Fanboi Channel

อีเหี้ย กระทู้นี้กูขอระบาย อึดอัดชิบหายกูไประบายที่อื่นไม่ได้ กูรู้สึกแม่งโครตสิ้นหวังกับตัวเองชิบหายเลยอีเหี้ย
กูพยายามทำงานเหี้ยไรก็ตามแต่ กูพยายามสุดๆเท่าที่กูจะทำได้แล้ว กูแม่งผิดหวังทุกครั้งแม่งสะสมมานานหลายปีที่กูมีแต่ผิดหวังอย่างเดียว ในขณะที่คนอื่นแม่งก็กำลังเติบโตเดินไปข้างหน้าได้เรื่อยๆ กูก็ยังอยู่กับที่ พยายามทำเหี้ยไรก็ไม่เคยจะทำได้อย่างชาวบ้านเค้าแม่งเหมือนเป็นจุดด่างพร้อยอยู่คนเดียวเลยว่ะ กูไม่อยากจะยอมแพ้หรอกนะแต่แม่งมันก็เป็นอย่างงี้ทุกที กูอึดอัดมานานมากแล้วพูดกับใครก็ไม่ได้ รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นไอ้อ่อนที่แม่งไมมีค่าเลย กูก็พยายามแล้ว พยายามแล้ว พยายามทำทุกอย่างแล้ว ทำไมวะ มันจะมีคนที่พยายามเท่าไหร่ก็ไม่ประสบผลจริงๆหรอวะกูไม่รู้จะต้องทำยังไงแล้ว

กูคิดว่ากูก็เป็นนะ ตั้งใจจะทำทุกอย่างให้ดีแต่ก็มักมีอะไรผิดพลาดหลุดมาตลอด วางแผนทำอะไรเกือบทุกอย่างแต่ผลลัพธ์มักจะออกมาในทางแย่ๆเสมอ อะไรที่แม่งมีโอกาสผิดพลาดแม่งจะเกิด กูก็ให้กำลังใจตัวเองว่าคงแค่โชคไม่ดี ว่ากูต่องพยายามมากกว่านี้ แต่ผลก็เหมือนเดิม เหมือนอยู่ในลลูปของความห่วยแตก พยายยามยังไงแม่งก็ออกมาไม่ได้

สิ้นหวังแล้ววววว
http://i.imgur.com/csjiSDk.gif

เล่ารายละเอียดแบบเจาะลึกได้มั้ยวะ กูอยากช่วย

บางทีคนที่ชีวิตได้ดีกว่ากู มีดีกว่ากูแม่งก็ชอบมาพูดว่าตัวเองห่วยแตก ทั้งๆที่แม่งก็ประสบความสำเร็จไปมากมาย แต่กูไม่มีอะไรเลยพยายามยังไงก็ไม่ได้ดีซะที ยิ่งพอมีคนมาพูดแบบนี้ยิ่งเหมือนแทงใจตัวเอง

>>4 กูพูดมากไม่ได้ว่ะ กูไม่รู้ว่าคนรู้จักกูเล่นเว็บนี้ป่าว กูไม่อยากให้ใครรู้จริงๆว่ะแต่ยังไงก็ขอบใจมึงนะ กูจะเล่าพอที่จะเล่าได้ละกัน คือกูเป็นคนที่ไม่มีต้นทุนทางชีวิตอะไรซักเท่าไหร่ อาศัยความพยายามอย่างเดียวซึ่งหลายๆครั้งกว่ากูจะผ่านมาได้แม่งก็เลือดตาแทบกระเด็น แต่มันก็แค่ผ่านมาได้ไม่เคยอยู่ในจุดที่ดีสุดๆจริงๆ ทั้งๆที่ทุกครั้งกูพยายามอย่างเต็มที่แล้วกูก็พยายามต่อไปอ่ะแหละเพราะหวังว่าซักวันมันจะดีขึ้น ซักวันแม่งต้องเป็นวันของกูบ้าง คือกูเชื่อในเรื่องที่ทุกอย่างกูสามารถทำได้ไง แต่หลังจากที่กูประสบกับความผิดหวังแบบสุดๆติดกันหลายปีมันทำให้กูรู้สึกว่าด้อยค่ามาก ไม่ว่าในสายตาใครก็ตาม คนรอบข้างหลายคนก็ดูถูกกูคิดว่าอย่างกูคงได้แค่ฝัน คิดว่ากูกาก ไม่มีประโยชน์พอที่จะยุ่งด้วย เอาง่ายๆเป็นคนที่ค่อนข้างไม่ค่อยมีค่าในสายตาใคร(นอกจากครอบครัวกู) คำพูดก็ไม่มีน้ำหนักต่อให้พูดเรื่องที่ว่าดีแค่ไหนก็ตามไม่ค่อยมีใครสนใจจะฟัง แล้วแม่งเป็นแบบนี้มานานมาก เวลาทำงานกูโครตตั้งใจแต่แม่งออกมาไม่ดีเท่าไหร่ทั้งๆที่กูก็พยายามแล้วแต่มันได้แค่นี้ แล้วคนรอบข้างกูเค้าไปได้ไกลชิบหายส่วนกูย่ำอยู่กับที่ผลงานที่กูทำออกมาแทบจะไม่มีใครยอมรับเลยคนที่พยายามมาพร้อมกันเค้าไปไกลแล้วอ่ะ อันนี้กูเครียดมากมันเป็นเป้าหมายในชีวิตของกูเลย กูทุ่มเทกับมันมากแต่กูไม่เคยได้รับผลตอบรับที่ดีเลย อีเหี้ยกูโครตเสียใจ ตอนนี้กูทำได้แค่ร้องไห้อย่างเดียว....

คุณตั้งเป้าหมายไว้ แล้วพยายามกี่ครั้งก็ไปไม่ถึงเป้าหมาย พยายามมากกว่าเดิมก็ยังไม่ถึง พลาดซ้ำไปซ้ำมา แทนที่จะต้องเหนื่อยเพราะต้องพยายามมากขึ้นเรื่อยๆ ทำไมคุณไม่ลองลดเป้าหมายให้มันต่ำลงดูละ ตั้งเป้าหมายให้มันต่ำที่สุดที่เรารับ คนรอบตัวเรารับได้ แล้วลองพยายามค่อยๆไต่ขึ้นไปดู การที่เราตั้งหอคอยแห่งอนาคตไว้สูงเกินไป ถ้าหากพลาดทีภาพอนาคตที่คุณวาดไว้มันก็หายไปเลยะ มันจะทำให้คุณท้อและทุกข์ไปเสียเปล่าๆ

อย่าท้อแท้ว่าทำไมเจอแต่เรื่องเหี้ยๆ

เพราะเรื่องเหี้ยๆกว่านี้หลายเท่าจะมาหามึงอีกแน่ๆในชีวิต เชื่อกู

ตราบที่ยังมีบ้านให้กลับ มีที่ให้นอน มีข้าวให้กิน ชีวิตมึงยังไม่สิ้นหวังหรอก
แล้วก็เลิกเอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับคนอื่นจะดีกว่า มึงก็มึง คนอื่นก็คนอื่น
ไม่มีใครทำให้มึงทุกข์ได้เท่ากับตัวมึงเองหรอกว่ะ

>>9 กูก็คิดแบบนั้นแหละกูถึงพยายาม แต่จะไม่ให้กูรู้สึกแย่ได้ไง บางคนตอนแรกมาแย่กว่ากูอีกแต่ตอนนี้มันหาหนทางของมันได้แล้วแล้วเดินต่อไปจนเป็นที่ยอมรับไปแล้วด้วย ในขณะที่กูยังอยู่ที่เดิมอ่ะ คือแม่งคนอื่นพยายามแล้วเห็นผลไงแต่กูไม่ กูจะเลิกคิดได้ไงว่ากูแม่งห่วยสุดๆแล้วหนีไปจากความห่วยนี่ไม่ได้ซักที ถ้ากูหยุดพยายามกูก็จะห่วยกว่าเดิม ถ้าไม่หยุดก็เป็นอย่างทุกวันนี้อ่ะ เหนื่อยสัด กูไม่แข็งพอที่จะทำใจรับความผิดพลาดในตอนนี้ได้เลยว่ะเพราะนี่เป็นเรื่องที่กูสุดความสามารถแล้วจริงๆ

