเป็นสุกใส ไปไหนไม่ได้ แอแอ แต่ก็ดีได้หยุดอยู่บ้าน

พวกมึงเคยเป็นมั้ย อยู่ๆแม่งก็หงุดหงิดกับทุกอย่าง ไม่ได้ทำอะไรไม่มีคนทำอะไรแต่แม่งหงุดหงิดวะ ทั้งหงุดหงิดทั้งไม่สบายใจ หาอะไรที่เคยทำแล้วมีความสุขก็ไม่หาย อ่านข่าวอ่านอะไรนิดหน่อยก็พาลคิดไปแง่ร้ายหมด คือแม่งถ้าทำได้กูอยากปาของแม่งให้หมดอยากอาละวาดไปทั่วอยากตะโกนโวยวาย แต่กูก็รู้ตัวว่าแม่งกูทำอย่างนั้นไม่ได้มันผิด มันไม่ดี มันไม่ควรทำ แต่แบบกูหงุดหงิดกูไม่สบายใจ ไปๆมาๆแม่งก็คิดแง่ร้ายกับตัวเองซะหมดรู้สึกชีวิตกูแม่งไร้ความหมายไร้อนาคตกลัวนู้นนี้ไปหมด กูก็ไม่รู้จะทำยังไงให้ตัวเองสบายใจขึ้นกูควรทำไงดีวะ

>>245 ตอนแรกกุก็เป็นแถมอคติกับการเข้าวัด เลยได้ลองนั่งสมาธิวะ หลังๆไม่เป็นและ ออกกำลังกาย เล่นเกม เล่นเน็ต นั่งสมาธิ กลายเป็นกิจวัตรแถมรู้สึกว่าตัวเองดีขึ้นวะ แบบสงบเสี่งยมลงไม่ฟุ้งซ่านเหมือนก่อนๆ

กูจะลาออกจากคณะจะบอกเพื่อนไงดีว่ะ จะเปิดเทอมพรุ่งนี้แล้ว แอแอ

>>247 บอกว่าพรุ่งนี้กูลานะ ปวดขี้

>>247 กุเหม็นขี้หน้าพวกมึงทุกตัว ไปละแจ้ บัย

>>248 >>249 โหดสัสไปแบบนี้555 กูไม่รู้จริงๆจะบอกไงดี กูดูเป็นคนแฮปปี้ในคณะ ถ้ากูออกที่เพื่อนต้องถามแน่ๆว่ะ ช่วยกูที

ก็ตอบไปดิ ออกเพราะอะไร เพราะไม่ชอบวิชาเรียน หรือมันไม่ใช่ บอกเหตุผลไปเด๋วเขาก็เออออกับมึงเองนั้นละถ้าไม่ใช่พวกสนิทตัวติดกันกระทั้งเข้าห้องน้ำ

>>250 แล้วมึงออกเพราะอะไรล่ะ ก็บอกไปตรงๆแหละ

>>245 เป็นทุกเดือนเลยว่ะ ตอนมีประจำเดือนมันขวางหูขวางตาไม่ได้ดั่งใจไปหมดอันนี้กุเก็บตัวเงียบๆ

กับอีกทีคือเป็นตอนเครียดก็รู้สึกเหมือนกัน ก็เก็บตัวจากเพื่อนพ่อแม่แล้วหาอะไรใหม่ๆทำ เช่นเที่ยว ไปทะเล เอาเวลาว่างทั้งหมดมาอ่านสือมาราธอน10-20เล่ม หรือแดกไรใหม่ๆ เลือกสักวิธีจะได้ไม่ฟุ้ง กว่าจะหายเครียด

>>253 กูคือ245นั้นละ มันคืออาการปกติของกูตอนเป็นเมนนะ แต่คือรอบนี้มันยังไม่ถึงช่วงนั้นวะแล้วเสือกเป็นหนักกว่าปกติอีกหามังงะหาอนิเมเล่นเกมนู้นนี้ที่กูเคยทำแล้วมีความสุขแล้วแม่งก็ยังไม่หาย กูก็ไม่รู้จะทำไงกับมันดี ทั้งหงุดหงิด ทั้งแม่งรู้สึกสิ้นหวังมากวะ

>>247 เหตุผลไรก็บอกไปเหอะ เพื่อนๆไม่ว่าไรมึงหรอก โตๆกันแล้ว

>>254 ความสิ้นหวังมึงมาจากอะไร คิดดูดีๆจะได้แก้ถูก เพราะชีวิตมึงมันน่าเบื่อหรือมึงมองว่าตัวเองกาก ขาดแรงบรรดาลใจ กุว่ามันต้องมีสาเหตุ

>>256 กูไม่รู้คือกูแฮปปี้อยู่ดีๆ ลัลล้าปิดเทอมแล้วอยู่ๆไอ้ความหงุดหงิด สิ้นหวังเฮงซวยแม่งพุ่งมาจากไหนไม่รู้ รู้ตัวอีกทีกูแม่งหงุดหงิดกับทุกอย่าง ไอ้ความสิ้นหวังประมาณกูเก่งแต่เรียนอย่างอื่นแม่งกากปกติกูรู้ตัวนะเว้ย รู้แล้วกูก็พยายามทำอย่างอื่นบ้าง ซึ้งปกติกูก็ไม่เคยเครียดห่าไรกับมันเลยคือกูรู้ตัวเอง กูก็พยายามแก้ไปทีละนิด แล้วคือแม่งอยู่ๆไอ้สารอะไรในร่างกายกูมันพุ่งมาก็ไม่รู้ ทำเอากูแม่งหงุดหงิดกับชีวิตตัวเอง หงุดหงิดกับสังคมเฮงซวย หงุดหงิดแม่งไปหมด ความคิดแง่ร้ายแม่งก็พุ่งปี๊ดมาฉุดไม่อยู่ คือเหมือนอยู่ห้องสว่างๆอยุ่ดีๆไม่ได้ทำไรแล้วแม่งก็มืดวะ ที่สำคัญคือกูลองทำอะไรที่แม่งเคยทำให้มีความสุขแม่งก็ไม่หายเลยวะ

>>257 เหี้ยกูเคยเป็นแบบมึงเลยรอฟังคำตอบด้วยนะ

แต่กูมีวิธีแก้ชั่วคราวอยู่นะ คือกูมีเพื่อนสนิทกูเบืาอกูรมไม่ดีบ่นใส่มันตลอด รู้สึกโล่งดีนะ
มึงลองหาคนที่สนิทใจมาคุยระบายดูเผื่อจะดีขึ้น อย่างน้อยๆมึงโพสในแฟนบอยมึงได้ระบายมึงก็น่าจะรู้สึกดีขึ้นบ้างนะ

>>258 จริงๆกูโพสในนี้ก็รู้สึกดีขึ้นนะ ปกติกูก็จะบ่นกับเพื่อนนั้นแหละ(ซึ้งกูรู้สึกเกรงใจชะมัด)แต่คือเพื่อนที่กูระบายได้ดันเครียดๆอยู่กูเลยไม่ได้บ่น จะบ่นให้เพื่อนคนอื่นฟังกูก็รู้สึกกูยังไม่ได้สนิทถึงขนาดระบายอะไรได้ แต่เออการได้บ่นระบายมันทำให้รู้สึกดีขึ้นจริงวะถึงจะนิดหน่อยก็เถอะ

>>257-258 กูเคยเป็นแบบพวกมึงนะ เป็นอาการที่แม่งจะเวียนมาประมาณปีละรอบ คือกูอยู่เมืองนอก ช่วงหน้าหนาวแม่งกลางวันสั้นสัส วันๆก็มืดๆหนาวๆ ช่วงนั้นคือคนรอบตัวกูก็อาการแบบนี้กันเต็มไปหมด นั่งรับฟังกันไม่หวาดไม่ไหว

กูว่าเวลาได้พูดออกมา บ่นให้ใครฟังเนี่ย จริงๆไม่ได้ช่วยให้กูหายเฟลนะ แต่มันเหมือนเป็นการจัดระเบียบความคิดตัวเองมากกว่า ได้มานั่งคิดจริงๆว่าทำไมกูถึงรู้สึกเฟล วิธีแก้ของกูนะ คือหาอะไรทำให้ตัวเองยุ่งจะได้ไม่ฟุ้งซ่าน ไม่ก็นอนหลับหนีความจริงแม่งเลย คือกูอยู่ว่างๆแล้วกูคิดมาก คิดมากกูก็เหนื่อยอีก