กูก็เป็นนะ ยิ่งหลังกลับจากงานเลี้ยงรุ่นคืนสู่เหย้าไรนี่ยิ่งหดหู่ว่ะ
เพื่อนในตอนนั้นไปไกลแต่กูยังอยู่ที่เดิม ใจนึงก็อิจฉาแต่อีกใจก็ยินดีกับมัน รู้สึกผิดปนโกรธตัวเอง

>>6 "เอาง่ายๆเป็นคนที่ค่อนข้างไม่ค่อยมีค่าในสายตาใคร(นอกจากครอบครัวกู)"
มึงดวงดีแล้ว

ขอโทษนะขอถามนอกเรื่องนิดหนึ่ง เวลามึงท้อแท้มึงทำไงวะอยู่กับตัวเองคิดอะไรไปเรื่อยๆ
หรือว่าพยายามหาไรทำให้ลืมไปก่อน กูไม่รู้หรอกว่ามึงกำลังพยายามทำอะไรอยู่
แต่กูคิดว่าถ้ามึงไม่มีความสุขในการพยายามมึงก็พักบ้างเหอะ ไม่ได้ให้หยุดยาวแต่เอาให้ดีขึ้นก็พอ

ไอแต่ไอความเจ็บปวดตอนเห็นคนที่เริ่มพร้อมกันแล้วมันไปไกลกว่านี่ทำเอากูหวนอดีตอันเจ็บปวดเมื่อเยาววัยเลยวะ

เห็นคนจมกับความหดหู่แล้วรำคาญค่ะ ทำไมคุณไม่หลุดจากจอคอมไปเจอโลกภายนอกบ้างวะ? ชีวิตจะได้ดีขึ้น

คนเราจะประสบความสำเร็จในชีวิต แค่ความสามารถกับความพยายามสองอย่างไม่พอหรอกว่ะ
มันมีปัจจัยเรื่องของเวลากับโชคเข้ามาเกี่ยวด้วย ต่อให้มึงพยายามแทบตาย แต่ถ้ามันผิดที่ผิดเวลา ก็เหมือนทู้ซี้วิ่งเอาหัวชนฝาผนัง
ในเมื่อชอบเปรียบเทียบตัวเองกับคนอื่นนัก ก็ลองเทียบแล้วหาคำตอบดู ทำไมเขาทำได้ แล้วทำไมมึงทำไม่ได้
โดยเฉพาะที่บอกว่ามีคนที่แย่กว่ามึงแต่นำหน้ามึงไปแล้วเนี่ย วิเคราะห์ศึกษาแล้วหาคำตอบดู ว่าเขาทำได้ยังไง
ดีกว่ามานั่งคร่ำครวญอยู่ในนี้ไปวันๆ ว่ะ

"ถึงคนอื่นจะไม่เห็น แต่เราเห็นนะ เรารู้ด้วยว่าคนที่พยายามที่สุดก็คือเธอ ถึงจะล้มกี่ครั้งก็ยังลุกขึ้นมาพยายามใหม่ ถึงจะรู้ว่ามันยากแต่เธอก็ไม่เคยหยุดพยายาม สำหรับเราแล้ว คนที่ไม่ยอมแพ้แบบเธอน่ะ เราว่าวิเศษมากเลยล่ะ .....

แต่ถ้าจะให้เอาทำผัวเราคงไม่เอาหรอก เราขอคนไม่ต้องดีมากแต่ก้าวหน้าดีกว่า เราว่าเธอจะได้เจอคนดอะไนดีๆในชีวิตแน่ สู้ๆนะ"

คงไม่มีใครพูดหรอก กูสมมติขึ้นมาเอง

ชีวิตมีผู้แพ้ มีผู้ชนะ และมีคนปกติ
มึงยังอยู่ในข่ายปกติ หรือมึงจะคิดว่าตัวเองพ่ายแพ้ราบคาบก็เรื่องของมึง

ประเด็นคือนายแคร์สายตาคนอื่นกับน้อยใจในความกากของตัวเองใช่ม่ะ คือว่านะทำไมนายไม่ลองคิดในมุมกลับกันบ้างอ่ะ ว่าคนที่กากกว่านายแต่ก้าวหน้ากว่ามันเป็นเพราะอะไร แล้วทำไมนายถึงกากกว่าล่ะ แล้วทำไมนายถึงไม่โต นายผิดขั้นตอนอะไรซักที่หรือเปล่า ตั้งสติให้ดีๆแล้วค่อยคิดว่าพลาดตรงไหน ผิดยังไง จะเป็นที่ยอมรับได้ยังไง ทำไมมันทำได้แล้วเราทำไม่ได้ นั่งคิดซักพัก โยนความสิ้นหวังของนายทิ้งไปก่อน ยิ่งเอาความสิ้นหวังมาคิดก็ยิ่งคิดไม่ออกหรอก ยังมีพ่อมีแม่รึเปล่า ลองคุยกับท่านดู ร้องไห้ระบายให้ท่านฟังซักครั้งเผื่อนายจะสบายใจ ก็แนะนำได้แค่นี้แหละ เรื่องบางเรื่องเราคิดคนเดียวไม่ตกหรอก ไปพูดให้คนที่นายเคารพฟังบ้างนะ สู้เว้ยๆ "ยังไม่ตาย=ยังไม่แพ้" นะ

>>13 กูไม่มีเวลามานั่งคิดมาก
กูเคยเหนื่อย กูเคยท้อ แต่งานแม่งก็กองล้นหัวจนไม่มีเวลาคิดเรื่องอื่น

โอเค ผ่านมาคืนนึงบวกกับได้คร่ำควรญกับคนอื่นทำให้กูดีขึ้นมากละ ปกติกูจะพูดเรื่องแบบนี้กับใครไม่ค่อยได้แม่งเลยเหมือนพวกเก็บกดที่แม่งเก็บเรื่องทุกอย่างไว้กับตัวคนเดียวไม่เคยแสดงออก บางทีกูอาจจะตั้งใจเกินไปจนมองไม่เห็นจุดอ่อนของตัวเองก็ได้แต่ก็คงต้องใช้เวลาอ่ะนะ ว่ากูจะมองเห็นจุดอ่อนที่ว่านั่นรึเปล่า พอพูดออกไปแล้วเหมือนปล่อยสิ่งที่อยู่ข้างในให้แม่งหายไปเลยว่ะแล้วกูจะพยายามใหม่ ยังไงก็ขอบคุณพวกมึงทุกคนที่ช่วยรับฟังนะ

ปัญหาหลักคือมึงชอบเปรียบเทียบตัวเองกับคนอื่น แล้วมึงก็ดูถูกตัวเอง มีคนที่แย่กว่ามึงเยอะ
ถ้ามึงเปรียบเทียบตัวเองกับคนที่แย่กว่ามึงอาจจะรู้สึกดีขึ้น แต่มันไม่ใช่การแก้ปัญหา มึงต้องยอมรับความจริงก่อน

อย่างที่สองคือกูว่ามึงไม่มีสติ เวลามึงพยายามมึงไม่ไตร่ตรอง มึงพยายามอย่างเดียว
แต่มึงไม่เข้าใจวิธีเอาชนะ บ่อยครั้งที่วิธีเอาชนะไม่ได้เกิดจากความพยายาม
และมึงก็ไม่รู้วิธีเอาชนะ มันก็เลยย่ำไปย่ำมา วิธีเอาชนะมีหลายอย่าง มึงจงหาวิธีที่เหมาะกับมึง

ปล กูเขียนตามที่เห็นนะ จริงๆมึงอาจจะมีมิติอะไรมากกว่านี้ มึงน่าจะเข้าใจ

ถ้าพยายามซักวันต้องเจอความสำเร็จ ...จริงเหรอวะ
นั่นไม่ใช่คำพูดของคนที่รอดจากการเสี่ยงโชคของความพยายามมาพูดให้ฟังเหรอวะ
ส่วนพวกที่ไม่รอดก็ปัดไปเป็นพวกที่พยายามไม่พอ กูแค่ไม่แน่ใจ

มึงโดน american dream หลอกแล้วสหายโม่ง
มึงโดนอินเซ็ปชั่นให้เชื่อว่าการประสบความสำเร็จคือความสุข ดังนั้นเมื่อมึงทำไม่ได้มึงจึงไม่มีความสุข ซึ่งทำให้ประสิทธิภาพการทำงานของมึงแย่ลง ฟีดกันเองเป็นลูปชิบหายจนชีวิตมึงจมอยู่ในความมืดมิด
กูก็เป็น กูโดนหัวหน้าด่าจนกูกลัวทุกอย่างแม้แต่อีเมลที่หัวหน้าส่งหรือโทรศัพท์ที่หัวหน้าโทรมา เทียบกับคนที่ทำงานเก่งกว่ากูแล้วกูหดหู่มาก กูเคยหดหู่จนเดินร้องไห้กลับบ้านทุกวัน เช้ามาก็ลุกไม่ขึ้น กูต้องโทรไปลาป่วย กูหดหู่มากว่าทำไมความพยายามของกูถึงโคตรไร้ค่า ใส่ไปเท่าไหร่ก็มีแต่ขยะกลับมาทุกที จนกูนึกว่าตัวเองกลายเป็นขยะไปแล้ว
ถามใครก็มีแต่คนบอกว่าให้กูเลิกคิดมากแล้วพยายามให้มากขึ้น บางคนก็ด่าแถมด้วย (เช่นหัวหน้ากูเอง) แต่กูปฏิเสธความรู้สึกคิดมากไม่ได้ มันเป็นส่วนหนึ่งของตัวกูเอง กูผิดเหรอที่เกิดมาจิตใจอ่อนแอ กูผิดเหรอที่เวลากูล้มแล้วกูลุกทันทีไม่ได้เหมือนคนอื่นที่เก่งกว่ากู
มึงด่าได้เลยว่ากูกากเพราะกูกากจริง แต่ตอนนี้กูรู้สึกเหมือนปลงตกได้ว่ากูก็เป็นของกูแบบนี้ เรื่องกากก็ค่อยๆ แก้ไขปรับปรุงต่อไป ถ้าตอนนี้ทำไม่ได้กูก็จะพยายามไม่เฆี่ยนตัวเอง กูไม่ชอบความกากของตัวเองแต่ก็ยอมรับว่ามันเป็นตัวกู
กูไม่รู้ว่าเป็นวิธีที่ถูกต้องรึปล่าวแต่กูรู้สึกชีวิตสดใสขึ้นว่ะ
กูเชื่อว่ามีคนเป็นแบบกูและมึงอยู่มากมาย แต่แม่งไม่มีใครพูดถึงเพราะมันไม่สวยงามเท่าคนที่เก่งและประสบความสำเร็จ ไม่มีใครเอามาอวดกันหรอก

ผ่านมาเฉยๆ ขอกราบโม่งท่านนี้ >>24 แบบงามๆสักที

คือมึงต้องค้นหาก่อนว่าความสุขของมึงอยู่ที่อะไร เพราะต้นทุนชีวิตของคนเรามันไม่เท่ากัน ถึงมันจะดูเหมือนเป็นข้ออ้างแต่มันก็เป็นความจริง
แล้วกูก็ไม่ชอบความเห็นเชิงเหน็บแนมดูถูกด้วย บางทีคนเรามันก็ต้องการกำลังใจเหมือนกัน สำหรับคนที่ไม่มีใครให้คำปรึกษา
กูว่าโม่งหลายๆคนไม่มีความเข้าใจในหลักพรหมวิหาร4เลยว่ะ

มึงเบื่อให้คนอื่นโขกสับดูถูกผลงานของมึง มึงก็ลองออกมาลงทุนทำอะไรของตัวเองดูเป็นไง ไม่มีใครมาคอยวิจารณ์ผลการทำงานมึงแน่ แต่มึงรับผลไปเลยเต็มๆ ถ้ารุ่งก็มีตังค์ ถ้าพังก็ขาดทุน กล้าวัดใจป่ะล่ะมึง ดีกว่าบ่นให้เสียสุขภาพจิตไปวันๆ

ไม่รู้ว่า ช่วยได้เปล่านะ ตูเป็นคนวาดรูปที่ห่วยแตกมาก วาดมาสิบกว่าปี มีแต่คนบอกให้เลิกซึ่งตรูก็ไม่จนงานกากๆ ตรูดันไปถูกใจฝรั่งเข้าเลยได้ปั่นงานร่วมกัน ถึงแม้ไม่ได้ตังค์แต่ตูก็คิดว่าตูประสบความสำเร็จแล้ว มีคนยอมรับงานของตรูแล้ว พอไประดับนั้นแล้ว เลยรู้ว่าไอ้ที่พวกมันด่าๆกันน่ะมันก็แค่ขี้ตีนฟะ ตูเห็นคนดังๆ วาดพลาดเยอะเยะ ไม่เห็นมีใครสนเลย

ตอนนี้ตูก็คงยังเขียนต่อไปเพราะเป็นงานที่ตรูรักแค่นั้นแหละ สิ่งที่เมิงคิดว่าพลาดๆน่ะ ตอนนี้อาจจะเป็นแค่ขยะแต่ถ้าเราหาจุดดีของมัน มองข้ามจุดเสีย พยายามเท่าที่ทำได้ตรูว่า วันของเราคงมาซะวันฟะ

อ้อไอ้ที่ประกาศปาวๆว่าประสบความสำเร็จน่ะ มีแต่พวกเหี้ยๆ เลวระยำทั้งนั้นแหละ อย่าคิดมากคนดีไม่รวยหรอก

"กูเชื่อว่ามีคนเป็นแบบกูและมึงอยู่มากมาย แต่แม่งไม่มีใครพูดถึงเพราะมันไม่สวยงามเท่าคนที่เก่งและประสบความสำเร็จ ไม่มีใครเอามาอวดกันหรอก"
by ID:uqD9JoMEH

กูชอบประโยคนี้ที่สุด

เรื่องเหี้ยๆหดหู่ๆ เค้าก็ไม่อยากมาอวดให้เจ็บตัวเองหรอกนะ
แต่กูก็เหมือนมึงแหละ ทำเหี้ยไรก็ไม่ได้ดี สิ้นหวังสัดๆ

>>14 รำคาญมากมึงไม่ต้องเข้ามาอ่านก็ได้นะ หัดกรองสารหน่อยอีโง่

ไม่มีคนประสบความสำเร็จคนไหนที่ไม่เคยล้มเหลวมาก่อน กุมายืนยันให้

มีหลายโม่งบอกเมิงแล้วว่าให้มาคิดทบทวนว่าเป็นเพราะอะไร

สิ่งสำคัญไม่ใช่ว่าตอนนี้เมิงเก่งหรือไม่เก่ง จะรู้หรือไม่รู้อะไร สิ่งสำคัญมันอยู่ที่เรียนรู้และปรับปรุงตัวเองจากความผิดพลาด