เหนื่อยกับการเรียนมากเลย ตอนประถมเคยอยู่เอกชนดังๆค่าเทอมแพงๆ ไม่เคยคิดว่าตัวเองโง่เลยคงเพราะครูสอนดี
แต่พอมามต้น ย้ายอยู่รัฐบาลค่าเทอมหลักพันแล้วก็ ถึงเกรดจะไม่น่าเกลียด แต่คณิตโจทย์ง่ายๆกุก็ทำไม่ค่อยจะได้ ไม่เกือบตกก็ตก จนเริ่มรู้สึกว่าตัวเองโง่
เพราะเข้าสายศิลป์คำนวณเพราะคิดว่าไม่มีเวลาไปลงกับภาษาอื่นแน่ๆ แต่กลายเป็นว่ายังไงกุก็ยังเฉื่อยเหมือนเดิมจนน่าผิดหวัง
มั่นใจว่าทักษะภาษาตัวเองดีกว่าในรร ที่ส่วนใหญ่พื้นฐานไม่มี ลอกๆส่งๆแล้วเอาเกรด3+ไป
แต่ก็ไม่ใช่พื้นฐานแน่นเป้ะแบบพวกรรเอกชน,EPดังๆอะไรแบบนั้น แต่ก็ยังทำตัวเฉื่อยๆ ไม่หาอะไรเพิ่มเลย เพราะในหัวมีความคิดที่ว่าถึงจะหยุดศึกษาเพิ่มยังไงก็สอบในรรได้คะแนนทอปอยู่ดีอะไรแบบนี้ รู้สึกสิ้นหวังจัง ที่บ้านหวังให้ออกไปเรียนนอกประเทศ แต่หัวมันสับสนไปหมด ไม่รู้ควรจะไปเน้นเรื่องไหนดี ควรจะไปเรียนคณิตเพิ่มดีไหม เพราะถ้ามีโอกาสไปตปท ก็ต้องเรียนคณิตที่ยากขึ้นเพราะไม่ใช่ภาษาไทย หรือจะทิ้งไปเลย ตกก็ช่างมันซ่อมให้ผ่านแล้วเอาไปลงกับภาษาให้หมด เพราะตัดสินใจไม่ได้เลยนั่งเฉื่อยไปวันๆเล่นเน็ตล่ะมั้ง
ตอนนี้เหมือนถูกสังคมในนั้นมองว่าคนที่เก่งคณิตคือฉลาดอะไรหยั่งงั้น เฮ้อ ขอบคุณสำหรับที่ระบาย -/\ -

>>261 มึงก็รู้ตัวเองแล้วนะ แต่ถ้ามึงยังไม่ทำอะไรซักทีมึงจะจมลงไปเรื่อยๆ มึงไม่ดิ้นรนเพราะรู้ว่าถึงยังไงก็เอาตัวรอดได้ ยังไงก็ไถๆไปได้ ที่บ้านจะจัดการให้เองหรือเปล่า อนาคตมึงอยากเป็นอะไร มึงอยากทำอาชีพอะไร วิชาอะไรที่มึงเรียนแล้วมีความสุข มึงน่าจะรู้ตัวตั้งแต่ตอนอยู่ม.ต้นได้แล้ว แล้วสิ่งเหล่านั้นจะค่อยๆ พาไปหาทางที่มึงชอบได้เอง ตอนมัธยมมึงอาจจะทำอะไรได้ไม่มากนัก ติดขัดข้อจำกัดหลายอย่างแต่มึงก็อย่าเอาข้อจำกัดพวกนั้นมาเป็นข้ออ้างให้ตัวเองทำตัวขี้เกียจ โม่งแก่ๆแบบกูบอกมึงได้แค่นี้เนี่ยแหละ

>>261 คิดว่าพอจะรู้ตัวแล้ว แต่ยังทำให้ไม่ดีพอสมกับเป็นวิชาที่มั่นใจจริงๆเลย แต่มันมีเส้นกั้นบางๆระหว่างวิชาที่''ชอบ''กับวิชาที่แค่''ทำได้ดี''เลย
เพราะพอมาลองดูข้อสอบที่เราทำๆไปอีกที พวกข้อสอบอ่านที่ในห้องบ่นว่ายากๆ พอมาแปลงเป็นภาษาไทยแล้วกลับเป็นข้อสอบระดับประถมปลายงั่งๆก็มิปาน
เคยคิดอยากเป็นพวกงานบนบริกรบนเครื่องบินนะ หรือเรียกง่ายๆว่าสจ้วต แต่ดันเป็นพวกเงอะงะ ขี้ลืม ตื่นเต้นง่าย จนไม่แน่ใจว่าอยากเป็นจริงๆหรือเปล่า หรือเพราะโดนค่านิยมสมัยก่อนเป่าหูว่างานเครื่องบินได้ไปหลายประเทศ เงินเดือนเยอะ
ขอบคุณสำหรับคำแนะนำมากๆ อยากให้มีคนจี้จุดแบบนี้มานานแล้ว มต้นเป็นช่วงที่ไม่ได้คิดอะไรเลย เรียนๆส่งๆไป กลายเป็นว่าโดนสังคมในรรที่ชิวหรือแค่คิดไว้เล่นๆว่าอยากเป็นอะไร แต่ไม่ได้ลงมือทำกลืนกินจนไม่ต่างกับพวกเขาเลย

เห็นมั้ยบอกแล้วว่าตื่นเต้นง่ายจริงด้วย กดเชื่อมยังเชื่อมผิดเลยกำ