ถ้าเมิงพลาดมากกว่าคนอื่นน่าดีใจว่าเมิงเป็นคนที่ทำจริงมากกว่าพวกดีแต่พูด ชีวิตไม่มีเส้นชัยไม่มีจุดหมายเมิงก็ต้องพยายามต่อไปจนวันตายแหละว่ะ

เพิ่มเติม

เทกนิคกูคือ กำหนดเป้าหมายของตัวเองในระยะสั้นและระยะยาวควบคู่กันไป

ระยะสั้นก็เอาที่สามารถทำได้ชัดเจน เช่น ปีนี้ชั้นจะ บลา บลา บลา

ระยะยาวเช่น 5 ปี ชั้นจะ บลา บลา บลา (ตั้งแบบฝันๆไว้ก็ได้)

สาเหตุที่กุแบ่งทั้งระยะสั้นกับระยะยาว เพื่อเมิงจะได้รู้สึกว่าตัวเองทำได้มีเส้นชัย(ลวงๆที่ตั้งมาเอง) จากนั้นเมิงก็กำหนดรางวัลให้ตัวเอง เช่น ซื้อเกม ซื้อรถ ซื้อบ้าน อะไรก็ว่าไป

กุเดาว่าเมิงไม่เคยคิดเรื่อง Road Map ชีวิต เลยมาสิ้นหวัง มองไม่เห็นปลายทางแบบนี้ เมิงก็เอาเวลาเสียใจไปลองนั่งนึกทบทวนดู แล้วสุดท้ายเมิงจะรู้ว่าจริงๆชีวิตนี้แม่งไม่ต้องแข่งกับใครเลย แค่ชนะใจตัวเองได้ก็สุดยอดประสบความสำเร็จแล้ว

ชีวิตคนอื่นอาจจะเริ่มต้นจาก 0 แต่ของกูนี่เริ่มจากติดลบเลย..
พ่อแม่ก็แยกทางกัน
อีกปีสองปีข้างหน้า กูต้องส่งน้องเรียนอีก จากตอนนี้ไปประมาณ 5 ปี มันถึงจะเรียนจบ
พอถึงตอนนั้นกูคง 30 พอดี จะเอาเวลาไหนหาแฟน สร้างเนื้อสร้างตัวให้กับตัวเองบ้าง
บอกตรงๆ บ้านที่เป็นของครอบครัวกู ยังไม่มีเลย.. มีแค่บ้านปู่ย่าตายาย กับญาติๆ
เวลาใครถามเรื่องบ้านกูอยู่ไหน กูพูดไม่ออก เพราะตั้งแต่เด็กๆก็อยู่บ้านเช่า/ห้องเช่า มาตลอด
คิดแล้วมันก็หดหู่ว่ะ หรือกูต้องก้มหน้าก้มตาหาเงินไป แล้วแก่ตายไปคนเดียว ไอ้เหงามันก็เหงาอะนะ
แต่ไม่อยากให้ใครต้องมาแบกภาระด้วย

ไม่อยากพูดเลยหว่ะว่า เดี๋ยวมันก็ผ่านไปนะคนดี พอเวลาทุกข์ใจงี้ไอเหี้ยจะมีคนมาบอกว่า เดี๋ยวมันก็ผ่านไป
ไอเหี้ย กุก็อยากจะบอกว่า ไม่โดนเองไม่รู้หรอก เหมือนกันนะบางที กุเคยเห็นเหี้ยอะไรที่น่าสงสารมากๆอยู่ก็
สองสามครั้ง แต่อย่าพยายามทำตัวน่าสงสารเลยหวะ กุเข้าใจว่ามึงพยายามมาเยอะแล้วมึงก็ต้องการผลตอบ
แทนที่เทียมกับสิ่งที่พยายามไปมาก บางทีนะเว้ยหยุดซักพักให้ความสำเร็จวิ่งเข้ามาหามึงซักหน่อยก็ได้ ไล่มัน
มากแม่งก็จะหนีไปเรื่อยๆ ถ้าวิ่งทันแล้วคว้าได้อันนี้ดีใจด้วยเว้ย ก็จริงอ่ะแหละ ว่านอกจากคนในครอบครัวก็ไม่มี
คนอื่นแล้ว มันก็จริงหว่ะ แต่กุอยากให้มึงสู้อีกทีดู ค่อยๆเดินทีละก้าว เรื่องสิ้นหวังนี่มัน นานา จิตตัง ป่ะวะ
เอาเป็นว่ากุขอให้มึงโชคดีขอให้ประสบความสำเร็จไวๆละกัน กุบอกได้แค่นี้แหละหวะในฐานะตัวมึงอีกคน...

กูมาดูโควทหล่อๆ
ไอ้เหี้ย ซึ้งน้ำตาจะไหล

กูมาหดหู่ด้วยคน กูจะ30 แล้วไม่มีเหี้ยไรดีซักอย่าง
งานก็งั้นๆ
เพื่อนที่เรียนด้วยกันมาจับผัวรวยมั่ง เด็กป๋ามั่ง ได้ดีมีเงินกันไปหมดแล้ว
ปั๊ด ขายตัวแม่งเลยสัด (กูพูดเล่น กูไม่กล้าทำจริงหรอก กูแม่งไม่มีใครเอาแหงๆ)

ตะกี้กูเผลอตีมิวทูตายไป แล้วเสือกกดเซฟทับอะ ไอ้เหี้ยเอ้ย ชีวิตกูต่อจากนี้จะอยู่ยังไงดีวะ

>>38 เล่นดิจิม่อนแทน

กูว่าบางทีพวกมึงก็ต้องคิดดูถูกคนที่ด้อยกว่าตัวเองบ้าง เพื่อไม่ให้มันสิ้นหวังเกินไป กูไม่รู้นะว่ามึงจะพอใจรึเปล่า แต่มันเป็นวิธีที่กูใช้ปลอบใจตัวเองเวลาที่กูทำพลาด

>>38 กูแนะนำให้มึงใช้สูตร

>>38 กูสิ้นหวังแทนมึงจริงๆ ทำไมชีวิตมึงบัดซบขนาดนี้วะT-T

>>38 ถ้ายังไม่ได้ลงทุนลงแรงฟักไข่ไปเป็นหมื่นก็เล่นใหม่เลยนาย
...เฮ้อ ถ้าชีวิตมันเริ่มต้นใหม่แบบนี้ได้ก็คงจะดีน้อ

>>35 แย่จังมึง จริงๆแล้วแม่งไม่มีใครคิดว่ากูทำได้หรอก ครอบครัวกูเองก็ด้วยเมื่อวานเค้าเพิ่งพูดน่ะ แล้วแต่ละคนก็คิดว่ากูจะไม่ประสบความสำเร็จแน่ๆ สุดท้ายกูก็มีแต่ตัวเองที่ยังคงเชื่อว่ากูจะต้องสำเร็จในซักวัน ทำไมอนาจจังวะ

กูอ่านเม้นท์หลายๆอันในทู้นี้ กูน้ำตาไหลเลย ไม่เคยมีใครให้กำลังใจหรือปลอบกูแบบนี้
ขอบคุณจริงๆ :')

กูไม่รู้ว่า ทุกวันนี้ ไอ้ที่ทำๆอยู่ แม่งทำไปเพื่อไรวะ กูไม่มีสิทธิ์ฝันอะไรทั้งนั้น ไม่มีจุดหมายด้วย

กูมีจุดหมายแต่เหมือนหลงทางเลยว่ะ ไม่รู้ว่าจะเดินไปทางไหน ทำยังไงถึงจะไปถึง เห้อออ

พูดถึงไม่มีจุดหมายกูก็เป็นนะ เอาจริงๆน่ะมันเคยมี แต่รู้ว่า เออ กูทำไม่ได้เพราะมันไม่ใช่สิ่งที่กูชอบ
แต่เป็นสิ่งที่อยากทำได้พอลองพยายามทำมันเลยเบื่อ ส่วนสิ่งที่ชอบหรือถนัดไม่มีเพราะกูเป็นพวกขี้เบื่อกับขี้เกียจ
เลยไม่มีอะไรที่ชอบเฉพาะเจาะจงนัก คือถ้าต้องทำก็ทำอะแต่ทำแบบเอื่อยๆเฉี่อยๆ

ถ้าถามว่าตอนนี้อยากได้อะไรที่สุด ตอบแบบจริงใจเลยกูแค่อยากกินๆนอนๆทั้งวันทั้งปีตลอดชีวิตโดยไม่ต้องทำงานแค่นั้นละ

โอ้ Neat มากเลยว่ะ เพื่อน Neet

มีชื่อเสียงก็ตกเป็นเป้าขี้ปากคน รวยแล้วก็ต้องห่วงทรัพย์ มีนั่นมีนี่แม่งก็ผูกเราไว้กับเรื่องโลกๆวุ่นวายๆ
เป็นคนไม่มีเหี้ยอะไรนี่แหละสุขที่สุด เอาตัวรอดไปวันๆ

>>50 ไม่มีอะไรเลยก็กลายเป็นขี้ปากชาวบ้านเหมือนกันนะ ประมาณว่าไม่ประสบความสำเร็จ จน กาก

>>51 55555555

น้ําตาจะไหล ขอแชร์นะครับ

เอาไรมากฟะ ขนาดพระพุทธเจ้ายังโดนนินทาเลยนะ

>>54 พระพุทธเจ้าโดนนิทาว่าไรว่ะ

>>55 ติ่งหูยาว

>>55 โดนมนุษย์ป้าสมัยไหนก็ไม่รู้มโนมั่วว่าเกิดมาแล้วเดินได้เลย

>>57 มึงพูดงี้เตรียมตัวลงนรกเลยนะสัส อย่าลืมพก heat res ไปด้วย
อิอิออิ

ไอ้สัส 5555

>>57 พก cool drink ด้วยเมิง จะได้ล่าแย้ต่อ

อยากเป็นยมบาล ต้องทำบาปแบบไหนว่ะ

เคยได้ยินว่าต้องทำเท่ากัน ทั้งบุญและบาป

ไปล่ายมบาลใช้ดาบยาวหรือswitch axeดีครับ

ล่ายมบาลต้องอาวุธธาตุแสงดิ

หาพรีสมาแอสให้แทนก็ได้

ยมบลาเป็น Demi Human หา card hydar ติดดาบพวกมืงไปแล้วบัฟ ธาตุแสง ฟันชับๆๆๆๆ

อากาสสสสสส

อยากเป็นผู้ช่วยยมบาลมากกว่าว่ะ อย่างคอยนำทางนักโทษ จัดการกระทะ บำรุงสถานที่อะไรแบบเนี้ย

>>68 ไปสมัครเป็นเด็กล้างจานก็ได้ งานคล้ายๆกัน

ต่างสถานที่ ต่างบรรยากาศเว้ย

กูเหงามากเลยตอนนี้ อยากหาห้องแชตคุยเป็นกลุ่มแบบไม่ต้องเปิดเผยตัวตน
มีใครรู้จักที่ไหนที่มีคนคุยกันเยอะ ๆ บ้างไหม สวมโม่งได้ก็ดี ถ้าเป็นของไทยยิ่งดีมาก
กูไม่รู้จะไปถามในกระทู้ไหนดี

เป็นกลุ่มนี้ไม่รู้ว่ะ แต่ช่วงเซ็งๆกูเข้าไปเล่นSkout นะ
แชทไปเรื่อยๆด้วยภาษาอังกฤษกากๆของกู แก้เบื่อได้แป๊บนึง

ตามเกมออนไลน์ไง ที่เมืองหลักมันจะมีพวกสายแชทอ่ะนั่งกันอยู่ ก็ไปเสือกๆแจมเอา

เหี้ยเอ้ย แม่งกูมันเป็นไอกากสัสชิบหายเลยว่ะ เหมือนเป็นแกะดำของฝูงยังไงยังงั้น กูพยายามทำงานเหี้ยอะไรแม่งก็ไม่ดี ในขณะที่คนอื่นแม่งทำงานได้ดีทั้งหมด กูรู้สึกอับอาย เหมือนถูกดูถูกตลอดเวลาว่ากูเป็นไอกาก ซึ่งกูก็กากจริงๆน่ะแหละกูยอมรับแต่กูไม่อยากเป็นอย่างงี้เลยว่ะ พอคนพูดถึงกู กูแม่งก็จะถูกจัดอยู่ในกลุ่มกาก ไม่รู้ดิกูไม่อยากเป็นอย่างงี้เลย กูพยายามแล้วพยายามเล่าแต่มันก็ดีสู้คนอื่นเค้าไม่ได้ ท้อใจชิบหายเลย กูไม่รู้จะทำไงดี

>>74 บางทีมึงอาจได้งานที่ไม่ตรงกับความสามารถจริงๆของมึงก็ได้ เรื่องพรสวรรค์หรือความสามารถหรืออะไรนี่ก็พูดยาก บางคนหาทั้งชีวิตก็ไม่เจอ แต่บางคนรู้ตัวตั้งแต่เกิด แต่มึงแน่ใจแล้วหรือว่ามึงพยายามพอแล้วหรือเยอะกว่าคนอื่นแล้ว ที่ทำได้ก็มีแต่สู้ต่อไปเรื่อยๆไม่ใช่หรอวะ
กูก็เจอปัญหาคล้ายๆมึงแหละ กูนี่พอมีความสามารถในงานที่กูทำ แต่มองขึ้นไปคนที่เก่งกว่ากูยังมีอีกเยอะมาก ซึ่งความมั่นคงในสายงานที่กูเลือกมันก็ไม่มีแล้วว่ะ ก็ได้แต่พยายามต่อไปเรื่อยๆ ไม่งั้นก็หาทางรอดอื่น

เป็นกำลังใจให้พวกมืงทุกโม่งนะโม่งนะ ;_; กูเองก้มีช่วงเวลาที่เหี้ยอยู่ แต่กูเชื่อว่าเดี๋ยวแม่งก็ผ่านไปได้ กูจะก้าวผ่านมันไปให้ได้ โม่งๆขอกำลังใจด้วยนะโม่งนะ ;_;

กูก็เซ็งว่ะเพื่อนโม่ง ที่ทำงานนะ เวลามีอะไรผิดพลาด ก็ด่ากูอยู่คนเดียว คนอื่นๆก็ผิดด้วยแต่เขาไม่เรียกมาด่าว่ะ

กูเข้าใจฟีล >>74 กูท้อจนอยากจะหางานใหม่แล้ว แต่ไม่รู้จะทำอะไรดี

มาหางานใหม่ไปด้วยกัน ฮี่ๆๆ กูก็เบื่องานกูเต็มทนละ

มึงเคยตื่นเต้น ทำอะไรไม่ถูก กลัว สับสน โกรธมากๆไหมวะ
กูเคยเป็นนานๆทีแก้ไขด้วยการแหกบ้านแม่งสงบใจได้มากขึ้นเยอะ

แต่กูไม่สามารถทำแบบนั้นตอนคนอยู่บ้านเยอะๆได้ แม่ง....

กูเพิ่งเห็นว่าเจ้าของเพจที่กูตามอยู่ออกมาบอกว่าตัวเองเป็นโรคซึมเศร้าเข้าขั้นหนักด้วย กูรู้สึกช็อคพอสมควร เพราะเพจเค้าเป็นเพจมุ้งมิ้งน่ารัก แกะยางลบ ทำขนม ไรงี้ ทำให้กูรู้สึกกลัวโรคนี้ว่ะ ไม่รู้เมื่อไหร่จะมาถึงตัวเอง

อย่ากลัวเลย โรคซึมเศร้าเนี่ยจริงๆแล้วมันเป็นโรคการตลาด
ตัวโรคจริงๆมันน่ากลัวนะแต่มีคนเป็นน้อยมาก ทางนักจิตวิทยาอยากให้คนให้ความสนใจกับโรคนี้กันมากขึ้นจึงขยายขอบข่ายอาการให้กว้างขึ้นเพื่อเพิ่มตัวเลขของจำนวนผู้ป่วยโรคนี้
ถ้าไปย้อนดูการวินิจฉัยโรคในอดีตมึงจะเห็นว่าจริงๆแล้วนิยามของโรคนี้แคบมาก พึ่งจะมาขยายขอบเขตเมื่อไม่ถึงสิบปีที่ผ่านมานี่เอง
อาการที่ถือว่าเป็นแค่แนวโน้มว่าอาจจะมีโอกาสเป็นสมัยนี้ก็ถูกนับรวมมาเป็นอาการของคนที่ป่วยเป็นโรคนี้แล้ว
เทียบกับโรคอื่น ๆ อย่างเช่น Schizophrenia ที่ต้องมีอาการสำคัญครบทุกข้อถึงจะถือว่าเป็น การตีความของโรคซึมเศร้าถือว่ากว้างมาก
ยกตัวอย่างให้เห็นภาพชัด ๆ ว่าการตีความขอบข่ายของโรคซึมเศร้ามันกว้างขนาดไหนก็
คนเป็นโรคซึมเศร้ามีอัตราการฆ่าตัวตายอยู่ที่ 3% ของจำนวนผู้ป่วยที่ถูกวินิจฉัยว่าเป็น
ส่วนคนเป็น Schizophrenia มีอัตราการฆ่าตัวตายอยู่ที่ 15% ของจำนวนผู้ป่วยที่ถูกวินิจฉัยว่าเป็น

>>81 งขยายขอบข่ายอาการให้กว้างขึ้นเพื่อเพิ่มตัวเลขของจำนวนผู้ป่วยโรคนี้ >>>>>พึ่งจะมาขยายขอบเขตเมื่อไม่ถึงสิบปีที่ผ่านมานี่เอง
ขอpaper รับรองหน่อย

>>81 เขาเปลี่ยนไปตั้งแต่เมื่อยี่สิบปีก่อน ไม่ใช่สิบปี
>>82 มาถามแบบนี้แสดงว่าไม่รู้อะไรเลย อยากตอบเอาหล่อ ใช้คำว่า paper แล้วรู้สึกว่าตัวเองเท่
เขาพูดเรื่องการเปลี่ยน diagnosis code เสือกมาถามหา paper

>>83 ขออ้างอิงหน่อย

ทุกอย่างที่กูพูดมันก็เป็นเหตุผลกันทั้งนั้น มึงจะมาถามหาหลักฐานที่มึงอ่านไม่เข้าใจเนี่ยนะ
ถ้ามึงคิดว่ามึงอ่านเข้าใจ มึงไปหา dsm ล่าสุดกับก่อนหน้ามาอ่านดูเอง
ถ้ามึงอ่านไม่ออกมึงจะมาเรียกร้องถามทำไม หรือว่ามึงไม่รู้จัก dsm ด้วยซ้ำแต่อยากถามไปอย่างนั้นเอง?

โรคซึมเศร้าเนี่ยจริงๆแล้วมันเป็นโรคการตลาด
ตัวโรคจริงๆมันน่ากลัวนะแต่มีคนเป็นน้อยมาก >>>>หมายถึงปีไหนเหรอ

ทางนักจิตวิทยาอยากให้คนให้ความสนใจกับโรคนี้กันมากขึ้นจึงขยายขอบข่ายอาการให้กว้างขึ้นเพื่อเพิ่มตัวเลขของจำนวนผู้ป่วยโรคนี้>>>>ขยายตอนปีไหนเหรอ

ถ้าไปย้อนดูการวินิจฉัยโรคในอดีตมึงจะเห็นว่าจริงๆแล้วนิยามของโรคนี้แคบมาก พึ่งจะมาขยายขอบเขตเมื่อไม่ถึงสิบปีที่ผ่านมานี่เอง>>>>>ต้องดูตรงไหนล่ะถึงจะรู้ความเปลี่ยนแปลง

>>86 มึงไปอ่าน 85 นะ

ทำไมต้องไล่กูไปอ่าน DSM วะ wikipedia ก็มีบอก
http://en.wikipedia.org/wiki/Diagnostic_and_Statistical_Manual_of_Mental_Disorders
The revisions of the DSM from the 3rd Edition forward have been mainly concerned with diagnostic reliability
For example Major Depressive Disorder a common mental illness had a poor reliability Kappa statistic of 0.28 indicating that clinicians frequently disagreed on this diagnosis in the same patients. The most reliable diagnosis was Major Neurocognitive Disorder with a Kappa of 0.78
คนที่มาถามหาไม่คิดจะกูเกิ้ลก่อนถามบ้างเลยเหรอวะ

บางคนเขาคิดว่าการได้ถามหาที่มาของข้อมูลก่อนจะเชื่อมันดูเท่ ทำแล้วรู้สึกฟินรู้สึกว่าตัวเองฉลาด
โดยลืมคิดไปว่าข้อมูลบางอย่างมันก็หาเองได้ง่าย ๆ พิมพ์ลงเซิร์ชเอนจิ้นทีเดียวจบได้คำตอบเลยก็ไม่ทำ
เลือกพิมพ์ถามลงเว็บรอคำตอบที่ไม่รู้จะได้เมื่อไหร่จะมีคนกลับมาตอบไหมก็ยังไม่รู้

ต้องแยกระหว่างอาการซึมเศร้ากับโรคซึมเศร้า
อย่างหลังนี่มี criteria ในการวินิจฉัย ต้องได้รับการบำบัด ซึ่งจิตแพทย์ส่วนใหญ่ถ้าเห็นเข้าข่ายมันก็ยัดยาให้แดก
ส่วนตัวกูเห็นว่าจิตเวชมันเป็นศาสตร์ที่แม่งหาความแน่นอนไม่ได้มากที่สุดในศาสตร์แพทย์ละ
อาจารย์ที่สอนกุในภาควิชานี้หลายๆคนดูไม่ค่อยปกติด้วยซ้ำ
ตอนเรียนอยู่กูคิดว่าจิตแพทย์เป็นพวกที่มี insight ต่อผูป่วยน้อยที่สุดแล้ว
ประเภททำเป็นเห็นใจ เข้าใจในตัวผู้ป่วย สุดท้ายลงท้ายด้วยการยัดยาให้แดกอยู่ดี
ถ้ามึงคิดว่ามีอาการซึมเศร้า ไม่ได้ร้ายแรงถึงขั้นอยากตาย กุว่าคุยกับคนใกล้ตัวหรือนักจิตบำบัดดีกว่า

>>90 +1 ปัจจุบันเข้าข่ายแพทย์บางคนก็นับว่าเป็นแล้ว
ยาที่ให้ไม่ใช่ยารักษาด้วยนะ อาการทางจิตไม่ค่อยมียารักษามีแต่ยาระงับอาการ
คือกินแล้วก็จะทำให้อาการลดลงหรือหายไป แต่หยุดกินเมื่อไหร่ก็กลับมาอีก ต้องกินไปเรื่อยๆ
อาการทางจิตที่ใช้ยาอย่างเดียวก็รักษาได้จนหายขาดแทบจะไม่มี

พวกมึงเถียงกันใหญ่เลย เพิ่งรู้ว่าบอร์ดโม่งมีนักจิตวิทยาเยอะกว่าที่คิด
คือที่กูกลัวเพราะเค้าออกมาย้ำว่ามันเป็น "โรค" ไง แบบไปนั่งสมาธิที่วัดหรือทำตัวหลั่นล้าไม่ช่วยอะไร กูเลยสงสัยว่ากูเรื่อยไปเรื่อยมาของกูอยู่ดีๆ แล้วสารเคมีในสมองจะเกิดผิดปกติขึ้นมาแล้วป่วยได้เลยป่าววะ หรือต้องตกอยู่ในสภาพแวดล้อมที่ตึงเครียดโดนด่าทุกวันก่อนอาการถึงกำเริบ ไรงี้

>>92 น่าจะไม่ใช่มีนักจิตวิทยาเยอะ แต่มีคนว่างมากเยอะ
คนรู้จักของกูบางคนพอมีเวลาว่างมาก ๆ จะชอบหาเรื่องต่าง ๆ มาศึกษา
ถามอะไรรู้หมดตอบได้หมดเหมือนกับเป็นวิกิพีเดียรวมร่างกับกูเกิ้ล
เวลาไปไหนมาไหนด้วยแล้วรู้สึกเหมือนอยู่กับมิยูกิจังในเรื่องลัคกี้สตาร์ สะดวกดีมีอับดุล

แนะนำจิตแพทย์ให้หน่อย กูเครียดชิบหายเลยช่วงนี้

>>94 เรื่องเครียดมันก็เป็นทุกคน ขั้นแรกมึงก็ต้องพยายามด้วยตัวเอง หาให้ได้ว่าปัญหาของความเครียดคืออะไร

เพราะถ้ามึงคิดจะผลักภาระไปที่หมอ มันก็ปลายทาง แถมหมอไทยก็ไม่ได้เก่งขนาดจะมีวิธีที่ช่วยแนะนำการใช้ชีวิตโดยไร้ความเครียดได้

เพื่อนโม่งเคยรู้สึกอยากหายไปเฉยๆมั่งปะ คือแบบชีวิตไม่มีความสุขเลยยยย ทั้งงาน ทั้งครอบครัว กูแม่งอารมณ์นั้นเลย

>>96 กูว่าเป็นทุกคนแหละ พอเริ่มโตเป็นผู้ใหญ่จะต้องเข้าไปรับผิดชอบเรื่องต่างๆมากขึ้น พอมันอัดอั้นก็จะอยากโยนทิ้งแม่มทุกสิ่ง

แต่ทั้งนี้มึงต้องจำไว้ว่าชีีวิตเมิงเป็นคนกำหนดเอง คนที่ขาดโอกาส คนที่ต่ำกว่ามึงยังมีความสุขยังประสบคสวามสำเร็จได้ แล้วทำไมมึงมีอะไรดีกว่าเค้าตั้งเยอะจะมาท้อใจ อย่างโน่นอ้างนี้

ค่อยๆปรับทีส่วนให้ทุกสิ่งในชีวิตมึงแฮปปี้ให้ได้ ถึงมันจะยาก ถึงมันจะปรับได้ทีละน้อย แต่มึงก็ต้องพยายาม เพื่อใคร? ก็เพื่อตัวมึงเอง

โม่งกูจะทำไงดีวะ ทั้งชีวิตกูถูกกดมาโดยตลอดจนเป็นคนที่เหมือนจะจิตนิดๆรู้สึกว่าตัวเองด้อยค่า ไม่กล้าแสดงความคิดไม่มั่นใจในตัวเองจนเป็นมืดมนไปเลย กูก็พยายามคิดว่ากูเป็นคนที่มีค่าถึงแม้จะไม่มีใครยอมรับแต่กูก็พยายามคิดให้กำลังใจตัวเองเสมอ แต่แม่งไม่มีความสุขเลยยังไงก็ห้ามตัวเองไม่ให้คิดว่าจะโดนดูถูกตลอดเวลาว่าเป็นไอห่วย ถูกมองว่าเป็นเศษขยะบ้างไรบ้าง พยายามแสดงความสามารถแล้วนะเว้ย แต่ก็ยังถูกกดอยู่ดีด้วยบุคลิกง่อยๆของกูและความคิดติดลบ ก๔จะทำยังไงดี ก๔แคร์ว่าอยากถูกยอมรับแทบจะตลอดเวลา

>>98 มึงคิดว่าสิ่งที่ตัวเองทำได้ดีที่สุดคืออะไรล่ะ พัฒนาสิ่งนั้นให้เต็มที่ หาอะไรดีๆในตัวเองให้เจอแล้วเอามันออกมาให้คนอื่นเห็น ถ้าไม่เวิร์คก็หาหมอ

ไหนๆ ก็เข้าประเด็นนี้ ขอถามมั่งละกัน ถ้าสิ่งที่ตัวเองทำได้ดีที่สุดที่ใครๆ ก็ชื่นชม ใครๆ ก็ต้องการตัวเพราะความสามารถที่ว่านั่น มันไม่ใช่สิ่งที่ตัวเองชอบหรืออยากทำ แต่ไอ้สิ่งที่อยากทำฝึกเท่าไหร่ก็ไม่เก่งขึ้น ไม่มีความสามารถด้านนั้นโดยสิ้นเชิง เวลาแบบนี้ควรจะทำยังไงดี

>>100 มึงหมายถึงงานรึเปล่า ถ้าใช่ก็ทำงานเก็บเงินไป ส่วนสิ่งที่ชอบทำแต่ทำแล้วไม่เก่งขึ้นก็ไม่เป็นไร ถือว่าเป็นงานอดิเรกเล่นยามว่าง

ขอบ่นกับถามไรโม่งพี่โม่งน้องแถวนี้หน่อย

ตอนนี้กูอยู่ม.6แล้วว่ะ มันคือช่วงเตรียมสอบเตรียมแอดกูรู้กูเข้าใจดี กูต้องอ่านหนังสือ ต้องอะไรแบบนั้นทั่วไป

แต่ในใจลึกๆก็ไม่อยากต่อมหาลัยว่ะ กูรู้สึกว่ามันน่าเบื่อ คือส่วนหนึ่งกูรู้สึกเริ่มที่จะเบื่อเรียนตั้งแต่ม.5แล้ว กูอยู่สายวิทย์
พอมามหาลัยกูเริ่มพะวงแบบ ถ้าหากว่ากูยังคงเป้นแบบนี้อยู่กูอาจจะเรียนไม่จบ แล้วมันจะเสียเวลาและเงิน
กูเลยคิดว่า กูจะไม่แอดไม่สอบแล้วหางานที่มันรับเด็กม.6ทำเลยดีมั๊ยแล้วเรียนรามควบคู่ไปเอาปริญญาตรีไว้เฉยๆ

มึงคิดว่ามันจะแย่ไหมแบบนั้น ขอความเห็นที

หรือไม่กูก็คิดอยู่ว่าขายก๋วยเตี๊ยว ขายน้ำเต้าหู้ หรือขายลูกชิ้นปิ้งตามท้องถนนทั่วไปดีไหม
แต่แบบนั้นกูรู้สึกเสียดายวุฒิม.6ที่เรียนมา อีกอย่างกูเรียนร.ร.เอกชนด้วย ไม่คุ้มค่าเทอมชิบหาย

>>102 น้องยังเจอเลิกมาน้อยนะครับ ป.ตรี น่ะเรียนๆไปเถอะ ซักวันหนึ่งที่น้องเริ่มทำงานน้องจะรู้เองว่า สำหรับประเทศไทยแล้วการไม่มี ป.ตรี มันจะเสียเปรียบขนาดไหน ยกเว้นว่าน้องมีพรสวรรค์อะไรซักอย่างที่ใช้ทำเงินได้ เช่นวาดรูปสวย วาดโดจินหรือรับงาน Commission หาค่าขนมได้ อันนี้ก็ไม่ว่ากัน ฝึกวาดต่อไปแล้วไปเรียน ราม เอาวุฒิเฉยๆก็ได้

พี่มีคนรู้จักอยู่คนหนึ่ง ที่มีความสามารถด้านโปรแกรม จบ ม.6 ไปสมัครงานที่บริษัทเกมส์เลย แล้วก็เริ่มทำงานตั้งแต่จบ ม.6 โดยไม่มีปริญญา แต่คนกลุ่มนี้มันมีสัดส่วนที่น้อย ยังไงซะเอา ป.ตรีไว้ก่อนก็ไม่เสียหาย อย่างน้อยก็ที่รามนั้นแหละ

รู้สึกเนื้อหามันเริ่มเหมือนมู้วันศุกร์
>>102 การเป็นผู้ใหญ่มีโจทย์อยู่ 2 ข้อ หนึ่งคือหาเงินเลี้ยงตัวเองได้ สองอยู่ในสังคมได้ ปัญหาคือการบาลานซ์ 2 ข้อนี้ยังไงถึงจะพอดี
ไม่อยากเรียน หางานทำหรือขายของง่ายๆแบบนั้นรายได้ก็ไม่น้อย มีลูกค้าประจำก็อยู่ได้สบายๆ แต่สังคมจะมองยังไง จะโดนพ่อแม่ด่ามั้ย จะโดนญาติผู้ใหญ่เหยียดรึเปล่า รับตรงนี้ได้มั้ย
ยังมีเรื่องการเสียโอกาส ถ้าเรียนสูงขึ้นไปอาจจะมีรายได้มากขึ้น อยู่ในสังคมที่ดีขึ้น บลาๆๆ
สุดท้ายมันก็จะไปจบที่คำถามอภิปรัชญาที่ว่า "ทำแล้วมีความสุขรึเปล่า" นั่นแหล่ะ
เป้าหมายคืออะไร ชีวิตคืออะไร นิพพานคืออะไร สาธุ

ส่วนตัวเลยนะ มองว่าวุฒิมันคือเส้นสตาร์ต ยิ่งวุฒิสูงยิ่งเป็นการขยับเส้นสตาร์ตให้เข้าใกล้เส้นชัยขึ้น (ไม่ว่าเส้นชัยที่ว่านั่นจะเป็นอะไรก็ตาม)
ตัวเองเป็นคล้ายๆ กับที่ >>103 ว่ามา คือจบมัธยมแล้วมีคนชวนไปทำงานบริษัท ตอนนี้ผ่านมาจะสิบปีอยู่ดีกินดีมีความสุขไม่ขาดสนอะไร
แต่ขอบอกเลยว่าถึงโปรไฟล์ว่าหาเลี้ยงตัวเองได้มีงานทำก่อนอายุยี่สิบจะดูสวยหรู แต่ในความเป็นจริงมันไม่ได้สวยหรูขนาดนั้นว่ะ

มหาลัยที่จบมามีความสำคัญพอสมควรในบริษัทเมืองไทย เส้นสายขั้นต้นที่จะได้ก็เริ่มมาจากตรงนั้น การไม่จบอะไรเลยจะเท่ากับอยู่ตัวคนเดียว
การไม่มีวุฒิก็อีก ถึงจะเข้าไปได้เพราะมีคนชวน แต่คนที่ไม่ได้ชวนไม่รู้ความสามารถของเรา เขาก็จะมองด้วยสายตาดูถูก เฮ้ยจบมาแค่มัธยม
วิธีการลบคำดูถูกดูแคลนเหล่านั้นคือต้องแสดงให้เห็นว่าเรามีความสามารถสูงกว่าเด็กจบใหม่พอที่จะพิสูจน์ว่าเราไม่จำเป็นต้องเรียนต่อ
ซึ่งมันไม่ง่ายเลยกับการทำแบบนั้นในสภาวะกดดัน แน่นอนว่าส่วนตัวก็ไปไม่รอดเหมือนกัน สามเดือน ลาออก

มั่นใจว่าไม่มีใครที่เรียนไม่จบแล้วกล้าพูดว่าคิดถูกที่ไม่เรียนต่อให้จบ เพราะงั้นเรียนต่อเถอะ

>>102 ที่เรียนนี่ก็ไม่ใช่ว่าคนอื่นเขาชอบเรียนกันหรอก ไม่ใช่แค่มึงคนเดียว แต่ในสังคมที่นี่ตอนนี้ มันมองใบปริญญากันเหมือนกับว่าทุกคนต้องมี คนไม่มีจะโดนเหยียดๆหน่อย

ที่พวกกูคนทำงานเรียนมานี่ก็ไม่ใช่ว่าชอบเรียน แต่เรียนเพราะมันจำเป็นสำหรับสามัญชนที่คิดอะไรแบบสตีฟจ็อบหรือบิลเกตไม่ได้แบบพวกกู

เออกูรู้ มันฟังดูไม่ใช่ มันฟังดูฝืน การเรียนเพื่อแค่จะเอาวุฒิมันฟังดูไร้สาระ แต่มันเป็นแบบนี้แหละ และการที่มึงเรียน4-6ปีจนจบ มึงไม่ได้ได้แค่วุฒิ แต่มึงจะมีวิธีคิดตามแบบสายวิชาชีพนั้นๆมาด้วย ซึ่งมันไม่ได้ไร้ประโยชน์ กูอยากจะบอกมึงให้มึงเรียนไปเหอะ เอาสาขาที่มึงชอบที่สุดก็ได้ ไม่ต้องต่อสายวิทย์แบบที่มึงจบมา หรือรามสาขาที่มึงอยากเรียนก็ได้ เพราะมึงควรจะต้องมีใบปริญญาจริงๆ... เว้นแต่มึงจะมีธุรกิจหรือหาเงินเยอะจนไม่มีเวลาไปเรียน เออถ้าเป็นแบบนั้นก็อีกเรื่อง แต่เท่าที่ฟังมามึงยังไม่มีอะไรเลยใช่ไหม?

แล้วเรื่องคิดจะไปขายลูกชิ้น ขายก๋วยเตี๋ยวเนี่ย มึงก็ยังไม่รู้เรื่องของลูกชิ้นกับก๋วยเตี๋ยวเลยถูกไหม มึงคิดแค่ว่ามันเป็นงานง่ายๆที่ใครทำก็ได้ แต่ความจริงแล้วมันอาจจะยากและน่าเบื่อกว่าเรื่องเรียนที่มึงไม่ชอบก็ได้ การขายอาหารนี่ต้องใช้ความอดทนกับวินัยไม่แพ้การเรียนหรอกนะมึง

ขอบคุณโม่งมาก คิดอะไรได้มากขึ้นเยอะ แต่ยังขี้เกียจอ่านหนังสืออยู่เหมือนกันว่ะ แต่จะพยายามฝืนตัวเองให้มากขึ้น

"แต่สังคมจะมองยังไง จะโดนพ่อแม่ด่ามั้ย จะโดนญาติผู้ใหญ่เหยียดรึเปล่า รับตรงนี้ได้มั้ย"
จริงๆเรื่องนี้ ไม่มีปัญหา เพราะพ่อแม่เขาไม่ได้บังคับอะไรมาก ผู้ใหญ่หรือญาติคนอื่นๆก็ไม่ค่อยได้เจอ
อีกอย่างเขาไม่ได้ชอบเหยียดคนมากนักเลยไม่ค่อยกังวลเรื่องนี้

จริงๆกลัวตรงหางานนี่ละว่ามันหายาก ยังไงๆก็ควรมีปริญญาตรีก่อน

ขอถามเพื่อนโม่งต่อได้ไหมว่าระหว่าง จบราม กับ จบมหาลัยรัฐที่ไม่ดัง(คือไม่ใช่เกตษร จุฬา ธรรมศาสตร์)
อย่างไหนดีกว่ากัน กูจะได้ทนๆเรียนๆไปให้มันจบๆสักที่ ให้กูทนๆทำไปกูทำได้ แต่ให้พยายามจริงจังนี่กูขี้เกียจว่ะ